мисли (гл.) - на (предл.)

Всушност, најголемиот дел од правците во современата филозофија, кога станува збор за односот меѓу духот и телото, се насочени кон обидите да се реши или делумно надмине проблемот што постои.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тука пред сѐ мислам на правците како: аналитичкиот бихејвиоризам, феноменологијата, лингвистичката филозофија, современите движења во филозофијата на духот, когнитивната филозофија, физикализмот и голем број други правци карактеристични за филозофијата на 20-иот век.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но за тоа се потребни реформи! Мислам на суштински реформи.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Најпосле престана дури и да мисли на стерната, на оваа заборавена гробница на минливоста.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга, великиот Чанга, и во прегратките на смртта мислеше на нас, своите козармаалци, на децата, на мајките, на старците!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Козите по многу особини ги изневериле своите диви предци и им се доближиле на луѓето... – Така е! – извика задоволно Чанга. – Но јас мислев на нешто друго!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На татка веднаш му стана јасно дека таа мисли на козите, на козите на соседите, на козите на сите семејства на Козар маало...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга, се разбира, постојано мислеше на козите кои со векови, биле одгледувани, па сега се уништуваат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга добро знаеше дека татко ми мисли на Сталин, па затоа еднаш и му рече: „Ако треба до крај да се открие вистината за козите, ќе одам и кај Сталина! Козите морам да ги спасам!“
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Како можам да мислам дека баџанакот веќе ѝ го сторил на жена ми она што јас ѝ го мислам на жена му.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
_______ 24) уќумат - власт 25) Се мисли на подготовките на востанието во Ерменија и Кипар 26) Се мисли на клучот со кој можат да се прочитаат шифрирани тајни писма од кои Организацијата се служела во преписката
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ослободен од онаа напрегнатост во деновите на копањето, сега веќе без работници околу мене, повеќе од две недели мислев на повеста што требаше да ја напишам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас верувам“, рече Владе, „дека под она ’беше фрлен скраја...’, Нико Кочо мисли на тоа дека Никола не бил закопан според желбата и достоинството што самиот сметал дека го има, тоест во гробот што уште за животе самиот си го спремил до олтарот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Рече дека божем не спал цела ноќ, мислејќи на копањето. Не верував, но немав друг избор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Мислиш на Билга Планина?“, реков јас. „За тоа Никола споменува во последните две страници од спомените.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Вие мажите сакате да мислите на своите жени како на асексуални суштества надвор од својот кревет.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
(...) Да не мислиш на неможноста со сигурност да се излезе еднаш засекогаш од вителот на семејните трауми, „вини на предците“ и закоравените предрасуди, како во добар дел од расказите?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Да не мислиш на многубројните игри со зборови во повеќето од расказите?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
(..) Да не мислиш на подвоеноста на ликовите, на нивната колебливост, кршливост, несигурност...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Но, тоа не значи да бидеш пропагатор на таа стварност или „известувач од фронтот“. 74 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Автентичното не е неминовно и исправно. Тоа значи дека кога Брехт пишувал за Ескими, мислел на Германците околу него.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Јехуда пак мислеше на неа по цел ден. Се радуваше кога ќе ја сретнеше случајно или кога ќе ја посетеше дома, во присуство на родителите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Мислат на нас. Гледаат во небото, се смеат и се радуваат со вујко и со другите роднини и зборуваат за нас“.  „Којзнае“, тапо вели Моше, „којзнае дали се радуваат...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но, најмногу уживаше во квечерините во неговиот дуќан.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Татко те молам! Мисли на нешто убаво.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но, такво чувство опфаќа кога воланот се ослободува од рацете и кога човек ќе се ослободи од дневната возачка психоза на напнатост и кога ќе престане да се тркала и да мисли на машината.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И, се разбира, ваквото летување секогаш е рентабилно, иако оди на сметка на комодитетот. Но, кој да мисли на тоа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Аранжерите на овие дуќани мислеле на сѐ за да се разликуваат од локалите што работат и дење и ноќе и затоа асортиманот на стоките е приспособен кон одредени побарувања.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Нека ги ѓаволот однесе! Веќе не мислам на нив…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Тој не ги поведе своите на манастир, како што правеше секоја година, не ги поведе да не му пречат, зашто мислеше на сѐ, - можеби ќе си пријдат со Богдановото девојче, необични и тој и таа, узнавајќи се од душа такви, а тогаш треба човек да биде сосем слободен, ќе треба можеби да бегаат заедно далеку од род и родина, каде што сите стеги паѓаат, ќе треба можеби уште веднаш да загинат заедно, дека е тоа најдобро, не знае тој.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа е веќе големка, има четиринаесет години, и мисли на дотерување.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога ти го споменуваат нејзиното име палиш свеќа. Кога не мислиш на неа воопшто не размислуваш.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Си мислев на текстот драмски, дома заоставен, недовршен.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
што се случи Што се случи Та денес мислам На соколот и пленот На нишанот И на Оловото?
