крене (гл.) - рака (имн.)

Ни да ја кренам раката кон некое од копчињата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Барам збор. Не само што сум ја кренал раката до истегнување во раменото туку сум станат простум и на прсти поткренат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Што да правам? Да се откажам, да кренам раце, и да се предадам?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пискулиев се повлекуваше полека наназад, сѐ со така кренати раце, дури не се опре омаломоштено на ѕидот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Лекарот не смее да крене раце од пациентот сѐ додека овој не го замрази, тоа е единствен начин работите да се мрднат од мртвата точка.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но кога учителот и Сандре насочија автомати кон нив, свикувајќи да ги кренат рацете, отровница ги взаби во душата и восочно им светнаа лицата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Им заповеда да се свртат кон ѕидот од оградата, терајќи ги да ги кренат рацете.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Со цевката му дадоа знак да ги крене рацете нагоре: го претресуваа по џебовите од пантолоните и гуната, а потоа и по телото.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И јата птици само надлетуваат и грачат и сам си зашто и бог - господ кренал раце од себеси и заминал некаде бесповратно.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Затоа ами зошчо, Јас не мисле, право да ти кажам, да се враќам, ама кога виду шо се бара од еден работник пред лицето на нашата раја, Митра ми се виде ситна и залудна работа, та киниса со тие другари за поголеми работи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Мајката! И во ваа пустелиа имало црква!“ — и ако не беше се скарал со господ заради Миша, сакаше да крене рака, да се прекрсти; разгледа по околината да ја види црквата, но се излага.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Татко и мајка кренаа раце од него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Шо ми зборуаш такви детинцки муабети. Кој е тој шо ќе крене рака на царцки човек? Ќе му се исуше!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како убаво што зборувате така убаво да работите, топ не разбиват ни вас ни нас жими вера, — стана од столот и му се приближи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да проплескам понекој ага, кога веќе тие не се сеќаваат да се бранат сами, a царот кренал рака од нас и не оставил да не глодаат сете негови пци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За првпат ја слушна историјата на овој сиромашки изедник и се воодушеви со храброста на Катил Ѓорѓи и Спиро Црне, кои го отепаа Сулимана во Србиново на чешмата Виорино. За првпат крена рака на Турчин.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Другите ќе имаат плускавци на нозете, а босоногите и онака кренале раце и од чевлите и од ѕвездите.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Генерации од стрелци го средуваа неонот сè додека екипите за одржување не кренаа раце.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И, по неколку векови чување, верниците кренаа раце од нив.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сепак ископа во себе напор да ја крене раката и да ја принесе до челото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По навика погледна во гредата над вратата, ги крена рацете, но не скокна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И така, бива-небива, се плискаа момчињата околу половина час во студениот вир, се измокрија и кога веќе не можеа да ја поднесат студената вода, кренаа раце и излегоа на ливадата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Што ќе се напиеш? - праша Геро, како да го викнал во негово маало, и ја крена раката да штракне со прстите, како да ги довикува другите тепачи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Бидејќи никој не сакаше, од момчакот на шанкот што беше всушност аспирант да се појави на сцената како актер, до гостинот што беше дошол не како доктор туку како автор, прв да крене рака и да даде знак за фајрон - оставија тоа да го сторат бинлачето со ракија и бинлакот со вино откако се соголеа до газерот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Го фрлив пиштолот и ги кренав рацете.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Зар да го осудиме принцот на Честољубието Ние што знаеме од најрано детство Дека речиси на сите паметници на великаните Високо кренатата рака од бронза Иако празна нѐ храни со надеж!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Во јули застанат во вашиот двор да ја кренам раката наспроти сонцето и внимателно движејќи ја низ воздухот да се одрзува сенката на секој нејзин потег како оган што да го нагризе ѕидот сѐ дури мислата на тој цртеж не се вглоби во душата на каменот сѐ дури среде ова болно јаве на животот ѓаволски убава одново не се покажеш ти наведната како му ги замиваш раните на вашето болно ждребе и гледаш на мапата на неговата засушена крв пат што скршнува кон вилински езера и коњ на патот што `ржи самоти ѕвездите и стебленце бела бреза што се ниша над младичот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Снежана в сон ја крена раката да се почеша.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ја кренав раката и ја дофатив теглата со слатко.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Онаа што помислив дека ти, мајко, веќе ја беше спомнала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ги кренав рацете, ги допирав прстите на неговите раце барајќи некаква надеж и поткрепа, но неговите прсти остануваа неподвижни.