Купот занеме.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И го почна своето важно слово.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Се сторија двајца. И си ја почнаа својата стара работа.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Исто така во врска со ова познанство, ако не и уште позначајно и пресудно е тримесечното Дишаново патување во Минхен, летото 1912 година.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Тоа беше периодот кога тој ги почна своите истражувања за “Невестата и додворувачите” - тема што ќе го преокупира следните 15, 16 години. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 107
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Ни на крај памет не ми паѓаше дека 50-годишнината од објавувањето на мојата прва песна (1954 год.), со која го почнав својот долг поетски пат, ќе ја одбележам со книга проза!
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Затоа што станал себичен и почнал својата љубов да не ја дава никому, освен на себе. Таа што му ја давале не ја возвратил.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Токму кога го почнав својот (страстен) коментар за американскиот менталитет, авионот фати висина и внатре, како по команда, патниците се раздвижија и расприкажаа.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Си ги избришав чевлите и веднаш бев казнет.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Димитар го носи искуството „на парцели“, карактеристично за луѓето на возраст меѓу четвртата и петтата деценија, кои го живеат овој историски (транзициски) период на овој географски (екс-југословенски) простор, можеби затоа што неговата лична судбина е уште поиндивидуална.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Подоцна, додека од мансардниот кат на Dom Literatury го следев зајдисонцето со звукот на камбаните од Катедралата и со директен поглед врз плоштадот и Кралскиот дворец во реставрација, смислив како ќе го почнам својот реферат на научниот собир „Националната идеја како истражувачки проблем:
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
И така, потпевнувајќи си и отпивајќи две освежителни голтки од чашата со природна лимонада, мајка ми ја почнува својата втора приказна за време на овој белградски престој.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Потоа го почна својот вообичаен колибарски ден.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Веќе копнееше за човечки збор, за нежна мајчинска грижа, за топлиот светол дом, за училиштето кое сигурно веќе почнало да работи, за другарите кои го чувствуваат неговото отсуство и ги пече неговата неизвесна судбина, но колку повеќе им се предаваше на мислите, колку повеќе се пушташе тие да го водат, толку повеќе го разјадуваше немирот, па стана, иако уморен, се фати за секирата и го почна својот двобој со Јурукот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
По Војната ја почнал својата цивилна кариера, веќе со оној капитал на заслужен воин, но секогаш кај него останала една сенка, што барем половината го затскривала, како во еден сон што ми го раскажуваше Лена.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Лисјата на дрвјата го почнуваат својот внатрешен немир; избувнуваат, пламнуваат и гаснат во севозможни бои; капат и ги покриваат двете патеки што водат до куќата на брегот: едната се витка по брегот спирално криејќи се меѓу дрвјата, а другата искршена како недоотворено мајсторско метро, се крева нагоре од едната страна во ци-цак; птиците црцорат, прпкаат низ крошните, ги ронат лисјата обземени од возбуда на своето скоро заминување во други краишта.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
- Со денови, со недели, и предпладне и попладне – го почна своето раскажување тогаш осумнаесетгодишната автоматичарка – дека не сме ја изгубиле оружената борба, туку привремено ја прекинавме поради предавството на Тито кој во нашите редови уфрли свои агенти и шпионони и потоа ги затвори границите.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Важно беше само тоа дека сега мудрецот говореше од размо, од неговите длабочини, и веднаш почна своите мудри совети да им ги дели на обичните луѓе кои пак го слушаа со широко отворени очи и уши, како да сакаа наеднаш да го проголтаат сето од него чуено...
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Од 1961 година, кон крајот на август, во овој мал град се одржуваат Струшките вечери на поезијата: на мост на истекот од езерото, каде што се формира Црн Дрим, се читаат песни од поети од светот, таму каде што јагулите-женки го почнуваат своето патување кон Средоземното Море потоа кон Саргасовото Море, кога се ближи времето на затворање на животниот циклус.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)