ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

- Мило ми е, - рече старецот, а во своите мисли продолжи: „ А што знаеш ти, градски човеку, за жетвите, за жржта, за српот, за лукот и оцетот, најубавата жетварска храна“.

- Ваму иде, - рече старецот, огледувајќи се наоколу, како да бара место каде ќе се скрие.

Што зборува внукот? Може ли така да се зборува? - Уште си дете! - со прекор рече старецот.

- Одиме, Бојанчо, истече денот! - рече старецот.

- Де, де, не радувај се толку! Некакви „овесари“ се! - тврдо и сериозно рече старецот.

- Оди легни си, - му рече старецот на кучето, откако му го одврза јаженцето.

Да можам да станам, рече старецот, Да здогледам Со камен кога ни го набиваат в земи Крстот покрај главата...

Колку мило зборува девојчено, рече старецот, гласот ѝ е како остров среде морето и како дожд во пустина.

Потоа садриазамот му подвикна: Каде се луѓето? Таму, рече старецот покажувајќи со рака преку главата на садриазамот на Имотот.

Зошто ти е тоа, се зачуди садриазамот. Леб и сол, рече старецот, така ги пречекуваме гостите. Ние - гости!

А кога во време мала пладнина оттаму, од гората, се разнесе лелекањето на старецот (лелекаше и молеше тој за христијаните паднати во бојот со Турците на Марица и за сите христијани паднати во боевите со нив, лелекаше и ги колнеше Јована Кантакузен и Григорие Паламас, кои, за да се одржат на престолот на веќе разнебитеното византиско царство, се сојузи со нив, со поганците, а тие, пеколниците, кога се нашле едноаш на небранет пат, пред ништо и пред никого немало да запрат додека сѐ не изгореле и не испоганиле) сите го ожалија; си рекоа старецот, оставен сам таму во орманот, се поштукнал од умот и сега гласно си го кажува тоа што не смееше ни да го шепоти додека си беше прикрепен на умот.

Земјата е себична. Земјата ништо не пушта далеку од себе, себичноста и е присутна во сите физички тела – рече старецот.

Тој е создател и чувар во исто време- рече старецот.

Времето бара олеснување – рече старецот. – Ние сме на средина меѓу набрекнатата утроба на небото и жедната утроба на Земјата: тие, одвај чекаат да се соединат, толку многу си се потребни еден на друг, што веќе трпението им попушта.

Како магнетот што го привлекува железото – рече старецот.

Под кожата, човекот се наѕира нежен како утринска роса што одблеснува во среќна ѕвезда - рече старецот.

-Како да го видам блесокот? – праша Еразмо. -Погледни како свети бакарниот сјај на перјата на птицата – рече старецот, покажувајќи кон пердувите на Еразмовиот припитомен јастреб.

Те чува од повреди, те брани ноќе од крадци од лукавиот! – рече старецот.

Во потрага по човекот Материјалниот свет се огледува во огледалото на духовниот свет – рече старецот.

Непознатото останува непознато – рече старецот.

Живата движечка сила, душата невидлива – рече старецот.

Човекот е привлечен од тоа единство со цел да се состави со него, да се соедини со својот сопствен извор, од каде што црпи енергија и напојувајќи се, повторно се упатува кон местото каде што треба да ја потроши добиената енергија – рече старецот.

-Не реков дека не живееш убаво. Ти живуркаш, не го чувствуваш вистински животот – рече старецот. – Многумина од луѓето така го минуваат животот.

Да вмешаат недолжни, да ги принесат пред гнасните шепи на злото, жртвеникот на злото – рече старецот. – Опседнатоста е како зависта, но и повеќе од тоа.

Но големото дрво може да роди многу плодови и воопшто да не ја почувствува нивната тежина – рече старецот.

Тоа е пирамидата на успехот! Нејзиниот врв е насочен кон сигурно освојвање на потполната среќа – рече старецот.

Нема да жалиш по загубените принципи, што се причина за страдањата – рече старецот.

Предизвикот ја помамува да се движи кон искористување на неискористениот дел на мозокот – рече старецот.

Најважната работа што треба да ја сфатиш е дека, без разлика дали си весел или гневот го обзема твојот лик, сјајот на твојата кожа пак има виножито кое се огледува во сонцето, наспроти твојот гнев или веселост – рече старецот.

Понекогаш твоите солзи не можат да ја разблажат твојата згусната лутина или твоите зборови се доволни да ја изречат твојата непопустлива потреба од молчење – рече старецот.

Ударот од падот на храната е тап, како пад во дупка со вода, се распрснува водата насекаде, таа се шири по потреба од количеството внесена храна – рече старецот.

-Чекај, полека. Ти си во право, но јас ќе морам уште многу да зборувам за тоа – рече старецот, притискајќи му ги рамениците, со своите суви раце, обраснати со долги нокти, буткајќи го кон тревата. –Седни, отпушти се.

Суштината е незадоволеното лажно его – рече старецот. –За да се задоволи егото, својата чинија со лоша храна мора да си ја земат.

Незнаењето е опасно по човекот, а знаењето е посилно од сите војски – рече старецот.

Во водата има живот, затоа таа свети... Сѐ што е живо, свети – рече старецот.

„Домот на лордовите“, рече старецот потсетувајќи се.

„Ах“, рече старецот, „никогаш не сум имал такво нешто. Премногу е скапо.

„ Живеевме тука сѐ додека умре жена ми“, рече старецот полуизвинувачки.

„Еден од нив ме турна еднаш“, рече старецот.

„Пред која војна?“ праша Винстон. „Пред сите војни“, рече старецот неодредено.

„Рамката е прицврстена за ѕидот“, рече старецот, „но можам да ја откачам, ако сакате.“

„Те прашав ептен културно, те прашав ли?“ рече старецот, исправајќи ги рамениците навредено.

„Всушност, ги има уште многу“, рече старецот, „иако намената им е променета.

„Што е ова? рече Винстон фасцинирано. „Тоа е корал“, рече старецот.

„Остави ме намира!“ рече старецот вџашено. „Ох, срцето!“

Биди златотворец и сѐ што ќе допреш со рацете да се претвори во суво злато! - рече старецот и веднаш потоа го снема, како в земја да пропаднал.

- Биди обично дете! - рече старецот и го снема како и да не бил.

Избирај: или засекогаш остануваш со волшебни раце или засекогаш ја губиш волшебната моќ - рече старецот.

- Нека те хранат, нека те појат други! - рече старецот.