Единствено небото кое се пружа мадро
не само над мене
ја знае вистината:
немоќно да се огледа во водите на земјава
снагата да си ја опфати и ликата своја
чекорот си го продолжува потаму
во безсознание надоврзувајќи се на себеси
без крај надоврзувајќи се.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Се довлечка пак по неговата дира, а кога дирата не продолжи потаму, и тој остана тука.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)