нема (гл.) - кој (зам.)

А никој друг тоа не го знае, нема кој да ги предупреди моите, да им каже дека претстои сотирање на мојата лоза.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ме здобави очај, ми иде да почнам да викам на помош, но знам дека нема кој да ме чуе.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Само мене немаше кој да ме посети.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ме бакнуваше. Ме проколнуваше. Немаше кој да ѝ помогне.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мене само ќе ме погледнеа и ќе речеа -сирото грче нема кој да го посети...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
За мене немаше кој да се грижи, велеше!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Имав сестра која научи да зборува, да си игра со мене, да биде послушна и да ги исполнува моите желби.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми беше неуморен романтичар, но немаше кој да ја следи.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Не ме гледај, де, овде мора да си екстравагантен, инаку нема кој да те забележи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Кај нас може многу да се троши „Нова Македонија“, велат тие, но нема кој да ни ја достави.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но во војната кога мажите ги одвеле на фронтовите, немало кој да ги обработува градините со ружи, па тие се оретчиле, а по војната тешко се обновувале.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ти се подбиваш со мене, зашто знаеш дека јас сум сираче, дека нема кој да ме заштити!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
„Ти не знаеш како е кога си дома сам. Нема кој да те пречека, нема кој да ти принесе да јадеш, дури и да те потсети дека треба да јадеш.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
СЕПАК СЕ ВРТИ Музиката за апсолутни слухисти нема кој да ја слуша. Сите слушаат говори на плоштадите.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Пред едно од кафулињата во улицата на црвените фенери застана чамец и од него уште неизлезен Вермер нарача капучино со многу пена и малку шеќер
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
— Зошто не одиш на гости во Градешница, бре ќерата?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А зошчо јас излегу кумита? Ете баш за таа слобода.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Седа — седа, лежа — лежа. Да нема кој да ми кумандуа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„При царцката живот и сила немало кој да кренит рака на мене", а вие спремате и на самиот падишах да кревате рака; Мижи Асан — да ти бајам, правите вие работа, а?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А нема кој да не знае дека во Картагена де Индиас чистачите на чевли се високо ценет еснаф.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Тоа беше време, ејгиди, кога немаше кој да фати ни срп ни чекан, кога немаше кој да викне и подвикне: смрт на фашизмот - слобода на народот!
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
оние пак, кои го завршиле талкањето, влегуваат во метрото влегуваат како во олтар од длаборез и уште неседнати почнуваат да 'рчат, 'рчат во сите тонови, мнозина басираат ама има и такви кои фаќаат високи октави, заспаните 'рчат ли 'рчат ама нема кој да ги чуе отшто јапонија да ми ти била земја на затворени прозорци а јапонците да ми ти биле луѓе со затнати уши кои кога се будни во метрото спокојно си читаат додека сонародниците им се дават од 'рчење - ем си 'рчат, ем набрзина каснуваат нешто во сонот оти во кусиот сон има време и место сал за една плескавица (и тоа на месечина) што во мекдоналдсите се нарекува хамбургер.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Нема кој да му даде име. И Ацо, и Жарко, и Санде, и Гашо - сите ручаат. Антихристи!... до година...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Поправо и нема вистинска пролет во Скопје.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Секаде каде што ќе затропаше, некој веќе беше влезен пред него - и со послаб успех од неговиот, и со несоодветна квалификација за местото, но со некои непишани препораки што патуваа таинствено пред нив а кои нему немаше кој да му ги пишува.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Нема кој да фаќа, знам, ама сепак причувајте го багажот, им рече на старецот и момченцето пред да тргне. ***
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Сите се растрчани и нема кој да оди воловите да ги пречека“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Додека дивечот, (волците, мечките, лисиците, зајаците, јазовците, ласиците, смрдулките и куните) зашто нема кој да го прогонува и лови, се намножи до загрижување, преку цел ден и преку цела ноќ, страв да те фати, слушаш како тулилка, завива, кашла и си ги секне грлата во гората и во полето, птиците, пак, си мисли на барските, (чапјите, норците, галебите, пеликаните, кормораните, дивите пајки и дивите гуски; штрковите следејќи ги старите навики и стариот инстинкт, сѐ уште ѝ се верни на Потковицата, населбата на Станкоски Рид готово ја претворија во колонија на штркови: на покривот на секоја куќа, на оџакот на секоја напуштена куќа, има направено седело од штрк по мелиорацијата на мртвиците и Блатото, сосема, сосема, се изгубија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За разлика од оние другите, од родот на грабливците, (орлите, соколите, сојките, ветрушките, бувовите, утките, чавките, страчките) па оние од родот на полските (еребиците, дивите кокошки, дропките, тресопатките, потполошките, белоперките, чурлините, чучурлигите, полските врпчиња, дивите гулаби) па оние од родот на шумските, (кукавиците, пупунците, чукајдрвците) па и оние, слаткопојните, (славеите, трнарчињата, сколовранците, гугутките, сипките и другите) кои ги има плипотници.