Ние продолжуваме нагоре, по скали, до малото претсобје, со месингани закачалки заковани на ѕидот и под нив, дрвени полици за чевли.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Беше и една пеколна тиштина, зад која што од сите страни продолжуваше да си постои онаа раздвиженост; тој сега го носеше и тоа како уште поморничаво бреме по угорницата, го сеќаваше како го дебне од зад секое дрво, но продолжуваше нагоре.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Разбрак, Чано! ја одвртува големата снага на Чана со тоа што влегува во пиперките и согазувајќи неколку корења и излегува на патчето зад неа и продолжува нагоре со тоа што сега не мава лево десно со стапот, туку по средината на патчето, кревајќи прашина и заглушлив глас.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)