рашири (гл.) - рака (имн.)

Тешко некој сега да можеше да го препознае: по заминувањето на семејството, лицето потполно му беше променето, стекнувајќи морничав, формиран неземски израз. Маргина 37 75
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓутоа, еден земјак, кој се беше вратил од север, и не беше слушнал за неговата смрт, замалку го препозна, ги рашири рацете во прегратка: „Матвеј Николаевич... Боже мил... Како си се променил!“
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Нисе ги рашири рацете пред копата сено: - Не го давам!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И двајцата ги раширија рацете и се прегрнаа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Па, како влеговте, бре браќа? - праша Даме.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кога посетителите влегоа, човекот стана, ги погледна, ги рашири рацете и радосно извика: - Брате Гоце!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Знам јас... знам... - процеди Франц со стиснати заби и ги рашири рацете, ама главата пак му се пробеси.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Со тапа отчаеност ги рашири рацете и остана распнат на кревет.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И тргнале. На излезот од сокачето не внимавале и веднаш тука настрадале.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога ме виде - ми се пристори како за миг да се исплаши, зашто веднаш стана но не рече ништо, туку само ги рашири рацете.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Имале среќа, и ние имавме среќа. Камионот не возел брзо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Рашири раце небаре сака одеднаш четворицата да нè прегрне. А ние стоевме стаписани, без глас.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Таа ме знаела уште од бебе, уште од првиот ден кога мама и тато ме донеле дома и веднаш сум се разболел, сум добил ангина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но, Питу не го збодна коњот. Разбранувано се спушти, ги рашири рацете и за миг се слеа сѐ во една прегратка: и тој и жената, и детето и коњот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таа полека стана, се исправи, направи полукруг и, како да сонува, ги рашири рацете. Лебед, вистински лебед.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Фоте вообичаено ги рашири рацете, но сега немоќно, од беспомошно до очајно.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А потоа, без да седне, ги рашири рацете во исто толку широка насмевка и викна да го слушнат и под балконот: - Ајдете, соберете се да слеземе на плажа, па да се капеме додека папсаме.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Само да е убаво времето, па да се искачиме на Гола Глава, па овците да пасат околу нас, да треперат ѕвончињата, а небото да биде сино и мило, само некое орле да се гледа во височините, па да седиме и јас да ти ги покажувам далечните планини, Пирин се гледа оттука, и Рила се гледа на север, Беласица можеш да ја видиш, и сѐ се гледа, и од некаде ветре долетува и носи миризби од некоја далечна гора, од некој нестопен снег, па ти е мило, па ти се сака да ги рашириш рацете и да леташ...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Од пети до уши само инает! - немоќно ги рашири рацете дедо Димо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Бојан, леле! - дедо Иван ги рашири рацете и го прегрна својот ненадеен посетител.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги рашири рацете, огромни цврсти, како да се подготвуваше да ги прегрне сите пред себе, па со замрежени, разнежени очи, кои не прилегаа сосем на неговата машкост и коравост, рече: - Е, сме имале среќа, голема среќа, сите вака собрани, место да плачеме и да темнееме, да се провеселиме, да се порадуваме.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој ги рашири рацете и посака да го прегрне тој убав и мил полски свет.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Еј, јас те сакам, еве сега ти велам додека солзите течат и никој нема да ми помогне, за спас да ги сокријам солзите што блескаат од среќа, да загрли срце со љубов што го давам да не биде мое. Ама јас те сакам до небо, онака едноставно, како дете кога ќе ги рашири рацете кон бескрајниот небески простор, а само вечноста да остане зад нас.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
(Ова го велам преносно. Веројатно имате слушнато дека радоста лета)“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На дедо Васја му го одврзаа крпчето на нозете, нозете не го болеа повеќе - тој ги рашири рацете и плашејќи се да падне, се смести на крмата, внимателно седна и го загледа лицето на веслачот, во закопчаната до грло облека и со качкет на главата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Стутканите од ладното луѓе го повлекоа чамецот до брегот и како мовче, фрлија чифт даски што блескаа со лакот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ги раширил рацете и не прегранал нас двете, се смее со целиот негов лик.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Човекот рашири раце, вчудовидено замавна и го снема во куќарето.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потоа се свртија и едниот од нив, рашири раце и, покажувајќи на падините на Бигла и Плочата, направи круг.