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Кога за други се вели дека се магариња, се мисли на големи магариња. И на уши магарешки.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
А и да е најмало, магарето пак си е магаре.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кога ќе се спомене Рим од „златното доба” на Октавијан Август, мислиме на делата на Вергилиј, Хорациј или Проперциј.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Само ќе создаде блокада на умот да не мисли на бедата на сопствениот живот, кој е таков токму од оние кои го бомбардираат со наметнатите медиумски срања.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Постојано мислеше на тој крупен чекор кој можеше да му ја промени заебаната судбина.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
А тој сака нежни девојки“. Мисли на тебе.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
За разлика од класичната употреба на терминов во огласувањето, овде се мисли на малку потесна сфера.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
4. ПОЗИЦИОНИРАЊЕ
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во една мошне агресивна, дури брутална, поза, актерот препорачуваше дека оние што патиките ги користат за да ги стават на масичката додека гледаат ТВ, или да прошетаат до фрижидерот, или за да ги „покажа“ - тие ни случајно не треба да ги купуваат авиа патиките!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој мислеше на своите шест мали деца и на жената, што ги остави само со едно кило пченкарно брашно и малку плашици...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не мислеше на тоа. Таа сега на ништо не мислеше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сосема да ја избрише нејзината присутност во својата свест, да ја направи безначајна, до крај индиферентна. Свесно избегаваше да мисли на неа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
На забелешката од Геро дека требало да се јави во штабот, овој одмавна со ножот во раката дека тие во штабот веќе не мислат на него и доцедуваат некое од шишињата скриени по бироата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А ти мислиш на друго: како со нивното заминување си оди и последната твоја надеж да дојдеш до делото.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Жените се настрвија на зрелите и дрочни, црвени и црни капини, не мислејќи на трњето со кои се штитеа дарежливите плодови од ненамерните натрапници, а мажите го враќаа чекорот назад од помислата дека некој вол го подмочал пред да го однесат на колење за некоја трпеза надвор од листата за јадења.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не се чувствуваше најдобро, иако ништо не го болеше, но смееше ли да мисли на себе и на некаква нејасна слабост кога толку многу работи му претстојат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мислеше на она златно предметче. - Највредно е срцето! - ѓаволесто прифати Елена.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Извини, ти ги прекинав мислите. Но сакав да те прашам да испратам ли по Елена? - Мислиш на твоето девојче, а?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се обидуваше да мисли на нешто убаво, се мачеше да намами пред очите некои весели слики од одминатото, сончево лето, да ја довика зелената боја на шумите и полјаните, да ги почувствува миризбите на зрелото лето, да ги долови ѕвонежите на стадата прснати по падинките, но тие толку привлечни, толку пожелни слики, само се стрелнуваат низ неговата свест, отстапувајќи им место на мрачните грижи, на тешката неизвесност.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Се излажа стариот, - си рече Бојан, мислејќи на дедовото му тврдење дека зимава ќе биде забеста, долга.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Мислиш на ова цветче, а? - се насмеа Денко. - Мислам на неговите наследници.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Додека беше зафатен со работа не мислеше на себеси, на тоа како ќе се чувствува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Утрото, кога ја виде умрената овца веднаш, без негова желба му се наметна мислата да ја расчеречи овцата, да ги храни со неа кучињата, како што правеше понекогаш дедо му, но веднаш потоа таа мисла му се виде одвратна, а сега речиси и не дозволуваше да мисли на такво нешто, па ја одвлече овцата преку потокот и ја закопа длабоко во снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се разбира, тој притоа мислел на идентична состојба на тотална сосредоточеност којашто некои личности можат да ја доживеат спонтано.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Пијан од ова лудо вино на јули мислам на твоето древно дружење со времето.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ако се има во предвид дека во Р.Македонија од неодамна и средното образование се третира како задолжително и најчесто трае 4 години (од 14 до 18-годишна возраст) тогаш станува нејасно дали законодавецот мисли на задолжителното основно образование или пак предвидува законска можност за вработување која е практично неизводлива во реалноста!?; г) беше додаден нов став кон чл. 252 кој предвиде дека работодавачот кој ќе склучи договор за извршување на работа надвор од неговата дејност (договор за дело, авторски договор), а притоа ќе исплати надоместок (т.н.„хонорар“) за извршената работа во износ повисок од износот на минималната плата утврдена со закон16 е должен да плати придонеси од задолжително социјално осигурување (чл. 7 од ЗИДЗРО/јул.14).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
До проширување на опсегот на здравствената контрола на 95 која мора да бидат подложни работниците дојде со изменувањето и дополнувањето на ЗБЗР од 19.02.2013 година, според кој здравствениот преглед на работниците опфаќа и анамнестички податоци, статус по системи и антропометрија, односно тука се мисли на проверка на телесната маса, телесната висина и индекс на телесна маса, основни лабораториски анализи и тоа седиментација, крвна слика во која проверка спаѓаат еритроцити, хемоглобин, хематокрит, леукоцити, гликемија, холестерол, триглицериди, урина, шеќер, протеини, билирубин, уробилиноген, седимет, испитување на функција на видот како што е острина на видот на далечина и во близина, аудиометрија, спирометрија, ЕКГ, како и радиофотографија на граден кош која контрола се спроведува само по одлука на лекарот. (чл. 1 од ЗИДЗБЗР/19.02.13)
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
А дедо Спасе ќе остане уште долго надвор, па ќе си го пуши лулето и ќе си мисли на свои работи.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
