Кога бев близу до забестото страшило, ја подадов гранката и реков: - Ајде, зини...
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Личеше и на бор, кој високо извишен, намуртен и горд и со целиот свој спокај подава гранки небото и за светлина се моли...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Му пречеше заглавената гранка, а и добро е што му пречеше, зашто бев сосем до него и му ги броев забите.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)