ги (зам.) - чека (гл.)

-Или да стигнеш на погрешно место... Или кој знае што...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Само, еве, вас гледајќи ве, се радувам: не ги чекаат сите луѓе задгробните ужаси...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Додека ги чекав гостите глетката, ова прекрасно зрение: фонтанчето ме асоцираше токму на македонските состојби кај нас, едно добро вртење во круг.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Меѓутоа, сите присутни беа цврсто убедени, а тоа повеќепати и го нагласуваа, дека козарите, кога ќе видат што ги чека, во најкраток рок сами ќе се откажат од козите...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Просто немал време да ги чека бавните професори.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми рече дека штом го предлагам тоа јас, дека мора да има смисла, дека тој во тоа не се сомнева, дека јас сум му бил гаранција, дека слушнал оти сега сум бил во тој крај, дека весниците пишувале за тоа и дека и тој ги чека моите големи и градителски, но исто така, и книжевни дела.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Всушност, тие едните на другите си беа публика. желката работеше во телефонска централа на некој евтин хотел, и обично делуваше од okno.mk | Margina #15-16 [1995] 113 страна.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Го менуваше хероинот за пласидил, а тогаш ги чекаше да се избодат и да се успијат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Моше и Нина ќе ги чекаат, ќе го чуваат домот и имотот, а ако тука работите тргнат наопаку, по истиот пат, и тие ќе им се придружат.  „Сакаш вечерва да одиме на гости?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тоа е парадигма на современиот капитализам, која допрва ги чека своите одговори и која нужно не е цел на овој проект, иако низ него таа, на една релативно чиста општествено- економска заднина, може полесно да се воочи.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Луѓето не стануваат она што требале да станат според својата природа, туку она што од нив го прави општеството...благородните чувства...како да се собираат, свенуваат, насилно оттргнати и отсечени за да ни доликуваат во општењето со светот - налик на деца-питачи, осакатени и унакажани од родителите, за да што подобро се вклопат во она што ги чека во животот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во овие тешки времиња децата растат брзо, но тие се поиздржливи и поистрајни и подготвени за иднината што ги чека.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Акција, другари. Секавично ќе дејствуваме. На препад и - магла. Братот сѐ испланирал.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Гледате, жртвите се спокојни. Не знаат што ги чека. Тивко ќе се доближиме и - цап! - амблемот го нема.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бевме љубопитни и тргнавме по Љупчо. Скршнавме лево од главната улица, па десно зад големата зграда. Таму беа паркирани неколку автомобили.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Да фрлат тажен поглед над цело нивно Мариово, низ цело битолско прилепско леринско поле да ги пренесат мислите далеку, далеку под Пајак и Беласица, во Солунско и Светогорските Метоси, каде веќе житата се класени и ги чекаат аргатите од цела Македонија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Оттаму почнаа да ја наслушуваат надежта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Намуртени, озлојадени, загрижени, тие брзаа да се доберат до некоја колиба или трло каде што ги оставаа кременачките, косите или крклизите и бараа некој обичен, предмет — јарем, палечник, плаз, некој сноп 'ржаница да кренат на рамо и со него да си влезат в село, незабележани, оти знаеја што ги чека дома сите оние што беа им се придружиле на комитите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ене а златната, нѐ чека, — му одговори Толе и покажа со глава кон Сливина(Планината со густа борова гора), која ги чека сите оние што не сакаат да го ведат грбот и да ги собуваат шалварите на заповедите од Мефаила и другите властодршци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И таа не ги чека повеќе, не се надева. Ѝ се чини далечно, нестварно она што некогаш било.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Војводите ги разбраа зборовите на Цепенка и мошне добро знаеја што ги чекаше но тие сакаа да го чујат Карев.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кметот се бакна со Крстана и потоа сите тргнаа кон неговата куќа, каде што ги чекаше Бојана. Таа не излезе.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Перките на вентилаторот се вртеа, се вртеа и лимоните во големата тегла со природна лимонада, долгиот излог на ладилникот беше нареден со тулумби, кадаиф, баклави, еклери, шампити, кифлички и колачиња, а празните масички со лажен мермер ги чекаа учениците, а особено ученичките од големиот одмор во блиската гимназија.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Фотевци и Богевци ги чекаше нивната маса на крајот од ресторанот, каде што отворената тераса се спушташе право до езеро, на хотелската плажа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но немаше време да ги чека компирите, гореше од нестрпливост да излезе, да види што се случува со добитокот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Пак се вратија пред колибата. Дедо Иван ги чекаше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тогаш би требало да стои на малото чардаче и таму да ги чека.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А нешто во него зборуваше дека ќе дојдат и беше решен да ги чека.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Завивањето веќе не се повтори, па му се зачна мисла дека волците можеби се повлекле и залудно ги чека.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кај Стојкоските колиби, каде што наминаа да го предадат поздравот од дедо Димо на Дедо Стојко, дедо Димов врсник, ги чекаше изненадување.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Каде тргнале мравките на зборовите, што да однесат а што да земат? Каде ги чека во кој трем под сводовите на венценосецот тремата?” *
