плаши (гл.) - од (предл.)

За луѓето преку триесет години беше речиси нормално да се плашат од своите сопствени деца.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сите се плашат од тебе, и затоа е полошо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таму има едно девојче што се плаши од грубоста на младите луѓе и затоа засакува стар човек.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој се фати за најблиската гранка, но во мигот над мене писна утот раскажувач, пред тоа во мојата сказна со име Утариус и, божем, славен лекар.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Јас знам дека нема на светов роден од жена што не ја знае нашата сила и што не се плаши од неа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
„Ти се плашиш од смртта повеќе и од оние кои во идејата за бесмртноста бараат утеха,“ му реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не мораш да го разбереш и да го прифатиш ова што ти го кажувам, но запомни: слободата е слободно паѓање, самоубиство во мигот кога мислиш дека си вечен, кога мислиш дека животот го живееш онака како што секогаш си го посакувал, самоубиство без причини и последици, нешто како катарза што те исполнува со пркос и можеби затоа не бараш виновници и не осудуваш никого во тоа долго, долго паѓање што може да трае и само еден миг.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„ Не физички. За шест месеци, за една година... можеби за пет години. Јас се плашам од смртта.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој оттаму не се плашеше толку од козите колку што се плашеше од самиот себе.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да се лажеме самите себе си, каква небулоза, каков кукавичлак!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се намалував, гаснев - навистина ли ќе се обеси Сандре Самарија на греда? - и сѐ околу мене губеше вистинска големина, можеби и земјата што се плашеше од утрешниот ден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ти многу убаво знаеш дека јас се плашам од секој друг пиштол, само не од твојов.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ноќе не можев да ја продолжам потрагата, се плашев од допирот на студените сенки, се плашев, а знаев дека токму таму се криеш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Нели те збунуваат случувањата, околу тебе, дали се плашиш од нив?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Не помислувај дека јас, како и Бузо, со молчење ве одминав заради тоа што се плашам од него или пак го сметам за неразделен другар.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И кога од боиштата добивале писменца со лоши вести, тогаш престанувале да се плашат од рицинусот, од камшикот, од сувиот остров на Егејот; пуштале писоци и лелеци на свој јазик зашто само така најдлабоко, најболно, најпотресно, за олеснување на болката и за долг спомен на покојниот, ја искажувале својата болка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Повеќето време го проведува во постела. Сепак, сите се плашат од него.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Нашите срца забрзано биеја. Во овие мигови на раѓање се плашевме од смртта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Најпрвин се плашеше од помошта моја. Го апнала змија, сега бега и од гуштер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се плашеле од подмолноста на треската што им се мушкала зад грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Волците се плашат од огин. Морам да подготвам нешто за палење.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ние, децата од тесната, зафрлена улица се плашевме од него и го почитавме.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Кога човек се плаши од пушка, вели Лазор Ночески, тогаш пушката повеќе пука.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Почекај, има уште нешто: инјекција тетанус, сестра Миро“, рече докторката.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Според британските анализи, контролата на Протоците од земја блиска на СССР би "било рамно на физичко контролирање" од негова страна.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ако почнеше да грми силно, а бидејќи баба ми нѐ учеше дека дедо Господ кара некого кој греши, јас никогаш, до голема, не се плашев од гром, зашто мислев дека ништо не сум згрешила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сега се чудеше како воопшто смеел до пред малку да се задржува надвор, потпирајќи се само на приказните дека ѕверовите се плашат од светлината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Најмногу се плаши од сида, кламидија и од студена вода.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
