нема (гл.) - кој (зам.)

оние пак, кои го завршиле талкањето, влегуваат во метрото влегуваат како во олтар од длаборез и уште неседнати почнуваат да 'рчат, 'рчат во сите тонови, мнозина басираат ама има и такви кои фаќаат високи октави, заспаните 'рчат ли 'рчат ама нема кој да ги чуе отшто јапонија да ми ти била земја на затворени прозорци а јапонците да ми ти биле луѓе со затнати уши кои кога се будни во метрото спокојно си читаат додека сонародниците им се дават од 'рчење - ем си 'рчат, ем набрзина каснуваат нешто во сонот оти во кусиот сон има време и место сал за една плескавица (и тоа на месечина) што во мекдоналдсите се нарекува хамбургер.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Лазор, кутриот, се сврте наврапито спрема Максима, но Мустафа ефенди, како и сите Турци голем љубител на борењето, рече Јас ставам две лири на нашинецов и веќе немаше кој да одречи да нема борење помеѓу нив, помеѓу Лазора Перуноски од Потковицата и Иса од Кичевско: Мустафа ефенди го испрати протуѓерот да ја разгласи борбата за точно напладне во Али чаир па сите заедно слегоа во дворот на општината за да ги состават борачите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Маркез се смета за најпознат писател на магичниот реализам, и тоа пред сè благодарение на романот Есента на патријархот, кој е сказновидна приказна за тиранинот на умирање.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Колку сакав можев да пребарувам низ неговата соба и да ги споредувам непречено моите лични истражувања.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пишаното не се брише, можеби оти нема кој да го избрише.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во секој случај, си мислеше, ако се согласи да му верува, го има потребниот податок, то ест дека никој не е скриен во шумата, како што се соменва, то ест дека нема кој да го нападне оттаму в грб кога тој ќе нападне на Имотот?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Билките се безопасни, ќе нема кој да ги кодоши дека работат нешто сомнително, против режимот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Да знаеш Кети, каква желба имав да го прегрнам дедо ми и да го замолам да се врати пак дома, зашто без него куќата во Влае е празна и нема кој со часови да ми раскажува необични случаи, ама глас не ми излегуваше од грлото колку и да се напрегав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Чекаат затоа што нема кој да ги растовари.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Веќе нема кој да ме учи за нозете, сега заглавив поради општата хигиена.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Мајка ми беше неуморен романтичар, но немаше кој да ја следи.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Минував низ некакво мачеништво, низ предавање на нова мисијата, со истиот наивен донкихотизам, кој немаше кој да го потсмири, ниту Мајка, ниту Татко.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ако го затвореа наш Кире, ќе немаше кој да ги слика и сегашните големци.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Беше поизеслива жената, а таму нема кој да ѝ позакрие, да ѝ даде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш, во општото разграбување на Имотот и на покуќнината Акиноски, зошто немаше кој да брани, веќе никој од нив не живееше тука, Борис Енда, кој беше раководител на месната канцеларија, мислејќи си дека е ковчежето полно со злато, го украл.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не одеше да посети некого, зашто таму немаше кој да го пречека.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Добро. Качува се Итар Петар на каштата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кутриот мој брат, се разжалостив, може да настине, може да се разболи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„При царцката живот и сила немало кој да кренит рака на мене", а вие спремате и на самиот падишах да кревате рака; Мижи Асан — да ти бајам, правите вие работа, а?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Имав сестра која научи да зборува, да си игра со мене, да биде послушна и да ги исполнува моите желби.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Очите ѝ биле поинакви кога погледнала во дојденците; го оставила јамакот пред возбудениот Куно Бунгур.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ма немој, - рече одеднаш сестричката како да е возрасна, - нема кој да ме чува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ако останеш жив - ја сто лири пари.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Долгата линија на надежта при исчекувањето ја испресекуваше стравот кој ме будеше секое утро, стравот кој не спиеше и ме мачеше и во сонот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми се чинеше дека сум најтажното и најосаменото дете на светот, дека никој не ме сака и нема кој да ме заштитува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но кога во почетокот на шеесетите години, тогаш се пуштија границите и едночудо наш народ замина на печалба во Европа и низ светот, дознале дека тоа не е така, дека земјата лежи напуштена и неизорана, а дека зградите се уриваат и нема кој да ги поправи, почнале да се подготвуваат за враќање.