Со развитокот на бирократско-корпоративниот капитализам се губи таа индивидуална автономија, владетелскиот круг на луѓе станува хетерономен: неконформизмот на протес тантската етика се заменува со насоченоста кон признавањето од страна на социјалната група, на која � припаѓа индивидуата; Идеалното Јас радикално ја менува својата содржина и некако станува „внатрешно”, се состои од исчекувањата на соодветната старосна група на околината, такашто изворот на моралното задоволство веќе не е чувството дека наспроти притисокот однадвор сме останале доследни самите на себеси и сме ја извршиле нашата должност туку повеќе чувството дека лојалноста кон групата сме ја ставиле над сето останато.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Сме останале уште јас и Михајло Горачинов.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ние сме останале само двајца.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)