„Не знам. Се плашам од тоа. Се плашам да размислувам за тоа, за мојот камион и новата работа, ќе свикнам ли на тоа?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Дора се плашеше од оваа баба на Ане, баба Нада.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дури беа живи старите, се плашеше од нив да не доведат секој од својот „метох“ свој човек.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ние децата се плашевме од поповите. Мајка ми беше сосем во агонија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Венезилос ќе рече: „Словеномакедонците не се чувствуваат ниту како Грци, ниту како Бугари“ (фала богу, фала богу) и се прави Абецедарот, лепата чупа п'лни вода, но под притисок на владите од Софија и Белград, се уништува, а Венезилос пак ќе рече: „Ако Словеномакедонците бараат училишта на својот јазик, јас ќе бидам првиот во Грција што ќе се заложи за нивно остварување“, но пругоре вода не се навраќа, оти и врвот се плаши од потоп,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но новите управници во Бугарија ни велат: тоа е Русија крива; Русија се плаши од една голема Бугарија и затоа: таа го кладе Фирмилијана, таа сега не сака да ѝ даде на Македонија автономија, таа не нѐ остави нас да се подготвиме и да војуваме со Турција.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
-Секогаш сум се плашел од случајности. Сѐ е пресметано, до тенкости проучено и, наеднаш, стоп. Слушај, Арсо, за сега не. Да појдеме горе и да размислиме.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тивко паѓа ситен дожд темна ноќ, а јас сум сосема сама... се плашам од тишината на мислата во мене..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
-Најмногу се плашам од мајските бумбари!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира, не му реков дека по малку се плашам од тоа негово Маџир - маало. А, ако се загубиме двајцата?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Чудовиштето што им го претскажувал Дмитар-Пејко одамна престанало да им ги души наморничавените тилови; му го сечеле на жолтичавиот старец челото, умрел, го запалиле и го закопале, со него во гробот останал и дел од нивниот страв и веќе не се плашеле од сеништа и од иконописечки забести, ноктести, месести и грблести животни, гигантски гасеници со гуштерски нозе и лилјачки крилја, туку се обеспокојувале од можноста да се сретнат на својот пат со живи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаеше што му е намерата, но се плашеше од Србина да не го искара.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Не стигнала да оди ниту до банката на која ѝ укажал нејзиниот прв братучед од Лондон, по својот дел од наследството. Како да се плашела од ново разочарување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Американците не се плашат од бројки. Освен од бројот 13.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но не одеше лесно. Луѓето се правдаа со немањето пари за водомери, а всушност, се плашеа од можна наплата на потрошената вода во иднина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Змија, си мислеше тој, може да излезе. Но и таа се плаши од човекот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Наоколу звучниците повторуваа од покривите сѐ едно исто: Мракот и сенките денот го сменија, ова е миг на алчната Мортенија.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Само што фрли поглед кон мене допрев до твојата мувлосана душа и можеби изгледа немилосрдно во неа сакав да направам масакр Велиш дека сум недостоен за тебе конечно за нешто да бидеш во право влегов во твојата самобендисана душа и сакав безмилосно да направам масакр Се плашиш од смртта ко ѓавол од темјан но не знаеш дека си одамна мртов го чуствував твојот трулеж одвнатре и повторно сакав да направам масакр
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Реков дека сум ја плеснал, и дека не жалам за тоа; реков дури, бидејќи веќе не се плашев од нив, дека жалам што не сум ја исплескал прописно по газот госпоѓицата Луција П.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа ви е фала што сте ме чувале како татко, црното од под ноктите сте го ваделе, сте се треселе над мене кога сум имал температура, сте ми го држеле челото кога сум повраќал, сте ми укажале да не се плашам од првата менструација, јас вам така, јас сум гомно едно, пичка ми мајчина.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
По патот сѐ му зборува: - Ние не се плашиме од ништо, нели Мечко?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Но тоа не ме тера да си давам лажна надеж, за да го избегнам сопствениот страв.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие се плашат од луѓето и знаат дека за многу од нив се кловнови.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Му ги собрале парталите и оние неколку парички што му ги дале добри луѓе за душа на своите мртви, мислев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема храброст. Се плаши од лоши вести.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Беа сосема збунети: не очекуваа дека така ќе настапам, без ронка страв, супериорно; ги фаќаше, поради тоа, некој гнев, оти настануваше најстрашната ситуација за една власт: испитуваниот да се не плаши од нив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Лебдењето е првиот симптом на летањето.