седнува (гл.) - во (предл.)

Целата таа ноќ не заспа. Само што ќе го навалеше дремка, едни те исти мисли дека згреши што се обложи, дека згреши што го спомена стрика Анѓела, дека којзнае што ќе излезе сега од сето тоа, дека кога ќе дознаат за тоа Максим и Костадин Дамчески крај нема да му има на срамењето, го штрекнуваа и го седнуваа во постелата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кртовица му седнува во скутот, Кртот прави движење како да сака да ги раздвои, но потоа само одмавнува со рака и оди на своето место.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Седнувам во фотелјата, силно вдишувам, потоа, станувајќи, ги прашувам со страшно мирен глас: - Бројот три во животинско царство?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кај неа дотрчува нејзиното куче кое веројатно шетало неоколу и ѝ седнува во скутот; таа го жулка, го гали по главата; тоа чувствувајќи ја нејзината нежна, мила рака, уште повеќе се припива во неа, уште повеќе се умилкува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Седнуваш во својата нова кола, возиш на периферијата на градот, по час и половина паркираш и влегуваш во скромната џамија.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Едо го минуваше времето дење во раскошната кабина на тешкиот, американски камион, со носивост од 12 тона влечени од мотор со 290 коња, со кабина како гарсоњера, со моќна радио-станица, целиот сребрен и испониклуван, камиот налик на џиновска детска играчка,што потсетува на изделкана санта мраз во движење, што Марко го возеше по градот и околните места сѐ до Калгари и најјужните брегови на САД, а навечер седнуваа во половниот „крајслер“ на Марка и одеа во барот „Driver`s Outlet“ каде што се собираа неговите колеги, сите шофери и шоферишта, од помлади до средновечни луѓе, неверојатно шаренило од снажни, згодни и грдомасни луѓе, едни обраснати во бради, други со коси што главите им ги правеа да личат на грмушки, ќелави, со прцлиња потфатени над тилот, тетовирани, каде што се зборуваше семсекаков англиски јазик.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во домот за стари и изнемоштени лица, едно бабиче, што не знае ни како се вика, секое утро се буди, ја зачешлува косата, става карминче со растреперената рака и со чадорчето постојано прашувајќи: „Да не помина три часот?“, седнува во паркот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Момата на Роса си седнува во топлиот брлог, а Чана веќе сфаќа дека човекон кој по сѐ изгледа е железничар, ги враќа луѓето во вагоните.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Седнував во аголот од малечката просторија, и гледав како неговиот поглед се движи по страниците од книгите, како неговите усни се придвижуваат дури немо ги изговараат прочитаните зборови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога имаше време го замолував да ми чита на глас на некој од јазиците кои тој ги знаеше, или да ми го раскажува она што токму тогаш го учеше, а кое ми беше подеднакво неразбирливо како да ми зборува на непознат јазик.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
МЛАДИЧОТ: (Блед е. Се чини секој момент ќе се струполи на земја. Поревајќи се, се довлечкува до една од фотелјата и седнува во неа.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Премалено седнува во фотелјата. Гледа исплашено пред себе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: (Ја пали цигарата.) А јас пушам премногу. (Седнува во фотелјата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ЛУКОВ: Не сакам одговор. (Седнува во софата.) Донесе ли весници?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Нејзе ѝ се „допаѓа“ ова лизгање, меѓутоа, додека седнува во санката, како и порано, таа е бледа, трепери и одвај дише од страв.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, јас ставам на устата шамиче, кашлам и, кога доаѓаме на средината од ридот, успевам да прошепотам: – Јас ве љубам, Надја!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)