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Поправо, тогаш се урна само нејзиното лево крило и покривот од таа страна, но зашто немаше кој да ја поправи (последниот од Акиноските кој живееше на Имотот, Јован Акиноски, уште во почетокот на колективизацијата, уште кога почнаа властите со сила да ги тераат луѓето да стапат во колектив, без трага исчезна од Потковицата) таа продолжи да се урива.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За судија на борбата Мустафа ефенди го одреди прилепскиот кадија Абдурахим Али.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во тоа време, кога немаше кој да управува со Имотот, и мајсторите од дуќаните се отселија во Прилеп, а заедно со нив и еден клон од Дамческите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но кога во почетокот на шеесетите години, тогаш се пуштија границите и едночудо наш народ замина на печалба во Европа и низ светот, дознале дека тоа не е така, дека земјата лежи напуштена и неизорана, а дека зградите се уриваат и нема кој да ги поправи, почнале да се подготвуваат за враќање.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш, во општото разграбување на Имотот и на покуќнината Акиноски, зошто немаше кој да брани, веќе никој од нив не живееше тука, Борис Енда, кој беше раководител на месната канцеларија, мислејќи си дека е ковчежето полно со злато, го украл.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во секој случај, си мислеше, ако се согласи да му верува, го има потребниот податок, то ест дека никој не е скриен во шумата, како што се соменва, то ест дека нема кој да го нападне оттаму в грб кога тој ќе нападне на Имотот?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Лазор, кутриот, се сврте наврапито спрема Максима, но Мустафа ефенди, како и сите Турци голем љубител на борењето, рече Јас ставам две лири на нашинецов и веќе немаше кој да одречи да нема борење помеѓу нив, помеѓу Лазора Перуноски од Потковицата и Иса од Кичевско: Мустафа ефенди го испрати протуѓерот да ја разгласи борбата за точно напладне во Али чаир па сите заедно слегоа во дворот на општината за да ги состават борачите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Та Кузман, јунак славен, падна убиен од Гега, тој сердар прочут падна в бој, и ќе ги гази пљачкашот планините ни сега, а да ги брани нема кој ...“
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
КАТА: Е, треснете сега тука, нема кој да ве испрати.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Штом нема луѓе да ја гледаат, таа свеќа се гасне, оти нема кој да ја фали.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Немајќи кој да му укаже на тоа дека таквите принципи кратко траат: врзани се за определено време, место и околности.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
На оваа висина нема кој да ја загади – одговори старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
„Тоа сум јас кога немаше кој да ме слика“ или „Го пробувам макрото на новиот Канон“, би биле соодветните наслови.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Се растрчаа конзули и аташеа да разберат што станало, ама немаше кој да им го задоволи љубопиството.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Но, немало кој да го изврши тоа решение.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Првите денови немаше кој да не снабдува со храна, но набрзо донесоа некој друг Албанец.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа мисла ужасно ме нагризуваше и немаше кој да ми помогне да се ослободам од неа, најмалку моите неми разговори со нејзината неподвижна слика на ѕидот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во сето тоа потсвесно сфатив дека мама и тато се отидени на работа и нема кој да ми помогне.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А што поседува тој: опустената родителска куќа (во која брат му, обземен од итрите планови на евнусите, ниту наминува) нема кој да ја чува.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Дежурната болничарка подаваше пијалоци на карневалот, и немаше кој да им подаде вода на оние кои умираа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секое утро по заминувањето на Рајнер одев до улицата Шонлатерн, тропнував на вратата од неговиот виенски дом, но немаше кој да ми отвори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги тргнав рацете од склопчената кошула што ја придржував на стомакот под фустанот, за да можам да го земам шишето со вода што стоеше на масата, и турив неколку голтки во устата што молеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Долгата линија на надежта при исчекувањето ја испресекуваше стравот кој ме будеше секое утро, стравот кој не спиеше и ме мачеше и во сонот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не одеше да посети некого, зашто таму немаше кој да го пречека.