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„А утре веќе со нас ќе се спогодуваат за камења. Каде се другите?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Орлен Шумков беспомошно ги рашири рацете. „Кој каде. Борис Калпак пие и пее со својот булук.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ама јас не се шегувам, слушаш? Се качи тогаш кутриот Јаков на орев да брка верверици. Го вика жена му, тој ѝ се клешти од стеблакот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе спијам во славејчево гнездо, довикнува, И ни едно ни две, туку ги рашири рацете како воскреснат Лазар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ти, промрморив и ги раширив рацете, готов да ја стиснам, и со тоа да ги фрлам пред нејзините нозе срцето и разумот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Според обичаите на гавраните, го избањале во катран.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ги раширив рацете и викнав: - Со Жеро Жерав ќе сме вечни пријатели!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Напротив, леташе, чиниш, птица, раширил раце и лета благородниот Трифун Трифуноски.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А дали секој што напаѓа луѓе е луд?“ Низ носот на старчето протече чудно шушкање. „Мошне сте љубопитни“, рече. „Што работите?“ „Се“, ги рашири рацете Отец Симеон. „Сонувам и понекогаш мислам дека сум дрво.“ „Разбирам“, ја заниша главата старчето. „Разбирам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се насмевна и ги рашири рацете.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Молкум рашири раце па трите гушнати, со еден офтеж - тажалка - душиве карпи распукани...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Го викнав болничарот, па со се инфузијата ти помогнавме да седнеш на столицата до креветот, сестрата ти го мереше притисок и излезе низ вратата, јас тргнав по неа да ја прашам колку ти е притисокот, а таа немоќно ги рашири рацете и одмавна со главата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
По оваа молневито свршена работа, стариот погледна во врзаната Анѓа, го испушти крвавиот јатаган, ги рашири рацете за прегратка и се стрча кон неа, ја прегрна и почна да ја целива по крвавото лице.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Чана не беше нешто што можеш тукутака да ја истуркаш или да ја свртиш, таа ги рашири рацете, ги свитка шепите, едната рака за малку не ја зграпчи Милка оти дробничка како газе од игла топузлијка, а родна се удри со оние две големи топки напред дарени од господ во другата нејзина рака, а богами им се попречи и нејзиниот грлен глас Што сте се раскокодакале бре жени!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се исправи и ги рашири рацете.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Проклетство, значи.“ „Проклетство“, ги рашири рацете богословот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Уште една петка, - мајка ѝ ги рашири рацете, божем изненадено, и ја прегрна.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Коста се сврте, рашири раце и полека, цедејќи го секој збор, рече: - Ебати ја УНРАТА што прати такви џипови...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нејзиното чекање бели книги од Ристо и радосни вести за Ристо заврши со писменцето што ѝ го даде Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Овој напор го огрди, уште повеќе го остаре неговото лице, уште повеќе му ги избразди и му ги искриви брчките.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Зар сакаш цел пат да туркаме? - праша вториот офицер чие име Коста досега не го слушна, а лицето му го виде дури вчера во болницата во Елбасан.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И така, сѐ уште клечејќи, на подот ја посла црната шамија, ги рашири рацете и зареди: - Ристеее, чедо, стани, Ристеее...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мајка ја разлабави прегратката и, небаре плашејќи се да не се разбегаме како пилиња, рашири раце и не поттурна во толпата деца.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Стегната од болката, чувствува дека доаѓа крајот на битисувањето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Еве вака... - Легна на плеќи на снегот и ги рашири рацете.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ги рашири рацете за прегратка и со бавни чекори тргна кон него.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ги рашири рацете правејќи си крила од парталавиот мантил, се затрча кон работ на зградата и скокна.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Командантот се замисли за час, а по тоа рашири раце, велејќи му на Белича: – Ти можеш да останеш, а тој не.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Еве толку, - ги рашири рацете за да ми покаже колкава е нејзината љубов.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајката Перса, стаписана и стегната како во менгеме, исто не можеше да пушти солзи, туку само ги рашири рацете и Пелагија ѝ влета во мајчинската прегратка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Татко ми сè уште беше смуртен, но кога ме виде на вратата ги рашири рацете и јас му се фрлив во прегратка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ништо не зборувавме ни тој, ни јас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)