ги (зам.) - крене (гл.)

Ќе ги крене оваа црна матна вода, си велам, нема што.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Гоце се намурти, ги крена веѓите, го поднамести појасот и се замисли...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И од оваа стапица ќе се извлечам. Само вие подгответе сѐ што ќе речам.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Стоев на сувата земја и, ми се чини, не часови, не денови, туку години поминаа, откога смогнав да ги кренам нозете и да почнам да ги влечам стапките надолу по изгазената сува трева.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Дојди, ти удри“, му рече потоа. „Ееебаго!“, ги крена веѓите овој.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Психијатарот, ги крена рамениците, погледна кон часовникот за да биде сигурен дека времето предвидено за нивната сеанса заврши, а во мислите му се роеше идејата дека секогаш ќе има работа за таквите како него!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Кога појдовме заедно во канцеларијата на воспитачот и кога Бане му објасни зошто сме дошле, тој прво се намршти, а после ни рече да ги кренеме нозете.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но кога учителот и Сандре насочија автомати кон нив, свикувајќи да ги кренат рацете, отровница ги взаби во душата и восочно им светнаа лицата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Им заповеда да се свртат кон ѕидот од оградата, терајќи ги да ги кренат рацете.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Со цевката му дадоа знак да ги крене рацете нагоре: го претресуваа по џебовите од пантолоните и гуната, а потоа и по телото.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Знаев дека моите џебови се празни.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога останав сам, застанав пред огледалото и од јад си изназборев сè и сешто.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Потоа ги кренав картите таму од каде што ги земав и се колнев дека никогаш веќе нема да ги фатам в раце.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ќе извести дека партизанските единици ги освоиле “Ботун, Мешеишта, Сливово, Пресека“ и пресекле два железнички моста.190 На 29 август била спуштена поголема пратка експлозив кај Првата македонска ударна бригада со што Мекдоналд се надевал да ги крене во воздух “сите мостови на патот Струга-Дебар“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
У скотската шема и низ Сталинова се ширеше муабет дека била и редовна колгерла на странските куросари кои у Аце Лапас дебело ги плаќаа за да им ги кренат либидата.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Пешкир! - се зачуди Бојан. - Земи ако ти треба. Мене не ми е потребен. Денко ги крена рамениците и тргна по Бојана.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Долго гледаше на онаа страна, кон Рамни Ливади, а потоа ги крена очите кон небото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Да, ни ги крена шаторите! - се пожали доктор Коста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По навика погледна во гредата над вратата, ги крена рацете, но не скокна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тие прво прашално погледнаа во него, па зачудено во нас - се разгракаа над шишето што го отвораше келнерот, ги кренаа полните чаши и гласно ни наздравија.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Грдан ја зеде кутијата со маслинки и појде кон кујната во нишата, а Горда му грабна една со два прста и ја лапна како цреша, па си ја прибра чашката в скут, се истегна на столот и си ги крена нозете на масичето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Го фрлив пиштолот и ги кренав рацете.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тие ќе отрчаа кон водата, ќе ги забодеа насолзените клунчиња во неа и потоа ќе ги кренеа нагоре главчињата за да може водата, што ја макнале, да им се спушти во гушите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Откако ги кренаа чиниите за супа - (Рози уживаше во деликатесната чорба, збогатена со лимонов сок и изматени јајца), други јадења беа донесени и сервирани на трпезата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се занишаа тревите, ги кренаа главите цвеќињата, замолкна Штурчовата виолина.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Милка се наведна над клупата и заплака. Срам ѝ беше да ги крене очите и да ја погледне учителката и своите другарчиња.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кога си отидоа, ги кренав чашите, ги измив и ги ставив да се исцедат, па седнав таму во кујната да прелистувам некој весник.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ноќта, на дванаесеттиот час, при мената на денот, силен вресок ги кренал сите од постелите.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се исправи како човек пред висок ѕид а копитата ги кренал за да го турне ѕидот и да помине.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Одовде не можев да забележам дали коларот нагло ја потегна уздата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Милка се наведна над клупата и заплака. Срам ѝ беше да ги крене очите и да ја погледне учителката и своите другарчиња.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Во еден миг, сестра Ангелина очите кон небото ги крена и со глас оскрбен изусти, о, Боже, и исчезна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во еден миг ги кренав очите кон облаците, кон небесата и што да видам?!!