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Ти не знаеш како е кога си дома сам. Нема кој да те пречека, нема кој да ти принесе да јадеш, дури и да те потсети дека треба да јадеш.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во сето тоа потсвесно сфатив дека мама и тато се отидени на работа и нема кој да ми помогне.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во една друга сказна мечката ја прибрала момичката - сираче, од лошата маќеа избркано, зашто таткото бил на печалба и немало кој да ја брани момичката. Мечката ја чувала од лошата маќеа.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Да не беше родена, немаше кој да ми пречи.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На оваа висина нема кој да ја загади – одговори старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Едно е арно дека нема кому да му потураш, кому да му миеш нозе и да му гувееш кога ќе вечера, а трипати е полошо оти нема кој да се опсени околу тебе, да ти покаже, да те поучи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му се стори, ако веќе околу него се менеше ѓаволски, дека во него, во она што беше мисла и живеење под кожата, се протега попот: ти се бореше, ти стана власт со митралез (секирата е поалчна од муцките што брстеа младинци), тракторот стана куп старо железо, од гумите на неговите тркала и ти носеше опинци ( немаше тогаш Чик, Газела, и други фабрики за чевли), држи сега говори нема кој да те слуша ... Не-ма.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Од каде толку пари кога најдобар вол, коњ, се продаваат за сто аспри и немаше кој да ги купи?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
„Колку сакаш, бабино, нема кој да ги бере.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ама нема кој друг да ти испере, да ти спастри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето испаничија дека не ќе можат повеќе безгрижно да живеат, затоа што немаше кој да мисли на светлината и да се грижи за неа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Та Кузман, јунак славен, падна убиен од Гега, тој сердар прочут падна в бој, и ќе ги гази пљачкашот планините ни сега, а да ги брани нема кој ...“
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Но, кога ќе се вратиме, сонцето ќе биде веќе спепелено, земјата јагленосана, и ќе нема кој да ни пожели добредојде.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Александар никогаш не се залажуваше со тоа дека овде, во визбата на стариот покриен пазар, инаку мал бисер на архитектурата на отоманските господари, нема кој да го види како се среќава со бивш политички затвореник.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Шутирам, па трчам со раширени раце, сама како голман да одбранам, а нема кој да застане како жив ѕид да го ублажи шутот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Таа мисла ужасно ме нагризуваше и немаше кој да ми помогне да се ослободам од неа, најмалку моите неми разговори со нејзината неподвижна слика на ѕидот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Нема кој да ми свети, вели Левтерија, треба да слезам долу. - Јас ќе ти светам, вели Григор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас повеќе се влечкав седната, беше многу стрмно, кога слушнав како чичко ми вика: Бошко, Мила нека се врати назад и некако потоа за час го снема.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сега Бино беше мирен, бидејќи и Јован им се продаде на Србите, та немаше кој да му забележува и да го гони ако ставе некој „лимпрч“, како што се изразуваше за државните преврати самиот Бино. Јована пак, страшно го печеше Биновата положба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Остана Крсте без непријател и нема кој да му се лути.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Тоа сум јас кога немаше кој да ме слика“ или „Го пробувам макрото на новиот Канон“, би биле соодветните наслови.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Само ... - се замисли Саше, - нема кој да биде публика.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но во војната кога мажите ги одвеле на фронтовите, немало кој да ги обработува градините со ружи, па тие се оретчиле, а по војната тешко се обновувале.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Дејан го сретнав во дворчето. По два дена од мојот притвор сфатив дека можам да шетам низ тоа дворче заедно со другите мумии од одделот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И гол да поминеш нема кој да те види.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се молевме кон небото – а гласот ни беше тежок И паѓаше пак долу на земјата За да не нѐ чуе ништо зашто немаше кој да нѐ чуе.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Сто аспри за најдобар вол, педесет – за крава, триесет за магаре бараа стопаните, но ни толку немаше кој да даде, бидејќи имаше многу повеќе продавачи отколку купувачи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Децата две нејзини и две негови, си намигнуваа; заборавија што учеле до пролетта на училиштето; учителката отиде во некоја бања со сулфурна вода и со по четири кревети и дрвеници во собите, нема кој да им ги извлече ушите на учениците, зреат, смешен им е животот, на едните Марко не им е татко, другите во Јага не гледаат мајка: таткото седи под каца, мајката плаче, децата кришум гледаат, потоа шепотат ноќе и погодуваат како се родиле и како се раѓаат други деца.