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тој сфати дека машината ги чекаше инструкциите за видот на цигарите што се бараа и го притисна копчето што се наоѓаше пред назнаката за видот на цигарите што сакаше да ги добие.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Луѓето гледаа што гледаа, но кое затоа што ги чекаше работа, кое затоа што им се исцрпи чудењето, се повлекоа и се вратија кој по дома, кој на нива, кој в градина, ама децата влегоа и останаа заробени во магијата на невиденото чудо.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Жителите на Потковицата, христијаните, поучени од Максима и од Костадина Дамчески, не само што не им веруваа, туку и не разговараа со нив; само што ќе ги наручаа, изговарајќи се дека ги чека работа на полето и на ѕидањето, брзо, брзо ги испраќаа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Пчелите, пеперутките и луѓето ги чекаат моите цветови.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Поарно тој да ги чека другарите таму отколку тие него.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Васко, Пенчо и јас ги гледавме како им се доближуваат на децата и ги чекавме заповедите на Кузмана.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пржената пастрмка, ветија од ресторанот, ќе ги чека за вечера.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Неколку ранети со ампутирани нозе беа пренесени на раце во возилата што ги чекаа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со парче од керамитка на еден камен од ѕидот влечевме црвена црта и со неа ги бележевме деновите што одминуваа и секоја ноќ сонувавме камиони што нѐ чекаа за да нѐ вратат дома, зашто беше речено дека по дваесетина денови ќе се вратиме... не знам зошто и не знам кој ни рече дека тука ќе дојдат камионите и тука секој ден ги чекавме...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А таму, не знам колку илјади владина војска ги чекаше.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И натаму очите ни беа заковани на крајот од улицата, од каде што ги чекавме татко и мама.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„А јас не умеам да пливам,“ вели едно од децата. „Ќе научиш,“ го храбри Отла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја замислив како патува со децата во товарниот воз, и додека се така збиени во мракот на вагонот, им раскажува за патувањето што ги чека, им ветува море, игри на песокта и пливање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Алајко и Мире седнаа под една узреана слива во дебела сенка и ги чекаа селаните. Јадеа од сливите, ги киселеа лицата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Стоеше и се поместуваше час лево, час десно, трепкаше со очињата како да сакаше да им рече дека ги чека.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој реши 4 месеци да ги чека резултатите од воведувањето на реформите и после со „чиста совест” го објави востанието.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И како целта да им било тоа чудо со празни очи на издолжени прозорци, како на тоа место со неколку искршени и безживотни стебла да ги чекал нов и величествен почеток, ги забрзале чекорите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На својот пат луѓето бегале од шуми, од голите ридишта не демнеле лутооки арамии со кисел мирис во брадите; неголеми простори на запрложен македонски даб, засолништа на лисици и црногрби свињи, камен и неплодна иловица - патем тоа ги чекало.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А сега внимавај луѓето да не ја испијат сета ракија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред да се стемни, виделе од далечина урнатина на кула или на манастир, костур на вчерашен живот, ред камења или спомен на иноверска одмазда или на заборавен земјотрес.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме пушти оставајќи ја болката на прстите на моето месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По смртта на видовитиот Дмитар-Пејко, Неделко Шијак повремено потонувал во златен и зелен жабурник на страв и го шепотел неуспехот што ги чека на крај пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Брзале, мислиш ги чека ан во кој уште од есенски ноќи крцкоти оган и во кој ќе сретнат луѓе што ширум го оделе светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога по пустото свое чекање мажите се враќале во постелите, со рамазанска глад се фрлале на своите жени и им биле благодарни што тие уште ги чекаат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зашто, тогаш, и резенките на мракот лилаво се испарувале не можејќи да најдат засолниште во корењата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Биди разумна... - Ме проколнуваа, потоа ми беа благодарни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се бодреле ни со пцости ни со извици. Земјата под нив станала порамна, качувањето завршило.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Нив ќе ги чека да го зграпчат за тил.