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Нема кој Друг. Арамиите имаат пушки, стрелаат.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тој ли го уби со вила волето на жалнион Осип Сечковски?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Земете, ракијава нема кој да ја пие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Очите ѝ биле поинакви кога погледнала во дојденците; го оставила јамакот пред возбудениот Куно Бунгур.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема кој да му брца во дамарите. Нема кој да го провоцира.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Пишаното не се брише, можеби оти нема кој да го избрише.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Нема кој... Бригадирот не дорече. Го прекина еден далечен писок.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Офицерот се размрда, праша што вели старецот, но немаше кој да му преведе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И, додека едната баба го читала Мопасан, другата воопшто не читала; не дека немала време, ами затоа што била неписмена, не по своја вина (немало кој да ги пасе говедата).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се храни со сирова храна (зошто нема кој да му готви), грицка непечен сончоглед, голта семки, клие пченица, пие вода со магнезиум.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Шутирам, па трчам со раширени раце, сама како голман да одбранам, а нема кој да застане како жив ѕид да го ублажи шутот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тешка си, а нема кој да те одмени: треба готвение да се направи, да се усучи нешто, да се меси. Да се пригоди, да се стори.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знам дека нема кој да ме чуе, нема кој да ми се одѕвие. Ама имало. Ми дојде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да е жив тој што ме оживе, ми вели, а ете, сега нема кој да го оживи.“
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мене немаше кој да ми каже, барем јас имам кому да кажам: и кога се роди Горица, јас папокот ѝ го пресеков со срп, оти беше женско. На машките им се сече со секира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нема кој да ми свети, вели Левтерија, треба да слезам долу. - Јас ќе ти светам, вели Григор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама нема кој друг да ти испере, да ти спастри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едно е арно дека нема кому да му потураш, кому да му миеш нозе и да му гувееш кога ќе вечера, а трипати е полошо оти нема кој да се опсени околу тебе, да ти покаже, да те поучи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му велам дека сум покоен Никола Боткин, сум бил и веќе не сум жив, нема кој да ми пишува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Арно, бре братко, арно с¯ имаш: твоја куќа и покуќнина, ама уште оџакот да не беше крив, тогај немаше кој што да речит - му рекол Лалата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Дури не излезам пред царо, честита царице - је рекол чоекот - да се пресудам, не му го давам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И видех оти нема кој да го јаде зелникот. Станах и изедех го.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога чу царицата тој збор, вечерта беше го опила царот со билки чемерики и беше го клала во една кочија, та беше си го однесла дома кај татка је.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ако останеш жив - ја сто лири пари.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Добро. Качува се Итар Петар на каштата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Да скокнам преку пенџере, високо е, ќе се отепам; да седам нема кој да ме одбрани, ќе ми ја земе честа...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Телефонот во кујната на Јана упорно ѕвонеше, но немаше кој да го чуе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој ѝ велеше дека ги троши парите без ум, дека е глупава, дека не ги дава тешко спечалените пари за да ги расфрла по улица, и уште триста други глупости, зашто обично, саботите навечер беше тежок немтур.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А сега немаше кој да ја брани.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Втората книга ги открива потеклото на ликовите и на приказните од Сто години самотија, На полковникот нема кој да му пишува и Хроника на една најавена смрт.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Маркез се смета за најпознат писател на магичниот реализам, и тоа пред сè благодарение на романот Есента на патријархот, кој е сказновидна приказна за тиранинот на умирање.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога нема кој да те заштити по природен пат, мораш тоа да го сториш на вештачки начин.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Зарем нема кој да ја задоволи нивната страст, та огнот од нивната жед морам да го гаснам токму јас!?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Каква будалштина, да нема кој да ми каже како се води љубов.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Луѓето испаничија дека не ќе можат повеќе безгрижно да живеат, затоа што немаше кој да мисли на светлината и да се грижи за неа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