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се чинеше како човекот од снег да ги кренал стапалата во висини, небаре зачекорил по воздухот и - исчезнал.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Алајко и Мире застанаа скаменети. Слушаа и во миг со гордост, ги стегнаа десните раце во тупаници, ги кренаа на челото како поздрав, небаре ја слушнаа државната химна или звуците на Интернационалата...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И, токму што ја спушти кадилницата попот и се опита да се качи на колата да седне до коларот, како што беше редот, срипаа коњите, се вознемирија, ги начулија ушите, ги кренаа главите и звиснаа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога го дочитал пишаното, дојденецот, учениот и умен гостин, во миг пребледел, кротко се подигнал, ги кренал зачудените очи кон нашиот другар и изустил: „Ваше царско величество, Ваше превосходство, Ваше преблагородие, праправнук на големиот махараџа Раџнапур“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Боже,“ рече Ливајн, „добро ли ти е Бени?“ Пикник не одговори. Ливајн ги крена рамениците.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Тој прстен, тој прстен, крмнаку нечист“, веќе со турски зборови повторуваше бегот со приковани очи за зелениот камен на Калпаковиот прст. „Го уби, ти го уби?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И видовитиот Дмитар-Пејко, маѓосан од допирот на вториот Онисифор, најпрвин клекнал, потоа, без збор, како сето тоа уште порано да било предвидено или договорено, ги кренал рацете над глава и се спружил на грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Што ти нема, Борисе?" со мака ги крена очите Онисифор Проказник; и погодуваше: „Пушката, нели?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тоа време, годината е напишана во црковните книги, мајданџијата Карпош ги кренал на востание луѓето од земјава, зазел од Турците неколку градови и ги исклал беговите во десетина села.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги крена очите кон мене. „Ѓаволот му е ортак на Никола Влашки“, ми довикна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Низ толпата се промушнал здив на олеснување - од искони ножот бил дел на нивна коба.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме сонуваш ли ноќе, Доце? - Бегај, проклетнице, ги кренал како за одбрана рацете Доце Срменков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имаме челник, тој нека ни објасни чии прсти пораснале.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа биле студени години во кои сиромаштијата под планинската црногорица му плаќала на султанот данок со крв, кога делии со зелени чалми ги собирале машките деца и ги носеле во булук кон Стамбол и кон Едрене, таму да ги потурчат, да ги научат да бодат со копја и да сечат со синџири, и самите подоцна, како брадести јаничари искитени со шарени перја и натоварени со топузи и криви сабји, да собираат нов данок во крв и да се борат против ајдутите во чии чети бил и Парамон Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Излегов на чардакот и во теравење го видов Арсо Арнаутче под кривото дрво.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Или жените без маж треба да лежат под студена плоча.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И кога Борис Калпак се обиде да се урне со сиот бес што го собирал во грлото, во крвта, во срцето, на предолгиот пат од Кукулино до оваа куќа во која се загнезди нашата коба, во која таа коба стана несреќа на недолжни луѓе, навистина кога Борис Калпак ги крена рацете кон очите на бегот, во истиот миг кога старчето водено од претчувство се склопчи во огништето, еден од слугите ја подаде раката продолжена со црна кубура.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но гледај чудо! - Есенскиот ветер ги потфати, ги крена високо високо, а тие префрлуваа како да се играат.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Најсетне сите дрварчиња ги кренаа испотените чела и гласно извикаа: „Ги кутнавме сите десет стебла! Што да правиме сега?“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
„Да го вратиме в седело!“ - предложи едно дете, но сите беспомошно ги кренеа очите кон стреата што се издигаше високо, високо - цели четири ката над нив.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Ништо не успеав да кажам, ги кренав рамениците, ништо не сфаќав, ама баш ништо, „Ако“, рече тој, „зборај, да видам али ми вртиш по скопски, ногу души вртат во зборо шом мрднат оттука“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Од ова волчо дувло и Господ поодамна ги кренал рацете.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Еее, им го кажав патот, од кал ги кренав и така да ми вратат!?