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Волците слепо ја следеа по бескрајното снежно море и ја оставија, а таа, како да си дојде на себе: далеку ги заобиколуваше јуруците, се плашеше од нивните развлечени песни; ноќе го грееше под срце нејакиот пород и се разбудуваше дури и кога по земјата ќе зашушкаа ланските дабови лисја.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но никогаш не смееме да се плашиме од погрешни избори, тоа е како правење затвор за друг, а самите влегуваме во него, ако не изгубиме ништо, ништо нема ни да добиеме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Шанса за светилник на морепловците оние кои сѐ уште не се очајни и не се плашат од фантазијата на брановите.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Качи се и фати го. Ќе имаме уште еден роб. - Се плашам од височина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тие се плашеле од сенката на измисленото чудовиште заради кое Онисифор Мечкојад му ја сечел жилата преку жолтичавото чело на богдагопрости чабавиот богоугодник и видовит човек Дмитар-Пејко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се плашеше од зборот да не ја распара како меч, но најмногу од оној „добрите мајки не ги фрлаат децата, само кукавиците ги подметнуваат во туѓи гнезда“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Така беше и со Луција: се плашеше од мене, а јас дознавав од нејзините другарки дека кај нив тајно се распрашува за мене и дека прашува од какво семејство сум, што работат моите и дали имам девојка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
АНГЕЛЕ: Се плашиш. ЕВТО: Се плашам од себе, можам и од тебе. Кој си ми ти? Оди!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Татко ми се плашеше од противречностите на Отоманското царство, коишто толку добро ги познаваше и разбираше, да не продолжат и во новото време – времето на социјализмот, на комунизмот, под плаштот на тоталитаризмот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се плашевме од учителите, тие тепаа многу. Кога ќе почнеше наставата сите се тресевме и тоа што го знаевме поради страв и збрканост не можевме да го кажеме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Без да се дознае што еднаш на друм бил тепан од двајца заптии, несреќникот понекогаш ноќе, додека умните и живите седеле зад замандалени врати, одел по селото и замавнувал со вила кон пците и сенките.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но тие се плашат од забушавање, настојуваат за да бидат посигурни; те вентузи, те рендген, те да им се вади крв... да ги пипка некој од горе до доле... сѐ да им се измери... притисокот и глупоста...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Крвта на преварените сливи, или плодови на крушите горници, или никаквото грозје на овој крај, таа и слатка и погубна тајна на бладања и обиди да се надрасне човековата безначајност, ги ослободувала од внатрешни окови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Инјекција!“ срипа Влатко исплашен. „Јас не се плашам од инјекција!“ го успокоив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Леден здив да ми ја разбранува крвта додека ме заспиваат песни љубовни, додека ме галат очи љубени, додека ме будат усни јагоди црвени, сила да ми дадат чисти бели вистини, не се плашам од висини ја отварам душата и летам на крилата на пеперутката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Театарот го заборавивме. Лоши се нивните претстави, ме убедуваше но јас знаев дека се плашиш од сјајот на моите очи фатени од рефлекторскиот сноп.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Смит падна, со куршумот в срце. Сите се свртија. „Будала! Се плашеше од градот!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тој поинаку ли раскажува за дедо ти Парамон и за књазот Карпош?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
2 Темни и молчаливи, не само со секири или вили туку некои и со пушки скриени под колите и некои со кубури и јатагани во длабоките појаси, тие дваесет и осуммина продолжиле по покопот да ги влечат чкртавите двоколки по никакви патишта, оние по кои можеле да минат незабележени, и по беспаќа на кои сенките се кинеле со тајна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не можеше ништо да разбере и се плашеше од овие свои мисли.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Јас сиот радосен ќе зафатев да бегам како божем да се плашам од неговите рогови.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Фалангата: Не се плашиме од ништо само ако ти нѐ водиш!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Јас тогаш бев многу јака и работата се плашеше од мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Такви се тие, се плашат од оние на повисоко, но кога ќе го изгубат стравот, го губат и срамот, се ослободува стерната, и течат секакви води.