Само се прашувам дали мораше да се случи толку драстичен парадокс за да ме натера да дојдам таму каде што треба.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
КАКО КУКУРИГААТ ПЕТЛИЊАТА БЕЗ ПЕРЧИЊА ВО СИЕНА?
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
„Е, ај кажи како се прави шопска салата!“ И им кажав. Ако е за гости, ги прашуваш дали јадат кромид, дали јадат луто... и го сечеш патлиџанот на коцки, ставаш краставица, пиперка, кромид на кругови и сирењето на ситно го рендаш... И тоа...
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Прашуваше дали стои обесена на башлакот каде што ја остави да се чува, дали ја подмачкуваат со тревката ноктец за да не ја нагризат молци, дали писката и брмчалото го подмачкуваат со масло за да не се исушат и да испукаат.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Гласот му беше рапав и ноќен, изѕемнат до корен. Најверојатно прашуваше дали барам нешто од нив.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Прво што се гледа од највисоката ритка на Сиена е дека Данте ми ти бил ептен голем маанџија кога салтуку се прашувал дали некогаш некаде имало пошуплив народ од сиенскиот?
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
И се прашувам дали сѐ уште ги чуваш оние исушени ливчиња од ружи?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)