За разлика од оние другите, од родот на грабливците, (орлите, соколите, сојките, ветрушките, бувовите, утките, чавките, страчките) па оние од родот на полските (еребиците, дивите кокошки, дропките, тресопатките, потполошките, белоперките, чурлините, чучурлигите, полските врпчиња, дивите гулаби) па оние од родот на шумските, (кукавиците, пупунците, чукајдрвците) па и оние, слаткопојните, (славеите, трнарчињата, сколовранците, гугутките, сипките и другите) кои ги има плипотници.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Затоа тогаш не го прими Видана, дека мислеше оти Благуна малку истргала за својата постапка, и оти неќеше да им даде можност на другите да го шетаат од уста до уста и повод лесно да се измируваат со стореното. Но и не престана да мисли на нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Секогаш кога ќе одеа нашинци во Белград, за да служат војници, или за да работат, или за да се лечат кај тамошните доктори, тој секогаш, скришум од своите, молејќи се никој да не дознае за тоа ги поздравуваше Благуна и Видана и им пушташе, колку за здравоживо, по некоја пара.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Арслан бег мислеше на најпрвата убавица во Потковицата, на Руса Јанческа и на христијаните им се прекасаа здивовите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Притоа мисли на Србија и на Бугарија, а колку за Грција - со нив, со Грчиштата, поинаку треба да се разговара, машки, отворено, а не да се фаќаат владите една со друга под скутина, за никој да не ги виде кај се држат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Освен да се залажува божем да не мисли на тоа...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Додека дивечот, (волците, мечките, лисиците, зајаците, јазовците, ласиците, смрдулките и куните) зашто нема кој да го прогонува и лови, се намножи до загрижување, преку цел ден и преку цела ноќ, страв да те фати, слушаш како тулилка, завива, кашла и си ги секне грлата во гората и во полето, птиците, пак, си мисли на барските, (чапјите, норците, галебите, пеликаните, кормораните, дивите пајки и дивите гуски; штрковите следејќи ги старите навики и стариот инстинкт, сѐ уште ѝ се верни на Потковицата, населбата на Станкоски Рид готово ја претворија во колонија на штркови: на покривот на секоја куќа, на оџакот на секоја напуштена куќа, има направено седело од штрк по мелиорацијата на мртвиците и Блатото, сосема, сосема, се изгубија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но неа, во 11 век, Европејците, се мисли на Крстоносците од првиот поход, оние, предводените од Боуменд Тарентски, ја уништиле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А еве сега пак истото! Едниот мисли на Србија, другиот на Бугарија.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Не, не ме измачуваат проблемите со кои е пренатрупан мојот случај, повеќе ме загрижуваат настаните што ќе уследат. Мислам на Даскалов, на Боге од Бањи!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не мислам само на проповедта за праведноста, што толку упорно ја повторував; ниту на оние мои неумесни критички осврти што од страна на другарите беа оценувани како задоцнети согледувања, или како преуранети сигнали, туку пред сѐ мислам на она мое непресметано вплеткување во случајот Басотови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа мислев на дрвцето покрај шадрванот кое и вистински е со одрана кожа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислев на мекушлавците а истовремено почувствував и останав многу изненаден дека токму сега се јавува и она чувство на измаменост од сопствената волја што грдо и неодговорно ми пристапува со оној писклив глас што доаѓа негде од далеку, а сепак од мојата внатрешнина: "Ти си лажго!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со овие постапки (мислам на толчениот лук со оцет и вода од сношти, како и на шеќердисаното слатко од утринава) дали посакував да се уверам дека животот продолжува со својот вообичаен тек?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога велам непресметано не мислам на вистинитоста на случајот ниту на правната страна на таа вистинитост, туку на околностите поради кои се најдов во положбата на губитник.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам на оној мој совет во кој ја бев спомнал иницијативата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За жал тие, мислам на соништата и на надежите, некаде исчезнаа, останаа само привиденијата“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа беше причината да се смеам додека излегував.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека продолжува чекорењето на нашата навика и тогаш кога ќе утврдиме оти за некого од нашите сакани застанало времето? Не сум сигурен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сам не ќе можам да ја однесам мајка ми до местоно што го избра. - До кое место? - прашав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам на она: малку полтрон, малку повторувач на туѓи зборови, малку мавтач со главата, и гледаш, си пораснал па можеш да погледнеш и преку главата на највисокиот пред себе...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со слична цел (да обескуражи секое избрзано решение) беше и она мое укажување дека секогаш постојат и додатни опасности.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Мислам и на потписите на оние петмина случајни минувачи, не само на нејзиниот потпис.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но тој повторно е зафатен со темницата во прозорецот а јас… јас навистина се плашам дека може да се случи и на глас да го прашам дали верува дека неговото професорско однесување може да придонесе во разрешувањето на сложените прашања и дилеми сврзани со мојот случај, во кој наивноста и брзоплетоста заземаат најзначајно место?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ИВАН
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Многу, многу зборови. А толку малку јаснотија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Стојна! Божествената лисица Стојна, батка. Мислиш на нејзиното писмо?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Лажго кој не е во состојба да ја прикрие дури ни својата лична отсутност туку глуми дека е овде.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Дури и во случаите кога ќе се земат предвид сите околности, многу често не се постигнува посакуваната цел“ додадов, за да го намалам учинокот на она што можеше да се сфати како насрчување а ми се беше лизнало од јазикот онака, сосема случајно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Причината за да се појавам не само како сведок туку и како поединец кој покренува обвинение, не беше само скапоценоста на семејниот ѓердан на Цвета Басотова, туку и споменот по едно изминато време што го бев сместил во преградата на скапоценостите и раритетите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помислата на нив всушност ме поттикнува да побарам од иследникот некои разјаснувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност бев рекол дека секоја иницијатива е в ред но под услов да не се пречекоруваат границите на разумноста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но зошто се смееше Ѓурчин, навистина не сфатив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа самата ме упатуваше како да ја изведам работата - додаде Иван. – Досега се снаоѓав самиот, но за другите активности, мислам на обврските што му претходат на погребот како и за самиот погреб, потребна ми е поддршка и помош.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Карамба-Барамба тажно ручаше, скоро и не мислејќи на ручекот.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Знаев - Пенчо најмногу мислеше на неа и беше готов на сѐ за да го привлече нејзиното внимание.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Знам, па што? Сега мислам на ѓаволот, не на неа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ако застанеш на трапезот и мислиш на техниката со која треба да полеташ кон упатениот трапез од другата страна, ти си готов; услов да преживееш беше да ја заборавиш техниката, а таа пак, во тие моменти, кога ја забораваш, функционира беспрекорно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Всушност, се жалеше (како што само тој знае да се служи со зборовите), дека забележал дека неговите сетила се целосно мртви, дека веќе и чудата не го возбудуваат, оти отрпнал на невозможното, кое во циркусот го имало премногу; дошол до ситуација, велеше, чудата да му станат секојдневие, и посакал да се врати од малото небо (веројатно мислеше на циркускиот шатор), под големото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа уметност, која одбива да се декларира како народна, е подложена на жестоки напади: се вели дека таа уметност (меѓу која и џезот, авангардата, постмодерната) е „културолошко труење со предумисла“, дека е „доволно смешна за да биде дел од паузата на народните приредби“ (повторно мислев на Луција), па се прогласува таа за производ на болшевизмот, односно комунизмот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти само тој не верува во виденија и откровенија“, и се прекрсти, мислејќи на видението на Писмородецот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Што мислиш?“ го прашав. „Мислам на еден жолт путер од детството“, ми рече. „Раскажи ми“, реков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