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Таа пролет немаше кој да му каже на Алберт Ајнштајн дека кој многу си игра со сончевите зраци предвреме ќе добие катаракта, а Методија Патчев секако знаеше дека секое долго талкање низ мракот завршува со избивање на светлина и дека сончевите зраци понекогаш се потпираат на бастум од илузии.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Може сум умрен, вели, ама нема кој да ми каже.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но, немало кој да го изврши тоа решение.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ме здобави очај, ми иде да почнам да викам на помош, но знам дека нема кој да ме чуе.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
За мене немаше кој да се грижи, велеше!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Како што Татко не ја доживеа мојата мисија како амбасадор на Југославија во Тунис и Палестина, ниту Мајка нема да ја доживее мојата мисија како амбасадор на Република Македонија во Франција, Шпанија, Португалија и при УНЕСКО во Париз.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Aми нема кој да ги јади... ги нема дечките... - Ги нема...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Му велам дека сум покоен Никола Боткин, сум бил и веќе не сум жив, нема кој да ми пишува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Престана да џогира по часовите затоа што сфати дека таму нема кој да го види.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таму, о Грамос, таму де има слабодна територија, има многу крдари овци и купови волна. Куповите високи, на, до там горе. Ама нема кој да влачи, кој да пренди и да плети...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нема кој да води сметка за него, нема кој да го покрива ако неочекувано заспие, како што тоа понекогаш му се случува, да чита, да чита во кревет и да заспие.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Седа — седа, лежа — лежа. Да нема кој да ми кумандуа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги тргнав рацете од склопчената кошула што ја придржував на стомакот под фустанот, за да можам да го земам шишето со вода што стоеше на масата, и турив неколку голтки во устата што молеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секаде каде што ќе затропаше, некој веќе беше влезен пред него - и со послаб успех од неговиот, и со несоодветна квалификација за местото, но со некои непишани препораки што патуваа таинствено пред нив а кои нему немаше кој да му ги пишува.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И покрај другите слики од летото , постои и една заедничка, која, ако се нацрташе сосема докрај, денеска ќе немаше кој да ја забележува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Пред едно од кафулињата во улицата на црвените фенери застана чамец и од него уште неизлезен Вермер нарача капучино со многу пена и малку шеќер
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сакаше да ги избегне непријатните прашања на Бреза, ама таа беше упорна и не отстапи: - И сега нема кој да ни носи чоколади, а? - праша разочарано.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во тоа време, кога немаше кој да управува со Имотот, и мајсторите од дуќаните се отселија во Прилеп, а заедно со нив и еден клон од Дамческите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Па направи ми услуга, нема кој да ти се налути!
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Земете, ракијава нема кој да ја пие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потсетуваше на мене по многу работи, само што мене немаше кој да ме види и да ме опише затоа што се удрив во четири часот наутро, на ѕидот оставив цела црвена шлаканица и од еден сон потонав во друг, црвен, тежок, и се разбудив слично како и тој, со некои лекари околу мене и со отворена уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А зошчо јас излегу кумита? Ете баш за таа слобода.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Втората книга ги открива потеклото на ликовите и на приказните од Сто години самотија, На полковникот нема кој да му пишува и Хроника на една најавена смрт.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
СЕПАК СЕ ВРТИ Музиката за апсолутни слухисти нема кој да ја слуша. Сите слушаат говори на плоштадите.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сигурно дрвата нема кој да ги земе.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Имав многу причини да бидам задоволна поради неговото заминување.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
— Зошто не одиш на гости во Градешница, бре ќерата?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Поправо и нема вистинска пролет во Скопје.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Немајќи кој да му укаже на тоа дека таквите принципи кратко траат: врзани се за определено време, место и околности.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