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но сега се плашев од овие трпки, овие змии кои по нозете ме касаа!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Осакати! Посеј во нив малодушност. Осакати за да се плашат од нив и осакатените!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Само Чанга не се плашеше од смртта. Чанга, херојот од времето на козите...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чакарвелика се печеше овде на сонце и се плашеше од зимата кога ќе треба да се прибере во анот усрамено да го слуша кркањето на вратите и душемињата дури во мозокот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Навистина седнав и тоа со некое чудно чувство на повратник, кој помислува дека втасал дома но не смее да ги отвори очите бидејќи се плаши од разочарувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- „Што е со тие изгубени души кои на раскрсницата на животот засекогаш ќе го изгубат патот за да ја пронајдат смислата на своето постоење?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се плашат од нивните имиња на гробовите, вели, зар со туѓи имиња да лежат в земја?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја познава секоја стапалка шума и сето тоа го потсетува на неговото детство и среќните дни, кога таму ги пасеше овците, свиреше со кавалот и мечтаеше за својата идна среќа: како ќе се ожени, како своето прво синче ќе го води со себе да го запознае со пределите на шумата; како ќе му влее кураж да не се плаши од волците; како тоа ќе ги пасе овците и јагнињата, и најпосле, како и тоа ќе биде домаќин, како што е татко му Петко, и тој сам што ќе биде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вратите на куќите се затворија пребрзо. Овде онде удираше резе. Сѐ живо како да се плашеше од темнината.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Навијстина се плашеа од неа, ама кога почна да ги гали, попрестрашија и изгледа добри пријатели ќе бидат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој фантастично се плашеше од сонце и мачки.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Била вчудовидена, тоа да, но никогаш никој во животот не ја повредил, та затоа не се плашела од никого, а да видиш крилест човек, па тоа е толку интересно, таа била горда што го сретнала.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мајсторот на театарот на апсурдот, со поглед секогаш свртен кон големите теми на времето и битот - фанатизмот, страданието и смртта, се плаши од она што ќе им го остави на своите најблиски откако ќе се раздели со светот на живите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Очите твои ме гледаат со чудна боја... а јас само са плашам од смртта на мојата душа зошто љубовта не може да те рани и да ја убие душата на почеток, туку тивко, полека. дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку.... дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ти си млада, па би требало повеќе да се плашиш од неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се плашам од нив. И насоне и на јаве.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Наеднаш почувствувал дека е позрел од сите живи и мртви од дружината што се грбавеле по поаѓањето од Кукулино, село со четириесет и три недовршени воденици на реката Давидица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој се плашеше од другите кругови на јаничарскиот пекол.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се плашеше од реакцијата на Ивона. Се плашеше од можниот презир. Од порој зборови тешки.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не разбираа ништо од тоа што се зборуваше, но како што луѓето околу нив се собираат така тие се плашеа од сопствената сентименталност поради двајцата заробеници.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Зар еднаш во животот се имаме самозалажувано?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
ИВАН: Ти - се плашиш од Луков? Не е возможно?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Се плашиш за да не личиш на матичар? Се плашам од името вчера.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Беше тивко. Се плашев од тоа татко ми што можеше да го каже.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но во спомнатиов случај открила дека една втасала дури до нејзиното колено.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сите се плашеа од таа кобна директива, којзнае која по ред која ќе значеше конечно пресметување со козите, но и со оваа повратна живост на лицата на луѓето, првпат од војната, во слободата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Види го ти него, ни се страми, ни се плаши од некого.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Браќа! Зар не е апсурдно да се мисли оти Русија се плашела од голема Бугарија и не го сакала нашето ослободување и оти поради тие причини не го сакала нашето ослободување и помагала да се ракоположи Фирмилијан?