ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Ако полномошникот признал некој факт на рочиштето на кое странката не присуствувала или некој факт признал во поднесок, а странката тоа признание подоцна ќе го измени или отповика – судот ќе ги цени обете изјави (чл. 80 и чл. 84, ЗПП).

Директор на установа и негов заменик именува и разрешува Владата на РМ, по предлог на министерот за правда.

Ако странката во полномошното не ги определила поблиску овластувањата на полномошникот – полномошникот кој не е адвокат, врз основа на ваквото полномошно, може да ги врши сите дејствија во постапката, но секогаш му е потребно изрично овластување за: повлекување на тужба, за признавање или за одрекување од тужбеното барање, за склучување на порамнување, 246 за одрекување или откажување од правен лек и за пренесување на полномошното врз друго лице, како и за поднесување на вонредни правни лекови (чл. 87, ЗПП).

Директорот на установата има заменик кој го заменува во случај на негова спреченост или отсутност и го застапува во работите што тој ќе ги определи (чл. 33, ЗИС).

На ова рочиште судот ќе ги определи денот и часот на одржување на првото рочиште за главна расправа – во рок кој не може да биде пократок од осум дена ниту подолг од 60 дена, а во сложените предмети најмногу до 90 дена сметано од денот на одржаното подготвително рочиште – потоа доказите кои ќе се изведуваат, како и сведоците и вештаците кои ќе бидат поканети на главната расправа.

Директорот на установата е лично одговорен за законито, правилно и навремено извршување на функцијата на установата.

За директор на установа и негов заменик може да биде именувано лице кое има завршено високо образование – VII/1 степен и работно искуство од најмалку пет години во областа на извршувањето на санкциите или на сродни работи (чл. 34, ЗИС). 3.  Работодавачот е должен со акт да ги определи посебните усло- ви за вршење на работата на секое поединечно работно место.

На подготвителното рочиште претседателот на советот, во однос на управувањето со постапката, ги има сите овластувања што ги имаат претседателот на советот и советот на главната расправа (чл. 274, ст.1 sq и ст.4 од 172 ЗПП).

Странката го издава полномошното [mandatum] писмено или усно на записник во судот и таа може во секое време да го отповика полномошното, а полномошникот може во секое време да го откаже полномошното. (чл. 88, ст.1 и чл. 90, ст.1 од ЗПП).

Ако како полномошник се јавува лице спротивно на одредбите од ЗПП судот ќе донесе решение со кое на тоа лице ќе му оневозможи натамошно застапување и за тоа ќе ја извести странката (чл. 81, ст.1-2 од ЗПП).

Ако странката му издала на адвокатот полномошно за водење на парничната постапка, а поблиску не ги определила овластувањата во полномошното – адвокатот, врз основа на таквото полномошно, е овластен да ги врши сите дејствија во постапката, а особено: да поднесе тужба, да ја повлече тужбата, да го признае тужбеното барање или да се одрече од тужбеното барање, да склучи порамнување, да поднесе правен лек и да се одрече или откаже од него, од спротивната странка да ги прими досудените трошоци, како и да бара издавање на привремени мерки за обезбедување.

Овие класични аналитички пресметки ги определуваат свијоците долж кои потенцијалот е еднаков.

За тоа зборуваат до бескрај.

Непосредна цел е да се расветлат некои прагматични одлики на машката геј-култура и да се опишат облиците на субјективно искуство или колективните структури на чувствување, кои особените начини на интеракција и комуникација ги пројавуваат или ги предизвикуваат кај оние лица, било да се геј било да се стрејт, што учествуваат во културата составена од такви генерички практики. ‌Сигурно би било возможно оваа постапка да се примени на конкретни подоблици или видови на машката геј-култура – етнички или расни или национални или генерациски или сексуални – и да се определат, да се опишат и да се посочат генеричките одлики што ги определуваат латиногеј-културите, или еврејските геј-култури, или геј-културите на работничката класа или геј-културите на глувонемите, или нa садо-мазогеј-културите или на дрег-геј-културите, или на геј-културите на американската урбана младина.

Упорното одрекување дека геј-културата постои или дека е релевантна за помладата генерација е дел од еден поголем образец.

И, можеби, и не ги определува.

Она што жанровите го уредуваат, со различен степен на крутост и на растегливост, е општествената соодветност на дискурзивното однесување“.151 Регулаторната работа што ја вршат жанровите ги создава единствените обрасци на општествена и дискурзивна практика што ги определуваат одделните култури.

Постојано тврдат, со истата празна настојчивост, дека тоа што се геј не ги определува.

Општествените форми се самите по себе нешта чие значење не лежи во ништо друго, освен во нивниот стил и не почива другаде, ами во формалните квалитети што ги определуваат.

