Или, одете, не чекајте ме!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Мислам дека е ова мое последно писмо, бидејќи раната ми заздраве и чекам да ме пуштат. Чекајте ме мили мои... Ваш син Наќо“.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
„Ќе бидам ваша”, рекла таа, „откако ќе минете сто ноќи чекајќи ме на столчето во мојата градина, под прозорецот”.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)