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клечејќи така на подот, ја кренав главата и се загледав во неговите очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И јас ја кренав раката и ѝ мафнав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа ја спушти раката, и јас сфатив дека сигурно се препознала, или дека не ми мафна мене туку на некој друг, или никому не мафна, туку тој гест можеби беше гест со кој си ги бркаше сопствените мисли, се спречуваше да си противречи самата на себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Господине, зар ќе кренете рака на ова беспомошно божје живинче?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Им олесна на касапите зашто знаеја, ако кренат рака на вакво живинче, Ангелот пак ќе им ги фатеше рацете, како што му ја фати раката на Аврама кога сакаше да го принесе сина си на жртвеник.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И, ко што е редот, се свртев кон изгрев, кон Св. Спас, ја кренав раката, се прекрстив и благословив: - Господе, дај им челад на младите, дај им здравје и арнина, дај им слога и топлина, во срцето добрина, место козина коприна, куќата со азно покриј ја, до крајвека, до амина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Тој прстен, тој прстен, крмнаку нечист“, веќе со турски зборови повторуваше бегот со приковани очи за зелениот камен на Калпаковиот прст. „Го уби, ти го уби?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред уште сите да се соберат пред првата двоколка и пред уште да се сетат дека идните мртовци ќе ги закопуваат без да ги завиткуваат во бело, неискапени и непроменети, без варена пченица и без запален темјан, Онисифор Проказник кренал рака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Клекнете. Онисифор Проказник ќе пее патем молитви и ќе внимава на постењето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И видовитиот Дмитар-Пејко, маѓосан од допирот на вториот Онисифор, најпрвин клекнал, потоа, без збор, како сето тоа уште порано да било предвидено или договорено, ги кренал рацете над глава и се спружил на грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бегот прашувал - и што? Кој го разбрал?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Отец Панделиј онака кренал рака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Застанете, кренал рака Доце Срменков; ракавите на мантијата му виселе како скршени крилја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се враќал кон себеси, станувал свесен дека кренал рака на бессилен човек со крвава рана на папокот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Низ толпата се промушнал здив на олеснување - од искони ножот бил дел на нивна коба.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште сите и не го виделе нивното враќање а тие веќе стоеле возбудени пред челникот и, мавтајќи со раце како да се бранат од невидливи оси, му раскажувале нешто. Запрегите запреле една по една.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но Борис Калпак и по истрелот стоеше со кренати раце некако потсмешливо исклештен над крвта што се цедеше од едната негова плешка, бездруго и од градите, иако јас тоа не можев да го видам, па веднаш другиот измеќар го принесе врвот на својата кубура до устата на ранетиот и сепак несовладан бунтар и истрела, нѐ заглуши и нѐ заслепи, мене можеби само, нѐ покри со чад и со црвен блесок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна, не веќе во безумен очај како пред доаѓањето, Онисифор Проказник се обидел да дознае зошто човекот со остра коса носи под кожувот лита мантија што се тутка во прешироки беневреци но пред тоа мислел дека неговата словенољубивост подмолно се пресметала со едно попче што не сакало или не умеело во манастирот да пее на разбирлив јазик пред да се џембоса претепан и по гаќи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наредени околу тие двајца, пак молчаливи и без чувство за повремените удари на ветрот, другите чекале едниот или друтиот Онисифор да крене рака, да замавне, да удри или да убие, да се види кој е под заштита господова. Не дочекале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го сторил тоа и, фрлајќи го далеку од себе јатаганот (се чул удар на челик во камен), гласно заплакал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И во тој последен час на денот, во тој брз заод на замагленото сонце, игуменијата со малку потемни сенки во очите, непроменливо загатлива и стара каква што можела да биде пред десет години или каква што ќе можела да биде по десет години, кренала рака за удар или за благослов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И кога Борис Калпак се обиде да се урне со сиот бес што го собирал во грлото, во крвта, во срцето, на предолгиот пат од Кукулино до оваа куќа во која се загнезди нашата коба, во која таа коба стана несреќа на недолжни луѓе, навистина кога Борис Калпак ги крена рацете кон очите на бегот, во истиот миг кога старчето водено од претчувство се склопчи во огништето, еден од слугите ја подаде раката продолжена со црна кубура.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можело да се поверува дека само омразата ги зближува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Сега ќе ги подредиме стапчињата и кој ќе преброи прв колку се,е нека крене рака!“ - рече учителката.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Од ова волчо дувло и Господ поодамна ги кренал рацете.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Глигор крена рака. Јадра тешка тупаница се сруши на кревкото раме од чуварот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Остана сирак без татко на 12 год., тој и неговите сестри и братчиња во едно село од кое и Бог кренал раце или заборавил дека постои, сеедно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сѐ ми се чини дека ако има гласање и тие би туриле крст на приказнава и би кренале рака „за“ разлаз.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Јас војник не сум бил. Некако ми е жал да кренам рака на жив човек.