ги (зам.) - истресе (гл.)

— И се позаврте настрана, се исекна крај пангото зад себе, ги истресе бурмутот од елекот, го избриша секогаш полниот нос со бурмут и му довикна на Мечето: — И два чаја за нас со стрика ти Милана, Мече, — и продолжи со разговорот: — Та така, Трајко, а?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јадеше стоејќи. Ги истресе трошките од рацете и му се обрати на командирот на командниот центар кој стоеше настрана: - Ќе може ли со џип да се оди до Лабаница? - Тешко... Падната е карпа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се спушти стариот врабец на еден оџак, се згреа малку, ги истресе снегулките од крилцата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Веднаш почнува да чита:...зад твоето лице постои сешто, зад моето лице е и твоето...треба да имаш доволно шапки...(со левата рака го зема преполнетиот пепелник)...знам дека постојат големи слабости...случувања имаат свој од...(ги истресува догорчињата во ќесето врз компировите лушпи и неуспешните страници од огледот за Калвино)...ги броиш пукнатините на таванот (навистина ги има)...чувствуваш ли како од овие писма се ткае приказна...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Најпосле се проѕевна и се извлечка од војничкиот кревет, ги истресе отпушоците и пепелта од облогата на шлемот и го стави на глава, така што му ги прекри очите.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Со своето џебно ноже Милан ја иструга длабнатинката на своето луле, ги истресе иструганите остатоци и полека повторно го наполни лулето и го запали.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Откако успеа да се истопори на брегот од барата наречена „Езерце“, една од подебелите гуски си ги истресе перјата и сериозно се загледа во нас.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Се очисти од правта, си ги истресе бечвите од пешачењето, со чувство за подготвување.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се наведна, ги истресе од својата коса светулките што ѝ ги посипа Бојан, па без збор стрчна низ ливадата, се нурна во темнината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Таму го испратил главниот инженер за да подигне нешто тешко, или да ги истресе килимите, а таму беше и таа жена, таа коза, што се фрцкаше често по градилиштето со своите пењоари, или пак со градите испрчени напред под својата жолта блуза.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потоа излезе за момент во тремот и донесе празна саксија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Беше извадил некакви крпи од долапот, ги истресе кај вратата а потоа ги однесе до главата на Таша, во нишата во која се наоѓаше отворениот прозорец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Којзнае што требаше да значи тоа тресење на чистите раце што пред тоа го држеа само јазелот на салфетата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа погледна кон Огнена и си ги истресе прстите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Да, на камен се збуни Кузман, стана од земја и ги истресе сините ногавици извалкани од прав. - Таков е животот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Да ги истресе џебовите?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Нумо се подигна, ја стегна патерицата под мишка, си ги истресе тревите од панталоните, а потоа рече: - Ајде, води ме кај тој другар шофер на другарите...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Уште неколку чекори и застанаа еден спроти друг. Се гледаат и молчат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Некако се совлада, си ја тргна дланката од устата и бапна Баба Петра си утиде кај дедо Господ, ет сега јаска и ва мојта пусистрима ги пуљме тиа децта... внучијнта на баба Петра... а б’ли има, как да нема, поуни сме су б’ли! и си ги трие нозете една со друга чиниш сака тука на килимите да им ги истресе.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не знам како изгледа но знам дека тоа се случува кога на умот ќе му тргне од рака да ги истресе од нашите глави грдите тровчиња што таму ги наросило невремето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Многу имиња, лица, очи, образи, настани, места, доживувања, случувања ги голта времето и безмилосно ги истресува и ги праќа во заборав.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Дрвото ги истресе лисјата ги избрка птиците Разголено под небесниот туш чека. *
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Само се полнеа а никако да се испразнат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Малку понатаму се затскрив, како да сум отишла по нужда и ги соблеков пантоланите, ги истресов од калта, но водата беше густа од црвената земја, ги исфрлив опинците и чорапите, па така ги облеков пантоланите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Само напати ќе дувне некое ветерче ќе одлета некоја чавка, ќе испишти некоја сојка и ќе ги истресе капките од голите гранки на дрвото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Непријателот тоа го чека, а и капетан Мирковиќ тоа го чека: некој да лавне, и да му ги истресе забите в уста.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)