Навечер, пак, кога сонцето ќе се спушти ниско над Плоштина, и кога, малку потоа, ќе завлезе зад грбот на Потковицата, па сенките на западниот и јужниот лак ќе се издолжат дури до населбата на Станкоски Рид, а зраците на залезот ќе се прекршат во прозорците на куќите, тоа е навистина неискажлива убавина.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Се чини никаде на друго место, освен во Потковицата, нема толку убав, толку цветен, и толку долготраен залез.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Авионите како молња се спуштија ниско над колоната и почнаа да стрелаат по неа.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)