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ти велам... - Остави ме. Не можам јас да се расправам и со тој твој Неделко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Детуле е Онисифор Мечкојад, така мислеа“ прекорно ја заниша главата Никифор Ганевски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето, преплашени од многуте неволи и од неочекуваностите што можеле да ги чекаат на некој свијок, не ги барале оние што отишле и не пцуеле по нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Оди си“, се наведна. „Кажи им дека сум овде, дека ги чекам да дојдат и да ме запалат. Во детството ме апнала змија.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нѐ чека нас, ги чека и своите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не можеш ко гости да ги чекаш в окопи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги чекаме да продадат и се врткаме, така, на пазариштето, се разгледуваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А тоа дека мораше да им се врати сам, тоа што не ни помисли да ги чека да дојдат и да го земат, беше во него пак уште една работа, кон која тој не можеше ни да замисли, а да не се придржува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сртот свршуваше речиси вертикално над него и тој не можеше да ги чека да додојдат до крајот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потоа пак ги чекаа нестрпливо неделните попладниња, за да заскитаат низ полето или да одат на стадионот и да се изразвикаат, од каде се враќаа во вечерите со по една изморена топлина во градите, за сето време продолжувајќи го оној свој ниеднаш непрекинат разговор за светот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Неколкумина од тие разјарени луѓе влегоа во дуќанчето, а оној Братот ги чекаше тука наострен, како сабја.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
При секој погреб, музиката одеше напред, по неа децата со бајрачиња, па попот; по попот мртовецот, а по него фамилијата гледајќи в земи, подофнувајќи си и придржувајќи се под мишките еден со друг; зад нив одеа роднините, блиските, потшепнувајќи нешто меѓу себе за клетата судбина на покојниот и издивнувајќи, по нив одеа подалечните пријатели и роднини, зборувајќи дека овој живот е ништо, ветер, сон, дека еден ден и нив ги чека ова; најодзади, раштркани без ред, чекорат, се влечкаат далечни пријатели, познајници, соседи, луѓе што од грев или милост дошле, зборуваат гласно меѓу себе за сè и сешто: за злобноста на овој свет, на овој живот, за лакомштијата на луѓето, за глупоста, за јаландуњата за лажовниот век; ја прекинуваат поворката кај што сакаат, стрчнуваат во продавницата да купат нешто, и пак се враќаат, клоцаат со нозете и по добиците што рикаат и се мешаат со поворката, се пулат во жените што запрегнати во кошулите перат алишта на езерото; разговараат за војните, за времето, за бериќетот; носат срп или вила со себе, и штом ќе стигнат до црквата, не чекаат да го стават мртовецот в гроб, туку се распрснуваат кој каде по работа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А дедо Кизо веќе не беше тој. Секој ден ги чекаше синовите да дојдат и да го однесат во Велес на викендичката.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не им се посреќило зашто во кафеаната „Косово“ на патот кон Турција цел автобус стоеше и ги чекаше дури се празнеа по приколките во планината.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дека во понуда од петмина мажи кои професионално снимаат свадби секогаш ја избираат младата жена да им ја заврши работата, не затоа што ѝ веруваат повеќе на способностите туку затоа што таа ги прима дома кај себе, вари добро кафе, ги подготвува за сите изненадувања што ги чекаат на свадбата и ги подучува како отприлика тече целата „дешавка“ на тој ден, заедно со сите обичаи, што, сакале или не, ќе мораат да ги одживеат и преживеат дента.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Нестрпливата Ивона со нетрпение ги чекаше изненадувањата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Долгиот Томо и Рада во спалната соба ги чекаше легло со вонстандардни димензии.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ене каде ги чека полна мартинкана!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Бесконечен миг ги чекаше зборовите и чудото. Парацелзус не ни трепна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Требаше заедно да заминат со ноќниот брод, да се земат и да живеат во Буенос Аирес, каде што веќе ги чекаше неговата куќа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја однесе да ја гледаат Младата Чехинка, а таа се почувствува горда седната до него во првиот ред од театарот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Заколеничи и му рече: – Постапив непростливо. Ми фалеше вербата што Господ им ја наложува на верниците.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ги гледа со фенерите в раце, им го слуша гласот: „Богдане... Богдане...“ и молчи стутулен. А кога ќе одминеа, се враќаше дома и ги чекаше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Понекогаш кога ќе беше сам, кога ќе ги чекаше другарите да излезат од училиштето, од здодевност не знаеше што да прави, та често скокаше да си ја прескокне сенката; кога ќе влезеше сонцето во облак, чекаше да излези за пак да продолжи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога мајка им и Богдан понекогаш ќе им се одвоеја да прошетаат низ пченките тие остануваа да ги чекаат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Надвор ги чекаа два пајтони за да ги однесат кај газда Ѓорги кој живееше од другата страна на Широк сокак, близу саат кулата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Им треба време и напор да сфатат што се случува и што ги чека.