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Разбрав – му одговарам мазно, божем навистина се плашам од него, „Американецот“, ама не се плашам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе се забавувате. Ќе престанете да се плашите од себе.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Се плашеше од силата на погледот за од нив да не избијат стрелите на омразата, па да не ѝ плукне в лице.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Понекогаш ми се чини дека малото јато светилки се намалува и се плашам од гаснење.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Храброста не се плаши од недоверба - тие пиеле и со нејасна но присутна радост си погледнувале в очи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со еден збор, молам да не се плашите од зборовите, значи денес, со еден збор, денес почнуваме да стреламе или да убиваме, значи вие ќе почнете да учите да убивате... ха-ха-ха, хе-хе-хе – се смее тој весело и гавресто му се тресат дебелите фаши месо под брадата, му потскокнува мевот врзан со стар, дебел офицерски појас.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас сум случаен повратник од бездната и затоа се плашам од слободата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; Оти ти рекла: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; Оти: си ја зел за рака и таа те повела во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу двата нејзини колка, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица, па си ја познал буквата-девојка, и си го настанил семето свое во утробата нејзина ѓаволот што ја отворил за тебе, како порта што води во темен стан, во најтемна ноќ со јасни ѕвезди; Оти: си се разбудил одеднаш, пред полноќ, во прегратка на блудница жена, и си залелекал, си спискал, оти си видел дека буквата-девојка си стои негибната во клопчето од записот, невина сосем, недопрена од раката твоја страсна, и си сочинил, бргу-бргу препис на преписот; Оти: навистина си сочинил препис на преписот, со буквата девојка среде клопчето, и си ја нацртал уште поубава, и си отишол во западната одаја, и си сакал да ја оживееш, како Господ да си, оти само тој оживува и умртвува, подига и унижува; но ништо од тоа, оти буквата девојка, и сите други букви од умножението на преписот се сториле бројки, кога си го пречекорил прагот на одајата западна; Оти: си ме оставил мене, твое семе во таа утроба, и кога ме родила утробата на мајка ми, ти веќе не си бил жив, но братот мој, Лествичникот, знаел што бара новороденчето пред вратата на одајата на блудот и не ми кажал; Оти: се плашел од мене, оти од средето на писмото сум зачнат, од буква-девојка, оти сум Сказник и сказанија измислувам, и Мозаичник сум, оти скршеното го составувам; и се исплашил Лествичникот да не му го одземам првенството, па го сокрил родословието мое, да не знам кој сум и дека предодреден сум, како Сказник и Мозаичник светот на грб да го носам, на крстот мој!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ме повикуваш... Се плашам од мислите, што ко троскот се множат... со светлосна брзина, ко цел аскер, непријателски ме гушат...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Денот му бил ноќ, се плашел од светлина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаат да извикуваат пароли, да јадат, патем да лежат под сенка и да си ги одржуваат чисти војничките униформи. Во Прењес сите се плашат од падавичарите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Не сакам да попаднам во некаква стапица!“ „Се плашиш од празниот град?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Четвртиот ден М не излезе да се прошета. Се плашеше од сенките кои може да ги фрли неговото тело.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Се плашам од тоа што не сум, од тоа што сакам да бидам, а никогаш нема да постанам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кобнички гракна гавран, потоа веќе знаев дека со кусо и болно повторување чкрта бунарски чарк, квичи осакатен пес и се заценува дете, и сето тоа достасуваше до мене и пак се оддалечуваше, се гаснеше или тонеше во некоја тишина чии ластари се испреплеткуваа околу мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Закопувањето го обавуваше клисарот Нестор кој веќе во војните ја имаше преживеано чумата и не се плашеше од неа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Секакви прикаски му ги пијат дробовите на човека“; повтори: „Тој раскажува дека го мразам. Се плаши од мене.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И ги прашуваме после зошто се предаваат, кога толку се плашат од Арапите, а тие ни велат: заради жените.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето се плашеа од него, после свикнаа. Беа бедни, тој беше дарежлив.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Последниве се плашеа од една „С. Стефанска Бугарија”, зашто мислеа оти Русија ќе си ја присвои.