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Со мака ги кренав оловните очни капаци, бессилен да ги размотам нишките на многуте немирни мисли.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Песот ги крена ушите; но не можеше да го слушне извикот на овчарот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Имам дома и друго. Боички, ѕвонче. - Од ѓубре си ги кренал. - Не сум ги кренал од ѓубре.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Планините раснат, се напрегаат да ги кренат острите грби, сакаат да видат кој чекори, над длабоката модрина на долот, чиј е страшниот извик нечовечен и нејасен, што станува во оваа стуштена и матносребреста наквечерина.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Џандарите ги кренале пушките и Давиде Недолетниот, навистина, се кренал кон небото, летнал. Се изгубил в облаци.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оган нигде нема, а тие ги кренале рацете и се греат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И еда, одам јас кај Маса Ќулумоска, ѝ кажувам што ми се стори и таа ги зеде плочите, еда, ги запрета во огништето, се усвитија. И после ги крена плочите и зина жената, еда, небаре пештера во устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога се созела, ги кренала рацете кон небото: „Браќа, никогаш ништо не ви згрешив.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веќе немаше ништо што можеше да ги расколеба.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но ние, впрочем, сосема го бевме напуштиле значајното лице, кое, всушност, одвај да не било причина за фантастичниот правец на инаку, сосема вистинитата приказна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потоа уште двапати ги кренаа чашите и го допија виното.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Арно ама, вчас занемела, кога видела дека нејзиниот млад господар, испружен крај патот, не мрда ни со клепките, и дека сурата коса му е окашкана со крв и со мозок.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Додека тие ги кренале лактите да се избришат, од мртовецот не останала ни трага, така што тие дури и не знаеле дали тој навистина бил во нивните раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Песот ги крена ушите; но не можеше да го слушне извикот на овчарот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Планините раснат, се напрегаат да ги кренат острите грби, сакаат да видат кој чекори над длабоката модрина на долот, чиј е страшниот извик нечовечен и нејасен, што станува во оваа стуштена и матносребреста наквечерина.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дали ми поверуваа или не ме разбраа не знам. Самите завеслаа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ревејќи со волчи гласови, гардистите ги кренаа веслата, а Пишпирик и Барбут- бег се свртеа и се стрчаа кон шумата на четирите годишни времиња.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ги обриша таа солзите, па ги крена очите кон Богдана: „Знаете ли зошто падна в затвор?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа постоја малку како да не чула, ги крена очите кон него, го погледна и како да ѝ пукна нешто во неа, му рече тивко: „Ајде...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Знаеш, пријателе, и Толстој пред да започне да пишува секое утро, испивал по чашка коњак, неоти крвта ќе струи побрзо во дамарите отколку што одредила староста, ама нешто мигновно побрзо ќе проструи во умот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Набргу им се придружија и сопругите, на брзина ги кренаа празните чанчиња од мезето и потставија две кафеаво црвеникави тави во кои имаше по две големи половини модар патлиџан, исполнети со богата содржина на јадењето имам бајалди (онесвестениот имам), од кои се ширеше миризбата на печениот зарзават, во покрај модрите патлиџани, се гледаа златесто зеленикавите испечени бамји, ситно сечканиот магдонос, зелените позлатени пиперки, растопените црвени патлиџани, прошарени со испеченото мелено телешко месо.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа му налеа на Татко и себеси, па, како во здравица, рече: Да ги кренеме овие чашки коњак за наше здравје и за досегашната успешна работа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски, гостејќи се повеќе со очите отколку со устата, имаше време прв да се огласи: Ова е голем ден, мили мои, стигнавме на крајот од мисијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тажните, немтурести деца одеднаш станаа други, ги кренаа главичките како да си ги повадил.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Винстон ги крена рацете над глава, но со неспокојно чувство. Однесувањето на момчето беше толку крволочно што сето тоа не беше игра.