кутне (гл.) - и (сврз.)

Само, кој како се судрил со соспата снег, се кутнал и потонал во длабок сон.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Тогаш пак застануваше до некое стебло, си го смируваше полека сѐ поулетнатиот здив, а ако не гледаше зад себе, тогаш неговите очи ќе беа зачекнати напред, по угорницата, што требаше допрва да се преборува, допрва да се кутнува и да се остава, опорито и неизбежно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ќе ти скокне на градите, ќе те кутне и така ќе те држи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)