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Имаше моменти кога фактот дека неминовно ги чека смрт изгледаше исто толку опиплив, колку што беше и креветот на кој лежеа и тогаш ќе се стиснеа еден до друг со очајничка сензуалност, како што осуден грешник го граба своето последно парче задоволство кога часовникот покажува пет минути до извршувањето на пресудата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таму ги чекаше Тихомир кој сето тоа го организираше во соработка со Азра.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Пред да започнат со активностите „Под врбата“ се среќаваа крај фонтаната каде редовно ги чекаше Киријаз.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во колата, Марија му кажа дека дома ги чекаат бабата и тетките.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој ги чекаше шеткајќи по кабинетот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
19 Спаиите како спаии, не се вјасаа многу. Тие дојдоа и фатија ќатипи, ги испишаа снопјето и си отидоа назад во Прилеп, да ги чекаат селаните со понуда за откуп.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
До дома си појде трчанка, без да ги чека другите деца и уште од порта го фрли сакулето, го дигна ковчегот, зеде една поскура и сирење, што беше го донесол татко му од гробот на дедот Горета Дојков, и излезе на чардачето да повечера Гризејќи од поскурата и сирењето, не можеше да се смири.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— И седнаа двете да повечераат и да ги чекаат утрешните настани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сите тројца поминаа во трето одделение и наесен ги чекаше пак училиштето и нивното детинско наивно другарство.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Робинзон Крусо го подготви ганот и лидерот нивни го зеде на нишан беше беспрекорен го погоди гадот го застрела в глава од земја го збриша Пијаните свињи тргнаа кон нас а јас ги чекав со буздоган в рака едното копиле веднаш го познав го фатив за костум му истегнав јака
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Од секоја куќа сејмените ги собираа луѓето до еден и ги тераа на сретсело, каде што кадијата со десетина сејмени и пет-шестмина бегови остана да ги чека.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Машките пак, притиснати до иконостасот, ги чекаа напаѓачите полни со сила да се удрат и да ја одбијат мечката, но ниту напаѓачот беше мечка, ниту нападнатите беа бикови за да можат со острите рогови да ја убодат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Помислите и кажите – заврши кадијата и им го заврте грбот на врзаните, во знак дека ги чека да му кажат ќе платат ли сто илјади аспри или да заповеда да го запалат сејмените селото.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Разбраа дека стариот султан умрел и не знаеја што ги чека од новиот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Шефот на станичката одеше од купче до купче и со лопатчето ги разбудуваше луѓето, покажувајќи им дека ги чекаат вагоните.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ги повикував другите синови, барајќи некаква утеха во тоа, да побрзаат за да не биде доцна, да не си поигруваат со осаменоста на родителите, да заборават на помислата дека мајка им ќе биде секогаш тука, дека ќе ги чека, зашто, еве, мене повеќе не ме чека.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Про­дол­жу­ваше да си ги дочекува и другите свои од преку границата, но ги чекаше и Татковите блиски, кои започнаа да доаѓаат од Истанбул и од други краишта на Турција, од Грција.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Треба уште да се спомене барем делото на Piter Bogdanovich (Разговори со Хичкок, кои се некаква претходница на Трифоовата книга). Margina #21 [1995] | okno.mk 43 МАЈСТОРОВИОТ ПОТПИС За време на снимањето на Станар (The Lodger 1926), Хичкок забележал дека на сцената има малку луѓе; наместо да ги чека новите статисти, тој накратко самиот застанал пред камерите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дејко раскажуваше: - По мрестењето доаѓаат во езерото само женките јагули, додека машките остануваат во морето на вливот од Дрим и ги чекаат женките да пораснат...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Додека јадеа и пиеја, околу нив се насобраа сите манастирски мачки и кучиња и ги чекаа коските в уста што полковниците им ги фрлаа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- И така... - продолжи Дејко, - женките овде остануваат девет-десет години, и кога ќе се наполнат со икра, тргнуваат заедно со мажјаците што ги чекаат на вливот од реката...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А в село ги чекаше тврда земја, тврд живот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зад следниот рид ги чекаше сиромаштија: свечено тажни гнезда на луѓе, свет што живее, што пати или се радува поинаку и од едниот и од другиот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Набргу згаснаа светлата и кај дедо Кољо, а тој сѐ уште не беше вратен. Ги чекаше јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Игор Лозински сепак продолжи: - Така, човекот спасувајќи ја чистотата на Езерото која ја обновуваат изворските води, може спокојно да ги чека новите дни.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Секретарот Трим Тоска, кој ги чекаше гостите со Јагулчета Дримски, пред вратите на партиската зграда, ги поведе гостите кон големата сала за седници.