-Ти само давај, јас ќе зборувам. -Сигурно мислиш на митото на цариникот. -Така некако.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој сѐ уште мислеше на богатсвото, наместо за длабоката среќа на душата и за животната среќа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Сите почнавме да мислиме на најлошото. Што знаеш. Туѓо место, непознати патишта, нешетан човек...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се сетив дека мисли на тоа татко ми и учителката Вера да се земат, да стапат во брак.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Навистина ќе ме пуштат,“ и тоа го повторуваше како некоја утеха – како кога дете повторува некоја лага не за да поверува во неа по постојаното повторување, туку за да не мисли на вистината. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно утро, една година по заминувањето на Рајнер, додека се приближував кон неговиот дом, го видов како стои зад прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една девојка, чие име не го знаев, ги размрдуваше рамената и замавнуваше со рацете како со крила, и гледаше некаде кон покривот на болницата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас молчев и мислев на Рајнер; во мене се бореа стрепењето дали ќе се врати и сигурноста во неговото ветување. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во лудилото омразата од другите и љубовта од другите се подеднаква опасност – и љубовта и омразата се закануваат со разорување на Јас на лудиот.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не мислев на местово. Остварувањето на љубовта не е возможно меѓу лудите, затоа што во лудилото постои смртен страв од љубовта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
20. Се мисли на Руско-турската војна од 1877-1878 год.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се мисли на „големите држави“, „големите сили“ во тоа време. 48.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
13. Веројатно се мисли на Промеморијата на Русија и Австро-Унгарија од 15.9.1903 год. што била испратена не само до потписничките на Берлинскиот договор, туку и до турската и до бугарската влада, бидејќи последниве всушност го спречувале исполнувањето на Февруарските реформи, па дури се обвинувале дека придонесле за кревањето на Востанието во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Манџата на нашите културни дејци (се мисли на оние што се одредени да ја готват), изобилува со многу „поправки“ кои секогаш ја чинат непроменета, иста.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не случајно, мотото на една култна претстава во нашите театари беше (се мисли на „Буре барут“): „Она што во светот е инцидент- кај нас е систем, она што кај нас е систем, во светот е инцидент!“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Колку ли само театарски чинители, бегајќи од сопствениот стерилитет, влегуваат на туѓа територија (се мисли на театарските сцени) и необмислено, неодговорно и недоследно ги уништуваат животите на илјадници слепи пилци и кокошки.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Не знам“, ѝ рече. „Не знам што ми стана“. Сега мислеше на нешто друго.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Имаше и една ведрина во своето сознание што нараснуваше со секој миг, додека мислеше на нешто сосема друго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А сега мислеше на страот. Тој знаеше што е тоа страв, тој го чуваше во себе и него во едно мирно катче и постојано го носеше со себе, а кога размислуваше за тоа имаше впечаток како да се работи за еден дел од него, скоро како за еден дел од неговото тело, за една рака, или за една нога.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А тој можеше да мисли на Претседателот и на бригадирот Језекил како секогаш, наполно ослободен од времените впечатоци.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Уште од првите денови, кога дочу за она, што се случуваше во планините, Змејко знаеше да си ги поврзе сите работи и повезден мислеше на својот Брат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Претседателот продолжуваше: - Ти сигурно не мислиш на она врашко завивање на дивината ноќеска.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше на својот Брат. ... Минуваше илјада деветстотини триесет и седмата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Додека стоеше крај дирата, загледан во прекрасниот ден за лов, во чијашто мека виделина дрвјата беа огромни, воздушести и бели, и во кој владееше една прекрасна тишина под млечнобелото зрачење на небото, Змејко, и не мислејќи на тоа, си ги исцрни со неколку јагленчиња од кибритот своите подочници, а после, кога очите можеа слободно да гледаат по таа светната белина наоколу, тој мирно ја допушти својата цигара, - една од ретките цигари, што ги палеше само при некој свој празник, - а потем го настега магацинот од својата долга француска пушка со фишеци, ги престегна опинците и замина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Старецот зборуваше така просто, мислејќи на сето она внатре во човекот, и на неговата среденост.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По некогаш, мислејќи на сета онаа крв, истечена по сите снегови назад, си велеше дека не би требало да биде изненаден ни ако го најде некаде папсан во длабочината од својата сопствена трага, оној огромен самјак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше на маѓијата на сите дивинки да се враќаат секогаш на она место, од каде што си ги скорнал првпат, но и тоа го стори повеќе како да се шегува со себе си, бессилен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Никогаш не можел да има таков однос кон работите, ниеднаш не ги посакал за себе, пред да помисли дека за секоја од нив треба и самиот да остави нешто; мислеше на убавината на едно такво имање, кога ќе можеш она да го покажеш со отворено лице пред сите, и на нечистотијата на едно онакво имање, а знаеше дека тоа го имаат во себе и повеќемината од нивната група; беа малцина оние што му завидуваа и што му се дивеа на оној.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега и не му беше толку тешко да ги слуша тие зборови. Го тераа да мисли на шегување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше на ловот, сега сосема поинаку, за миг губејќи ја од своите мисли сета таинственост, што ја имаше до вчера во односот кон него, а нешто што се изроди во сиот тој поминат ден во него, низ онаа проклета притивнатост во сѐ, што правеше со своите раце, и што мислеше со своите мисли, нешто како негов внатрешен отпор кон таа помиреност во неговите движења, го распалуваше во оваа квечерина и го правеше наострен и здивен за уште еден обид.