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- А ако кренат рака на тебе? - Е, ќе кренат! Зошто, кога не им чинам зло? А затоа и со син ми се карам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Го засмрдев девојчето а помош нема. И Маса Кулумовска крена раце.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оган нигде нема, а тие ги кренале рацете и се греат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гласот на Павле стана почист и појасен. Излезе на куќниот праг со кренати раце.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Кога се созела, ги кренала рацете кон небото: „Браќа, никогаш ништо не ви згрешив.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Арно ама, вчас занемела, кога видела дека нејзиниот млад господар, испружен крај патот, не мрда ни со клепките, и дека сурата коса му е окашкана со крв и со мозок.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Везирот му обрна внимание на муалимовиот натпис во стихови, пополека ја крена раката и двапати го прецрта целиот натпис.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Малку по малку, исчезна сосема и оној од разораната земја и од расфрланите предмети што ги опкружуваат сите нови градби; народот ги разнесе и водата ги однесе искршените колци и парчињата од скелињата и преостанатата граѓа, а дождовите ги измија трагите од каменорезачкиот труд.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Заборавил кој бил и заборавил дека лежи ранет од шрапнел на боиште и дека повикува - Константин доаѓа; му го шепоти Коранот на свој јазик и пак неизменет, со недвосмислено значење: Ако ја подадеш својата рака, кон мене да ме убиеш, јас не ќе кренам рака на тебе за да те убијам, од Алах, мој бог на светот, се плашам ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Ќе си го искрка оној Ѓеле од татко ми“, рече едното од двете деца на Марко Проказник: вдоецот со нова жена од ништо не се плаши, ископал тој од под прагот на својата куќа револвер со седум куршума, од војната му е, ќе пука доколку некој ќе крене рака на него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не можам да ти објаснам што ме тера да те побарам, вака, со писмо, но и да можев тоа да го сторам ќе кренев раце. Тоа би било предолга приказна.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кога стигнавме горе ги предадовме на претпоставените.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И почна низ плач да му зборува: Пишман се сторив стопати зашто кренав рака на неа за ништо.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нашите ги прашаа дали ќе сакаат да го изградат она што е урнато од нив, а тие само кренаа рака велејќи „Хај Хитлер“. Потоа нашите ги убија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Имаше чувство дека ако ја крене раката, ќе може да ја види светлината низ неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон ги крена рацете над глава, но со неспокојно чувство. Однесувањето на момчето беше толку крволочно што сето тоа не беше игра.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Пред малку ја кренав раката и ти ги покажав прстите. Ти виде пет прсти. Се сеќаваш ли?“ „Да.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој не крена раце, ама нејќам да ме мавта.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој го баци олтарот, крена раце кон небесните сили, запеа со изменет глас на верник.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се смурти Мехмед-паша и ја крена раката кон развревените присутни: „Чик'н дишери! Излезете надвор!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама попот пак ја крена раката: „Не будали онбаши-ефенди! Заповедај да не се прави зулум!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Истиот час, еден од клисарите со крената рака, и со некои други ишарети, ја запре свирката на зурлите, тапаните и гарнетите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Турците можеби уште сега ќе кренеа раце од неговиот мајсторлак, да не беа пишаните книги со задужбини.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Лесно е да се крене рака на голорак народ, сејмени.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Што и да те снајде, никој не смее да крене рака врз тебе, или да ти суди, зашто ти си човек на манастирот Свети Ѓоргија-Горг.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Поворката застана, застана и народот. А попот крена рака да ги смири гласовите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Постариот брат кренал рака на помалиот - како во Старозаветниот грев - Каин кон брата си Авела.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кога ѝ кажуваше Чана како Пелагија ѝ пишува за нивата и за семето таа веднаш сфати дека во кутрата Пелагија има веќе лошо семе, само да не крене рака на себе или на тоа во неа!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Луѓето кои седеа на масите ги кренаа рацете поздравувајќи ги полковниците, а оние што играа во орото, уште повеќе и повесело скокаа, збалежувајќи дека полковниците ги следат со интерес.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Професорот ја крена раката. Како за отпоздрав, или како за обавестување дека е овде, дека пристигнал.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тие ѝ го здогледаа лицето и ѝ го чуја гласот: „Седнете, деца, седнете!“ ја крена раката и ја турна кон нив, „стасавте токму навреме.“ 88