- Не прави се важен, - му довикна оној глас, - нема кој не паднал. Кејтеновиот син ја нишна главата кон земјата, а штом тоа ќе го правеше, тогаш беше попусто да го разубедува човек.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Земјата живееше неколку години во лажен сон. Немаше кој да ја разбуди.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Не грижи се! Опасното помина. Нема кој да му се спротивстави на Бен Али - се обидов да ја утешам, но и себе си!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како што Татко не ја доживеа мојата мисија како амбасадор на Југославија во Тунис и Палестина, ниту Мајка нема да ја доживее мојата мисија како амбасадор на Република Македонија во Франција, Шпанија, Португалија и при УНЕСКО во Париз.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Минував низ некакво мачеништво, низ предавање на нова мисијата, со истиот наивен донкихотизам, кој немаше кој да го потсмири, ниту Мајка, ниту Татко.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Билките се безопасни, ќе нема кој да ги кодоши дека работат нешто сомнително, против режимот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Липа ли липа, на нечија милост чека, в раци некој да го земе, солзите направија река, а се уште нема кој да го згрне.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Му велам дека сум покоен Никола Боткин, сум бил и веќе не сум жив, нема кој да ми пишува.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Децата две нејзини и две негови, си намигнуваа; заборавија што учеле до пролетта на училиштето; учителката отиде во некоја бања со сулфурна вода и со по четири кревети и дрвеници во собите, нема кој да им ги извлече ушите на учениците, зреат, смешен им е животот, на едните Марко не им е татко, другите во Јага не гледаат мајка: таткото седи под каца, мајката плаче, децата кришум гледаат, потоа шепотат ноќе и погодуваат како се родиле и како се раѓаат други деца.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Му се стори, ако веќе околу него се менеше ѓаволски, дека во него, во она што беше мисла и живеење под кожата, се протега попот: ти се бореше, ти стана власт со митралез (секирата е поалчна од муцките што брстеа младинци), тракторот стана куп старо железо, од гумите на неговите тркала и ти носеше опинци ( немаше тогаш Чик, Газела, и други фабрики за чевли), држи сега говори нема кој да те слуша ... Не-ма.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Па направи ми услуга, нема кој да ти се налути!
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Александар никогаш не се залажуваше со тоа дека овде, во визбата на стариот покриен пазар, инаку мал бисер на архитектурата на отоманските господари, нема кој да го види како се среќава со бивш политички затвореник.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Во една друга сказна мечката ја прибрала момичката - сираче, од лошата маќеа избркано, зашто таткото бил на печалба и немало кој да ја брани момичката. Мечката ја чувала од лошата маќеа.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Еее, сега ми стана јасно зашто у официјална визита не се дојдени ни Бате Чире, ни Тхе Ред Бане, а нема да дојде ни Хорхе Ивано. Нема кој да ги пречека.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
На нашите чорбаџии нема кој да му и пасе овците, говедата, свињето, а сиромасите нема шо да и ранат, та така од волкаво село од двесте куќи, одвај дваесет триесет деца одат на училишче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Остана Крсте без непријател и нема кој да му се лути.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сега Бино беше мирен, бидејќи и Јован им се продаде на Србите, та немаше кој да му забележува и да го гони ако ставе некој „лимпрч“, како што се изразуваше за државните преврати самиот Бино. Јована пак, страшно го печеше Биновата положба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сто аспри за најдобар вол, педесет – за крава, триесет за магаре бараа стопаните, но ни толку немаше кој да даде, бидејќи имаше многу повеќе продавачи отколку купувачи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Од каде толку пари кога најдобар вол, коњ, се продаваат за сто аспри и немаше кој да ги купи?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги пречека со зборовите Што се случува таму на станицата? а Корнулов дури тука проговори Нема веќе работни бригади, нема кој плуг да држи, нема кој узда да затегне, нема кој крави да измолзи, нема кој в берберница да стапне, нема кој в кафеана да влезе - селото се преселува на станицата!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ама вели нели мауце устанаме, на пролет ки нема кој сте ниви да ги изора, бодланка и трн ки наудре, дрмки и капини ки гу завијат лицито на полето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И покрај другите слики од летото , постои и една заедничка, која, ако се нацрташе сосема докрај, денеска ќе немаше кој да ја забележува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
