продолжи (гл.) - тој (зам.)

Ако дознае дека некој друг имал некаква негова идеја пред неговата да се експонира, тој во главата или некаде на хартија забележува да не го продолжува тој план.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Вториот е да ги прифати последиците, колку и да се погубни.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако му се посочи некоја книга за која има причина да помисли дека е занимлива, тој ја набавува и ја чита (Витгенштајн, Набоков, МекЛуан).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
18. Времето се грижи за зборот зборот што го обновува Тој што му длабеше во корењето го гради доградува и виши во куќата на светот Вербата штира не е Ни неверен е зборот Убавината да му се верува на надежта е врсник И онаа земја иловица густа раката што му ја памети се врти врти и понатаму во лика нова нудејќи ја светлината нова на говорот ризата небесна нитките што ја ткаат на несвенатиот збор И уште и натаму сега од пределите на глината над запомнатата стреа продолжува тој кон муграта да гледа со стрептеж незгаснат за повтежот на говорот да го досегне реченото
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Денес - продолжи тој - ќе зборуваме за пушката. А што значи пушка?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Е, си велам - продолжи тој фалбаџиски - момче, пониско од појасот не е дозволено.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Лилјакот, змијулчето. – А животните од ЗОО? – продолжува тој, мртов ладен, како да не ја забележува нејзината итрина: - Кое ти се допаѓа најмногу?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Изгледам како да не можам долго да одам, да речеме, од вратата до таксито, најмногу - и моите нови чевли имаат висока пета, па чекорам делумно женствено, но всушност сум многу... издржлив... Океј?“
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Изгледаше дека интервјуто завршува: „Не, нема проблеми, продолжи тој, ох, па баш сега напорно работиме, имаме многу проекти - дали го гледавте Девојките од челзи...?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
- Значи, - продолжи тој, - госпожата мене ми објасни сè.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Се гледа сето она што го знаеш, што си го прочитала и научила низ годиниве, но каде се чувствата, каде е она што нè прави хумани, како автори и како луѓе?“, продолжи тој со љубезен, но крајно неподмитлив тон.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Можеби се плаши да не го караме, или да не го тепаме, - продолжи тој.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Јас имам длабоки чувства, дип филингс", продолжи тој.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Да, да“, рече Пере, „арондација, така се кажа“. „Ти кажувам“, продолжи тој, “ што зборуваат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Во случај да се прогласи за туристичко“, продолжи тој, „и државата и самото село, самите луѓе што живеат тука, ќе имаат профит.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега, да простиш“, продолжи тој, “живите одат, се селат в град или во странство, а мртвите се враќаат“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Кога прославивте?“ „Уште кога беа работниците“, продолжи тој, „ги викнавме пред продавницине и распославме пиво.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ништо не може да те понесе така како музиката“, продолжи тој.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Важно е да знаеш, не станува збор за велосипед, туку за кражба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не е важно - мирно продолжи тој, како да знае што размислувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Добро – продолжи тој – не е важно сега тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Таквите – продолжи тој - имаат добиено задача однатре да ја поткопуваат, да ја разоруваат нашата борба!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Борбата – продолжи тој - е многу тешка и дека за да биде поуспешна потребни се нови борци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Човекот, - продолжи тој - што ги зеде дрвата, праша кој сум.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тие се лоши. Сум чул - продолжи тој - дека палат села и градови.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Можеби и тие имаат душа", тврдоглаво продолжи тој.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Само ви ги пренесувам зборовите што се запишани во оваа Божја книга, продолжи тој.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
На моите долги прошетки покрај рафтовите, продолжи тој, во средбите со книгите, (имајте предвид: на овие катови се пренесени речиси сите знаења што им пречеле на некогашните поробувачи поради идеите застапени во нив) се среќавав и со таа веќе спомната вечност на вистините.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Секако, сите наши пријатели се овде во градот“, продолжи тој.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)