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Уште повеќе се плашеле од опасноста СССР да ги поддржи нивните "експанзионистички аспирации", не исклучувајќи ја можноста идната јужнословенска федерација да го добие Солунското пристаниште како отскочна штица за натамошната советска експанзија кон Турција, што можело како последица да го има елиминирањето на Турција како европска и балканска сила.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Борис Калпак ја донесе долгата пушка од која загинаа Јане Крстин и Пецо Дановски, Каменчо Скитник извади од дисаги кубура со сребрена дршка: се родил, истиот ден останал без мајка, го израснале на густо млеко од биволица; повеќето се плашеа од него кога ќе ја заборавеа неговата благородност.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се будам во солзи и пот, оваа ужасно потресна слика која ја рефлектира мојава душа ја шатирав, ја исенчив и ја покрив со бело кадифе, но во полноќната тишина сѐ уште ја слушам исповетта на убиецот на моите чувства: „Се плашам од тоа што сум, од огнот чии пламен се чувствата и мислите кои водат битка во мојава душа, која гребе по ѕидовите на сопственото тело.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ме прогонеа? Ме демнеа згрчени под своите сенки? На мене се учеа да станат мачители? Да. И повеќе од тоа. Причина? Се плашеа од мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И го гледам како таму во понизна положба лежи, се врти кон мене барајќи сожалување, а мене и ми е жал за него, ама и се плашам од овие луѓето што на цел глас викаат во мојата чест и слава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој веднаш знае дека сакаат да го охрабрат за да не се плаши од боцнувањето.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Еве ви ја главава - на, ако тој космест волк не нè демне од ридон.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа кон типичните обележја на историскиот фашизам припаѓа апелот кон фрустрираната средна класа, која страда под економска криза или под чувството на политичко понижување и којашто се плаши од притисоците на социјалните групи одоздола.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Си беше изградил своја стратегија која сакаше да ја сподели со Мајка, тоа не можеше да го стори директно, туку првин подготвуваше терен, пред да ја донесе конечната одлука. – Ние, мила моја, премногу се плашиме од границава!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Каква причина имаш ти да се плашиш од Луков?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Еден шепотел дека сиромавиот премногу знаел за животот, него го учел од свети книги некој калуѓер, друг рекол дека ќе му ја земе на покојникот амајлијата од под гуша - земја од три рида в крпче, таа земја чува од болештини, трет со горчлив подбив прашал дали амајлијата го сочува старецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Токму така направи шинтерот Ф во ноќта дотогаш непозната за него; во ноќта кога со чудна помиреност го прифати прогонството во пределот каде кучињата се плашат од луѓето-скитници; во ноќта кога сфати дека дење гулабите се сиви колку и небото, па не се гледаат, исто како да не постојат.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Подоцна објасни дека всушност и не се плашела од тие гадинки. Обично ги бркала и газела.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Клозетската дупка“, пишува тој, „ни изгледа како врата во смртта. (...) Зошто да се плашиме од смртта?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Само се плашам од замислата за напредните вонземјани.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А и што можат луѓето да ти помогнат, кога секој се плаши од секого.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дора се плашеше од неа затоа што еднаш ја обвини дека има сипаници.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не му беше толку до рибата, колку што се плашеше од бабата која секој ден го дочекуваше со зборовите: „Пак ли се враќаш со празна торба, старо аро?“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Може да те мислат, ми вели, зар не се плашиш од волци, од мечки?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
при одење главата им е поткрената, рацете им мавтаат, чиниш, пливаат; тие луѓе смело приоѓаат на сѐ, не се плашат од тешкотии, па дури често и ги потценуваат; многу работи превидуваат, но грешките бргу ги исправаат; ретко, или никако не бараат совети или помош од некого; сакаат да им се слуша зборот, да ги слушаат луѓето;
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се плаши од неговите зборови, се плаши да не не може да го запре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се плашат од сонцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се плашам од неможноста да ги разлачам, ако и самиот личам на нив.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)