3. Уште од првото сонување научив Дека доселениците всушност Натрапнички им влегуваат во соништата на староседелците И дека со несечените нокти им ги дупчат на староседелците Мешините полни со резервни соништа Па откако ќе ги обесонеа лесно им ја крадеа земјата И во древната абориџинска црвеница Садеа цели плантажи со нови соништа И тогаш јас разбрав дека има и престорени соништа Престорени и превоспитани соништа Оти првите доселеници беа дојдени по казна Како историска претходница на гулазите Само што нив тука немаше кој да ги тормози И севезден да ги потсетува дека се престапници испратени на издржување на казната Туку баш напротив престапниците почнаа Да ги тормозат староседелците и да им ги дупчат соништата Оттогаш коалите со сите расположиви средства Си ги вардат соништата од натрапници со несечени нокти И си го бранат вековното право На дваесетчасовен сон во едно деноноќие Оттогаш сите ги предупредуваме Да не остават на раат да си го досонуваме сонот И на секој еукалиптус закачуваме парола Кој сонува зло не мисли А се подразбира дека кој многу сонува Кога да е ќе го довстаса јавето И ќе окапе од визити на нервни доктори Па тогаш ќе си ги мериме соништата И ќе ја утврдуваме нивната историска тежина или леснина Тогаш сетики уште ќе има бумеранзи Оти историјата без вратки не ја бидува Што се покажа и во соништата од петокраки Макар што никому се уште не му е јасно Кој и како ќе им ги врати на Абориџините Старите продупчени соништа Оти никој се уште не измислил лепило За продупчени мешини со резерни соништа Штоако сега школски авиончиња Влечат на опашките натписи Sorry како што се влечат реклами за кока кола или нешто такво Sorry sorry ама се знае ли што досега се стори И ако сте љубители на рими знаете ли каков оган гори Во продупчените соништа на староседелците На кои денес лефтерно им велат Sorry Како кога некој не сакајќи да им ги згазнал стопалата Во турканиците пред влезот на Олимпискиот стадион во Сиднеј Или на пазарот близу пристаништето Ако се погодите таму на пазарен ден баш во сабота Како на секој пазар и овде под тезга се продаваат разни нешта Па можете да си купите разни збирки соништа Стари и нови соништа староседелски и дојденски соништа Од такви соништа се учи Дека ако нижиш бисери ќе плачеш Колку повеќе бисери во соништата толку повеќе солзи на јаве Од такви соништа се учи Дека ако најдеш алтани во твоите чевли Ќе отпатуваш надалеку дури до новиот и отаде новиот свет А пак ако таму во новиот ти свет Се бакнуваш на сон со некого уста со уста Ќе те фати ревма а богами и потешки болештини Ако си машко и ако се бакнуваш со машко уста со уста Баш како што се бакнуваше еден од наследниците на Ленин Пу пу скраја да е Џабе ти тогаш и соррѕ и се стори џабе ти и цела сурија нервни доктори.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Сигурно дрвата нема кој да ги земе.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Се молевме кон небото – а гласот ни беше тежок И паѓаше пак долу на земјата За да не нѐ чуе ништо зашто немаше кој да нѐ чуе.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Загинавте вие во битка за робот, на тврдоста жртви со бунтовни глави, небележан тука ви остана гробот, и на него нема кој венци да стави.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Албанската младина ударнички ја гради железничката линија Драч-Тирана- А во бродовите има пченица и 'рж и нема кој да ја растовари.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Чекаат затоа што нема кој да ги растовари.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Што рече? Помеѓу твоите пријатели немало големци!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако го затвореа наш Кире, ќе немаше кој да ги слика и сегашните големци.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но, нема кој да го мине прагот. Освен тревата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Кафеаната е празна и нема кој друг да им помогне да не згасне во нивните звучни кандила вечниот пламен на љубовта.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Таа пролет немаше кој да му каже на Алберт Ајнштајн дека кој многу си игра со сончевите зраци предвреме ќе добие катаракта, а Методија Патчев секако знаеше дека секое долго талкање низ мракот завршува со избивање на светлина и дека сончевите зраци понекогаш се потпираат на бастум од илузии.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Реши дека мора да направи план за наредниот ден.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Чекај само да дојадам, - рече Бистра и тргна кон кујната.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потсетуваше на мене по многу работи, само што мене немаше кој да ме види и да ме опише затоа што се удрив во четири часот наутро, на ѕидот оставив цела црвена шлаканица и од еден сон потонав во друг, црвен, тежок, и се разбудив слично како и тој, со некои лекари околу мене и со отворена уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Престана да џогира по часовите затоа што сфати дека таму нема кој да го види.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дејан го сретнав во дворчето. По два дена од мојот притвор сфатив дека можам да шетам низ тоа дворче заедно со другите мумии од одделот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ма немој, - рече одеднаш сестричката како да е возрасна, - нема кој да ме чува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Може сум умрен, вели, ама нема кој да ми каже.