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На Велјанова Ливада веќе ги чекаше Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Се разбира во врска со спомнатите противречности ништо не ми појасни ни оној случај за циркускиот гимнастичар кој при една вежба во која учествувале сите делови на неговото еластично тело успејал толку добро да се заплетка што морале да побараат лекар за да го разврзе кутриот атлетичар.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Она утро, додека ги чекав симидите во бурекџилницата, Б.С. спомна дека вплеткувањето во животот и во неговите противречности не е секогаш предизвик.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со Борис Стојчев по онаа „вечер на славеите“ се сретнав утредента, во бурекџилницата, додека ги чекав симидите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разделија. Вратата се отвори и внатре влезе мирисот на тивкиот свет што ги чекаше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Чекав двеста века“, продолжи, „ги чекав да се вратат синовите на синовите од синовите.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ова се оние што ги чекавме дваесет илјади години за да ги видиме повторно.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тоа се луѓето што ги чекавме за да им се одмаздиме.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Беше последниот ден од полугодието и мајка им ги чекаше со книшките, во кои ќе бидат внесени полугодишните оценки за успехот.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Попусто кутри татко ги молел барем само чевлињата за детето да му ги дадат, дека јас цела година ги чекам тие чевлиња.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кај се сега оние раце нежни што книгана отворена ја милуваа Зад прозорот веќе тивко снежи и снегулки босоноги претрчуваат Кај се сега овие раце бледи толку книги во есента што затворија Зарем веќе над новите редои надвесени занесено се уморија Кај се кај се Јас ги чекам чекам над книгата напуштена да затреперат Но место нив сосем сосем леко по листојте зашумува само ветрот Рацете ги нема нема нежни Прашањето в грло ѕвони испокинато Одговорот надвор снежи Снегулките тажат по нив непрекинато.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Ги чекаат вагоните со пченка од Војводина, чекаат да се најадат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги чекам болничарите да ме пренесат во друга соба, но ги нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Жените ги носат пакетите, а малку потаму ги чекаат криминалките и им ја земаат вотката и чајот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се стрчаа накај училиштето. Ги чекаше напорен ден. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
На крајот сите едно ги чека. Се прашуваш тука, дали вреди, Ти?
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Им поставија старешини и заедно со нив ги почнаа првите часови на подготовките за тоа што од денес па натаму ќе ги чека.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сето тоа му расправаше сега Белич, сиот пламнат и возбуден од големите и радосни преживеаници што ги чекаат таму.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Мајките и метлата ги чека и нашата постела мека...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Сончевите зраци ги чека рипчето в езеро, река, сонцето му треба на ќосето црно, на мравчето, на житното зрно.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Ајде побрзајте, не чини девојките да ги чекаат момчињата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тие на враќање беа распрскани низ нивјето под манастирот зашто сакаа на враќање да навратат по зимниците кој да остане да ги чека овците, а кој да си види некоја работа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Проедросот доволно долго ги чекаше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Бидејќи знаеја што ги чека, се стегнаа, се затресоа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Не знам каде отидоа, ама голем пат треба да ги чекаше и си рекле кај ќе го влечкаме овој офтикавиот да ни ги сопина нозете и да ни умре некаде по пат кога ни сами не можеме да се носиме, си рекле и решиле од Дракчета наш да се ослободат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Уверен беше дека треба да остане на методологијата што веќе ја имаше смислено: колку што може повеќе да не оди по информации туку да ги чека тие да му наидуваат како пеперутки над вирче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пелагија не се сеќава дека ја носела Пеличка до преку река, дека таму, на плоштатката ги чекал Мурџо, не се сеќава ни како ја изминале улицата Ѓуро Ѓоновиќ и како се нашле во дворот на мајка Перса.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Белки пу инаква судбина ги чека! ќе проговори еднаш длабоко замислена.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
„Не знаат што ги чека утре!“ рече заканувачки еден од низамите, чуварите на редот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ги чекаше аџи Герасим службениците и чаушите, ама накитот од вратот и прстите на жената сѐ повеќе се намалуваше, и кога ибн Бајко се наведна врз дупката да види што се случило таму, пред очи му излета една белегзица право во рацете на воскарот, летна како оцет да испарува и ја снема.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Попот Никола ги чекаше врз ископаната дупка на рисјанските гробишта.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ги чекавме парите три цели недели. Јас морав да го уплатам последниот промет од Продавницата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Никого не чекам, - рече Белото. - Пчелите, пеперутките и луѓето ги чекаат моите цветови.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)