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бегот ги крена веѓите во значајна гримаса, лицето му се разотвори, тагата широко се расплина.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Таа не одговараше, само тажно ги крена уплаканите очи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Како што ја фати лесно - небаре квечерно планинско ветре - така лесно ѝ ги пушти рацете, та виснаа омалени, во нив нема сила рацете да ги крене, а дланките нејќат да го прекријат лицето.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Да ги крене фабриките.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Лекарот ги крена рамената. Од фиоката во работната маса извади зелена картонска папка. Очигледно со документите на Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тие ги кренаа чашите како по одредено сценарио.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Докторот му ја измери температурата, ја погледна, ги крена веѓите, се зачуди, го сниша и пак му го стави топломерот под мишката.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Затоа тие, не само што не покажаа страв пред ужасната смрт, ами напротив, ги кренаа главите високо и гордо ја стрелаа со очите насобраната маса нечисти.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Врзаните пак бунтовници, откако влегоа во градот, ги кренаа главите високо и на секој сострадателен поглед од луѓето што беа појавени по прозорците одговараа со горда насмевка. Co тоа сакаа да им кажат на христијаните: Не жалајте не нас, ами жалајте се сами себеси што скапувате под топуците на агите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не се разбудија само дечињата, инаку сите други ги кренаа главите и еден со друг се прашуваа што е тоа што се случува околу нив.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Та дури се понасмеа кога дојдоа Крсте и притропот Петре да ѝ кажат и да ги кренат тоа плачкуринките и некој и друг товар дрва.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Токо сега? — тука Крчо ги крена веѓите за да ѝ покаже на Тода нешто што го интересува, а се наоѓа над неа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќаите ги кренаа бачилата, косачите им влегоа на ливадите, дрварите тераа дрва двапати денот, а кога пристигна седбата, ги оставија сите други работи и се загнаа да го соберат лебот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Арно ама, таман се готвеа и двете страни за радост, положбата на Бугарковци се измени и тие го напуштија Добро Поле, ги кренаа пушките да си одат дома.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Откако ги кренаа тие клети граници, сѐ се кренало, и старо и младо, да бега од Албанија. Сигурно има и од нашата рода.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Коските измолени, места јаглен сторени, Кој ќе го крепни кафезот, кој птицата молкната, Кој ќе ни ја ублажи и стиши болката Кој ќе ги крене крилата преморени?
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Се исправи, ги крена свеќите и забележа човечка прилика, иста онаа што порано ги следеше; во рацете имаше секира и стрчна да го удри; полковникот исплашен, му ги фрли свеќите во лицето, инстинктивно се фати за појасот, но пиштолот го немаше со себе; свеќите го збунија напаѓачот, и тој ја фрли секирата кон полковникот, но тој се поднаведна и таа профучи над него удирајќи во ѕидот. напаѓачот почна да бега, а полковникот стрча по него кон врата; во дворот се покажа калуѓер кој одеше да ја затвори црквата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Луѓето кои седеа на масите ги кренаа рацете поздравувајќи ги полковниците, а оние што играа во орото, уште повеќе и повесело скокаа, збалежувајќи дека полковниците ги следат со интерес.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Индустријата мора, другари, да се развие, да ги понесе, да ги крене овие луѓе, да ги исправи, веднати над нивните дрвени плугови.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Само недостасуваше да ги крене врз прекривката и валканите чизми.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се замисли таа и ги крена колачињата високо врз долапот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Сте оделе како пеливани, еден зад друг по оние шини којзнае зошто кренати на високите прагови; веројатно ги кренале за да си ги кршат децата нозете, така мислев тогаш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Момент кога сите лица на некој незабележлив знак се насмевнуваат, а некои од присутните ги кренаа и рацете, како да го поздравуваат идниот руски цар.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Семјоне“, му реков на татко ти за да го одоброволам, „можеби твојот Иван Степанович и не го заслужува сето ова, но јас еве, се чуствувам почестена од некоја радост.