соѕида (гл.) - куќа (имн.)

А кога жителите на Потковицата гледајќи во враќањето на Видана можност колку-толку да ги окајат своите гревови направени спрема мајка му и спрема сиот сој Јанчески, оставија на него, тој да реши што ќе направи со Видана, Крсте, уште и пред Акиноските да го донесат Видана, му соѕида куќа во Јасики, а кога Акиноските, во пролетта 1939-та го донесоа Видана, му издвои една крава, десетина овци, нива и ливада од своите и им нареди на жените тие да се грижат за Видановото домаќинство; да го перат Видана, да му готват и да му го вратат домазлакот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но Ангеле си тераше по свое - ништо не работеше и само шаки правеше.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Затоа Акиноските го имаа како свој, како брат на Петара, и затоа му допуштија, кога се ожени, да соѕида куќа на Имотот, но и за да му помага на Амета во водењето на Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И не се запре само на тоа. Зашто болеста на Видана му беше таква, да не може да работи во полето, и покрај противењето на општинарите од Тополчани, во согласност со жителите на Потковицата, го постави за падар, да го чува нивниот синор.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дамческите веднаш прифатија но побараа да им биде допуштено тука, каде што им се подигнати колибите, да си соѕидаат куќа, а тој, Мусли бег, ако сака да работат за него, да им додели земја што самите тие ќе ја обработуваат и да издвои добиток и друга живина што само тие ќе ги одгледуваат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
... Откако Бандо ја соѕида куќата што му ја сруши езерото, пак почнаа да го возбудуваат и да го мачат лоши соништа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Поговорките за штедењето кажуваат дека луѓето од секогаш штеделе, чувале за утре, за задутре, за црни времиња, како што се вели, и штедењето им било начин да преживеат да соѕидаат куќа, да купат парче земја, да остават нешто за своите синови и внуци.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ја соѕида куќата до некаде, а од брат му Тане стигна писмо.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)