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ја крена раката во која го држеше јатаганот устремен кон местото од каде што дојде пукотот, но неговото тело, колку да беше крупно и силно, малакса.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Навистина не видов кога излезе, не видов ни дали ја крена раката за да ја дофатиш прачката, но имам претчувство дека тоа се случило.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Остави ги работите сами да си бараат корито, сами да си се редат, навистина така си реков и кренав раце, иако, ова нешто за прв пат го признавам, на жената не ѝ е лесно кога нејзиниот маж ќе се заплетка на такво место и со такви луѓе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури тврдевте дека генералот Ролан Јаковлевич е злосторник, кој веројатно ја заслужил несреќата што го снајде!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ролан беше голем преварант! Не рековте така вие самите, Иван Степанович?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А можеби Ролан Јаковлевич навистина самиот кренал рака на себеси, како што рече Ракоткин!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се плашам и да помислам дека ние, луѓето, одвреме навреме се повторуваме.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Циганите најмногу ги држат адетите, и нивните, и нашите.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Па, видоа дека јас нејќам, толку се умни да кренат раце...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
По три минути, офицерот погледна во луѓето, погледна во сликарот и ја крена раката.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И поштарите кренаа раце од него.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Надвор беше многу топло.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги крена рацете нагоре за да види дали има кругови од пот под мишките, какви што еднаш виде кај една водителка на телевизија. Кај Ема немаше ништо.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
“ Се кренаа раце.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тогај Бог ги крена рацете од монахот Ефтимија и го проколна да биде поет и да биде окован само во немаштија и ружи.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Од тој ден сите кренаа раце од него: со ноќи остануваше над масата за препишување и се okno.mk | Margina #32-33 [1996] 126 обидуваше да се сети, да ја нацрта машината што ја беше сонил.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Другата ноќ пак, виде отец Ангелариј оти отец Лаврентиј трча по падините на Македонија; табаните му се камен, но тој трча и паѓа; виде оти носи абер, оти нема да стигне до Бело Езеро, нема да втаса да каже што видел во идни времиња и што станува со исчезнатото сочинение.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зора е веќе: гледа отец Ангелариј дека гаснат убавите очи на отец Лаврентиј, загледани в небо, пред летен дожд, и во тој момент, во одајата со тресок влетува празен креветот на отец Лаврентиј, паѓа на местото од каде одлета пред три месеци и знае отец Ангелариј дека отец Лаврентиј веќе нема да се врати.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Далеку долу, над долиштето, каде што беше обраснато со букова шума, успеа да се фати за некое стебло, се заврте околу него и ја крена раката со погледот управен горе кон Србина.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се погледнаа уште еднаш, чиниш проштевајќи се и Србин прв крена рацете кон гашникот. Шишман исто така.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Има причини да крене раце од него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На заминувањето од Струмица, кога излезе од градот, на раскрсницата каде што патот се дели за Штип и Валандово му кренаа рака да застане некои три женски.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сите три беа наседнати, но кога тој со колата им се приближи, тие станаа и сите три му кренаа рака. Авторот застана и, Хм, си рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По војната во Битола се доселија цели деведесет илјади главно селани, приближно колку што имаше во турско кога таму живееле неколку илјади турски офицери со своите семејства, до или во времто кога Милтон Манаки во Париз купи камера, се врати во Битола и стана првиот граѓанин на Македонија кој ја крена раката пред Неговото Величество султанот на Отоманската империја Рашид и му нареди: „Застанете Височество„“ Неговото височество му се потчини на битолскиот фотограф и така во историјата на уште долго непостоечката македонска кинематографија и на Балканот беше втемелен првиот документарен филм.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во моментот кога двајцата беа свесни еден за друг, Елефтерија ја крена раката од надколеницата на десната нога поткрената на столот пред неа и во која, меѓу двата прста, ја држеше цигарата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Гркинките се приближија до Македонката, нешто ѝ проговорија и оваа бргу бргу ги завлече децата и едно по едно со изговорување на името им ги предаде на Гркинките, а овие откако ги поздравуваа со стисоци на рацете, ги сместија во нивниот џип, кренаа раце во знак на поздрав до толпата, џипот испушти еден силен прдеж и замина по истиот пат по кој и дојде.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кренаа раце и жените.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сигурно ги потерале понагоре, си велиме, и кренавме раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Останав со крената рака и со очи овргалени на прозорецот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ја истргаме постелата од под жените и ќе им викнеме да излезат со кренати раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам дека никој не ме испраќа, ама пак ми дојде да кренам рака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пенделеев ми вели: — Знаете што значи да се крене рака на иследник?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби мајка ми е во право, мора ли сѐ да ми биде јасно и да ми се објасни?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Најпосле кренав раце и се предадов.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)