А што поседува тој: опустената родителска куќа (во која брат му, обземен од итрите планови на евнусите, ниту наминува) нема кој да ја чува.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Не прави се важен, - му довикна оној глас, - нема кој не паднал. Кејтеновиот син ја нишна главата кон земјата, а штом тоа ќе го правеше, тогаш беше попусто да го разубедува човек.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Мене немаше кој да ми каже, барем јас имам кому да кажам: и кога се роди Горица, јас папокот ѝ го пресеков со срп, оти беше женско. На машките им се сече со секира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да е жив тој што ме оживе, ми вели, а ете, сега нема кој да го оживи.“
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Тој ли го уби со вила волето на жалнион Осип Сечковски?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ти се подбиваш со мене, зашто знаеш дека јас сум сираче, дека нема кој да ме заштити!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
„Сите се растрчани и нема кој да оди воловите да ги пречека“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ама вели нели мауце устанаме, на пролет ки нема кој сте ниви да ги изора, бодланка и трн ки наудре, дрмки и капини ки гу завијат лицито на полето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Нема кој да му брца во дамарите. Нема кој да го провоцира.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Чекај само да дојадам, - рече Бистра и тргна кон кујната.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Телефонот во кујната на Јана упорно ѕвонеше, но немаше кој да го чуе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Офицерот се размрда, праша што вели старецот, но немаше кој да му преведе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Шипецот како од пушка објасни: „За да нема кој да го плати кога ќе си оди“, рече Али како да е ота толку природно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Нема кој да фаќа, знам, ама сепак причувајте го багажот, им рече на старецот и момченцето пред да тргне. ***
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Што рече? Помеѓу твоите пријатели немало големци!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога чу царицата тој збор, вечерта беше го опила царот со билки чемерики и беше го клала во една кочија, та беше си го однесла дома кај татка је.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ги пречека со зборовите Што се случува таму на станицата? а Корнулов дури тука проговори Нема веќе работни бригади, нема кој плуг да држи, нема кој узда да затегне, нема кој крави да измолзи, нема кој в берберница да стапне, нема кој в кафеана да влезе - селото се преселува на станицата!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ами, чуму ти се кутриве играчки кога нема кој да ги игра?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Се храни со сирова храна (зошто нема кој да му готви), грицка непечен сончоглед, голта семки, клие пченица, пие вода со магнезиум.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Загинавте вие во битка за робот, на тврдоста жртви со бунтовни глави, небележан тука ви остана гробот, и на него нема кој венци да стави.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Што сакав можев да гледам на телевизија, нема кој да ми ја менува програмата и да се кара со мене што ќе гледаме во тој момент.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа беше време, ејгиди, кога немаше кој да фати ни срп ни чекан, кога немаше кој да викне и подвикне: смрт на фашизмот - слобода на народот!
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
За судија на борбата Мустафа ефенди го одреди прилепскиот кадија Абдурахим Али.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
3. Уште од првото сонување научив Дека доселениците всушност Натрапнички им влегуваат во соништата на староседелците И дека со несечените нокти им ги дупчат на староседелците Мешините полни со резервни соништа Па откако ќе ги обесонеа лесно им ја крадеа земјата И во древната абориџинска црвеница Садеа цели плантажи со нови соништа И тогаш јас разбрав дека има и престорени соништа Престорени и превоспитани соништа Оти првите доселеници беа дојдени по казна Како историска претходница на гулазите Само што нив тука немаше кој да ги тормози И севезден да ги потсетува дека се престапници испратени на издржување на казната Туку баш напротив престапниците почнаа Да ги тормозат староседелците и да им ги дупчат соништата Оттогаш коалите со сите расположиви средства Си ги вардат соништата од натрапници со несечени нокти И си го бранат вековното право На дваесетчасовен сон во едно деноноќие Оттогаш сите ги предупредуваме Да не остават на раат да си го досонуваме сонот И на секој еукалиптус закачуваме парола Кој сонува зло не мисли А се подразбира дека кој многу сонува Кога да е ќе го довстаса јавето И ќе окапе од визити на нервни доктори Па тогаш ќе си ги мериме соништата И ќе ја утврдуваме нивната историска тежина или леснина Тогаш сетики уште ќе има бумеранзи Оти историјата без вратки не ја бидува Што се покажа и во соништата од петокраки Макар што никому се уште не му е јасно Кој и како ќе им ги врати на Абориџините Старите продупчени соништа Оти никој се уште не измислил лепило За продупчени мешини со резерни соништа Штоако сега школски авиончиња Влечат на опашките натписи Sorry како што се влечат реклами за кока кола или нешто такво Sorry sorry ама се знае ли што досега се стори И ако сте љубители на рими знаете ли каков оган гори