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека е уште далеку од работ на таа извишена шума, но тоа беше единственото, на што уште можеше да продолжи да мисли, додека волците си мислеа на она своето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше на тоа и на сите движења, што требаше да бидат сторени секавично, а сето време не престануваше да ја држи пушката насочена кон онаа карпа, постојано свесен дека неговата миризба, што се искончуваше по белото пространство пред него еднаш ќе се засуче како фитил и сега, или во следниот миг, таа ќе стаса да се вотне до задреманата свест на ситиот самјак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше доста далеку, дури и премногу далеку за секој друг да ги нанишани на таа далечина, но беше исто така неминовно и за сето време тој мислеше на својата сигурна рака.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мислеше, приближувајќи се до стеблото, на своите раце, мислеше на својот чекор, продолжуваше да сеќава некаква неизбежна радост, некаква неизбежна тишина, што му го опфаќаше целото тело, а за сето време загледан само во тоа масивно стебло, целото извиено, вивнато нагоре и смирено под беличестозеленикавите висулки бради, со кои што беше обрастено по корубата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мажите, што го носеа мртовецот, се менуваа постојано, а тој, Змејко, со торбичката со читанката и со таблицата преку рамо ги притискаше со раката кондилите и моливите да не тропкаат внатре и мислеше на тагата, мислеше на жалоста, ја носеше врзана во еден цврст јазел во грлото, го раскинуваше и него и му го сопенаше здивот, но мислеше како ли расчешнува таа кога оној, што го носат мажите, е твојот татко, да е скраја и далеку.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Стражаровото лице е замрзнато во маската на мирна рамнодушност. И двајцата не мислат на тоа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не е корисно, ниту има смисла сега да мисли на тоа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И Трајан заолцка: „Го земав за да го разведрам... да не мисли на болеста, да не мисли на ништо...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ништо не чувствувам, само мислам на бабата и на тоа какви гаќи носам, ако нѐ однесат на доктор. Да не се посрамотам, не за друго.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче, ко мало детуле, и војниците како што одат и како што гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како 125
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- На човек му е убаво кога не го пушта работата, велам јас, кога не му дава да мисли на лошо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама мислиш на милите усти што си ги оставил дома. Никако не си.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа со солта знам што е, вели, тоа е дека многу мислиме на солта, ама пропаѓањето не знам што е, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите мислат на топот што може, до половина, да ја дупне земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мислам на куќата и сите домашни ми излегуваат пред очи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А камбаната клепа. Клепа од високо, мислиш на небото е качена камбаната.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас уште мислам на водата од сонот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лозан Перуника бил подалеку од тие настани. Седел сам на работ на плашливо разлистаната шума и со оган на нова треска мислел на немата девојка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оние што му се покоруваа на челникот со лузна на лицето стоеја и чекаа немо крај спрегнатиот добиток во колилата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина тогаш мислел на одмазда, во родот чија крв наследил се знаело за неколку одмаздници ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Челата на луѓето биле испотени, врз нив лежела прерано дојдена омарнина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Јакове, рекло едно од неговите деца што се собирале околу него. - Стасај ги, исколи ги.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Многу помалку од половина во дружината имаа по две волиња, некои од нив немаа со што да ги заситат. Но не мислеа на тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ако не го најдеме тоа, еким-ефендија? Зима е, Онисифоре. Нема по ридиштава диви краставици да му џбурнеме в ноздри нивна вода. Погледни му го суратон.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник пак прашал што ќе се случи ако не го најдат тоа, и веќе никој не знаел дали мисли на жолтеникавата грутка од говедска жолчка или на моќната вода од диви краставици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ме прогонеа по полутемните улици. Бегав под реката стража на замрежените светилки и не мислев на својот живот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сонцето сјаеше на ситните зелени ќерамиди на павилјончето во градината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И вториот брат не се побунил, оти веќе мислел на жена си да ѝ каже сѐ кога ќе се врати, а единствено најмладиот се противставил, оти секогаш го почитувал дадениот збор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мислеше на далечната планинска земја Босна (отсекогаш при помислата на Босна имаше кај него нешто темно), која и самата светлост на исламот можеше делумно да ја осветли и во која е животот, без каква и да е питомост, сиромашен, штур и одвратен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мислејќи на нашите мили семејства, се предадовме. Ја урнаа песната што ја кренавме во небото, ја ампутираа кулата на триста метри височина, а горе ставија шапка која и ден денес може да се види, вистинска беда.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како бајонети на силна светлина се пробиваат звуците на фанфарите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Везирот му обрна внимание на муалимовиот натпис во стихови, пополека ја крена раката и двапати го прецрта целиот натпис.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога таа клекнала пред него, тој ја треснал со нозете по лице и ѝ викнал: „Еве осум дни како носам иста кошула, и недела ќе дојде и пак ќе немам бела облека да ставам на себе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мислеше на туѓинецот- градител што умре и на сиромасите што ќе ја јадат неговата печалба.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Беше пријатно, така во несреќа, да се мисли на далечната земја и на раштрканото село Жепа, каде што во секоја куќа има приказна за неговата слава и за успехот во Цариград, а каде што никој не ја познава опачината и не ја насетува славата ниту цената со која се добива успехот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му рекоа дека има уште четири куќи од Штекиќи и дека се најимотните во селото, но дека и селото и сиот тој крај осиромашиле, дека џамијата им пропаднала и изгорела, чешмата пресушила; а најлошо им е тоа што немаат мост на Жепа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мислам на тоа како светот е само екран, а ние глумци или гледачи, сеедно, некој сигурно нѐ режира, и тоа е, впрочем, сеедно.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Одев во продавница, одбирав помада за мама на англиски јазик, мислејќи на неа на хрватски.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Мислам на тоа како светот оди по ѓаволите, мирно се лизга во белиот пекол на рамнодушноста.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сплотени во песната на една принцеза, која го држеше букетот во раце и мислеше на невозвратената љубов.