јаде (гл.) - леб (имн.)

Во време на глад и војни, кога била големата светска економска криза, јадеа леб месен од брашно со варени компири, кој им бил многу вкусен...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Зборуваат само национално, национално, како да не сме луѓе, како да не јадиме леб и да не пиеме вода (мене ми зачука срцето), ние треба да се најадиме, вода да тече, а не да ни ја крадат, трактори да купиме, крави млечни да донесеме, кози алпина раса што даваат седум литри на ден, та за нација, пак ќе сме нација, ебати нацијата!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Беа другарите?“ ме праша мама. „Беа. Врнеше. Право кај нас дојдовме. Бевме гладни. Јадевме леб и слатко од јагоди.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Од бебешки денови создаваат робот и никако не можеш да се ослободиш од: миј заби, миј лице, триј раце со сапун, облекувај чисти гаќи, и чиста маица, и чисти чорапи - секој ден! - секој ден! - и чешлај се, и пиј млеко, и јади леб со мармалад... секој ден - сѐ според еден калап...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Така притаен, божем спијам, наслушнував: влезната врата се затвора; се слушаат чекорите на мама - “Цап - цап -цап - цап!“ како малечки чеканчиња удираат топуците; тато не се слуша; со меки ѓонови се движи како пантер.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога сите шумови се стишаа, срипав од постелата и брзаница ги извршив сите утрински задолженија. По ѓаволите!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И јас сум јал леб во твојот куќа и не сакам да правам тебе кедер, ама рече ефенди Арглан, сам ќе носиш кабаетот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Немаше зошто да се плашат од него, бидејќи немаше што да им земе, та еден се насмеа и му рече: — Ами, кога ме неќиш ти со тебе, шо ќе правиме, ќе му валкаме трупје на чорбаџи — Тошета, да го јадиме лебот и да а сркаме водата од граот. Море јас ве сакам внучковци, токо не ви се врзани гаќите вам — се нашегува Толе и продолжи: — Елате де да ве вида шо мажи сте?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, камо пушки, де? — праша пак оној трупар и голта топли залаци од погачата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Утредента Мустафа го извади Толета од ќелијата и откако му удри неколку камшика по грб, го натера да си ги земе пљачките од одајата и да се пресели во друга, бидејќи и неговите другари го нејќеа тука, да ги краде и им го јаде лебот и друго што им донесле од дома.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе предадам вечер нему и до утре или ќе кажиш или ќе одиш на оној свет.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Донесов леб. Го принесуваше до устата, го разлигавуваше, повеќе го ронеше отколку што го голташе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми се јаде леб. Само леб.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ја одвоив сенката своја, душаа своја и му ја ветив на Господа и ја пратив во селото Бродец, на планината Кара Дак, таму стана светлина, а тука стана темно, како што и прилега на гробно место на последен калуѓер и на друг смртен, кој ја пие водата и го јаде лебот донесен за калуѓерот од ноќвите на манастирот, од сенката на жена во црно облечена. Без лице.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ама за солта нема како. Солта не се сади, не се бере, а не можеш да ја прескокнеш. А ја прескокаш, сркаш бунгури, јадеш леб глекав.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И пуста јас, дали било тоа јадење?! Ако јадат повеќе леб, ќе ги удрам по рака, и ќе им велам помалку да јадат леб.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јадеш леб, а лебот те јаде тебе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Има, вели Мисајле Ковачот, ама има и куче што знае да ти тажи на гробот и од жал да не јаде леб, вели, и да не пие вода.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оваа риба ми је даена бакшиш и, ако најдам некој јали муштерија, би му ја продал.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Е доста јаде леб и сол, де!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И уште тука се виде дека четворицата ортаци што го нападија Турчинот не јадат леб на една софра.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Пак си одиме, - рече тој.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Како да им беше страв дека, ако забрзаат, побрзо ќе стигнат некаде.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мрднува со глава, зачекорува пак и, кога белотртката запеа на цело грленце, тој застана.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зар тие не го јадат лебот на мајка ми, не спијат на постела што им ја постелува мајка ми, зар мајка ми не копа ровови, не пренесува трупци и камења за градење бункери, не пренесува муниција и ранети?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
ТРИЕСЕТ И ЧЕТВРТА ПОЈАВА КЕВА
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Уште рано изутрина, веќе капнат уморен... А до вечер, уште колку работи... сѐ на нозе...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ако вам ви се јаде леб со кал од под нокти, мене ми се гнаси!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: Ако те види, ќе ти ги искрши коските. Кога ќе ти викне: „А, дембел ниеден, арам ми го јадеш лебот“.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Потоа се сврте накај својата куќа и низ завесата ја виде баба си.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се сврте накај куќата на Ане и виде како од кујнскиот прозорец Томе ја гледа и јаде леб со еурокрем.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Греота е уште да го јадам лебот, вели, греота е и за лебот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Цел живот живеам во овој керпич, јадам леб од овес со праз и грав.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ама утре трипати треба да се јаде леб.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)