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И нив не можеше да ги дохрани; квичеа, лаеја, завиваа, гризеа на штиците од котарите, гребеа со нозете; нивното квичење ги потсети луѓето на некогашната Кучешка касарна, ги потсети на грозната смрт на Дуке, син му од кафеџијата Јандро, и една ноќ му ставија динамит во дворот и му ги кренаа во воздух котарите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По рибите, стаса поморија по добитокот, по ајваните; заболените добичиња и живинчиња: телињата, овчичките, козите, кокошките, лизнуваа од езерската вода како од иљач и - или оздравуваа, или со капките в уста умираа; лежеа така додека луѓето не ги кренаа и закопаа или додека чакалите и другите мршојади не ги исчистеа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По мравките дојдоа ветрови; налетуваа, како луди коњаници му ја зашеметија главата на езерото, го збрлавија; потоа се нафрлија на селото, ги однесоа сламените покриви од плевните, ги кренаа послабите чатии и оџаци на куќите, ги орезија вратите, прозорците, ги испокршија дрвјата и спраштија некаде.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А можам да ги кренам ролетните и да го изгасам светлото. Не, така е морбидно. Ќе ги вклучам сите светла.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И онака нема ништо интересно тука, можам да ги кренам. Вака ништо не гледам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Веднаш се виде дека е тешка жена, уште првиот ден кога заедно ручавме.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја подадов раката и Маци ми се доближи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас само ги кренав рамениците и со погледот во празната чинија кротко се насмевнав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Надвор беше многу топло.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги крена рацете нагоре за да види дали има кругови од пот под мишките, какви што еднаш виде кај една водителка на телевизија. Кај Ема немаше ништо.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Некој се качува по скалите. Одмина и нема да спијам. Ајде, можам да спијам. 95“
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тогај Бог ги крена рацете од монахот Ефтимија и го проколна да биде поет и да биде окован само во немаштија и ружи.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
КЛАУС: Кој ќе ги крене казмите и лопатите?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Шишман и Србин се погледнаа, ги кренаа рамениците и помирени продолжија.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Двајцата почна да ги обзема возбуда што чиниш толку ќе ги крене од земја.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Прво ги кренаа погледите и видоа како зад ѕидот под мисериштето се подадоа двајцата српски војници.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман го крена пак тенџерето одкако ги крена рамениците пред Србина и се запи до заборавање.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ги кренаа рамената еден кон друг и станаа да го продолжат патот. Одеа полека, нога за нога.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
(Добро, си рече, сега ова да го наречеме (Ѝ ги крена нозете!...).
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На света Недела, наредната, дојдоа Танаско со Пена и синот на Борис Биџов, дури од под Калето, од Фестивална, ги викнаа и синовите на Коста Ципата, Атанас на Вета и двата големи сандака, наполнети со облеката на двете Пелагии, ги кренаа на раце и ги однесоа онде зад фабриката, прво во дворот на тетка Перса, а потоа и во одајчето што беше одредено за нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не ти даваат време да си ги кренеш панталоните.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ја знаеш приказната за штркот и штрчицата, ме прашува, кажи ја, му велам, некој ѝ ги заменил јајцата на штрчицата што ги лежела, вели, а кога јајцата се испилиле, вели, штркот видел дека испилците не се негови и почнал да ја врти главата над гнездото, над голиштарците, и само штракал со клунот, замавнувал како човек што се крсти, вели, штракал и се гледал во испилците и во штрчицата, вели, а потоа викнал и други штркови да го видат срамот, вели, и тие ја истерале штрчицата настрана и долго штракале, се договарале за потаму, вели, и после ја викнале штрчицата назад и почнале да ја тепаат со клуновите по глава, вели, так, так, так, а таа само стои, а потоа ги отепале и голиштарците нејзини, вели, ги кренале високо и ги отпуштиле озгора;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите ги кренаа носевите замислувајќи дека се принцеви на небесниот свод.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Билјана молчеше. Неколку пати ги крена очите, ползејќи со погледот по тополите угоре, до нивните врвови што се забиваа во небото...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)