Во продупчените соништа на староседелците На кои денес лефтерно им велат Sorry Како кога некој не сакајќи да им ги згазнал стопалата Во турканиците пред влезот на Олимпискиот стадион во Сиднеј Или на пазарот близу пристаништето Ако се погодите таму на пазарен ден баш во сабота Како на секој пазар и овде под тезга се продаваат разни нешта Па можете да си купите разни збирки соништа Стари и нови соништа староседелски и дојденски соништа Од такви соништа се учи Дека ако нижиш бисери ќе плачеш Колку повеќе бисери во соништата толку повеќе солзи на јаве Од такви соништа се учи Дека ако најдеш алтани во твоите чевли Ќе отпатуваш надалеку дури до новиот и отаде новиот свет А пак ако таму во новиот ти свет Се бакнуваш на сон со некого уста со уста Ќе те фати ревма а богами и потешки болештини Ако си машко и ако се бакнуваш со машко уста со уста Баш како што се бакнуваше еден од наследниците на Ленин Пу пу скраја да е Џабе ти тогаш и соррѕ и се стори џабе ти и цела сурија нервни доктори.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Првите денови немаше кој да не снабдува со храна, но набрзо донесоа некој друг Албанец.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И видех оти нема кој да го јаде зелникот. Станах и изедех го.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Кај нас може многу да се троши „Нова Македонија“, велат тие, но нема кој да ни ја достави.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кафеаната е празна и нема кој друг да им помогне да не згасне во нивните звучни кандила вечниот пламен на љубовта.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Поправо, тогаш се урна само нејзиното лево крило и покривот од таа страна, но зашто немаше кој да ја поправи (последниот од Акиноските кој живееше на Имотот, Јован Акиноски, уште во почетокот на колективизацијата, уште кога почнаа властите со сила да ги тераат луѓето да стапат во колектив, без трага исчезна од Потковицата) таа продолжи да се урива.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сакав да му објаснам дека Бреза е тажна што нема кој да ѝ носи чоколади, а мајка ми постојано го споменува во разговорите со татко ми и криѓум од нас плаче.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Дури не излезам пред царо, честита царице - је рекол чоекот - да се пресудам, не му го давам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Албанската младина ударнички ја гради железничката линија Драч-Тирана- А во бродовите има пченица и 'рж и нема кој да ја растовари.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нема кој да му даде име. И Ацо, и Жарко, и Санде, и Гашо - сите ручаат. Антихристи!... до година...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Штом нема луѓе да ја гледаат, таа свеќа се гасне, оти нема кој да ја фали.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Нема нервози, нема караници, нема кој да ми влегува без дозвола во собата, сѐ ќе ми биде на свое место, нема кој да ги зафркава моите другарки кои понекогаш мака мачат со шегите на брат ми, а понекоја од нив дури се срами да доаѓа кај мене дома зашто е тој „од големите”, а ние сме „од малите”...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А сега немаше кој да ја брани.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Крени ја главата, ќерко, нема кој да ти простува освен еден Господ и една Богородица! и со двете топли дланки го поткрева мургавото лице на Пелагија кое е наквасено од солзи па блесокот на очите е заматен.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Знам дека нема кој да ме чуе, нема кој да ми се одѕвие. Ама имало. Ми дојде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бурето осамено по палубата скока: жално е, и повеќе од жално - нема кој румот да го лока.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Каква будалштина, да нема кој да ми каже како се води љубов.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Еее, сега ми стана јасно зашто у официјална визита не се дојдени ни Бате Чире, ни Тхе Ред Бане, а нема да дојде ни Хорхе Ивано. Нема кој да ги пречека.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
А нема кој да не знае дека во Картагена де Индиас чистачите на чевли се високо ценет еснаф.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
„Нема кој Друг. Арамиите имаат пушки, стрелаат.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мене само ќе ме погледнеа и ќе речеа -сирото грче нема кој да го посети...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
