спушти (гл.) - на (предл.)

Еден друг стана од својот стол, му пријде на овега што си ја амка ногата и се спушти на колено пред него.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- А, така ли? Ти уште знаеш и памет да солиш? - викна татко му, се спушти на него, го собори и почна да го тепа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Птицата се крена во небото кричејќи, а младичот лесно се спушти на широкиот балкон. Маргина 35 125
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Таа! - примре Соколе и се спушти на земи.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мисијата Mulligatawny била спуштена на 20 септември 1943 година при мисијата Concensus, која била стационирана во Монастру на МОКРА на територија на Албанија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Ама, другар, сте претерале со придавките - сите ви се во трет степен, на латински речено, во суперлатив, сте можеле барем да ги спуштите на првиот степен.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се врати во колибата, провери дали има жар во огништето, го приспотна огнот, па ги зеде грнците и се спушти на изворот по вода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа најде една празна вреќа, ја посла во аголот од тремот, веднаш до вреќите со компирот, па ја пренесе тука срната и полека ја спушти на простирката.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Низ треперливиот дожд нејзините збунети очи за миг се задржаа на розовиот флокс, потоа се свртеа кон високите сини ралици и потоа се спуштија на жолтото ритче од маргаритки.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Некаде од соседните дворови долетаа уште три-четири врани, се спуштија на крушата и силно загракаа: - Гра! Гра! Гра!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Еднаш ги рашири крилцата, како да сакаше да подрипне и да се спушти на снегот, но се предомисли и си остана на гранчето.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Не е некакво чудо што пријателине во Бостон можеле да изградат траен содружнички живот, додека геј-бањите, сопчињата, секс-клубовите и страниците за мување на интернет цутат од трговијата со геј-романтичарите, кои си ги претпочитаат сопствените илузии, сопствените мечти за љубовта, а не некакви вистински луѓе – луѓе кои, на крајот на краиштата, не можат да им ги одржуваат тие илузии, барем не многу долго.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Врховна мудрост е сопствениот љубовен живот свесно да го живееш како мелодрама – сосема да сфатиш (иако не мора тоа да биде322 експлицитно) дека мелодрамата значи и деградиран жанр на книжевен дискурс и унедостоен прагматичен жанр на емоционално изразување: презрен, феминизиран, смешен, тривијален стил на изразување на сопствените чувства.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А тоа не е да ни помагаат да си живееме среќно и весело до крајот на животот, туку да ни овозможуваат да насобереме што е можно повеќе антисоцијални возбуди во мигот и да ни дадат структурирано заедничко место во кое ќе им даваме полет, израз и издув на своите романтични мечти – без да си нанесуваме себеси и на партнерите никаква трајна емоционална штета.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Последнава забелешка, патем, нема за цел да им спушти на оние меѓу нас што одат по бањите, по сопчињата и по секс-клубовите; таа треба само да потсети за што тоа, всушност, служат тие машки геј-институции.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се заврте во чудо лево и десно, се исправи и лесно, чиниш пердушка, се спушти на земјата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Веќе ништо немаше никаква смисла, а понижувањето поради некој национален пораз што веќе подолго време висеше во воздухот сега се спушти на него и му ја зароби душата како диво животно во стапица.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Небесниот вршник, се чинеше, како да се спуштил на темето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Та нели расчистивме Серафиме со религијата. Господ го спуштивме на земја и го крстивме со друго име. Та нели се заколнавме на петокраката.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Можеби поради муабетот со една раскажувачка, која всушност повеќе е преведувачка со блескава насмевка, затоа што, прво, замислете, не јаде благо кога ѝ нудите и, додека јас мислам дека е поради забите и каријасот, таа ми раскажува за холестеролот во крвта и препораките од „типот“, кој по дома ѝ е маж, а по надвор и доктор, како сѐ треба да се спушти на количество од една третина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тогаш девојката спушти на масата пред мене кутија машки бонбони со виски „Laroshell de Luxe“. – Ова е за вас – додаде – но, покрај ова имам и две прашања, професоре.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога го отворив „Гласот на јавноста“ што на масата го остави Аристин, прочитав во весникот дека истиот тој ден, во раните утрински часови, сум умрел. *
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По некое време, жеравот видел под себе голо семче. Се спуштил на земја.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Го нашол медот. Се засладил, закрепнал.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Фантазијата е на власт, како и посветувањето и интелигенцијата, и ние токму сега го доживуваме, или во блиска иднина ќе го доживееме, совршенството на општественото: сѐ е достигнато, небото на утопијата се спуштило на земја и она што некогаш изгледало како сјајна перспектива, сега делува како катастрофа во фокусот на некое временско сочиво што го успорува темпото.“
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ремените се разлабавија. Винстон се спушти на подот и застана несигурно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа се спушти на коленици, ја отвори ширум торбата и извади од неа неколку француски клучови и еден шрафцигер кои го исполнуваа горниот дел.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога мачката протрча крај неговите нозе и се изгуби на улица, напнатоста од рамото се спушти на нозете.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Драги патници времето е вонредно тажно целта неподатна летаме на опасни височини со душоломна брзина само уште неколку илузии и ќе се спуштиме на почетокот не размислувајте и не напуштајте го седиштето сѐ додека наполно не запре работата на срцето
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
На небото се појави ракета. Кружеше, потоа се обрна, се врати и полека се спушти на ледината, на триесетина метри од опсидијанскиот ѕид.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во црна блуза со деколте, припиени црни хеланки и сребрени сандали со високи пластични потпетици, пушејќи долг Davidoff, се прошета до стаклениот ѕид и таму, издишувајќи облаче чад го проследи вивнувањето на еден авион кон небото.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Стигна и стјуардесата со оброкот, па така весело и вкусно ги минавме преостанатите минути од летот, додека нашиот автобус со крилја не се спушти на виенскиот аеродром.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тогаш за првпат ѝ било спомнато на Трајчеица, и тоа в очи, дека треба да се спушти на земјата; дека не смее да мисли дека сѐ што лета се јаде; дека мажот не е секогаш само маж; дека покрај тоа што е маж сака да биде и љубовник, и додворувач; дека на жената ѝ е порачано да биде убава; да биде посакувана;
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се качив малку и ногата ми се затресе. Ја спуштив на земја.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Фимка го спушти на земја ранетиот, седна до него и со крајче од црната шамија полека, со одмерени движења, како аргатка на жетва, ја брише потта од лицето и челото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Детето полека се спушти на сламата, која што зашушка под него и длабоко се издиши.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Некоја сојка ќе се спушти на пониско.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За среќа брзо изреагирав. Се спуштив на задното седиште легнувајќи. Криењето беше како на филм.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тој полека се спушти на тревата, потпирајќи се на стапот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се најдовме на една полјанка, сета жолта, како да се спуштиле на неа сите ѕвезди од претходната ноќ.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Најпосле сето измокрено и измрзнато се спушти на гранките од една одамна исушена бука.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Брод! Се спушти на јарболот и ги склопи уморните крила.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)