квичи (гл.) - и (сврз.)

Овој вреска, квичи и примижува со очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стрела лежеше крај огништето сета испокасана, искрвавена. Тихо квичеше и трепереше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се поткршуваат и копитата од добиците, Чако квичи и гледа во нас со исплазен јазик.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе собирате ли доброволни прилози за мене?“ Ѓаволски им ги замрси конците па квичеа и не можеа да проговорат од збунетост надевајќи се дека сето тоа нема да се заврши зло за нив.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)