За разлика од оние другите, од родот на грабливците, (орлите, соколите, сојките, ветрушките, бувовите, утките, чавките, страчките) па оние од родот на полските (еребиците, дивите кокошки, дропките, тресопатките, потполошките, белоперките, чурлините, чучурлигите, полските врпчиња, дивите гулаби) па оние од родот на шумските, (кукавиците, пупунците, чукајдрвците) па и оние, слаткопојните, (славеите, трнарчињата, сколовранците, гугутките, сипките и другите) кои ги има плипотници.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Навистина, со трчање ги стигнував, ама додека да се вратев немаше кој да ѝ помага, не сакаше никој да ѝ помага.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А никој друг тоа не го знае, нема кој да ги предупреди моите, да им каже дека претстои сотирање на мојата лоза.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И, додека едната баба го читала Мопасан, другата воопшто не читала; не дека немала време, ами затоа што била неписмена, не по своја вина (немало кој да ги пасе говедата).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Арно, бре братко, арно с¯ имаш: твоја куќа и покуќнина, ама уште оџакот да не беше крив, тогај немаше кој што да речит - му рекол Лалата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Нема кој... Бригадирот не дорече. Го прекина еден далечен писок.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зарем нема кој да ја задоволи нивната страст, та огнот од нивната жед морам да го гаснам токму јас!?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тешка си, а нема кој да те одмени: треба готвение да се направи, да се усучи нешто, да се меси. Да се пригоди, да се стори.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не грижи се! Опасното помина. Нема кој да му се спротивстави на Бен Али - се обидов да ја утешам, но и себе си!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
КАТА: Е, треснете сега тука, нема кој да ве испрати.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Го премерив Абраш и забележав дека, освен што е за половина глава повисок од мене, нема кој знае какви мускули.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Секое утро по заминувањето на Рајнер одев до улицата Шонлатерн, тропнував на вратата од неговиот виенски дом, но немаше кој да ми отвори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Земјата живееше неколку години во лажен сон. Немаше кој да ја разбуди.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Му велам дека сум покоен Никола Боткин, сум бил и веќе не сум жив, нема кој да ми пишува.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сонцето згасна на запад, во морската вода, и веќе немаше кој да ја храбри.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Не ме гледај, де, овде мора да си екстравагантен, инаку нема кој да те забележи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Додека дивечот, (волците, мечките, лисиците, зајаците, јазовците, ласиците, смрдулките и куните) зашто нема кој да го прогонува и лови, се намножи до загрижување, преку цел ден и преку цела ноќ, страв да те фати, слушаш како тулилка, завива, кашла и си ги секне грлата во гората и во полето, птиците, пак, си мисли на барските, (чапјите, норците, галебите, пеликаните, кормораните, дивите пајки и дивите гуски; штрковите следејќи ги старите навики и стариот инстинкт, сѐ уште ѝ се верни на Потковицата, населбата на Станкоски Рид готово ја претворија во колонија на штркови: на покривот на секоја куќа, на оџакот на секоја напуштена куќа, има направено седело од штрк по мелиорацијата на мртвиците и Блатото, сосема, сосема, се изгубија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој ѝ велеше дека ги троши парите без ум, дека е глупава, дека не ги дава тешко спечалените пари за да ги расфрла по улица, и уште триста други глупости, зашто обично, саботите навечер беше тежок немтур.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Реши дека мора да направи план за наредниот ден.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога нема кој да те заштити по природен пат, мораш тоа да го сториш на вештачки начин.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А тоа значи дека Новите Години нема кој да ни ги донесе.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ме бакнуваше. Ме проколнуваше. Немаше кој да ѝ помогне.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Да скокнам преку пенџере, високо е, ќе се отепам; да седам нема кој да ме одбрани, ќе ми ја земе честа...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Липа ли липа, на нечија милост чека, в раци некој да го земе, солзите направија река, а се уште нема кој да го згрне.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
На нашите чорбаџии нема кој да му и пасе овците, говедата, свињето, а сиромасите нема шо да и ранат, та така од волкаво село од двесте куќи, одвај дваесет триесет деца одат на училишче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дежурната болничарка подаваше пијалоци на карневалот, и немаше кој да им подаде вода на оние кои умираа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но, нема кој да го мине прагот. Освен тревата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Само мене немаше кој да ме посети.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се растрчаа конзули и аташеа да разберат што станало, ама немаше кој да им го задоволи љубопиството.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Штом се појави на вратата, веднаш ми стна јасно дека немал кој знае каков тежок ден.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Немаше кој да нѐ утеши. Луѓето си одеа на работа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дружењата со мајка ми зачестија, немаше кој да нè прекинува, немаше со кого таа да го дели слободното време, ја имав само за себе, а и себеси се имав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас не сакав да се вратам, бев забележана од непријателот и ако ме ранеа немаше кој да ми помогне.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)