сеќава (гл.) - и (сврз.)

Се сеќавам и не се сеќавам Во овој вакумиран меур од време, Во овој космос За молчење, За самување.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Саве веднаш го сеќава и прави движење со раката да го фати, но оној веќе се иставил.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој сеќава и знае: еве ја дојде таа - осудата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А пак јас, драги мој, јас ги сеќавам. Да, да, јас ги сеќавам и тоа како.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Од тврдината чадеше само некоја гнилеж, некоја задушлива смрдеа што ја сеќаваа и околните села.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се сеќаваше и на мигот кога успеа да го исвири првиот акорд што личеше на некоја од песните што ги слушаше во тоа време, но не можеше да се сети дали беше „Два динара, друже“ или „Лутка са насловне стране“ (како само вкусот се менува со годините, оти сега никој не можеше да го натера да слуша Рибља чорба).
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Одеше од десната страна и, наспрема езерото, му ја сеќавав и повремено му ја гледав неговата става.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кошулата на себе не ја сеќаваш и дишењето не го сеќаваш.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се сеќавам и на месечината и водата, за нивниот прилив и одлив во нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А се сеќаваше и за оние некоку случаи, кога само за еден дел од секундата успевал да се потргне в страна пред нивните извиени остри заби, грди со својата поникнатост од чуричката настрана и страшни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кој не верува и самиот нека провери!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој топол ветер, што го спомна уште како мал, јас дури сега, како стара, го сеќавам и тоа честопати.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Отсега ќе ми треба храброст да одам без него низ истите предели да се сеќавам и да барам низ јасникот смрчки не оние што тој ги ствараше за мене но тие што јас ќе ги мирисам за него.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Се сеќавам и на други мајкини поговорки и изреки, ги враќам во животот со нивното неизветвено значење, ме заштитуваат, и многу други на кои не се сеќавам, без нејзиното присуство, како неодминлив штит во мачните ситуации во животот...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но таа се сеќаваше и тивко стоеше настрана, набљудувајќи ги шарите на прозорецот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)