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Мислиме на нив постојано и знаеме дека еден ден пак ќе ги посакаме.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И без да сакам да мислам на тоа, се видов во темна рударска јама, измачен и гладен.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Прекрасно, мислам на една работа повеќе да обратите внимание ако случајно некогаш се чешнете со нашето татенце, другарот Аритон Јаковлески.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Од тој ден животот во домот сосема ми се промени, ме напушти толку заканувачкиот страв што беше вселен во секое катче во домот, повторно можев да мислам на Сентерлевиот рид, на оној рид од каде што се раѓа сонцето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се присилуваше да не мисли на гладта и жедта. Нив ги заполтуваше со инаетот за да издржи сѐ.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не, тој не мисли на минатото, се уверуваше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Оној Исус не напаѓаше луѓе и само сакаше да запали куќа за да го изгори сотоната. „Курвино семе“, а само малку пред тоа држеше влажна крпа врз удреното око и, гледајќи се во напукнатото огледало на сивиот ѕид, мислеше на сѐ што мисли здрав човек.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Спроти недела без набожност се мислеше на жени.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Само кашлањето му стануваше рапаво и раскршено. Го слушаше тоа кашлање и мислеше на белите, топли пазуви на својата учителка.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но се ловеше дека со потајна подмолност мисли на Јана и скоро се судри со својот брат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Мислеше на Јана и не беше веќе бесен на Ивана со врелина прашувајќи се зошто луѓето стануваат рамнодушни кон своите ривали и зошто ноќе имаат разбирање за нив.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Мислеше на Јана, можеби повеќе отколку кога и да било.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во оние години кога убивав малигани... Сѐ додека не се нурна во треската, нејасно, скоро не сакајќи, мислеше на малата девојка од паркот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Шумовите во собата го тераа да мисли на Јана и да ја сонува, не в парк, каква што ја знаеше, туку в кревет со тој црн лекар, одмерен и пресметан дури и во љубовта.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во богословијата почнав да мислам на жени.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Од онаа вечер не можам да престанам да мислам на тебе. Би сакал повторно да те видам.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ако мислиме на иднината наша заедничка, твојо брак со тој човек ќе биди многу поволен за целата фамилија.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Татко насети дека Камилски секако мислел на турцизмот душман, душманлак, со најраспространето и временски најдолго присуство во балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски не доцнеше со потврдата на Татковото претчувство, и тој предложи да се задржат на зборот душман, душманлак антонимично поставен кон зборот пријател, пријателство, како претходно третираната синтагма ајде, ајде јаваш, јаваш во филозофски контекст.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се разбира, овој збор во денешната лингвистика добива некакво значење на употреба само во историска смисла, особено кога се трага по состојбите на старите јазици и се мисли на нивната поврзаност и сродство!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сепак, Татко го остави да ја заврши мислата: Ние како да заборавивме дека нашата мисија ја започнавме мислејќи на иднината на нашите внуци, а не на минатото на нашите предци, на нивната божем пеколна неслога, причина за неизбежниот судир помеѓу христијанскиот Запад и исламскиот Исток на Балканот и што уште не. Зар не е тоа повик на курбан?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Умешноста да се процени вистинската состојба по такви животни потреси е обично реткаи доколку некој располага со неа ја притајува во горчливото срце: ни совладаниот можеш да го утешиш ни на славеникот можеш да му ја укажеш потребата да се смири и да мисли на иднината, на луѓето и на земјата за која бил готов да полее и своја крв.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Поточно, не можејќи да им се спротивстави, се убедуваше да не мисли на причините заради кои дојде.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Ме прогонуваа во полутемните улици. Бегав под ретката стража на замражените светилки и не мислев на својот живот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ќе живее ли и со нас нашиот корен во туѓина? Ме праша и заборави што прашал. Веќе мислеше на нешто друго.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Сега таа (Шефот мислеше на Ема; тој секогаш, дури и кога во себе ја анализираше ситуацијата, имињата на соработниците ги прекриваше со заменки), треба да се употреби, всушност, таа сега ќе може лесно да се манипулира.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Дарко мислеше на фотографијата на жена во доцни дваесетти во народна носија, со големи гради и широко лице.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Да, увидуваше сега, отсекогаш знаеше. Но немаше време да мисли на тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Огромното лице ( затоа што постојано го гледаше на постери, секогаш мислеше на него како на еден метар широко ) со неговите тешки црни мустаци и со очите што го следеа наваму натаму, изгледаше како да рее во неговиот ум само од себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше чудно колку ретко мислеше на неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Не мислев на признавањето. Признавањето не е изневерување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со целата своја појава тој наликуваше на мало дете што израснало крупно, па иако го носеше задолжителниот комбинезон, беше речиси неможно да не се мисли на него како да е облечен во синиот шорц, сивата кошула и црвената шамија на Шпионите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Некакво силно чувство, не толку страв колку еден вид неодредена вознемиреност, пламна во него и повторно згасна. Престана да мисли на војната.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одеднаш повторно почна да мисли на О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се обиде да мисли на О'Брајан, за кого, или кому му го пишуваше дневникот, но наместо тоа почна да мисли на нештата што ќе му се случуваат откако ќе го одведе Полицијата на мислите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се разбира, мислеше на Лабуристичката партија, сфаќаш!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Едно мало купче веќе видов над куќата, под патот што врви кон Стрелеско, на отворениот простор кон ридот. Но не се задржав да мислам на тоа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Си велам, можеби зашто се жалобни дни и зашто треба да ме остави да мислам на Борко.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На врвот на разлистената крошна Врабецот брсти безброј искуства Јас си брстам една вкусна овошка Врабецот не мисли на снагата трошна Ниту на можните латентни зла Мислам помудар од мене ќе е – блазе нему А тој пак може си вели – оваа ќе е без ум! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Или, пак, сакаше да не мислиш на тешката болест. Не се штедеше, не се одмораше, не се жалеше…. .