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И гол да поминеш нема кој да те види.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше поизеслива жената, а таму нема кој да ѝ позакрие, да ѝ даде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А тоа значи дека Новите Години нема кој да ни ги донесе.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ами, чуму ти се кутриве играчки кога нема кој да ги игра?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Колку сакаш, бабино, нема кој да ги бере.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Но, кога ќе се вратиме, сонцето ќе биде веќе спепелено, земјата јагленосана, и ќе нема кој да ни пожели добредојде.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Бурето осамено по палубата скока: жално е, и повеќе од жално - нема кој румот да го лока.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Таму, о Грамос, таму де има слабодна територија, има многу крдари овци и купови волна. Куповите високи, на, до там горе. Ама нема кој да влачи, кој да пренди и да плети...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Aми нема кој да ги јади... ги нема дечките... - Ги нема...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Веќе нема кој да ме учи за нозете, сега заглавив поради општата хигиена.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Штом се појави на вратата, веднаш ми стна јасно дека немал кој знае каков тежок ден.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Го премерив Абраш и забележав дека, освен што е за половина глава повисок од мене, нема кој знае какви мускули.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сакав да му објаснам дека Бреза е тажна што нема кој да ѝ носи чоколади, а мајка ми постојано го споменува во разговорите со татко ми и криѓум од нас плаче.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сакаше да ги избегне непријатните прашања на Бреза, ама таа беше упорна и не отстапи: - И сега нема кој да ни носи чоколади, а? - праша разочарано.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Само ... - се замисли Саше, - нема кој да биде публика.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Да не беше родена, немаше кој да ми пречи.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ми се чинеше дека сум најтажното и најосаменото дете на светот, дека никој не ме сака и нема кој да ме заштитува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Да знаеш Кети, каква желба имав да го прегрнам дедо ми и да го замолам да се врати пак дома, зашто без него куќата во Влае е празна и нема кој со часови да ми раскажува необични случаи, ама глас не ми излегуваше од грлото колку и да се напрегав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас не сакав да се вратам, бев забележана од непријателот и ако ме ранеа немаше кој да ми помогне.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Немаше кој да нѐ утеши. Луѓето си одеа на работа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Навистина, со трчање ги стигнував, ама додека да се вратев немаше кој да ѝ помага, не сакаше никој да ѝ помага.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас повеќе се влечкав седната, беше многу стрмно, кога слушнав како чичко ми вика: Бошко, Мила нека се врати назад и некако потоа за час го снема.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Крени ја главата, ќерко, нема кој да ти простува освен еден Господ и една Богородица! и со двете топли дланки го поткрева мургавото лице на Пелагија кое е наквасено од солзи па блесокот на очите е заматен.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Шипецот како од пушка објасни: „За да нема кој да го плати кога ќе си оди“, рече Али како да е ота толку природно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сонцето згасна на запад, во морската вода, и веќе немаше кој да ја храбри.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Дружењата со мајка ми зачестија, немаше кој да нè прекинува, немаше со кого таа да го дели слободното време, ја имав само за себе, а и себеси се имав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нема нервози, нема караници, нема кој да ми влегува без дозвола во собата, сѐ ќе ми биде на свое место, нема кој да ги зафркава моите другарки кои понекогаш мака мачат со шегите на брат ми, а понекоја од нив дури се срами да доаѓа кај мене дома зашто е тој „од големите”, а ние сме „од малите”...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што сакав можев да гледам на телевизија, нема кој да ми ја менува програмата и да се кара со мене што ќе гледаме во тој момент.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имав многу причини да бидам задоволна поради неговото заминување.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нема кој да води сметка за него, нема кој да го покрива ако неочекувано заспие, како што тоа понекогаш му се случува, да чита, да чита во кревет и да заспие.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кутриот мој брат, се разжалостив, може да настине, може да се разболи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колку сакав можев да пребарувам низ неговата соба и да ги споредувам непречено моите лични истражувања.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)