Оваа антисоцијална политика би ја депривилегирала „содржината“ во корист на абјектната, омразената, женствена категорија „стил“; би го поткопала легитимитетот на родовите хиерархии што ја воздигнуваат мажественоста до степен на сериозност (засегната со стварноста и со вистинската содржина на нештата), а што истовремено ја сведуваат женственоста до степен на тривијалност (засегната со некакви површности како што се стилот и изгледот); би ја оспорила автентичноста на натурализираните идентитети и би ги ставила под прашалник конвенционалните мерила за вредностите што ги определуваат релативните степени на општествена достоинственост.

Колку повеќе зборуваат за тоа, толку повеќе чувствуваат обврска да обзнануваат колку е тоа небитно.

Дури и сите тие подвидови на машката геј-култура означуваат многукратни култури, а човек ќе треба секоја конкретна машка геј-култура да ја разграничи од другите, кои си создаваат сопствени, карактеристични одлики, кои со тоа ги определуваат.

Геј-луѓето изгледа постојано откриваат, а потоа и преоткриваат – секогаш со истата шокираност и изненаденост, со истата неочекувана вџашеност – колку тривијална работа им е гејството, колку малку им е важно, колку е безначајно во поголемиот сплет на работите, колку малку се идентификуваат со него, колку мала потреба имаат да ѝ припаѓаат на култура што се гради околу него.

Откога ќе го види или почувствува лошото, тој го осознава, ги определува, границите на своите способности за откривање себеси.

Веднаш се исправиле неколцина, меѓу првите и Онисифор Мечкојад, и му предложиле на челникот да ги определи стражарските места.

Ваквото здоговорување внесло некаква темелност во луѓето.

Неодамна видов една картичка што ги определува координатите на сопственикот со три реда бројки: бројот на поштенскиот фах; телефонскиот број и E-mail адресата: John Miller 90210-5499 (212) 555 1212 100322, 9999 И додека во малите градови луѓето сè уште знаат каде живеете и можат да ве упатат ако барате некого (свртете десно зад амбарот...) основната конверзација денес се одвива околу начинот на кој се праќаат пораките од Compuserve, via Internet, до некој друг систем.

Поаѓајќи од една Блохова определба дека „Суштественото во човекот ... е во надежта дека ќе успее“ тој го извлекува заклучокот: „Ако човекот е таков, тогаш тој е и суштество на идеологијата“, и „Идеологијата како еден корпус на идеи врзан со еден (најчесто нов) свет, со ново општествено битие (Sosein), како трансцендирање на постоечкото (Dasein) сè уште ќе биде составен дел на човечкиот живот кој ќе се обидува да ја формулира надежта, да ги определи новите граници, да го организира пречекорувањето... “.

По сѐ изгледа дека приказните за „крајот на идеологијата“ се нешто во што Саркањац не верува.

Во шестата глава, авторот сака да го испита проблемот на претворањето на идеолошкото знаење во акција.

Повеќето истражувања во психијатријата и психологијата кои се обидуваат да ги определат третманите за пациентите дијагностицирани со соматоформни пореметувања и психофизиолошки пореметувања, се обидуваат да ги применат истите приоди на лекување на овие соматски симптоми.

Притоа, за него е суштествен еден поим кој го осветлува рационалниот аспект на човековото знаење - телеолошката заднина, „односно рамката определена од интернализираното знаење која служи да ги определи и одобри активностите на поединецот соодветни на целта и на хиерархизацијата на активностите”.

И така од ден на ден, несетно, подоцна, по овој запис уште повеќе , чудото и чудесноста на едно делче од минатото избледува, станува ненужно знаме на кое ни видовникот не може да му ги определи знаците и припадноста.

Неколку пати се настрани да падне, но двајцата сејмени што ги определи Суљо да пазат, навреме ја задржуваа едниот од едната, другиот од другата страна.

Зет ми Профим не знам што тиќе човек беше: гледаше во ѕвездите и им кажуваше на луѓето што ќе се случи, им ги претскажуваше судбините на луѓето и им кажуваше кој им ги определува; викаше и за себе дека судбината му е однапред определена, спрема неговиот зодијак, а всушност, сам тој си го кроеше и загорчуваше животот.

Томе ги определи Филип и Темјана.

И да не бевте формални емигранти избегани од својот роден дом (епскиот македонски збор вели: откорнатици!), сигурна сум дека моралниот кодекс на Твојот Татко и на Твојота Мајка врз целото ваше семејство ќе се пренесуваше на сосема ист начин и ќе си функционираше сосема идентично, создавајќи ви стандарди што безусловно ги определуваат сите ваши постапки и што е поважно! обврзувајќи ве тие стандарди да ги пренесувате на своите деца и внуци.

Семејство здружено во длабока, сосема тивка и сосема автентична љубов.

На многу места, во сите книги од Твојата фамилијарна сага, Ти одново и одново пишуваш за таквата благородна и лековита тишина во која Твоите родители живееле цел живот.