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Мислете на рамката. Во кои рамки работите?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ако мислиш на текстот за „Македонскиот документ“, тоа беше повеќе реакција на некој чие најблиско (или основно) изразно средство е јазикот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Обично, кога станува збор за незадоволителната состојба со работничките права во Република Македонија се мисли на тоа дека не се почитуваат правата што на работниците им ги гарантира законот.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Сѐ се одвиваше толку спонтано. И затоа тогаш не мислеше на крајот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ама не, не мислев на тоа, - Елена се обидуваше да ѝ ја отфрли таа помисла. - Верувај ми дека...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија не сакаше да мисли на тоа. Ноќе, скриена од темнината, тивко си поплакуваше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
ЈОРДАН: Добре ве најдов!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
СТОЈАН: (Крева барде со вода, а мисли на вино). Аирлија нека е, што работевме! ЗАФИР: Не ти оди благословот со вода...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КОСТАДИН: (Си дојдува на себе). Ете, пак жива вода станав...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Не мисли на лошо, побратиме. Ништо не е тоа. Ќе помине!... (Излегува).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
(Го наместува Колета на прозорецот).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
СИМКА: Не коси се, Костадине. Не мисли на лошо. Денес е празник, не чини лутина на срце да си ставиш...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Симка поминува часови во нестрплива возбуда, мислејќи на Костадиновото враќање)
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ха, ха, ха!... Ич не може Славче од ум да ми излезе!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
А кога и тоа не ќе помогнеше, отец Иларион ќе му го земеше прстот и ќе му го ставеше на пламенот од свеќата и ќе му речеше: - Подобро ли ти е без прст, или да мислиш на рокчето...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се чини дека со таа или по таа досетка Еда диференцијалите во преградите на челниот ѕид на гаражата престана да го потсетуваат на било што. Немаше време да мисли на тоа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И ќе бев ли помалку уморен в постела и помалку ли ќе мислев на своите болни (часовници, шуми, едра), кога ќе го чувствував крај себе твојот врел колк?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ја гледам твојата крв и не можам да мислам на венци.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Треба да признаам: мислев на цвеќето во кристалната ваза, на нејзините солзи по мртвата птица.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се плашеше да мисли на првата кога е со втората.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Мислите на револверот?“ чу. „Да, точно. На тоа мислев“, рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но тој сега мислеше на првиот, на музиката на своите прсти, на животниот акорд во нив. ...
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Да мислиш на летата, рингишпили, птичји гнезда.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не мислеше на тоа како што не мислеше на хризантемите и на нарцисите пред темното око на деветмилиметарскиот валтер.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Неколку истрели плус еден и една смрт на раб на светлоста од автомобилските фарови, а само малку пред тоа Германецот го рецитираше Гете и само малку пред тоа јас мислев на гладиоли, на стебла, на роса.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Вечерта Марија го прекори: „Доста е. Треба да мислиш на својата иднина.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Мислеше на своите раце, на студена челична острица, на зарез во болно месо.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се насмевна мислејќи на својата крв: „Непознати цветови? Можеби си се излажала, Марија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Беспредметно беше, не можеше да се убеди. Мислеше на ножови и на очила.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се сети -дали се сети или сето време мислеше на тоа - не знаеше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Затоа сакаа да ја чујат кљакашката на Шишмана што ќе значеше дека тој престанал да мисли на тоа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Значи, - се замеша и Коте, - можат да си ја гледаат работата, - рече, зошто сѐ повеќе почнуваше да мисли на мисериштето и на компирите.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Таму нѐ носат, - рече Шишман, мислејќи на фронтот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Така можеа да мислат на иста тема, единствена, и да починуваат од времето што им имаше натежнато како планина.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Оската заглавена мисли на неизвесниот пат низ дрвјата.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Сега седам на тремот и мислам на убавите сенки стопени веќе во синиот чад на зимското небо.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Мигот на јарката убавина во твоите очи е толку силен што не мислам на долгата темница што ќе го замени.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
- Не мислам на „лицето што го тргна“ туку на твоите сфаќања за љубовта.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Додека шетам по Пасажот опседната сум од помислата дека поминувам низ сенките на луѓето што ми беа многу блиски а едно утро наеднаш исчезнаа, ги снема.. Мислам на моите Евреи..
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Притоа мислам на личностите кои никогаш и од никого дури ни на шега не биле спомнати.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мислам на постелата со неговата присутна отсутност толку умешно спакувана во свечено одело.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ако сакаш да знаеш, до последен збор ги дешифрирав знаците од играта на твоите прсти по моето рамо. Мислам на знаците од пред малку.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А, и мисли!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ме гледа. Сигурно мисли на моите испупчени карлици или истурени јагодици.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Но, љубовникот, ако се приближи, може да биди дека од закрилата на тешкото актерство тело ѕирка главичка со зашилени уши на една чивава што се обидува да лае.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Додека со „тикото“ се враќавме по „Партизанска“, си мислев на сегашната кастрирана еснафска фела, туку во „метрополата“ Скопје и во другите македонски градови со долга еснафска традиција, значи – на лекарите, инженерите, новинарите, научниците, уметниците, т.н. „факултетски образован“ кадар, кој, со мали исклучоци, е минимизиран, преку економска присилба, во своите професионални и креативни можности.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мислеа на сите други луѓе на светот што ја минуваат оваа вечер, секој на свој начин.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Дури ми се пристори дека Јана спомнува како била уверена во мојата простосрдечност, но веднаш побрза да се исправи: “Мислев на неговата искреност”.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Мислев на нерасчистени сметки на нашиот пријател со власта.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А можеби и не е во прашање власта туку некоја група писатели. Немате слушнато за тоа?“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислев на беспомошноста, како на едно од најрано осознаените чувствувања во животот и на тоа дека и покрај сите подоцнежни искуства беспомошноста останува нашата најчеста придружничка. Затоа и го избрав молчењето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира, мислам на неговото однесување, но и на изгледот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зарем треба да сметам дека сум бил обвинет а таа висока личност интервенирала?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам на оној, познат податок: кој го скинал јаболкото, и чија рака му го подала на кутриот маж!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А неговото настојување испитувањата и информативните разговори на осомничените да ги третира и да ги ословува како визити, повеќе упатуваше на пристап карактеристичен за потсмевот или мајтапењето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- За каква вина станува збор – речиси извикав – освен ако не мислите на вашата конструкција дека ми ги смалува тешкотиите околу моите проблеми божемното заземање на висока личност?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Која беше причината за ваквото мое однесување?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам на она немо посматрање што нѐ упатуваше само кон еден резултат: начинот на совладувањето на гладот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Потоа додаде дека при она кратко познанство таа останала со впечаток дека не сум трчел по допадливоста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Судијата, од разбирливи причини, при овој свој повик можел да го прескокне описот на Мирко Бунде како познат и осведочен стрвло кога е во прашање женската убавина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам на нејзиниот одамна промовиран лет што јас секогаш го поврзував со нејзините соништа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам на она здраво сомнение што ќе ни помогне во нашето настојување да не се престориме нејзин потчинет слуга!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Почна да мисли на групата печалбари што требаше утре даги пречека и да ги поплени.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мислеше на езерото, на капењето без сапуница, а најмногу мислеше на тоа дека ќе прави сѐ што ќе посака.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Од друга страна пак – немаше кому да му се поплаче, ни кому да му се налути. Му остануваше самиот да си мисли на себе.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тој не мисли на незгодите што може да ги предизвика овој петел на улицата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Јас, матрица, матка, матерка, модра, мадра, мудра матрона од Другиот свет (не, овој никогаш не ми бил доволен!) ти повелам: влези во морето не мисли на немоќта оти никогаш не знаеш колку ќе издржиш и во болот, и во ужитокот пливај до кајшто гледаш а гледај далеку, секогаш подалеку јас глаголам задумно на 'ртот зборувам на својот мајчин јазик (о, какво олеснување, каква удобност!) и сила ти давам а не утеха!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Понекогаш луѓето едноставно не можат да престанат да мислат на своите проблеми.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Се заљубуваме и не мислиме на последиците, ја предизвикавме невољата, си играме со ѓаволот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А вистинската љубов е ненадеен пламен, будење на душите, треперење на сетилата, носи спокој и мир во срцата.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ајде, не се плаши, излези, ако треба ќе ти помогнеме, - наставничката се насмеа и ги покажа големите, прави заби.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се обиде да не мисли на тоа и да ја реши задачата, но не можеше да престане да си мисли што ќе речат оние што седат околу неа, како, на пример, Андреа, која свиена над тетратката претпазливо пишуваше бројки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Може само така да ми се виде дека мислев на него, ама целиот тој ми се стори.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стоиме пред театарот, а мислиме на Хрушчов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не заборавај да ме запаметиш, си мислам на Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му се лутам нему, а си мислам на Оливера.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам на воскресение, недела по наше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе го сечам стеблото, вели, и ќе си мислам на Рјазин.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не мислам на стравот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си бае така Горачинов, се подигрува со мене, а јас мислам на друго.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ја љубљу, ти љубиш, они љубјат, вели Никифор Абазовски, а мисли на повеќе и на подалеку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може така ми се чуло, си велам, којзнае што ми се чуло дека многу мислам на Никифор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се потпишувам дека јас ќе го гледам, ќе го растам, а мислам на тетка Славјанка, Катина Егова и Паскалина Ајта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми даваат да мислам на студот, на подноктицата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Мислам на депонијата Вардариште. Денес имав можност да слушам двајца стручњаци - инженери и еден техничар.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Се нуркаат во синило ластовиците, Илинка мисли на Јакова.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Таа се навали на веленцето што го стави како возглавница и ѝ се пристори дека е дома во глуво доба, крај своето огниште во кое сигурно сѐ уште тлеат жарчињата што ги покри со спуза; ѝ се пристори дека е во шарената гостинска одаја во која го распосла излитеното веленце и мисли на своите рожби и на челадта од рожбите свои кои израснаа на ова веленце.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Досега таа виде многу ранети, а многу од нив сама ги пренесуваше на носилки или товарени на коњ и честопати, гледајќи ги, плачеше, секогаш мислејќи на своите три чеда.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Затоа, кога ќе ја имате в раце немојте да мислите на игли за плетење и плетиво, а воопшто да заборавите да мислите на љубов.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Најмногу ги споменуваше душманите, мислејќи на Турците и на Фанариотите за кои дури подоцна разбрав оти тие биле грчки попови и гркоманите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
БОРИС: Мислам на пошироката хигиена. Во оваа земја има да биде чисто и уредно.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
После толку часови пат тој прво мисли на работа.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Постојано мислев на дедо ми, кој, како што рече татко ми, „се враќа во своето детство“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Зошто не јадеш? - ме праша баба ми. - Не мисли на дедо ти, животот е пред вас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Наточив пијачка и мислев на твоите нозе.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ми се допаѓа таму, рече мислејќи на Хироши.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Никој друг, туку Чана ја рашири веста со својата гласна и широка уста, па така, додека се чекаше да дојде Новата година сите Егејци дојдени од Војводина мислеа на Димостен и на неговите страдања воопшто.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ти велев да не мислиш на алот на народот, ама сега и мене змија ме касна.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Душата би му се сторила парампарче на ибн Пајкота да мислеше на некоја своја корист од оваа работа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Потоа си го тераше срцето да му мекнее, мислејќи на Мехмед паша.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
За овој прв вторник беше скоро сигурен дека и Атиџе мисли на него и страда што си ја пропуштиле средбата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ти дури денес концентрирано мислеше на мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дури на крајот на писмото, во аголот, Ивана имаше напишано дека често мисли на мене и дека ѝ недостигам, што не ми звучеше баш уверливо, а сосема најдолу – да ги поздравам другарките, особено Мила и Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Моите мисли едноставно не сакаа да ме послушаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се обидував да мислам на Игбал и само на Игбал, ама не ми поаѓаше од рака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе велеа машките: „Ќе се качиш на Бистра” – божем мислат на планината, и ќе се кикотеа како што се кикотат кога гласно ќе изговорат некое безобразие.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој не знае да ги чуе твоите мисли и нема да можете да разговарате.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го ставив писмото во пликото и го скрив во мојата најдесна фиока каде што си ги чувам најважните нешта.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не може секој. Понекогаш, попусто е да мислиш на некого.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не е така? - Токму така е – се согласив. - И што се случи?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колку траеше сето тоа - кој ли ќе знае? Сашо и не мислеше на времето.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)