го (зам.) - врзе (гл.)

Училиштето го сврши, да наполни само четиринаесет петнаесет години и ќе го врзе попот со Анѓа до живживоти.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но Ордан Бришкоски, кој бил пријател со Акиноските во Прилеп, откако го нагостил убаво, го врзал, насобрал свои соселани, и преку рид, околу мала ужина, го дотераа на срецело.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Коњот го врзале в пондила, а него и детулето ги однеле во гостинската одаја.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Најдоа две суви буки. За едната го врзаа Дорча, а на другата седнаа да се починат.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Помладиот војник се сврте кон постариот: „Зошто го отепа? Ќе го врзевме и ќе го спроведевме...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Праволиниското филмско раскажување го врзуваат математички прецизните анегдотски примери, што го нарушува вообичаениот филмски тек и општите места на филмскиот заплет.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Откоа си ошол царот дома, викнал една вечер гости, сите големци.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Не постои магаре што ќе го врзат за дрвото, а да не си го издрапа задникот од него“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го видел царот и изваил маврамата позлаќена, та му го врзал прсто, изваиле двата баџанаци прстењето позлаќени и му 'и дале на ќелешо.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Не е во состојба да се одвитка од повојот кој му го врзал животот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ако го наметнеше шалот зошто го наметнала, ако го врзеше околу вратот, зошто го врзала.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Виждаешчем го, намислил да посакат од бога еден осмак пари.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Радост завладеала меѓу луѓето. Го врзале змејот со синџири и фртоми, ги впрегнале сите волови во селото и го искачиле змејот на брегот, го донесле до големата дупка - сандилија, на која дното не ѝ се гледало - и го фрлиле змејот внатре; ја наполниле дупката со големи камења и ја зарамниле со земја да нема трага од змејот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Не знам каков ќе ви беше алот да не бев јас, за некако да го врзам крајот со крајот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но сепак, ќе повторам, ѝ реков, љубовта е опасна игра и таа, за жал, без да знае, им го врзува јажето на вратот на вљубените.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А зашчо во таја даќика древјата биле поклонати, - наведнати со врвоите си в земја, тој по погрешка, наместо да го врзит за коренот, го врзал за врвот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Дали се прашувавте дали скоро ќе се врати и дали ќе ја доведе со себе својата сенка и дали песот ќе го врзи за нечија насмевка или за трнот на кој цути непозната реч?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
За алките заковаа синџир од два метри должина, па тој синџир го врзаа за алката на наредниот и така со дваесет и шест метри синџир и тринаесет алки ги оковаа сите бунтовници на по два метра растојание еден од друг, да можат да одат на двојни редови.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
„Еве го проклетството, еве ја кобата што кобеше да изгори селово”, свикаа луѓето и го зграпчија Јосе Натемагото, го врзаа со јаже и го фрлија во пламенот на куќата што догоруваше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По година две, деца ќе дојдат. Тие уште повеќе ќе го врзат за семејството… И ете ти домаќин човек! Да, не погрешив…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Баксузните предзнаци се јавија со сушењето на старата цреша и тоа кога почна да го врзува родот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дали го прашавте што памети а што заборавил?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
По саботите идеа дома пазарџии од село, некои роднини или кој било познат, колку да го врзе во дворот магарето, да не плаќа динар на ан.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Богами истрчав од канцеларијата. Да не ти објаснував колку ме насмеа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оддалеку, од зад некои испарливи водопади што го врзуваат небото и земјата, стасуваат гласови; тие се песна и пак не се тоа, и, со непознати зборови, се само немуштност и нејасност.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Касапите го врзаа накусо за гредата добичето, му рекоа на милиционерот оти може да пука и ги фатија ќошињата на кланицата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тројца сме: едноит го врзува коњот и потпевнува, другиот ја гледа таа иста месечина што некој, заминувајќи си, морал да ја остави тука, третиот осознава дека огнот е семе: од неговите искри се множат оние кои допрва ќе горат.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
151. Последниов истапи како противник на Турците со името Србин и со тоа Турците го врзаа со поимот Србин и Србија денешното кралство и неговите жители.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Фјодор е сѐ повеќе во воздух; имено, неговите лебдеења се се подолги.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И за тоа што не треба го врза името мое.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Најпосле Петре го врза јажето за тргање на камбаната оздола и ја одвитка крпата со која беше завиткано клепалото за да не удри камбаната на празно.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Жената ќе го врзува да седи дома.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тогаш сите му поверуваа и се стаписаа, а војниците и полицајците се втурнаа на него, за да го фатат и да го врзат, но Димко, и ако беше дечоан, беше истеран на татка си, јак, висок и малку згрбавен, се разврти со стапот и неколкумина од нив зеде по глава.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога го врзав крајот од ортомата за елата, ми пријде еден албански наредник и, помагајќи ми да ја врзам ортомата ми рече дека владините војници вчера слегле од Стените, го зазеле Крчишта и веќе копаат ровови на ридот Синадеврид. Ги знаеш тие места, нели?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Испружи ги рацете нанапред! (Му ги става лисиците и го врзува за шипките на креветот) Сега си мој, Лобо!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Пушти го, Велко чедо, штркот, пушти го - му рекла Неда - оти је греота, зер и тој, завали, јет некој вдоец, ја вдојца, како мене што сум без татка ти, еве ќе стори близу две години како поштукот му го немат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Можеби ова е она што ми треба“, си помисли таа, „едно малечко, весело дете, да му го врзам шалот и да го испратам да си игра на снегот“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
ЛЕНКА: Му направиле магија. Го врзала некоја вештерка…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Дали поверувавте дека зимата треба да ги охрабри оние што ги одмина летото оние чија тиха ѕвезда упорно ја следи својата патека?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како што течела водата с¯ позлатувала, одејќи по доловите водата ги позлатувала камењата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се симнал робот и со јажето го врзал.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Требаше навреме да открие што црв имаше влезено во нејзиниот Костадин, уште кога почна да го алка местото околу селото, тогаш требаше да го врзи за гашникот, сега уште ќе си беа во тоа богато и мирно и топло и спокојно село.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кај ќе го врзиш, таму ќе остане, велам, им кажувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И писателите беа помилувани, од страв дека ним може да им се случи истото што и на познатиот Нобеловец С.Р., кога лик од неговата последна книга најпрвин го врзал гол за неговата работна маса, вербално злоставувајќи го со најздодевните реплики, и читајќи му ги, со особено навредлив тон, пасусите со бескрајни описи на само едно дрво (по кои писателот беше особено познат во упатените кругови), за на крај да му го направи истото што и авторот му го сторил на неговиот лик - го фотографирал во таа, а и во други деградирачки пози, и потоа фотографиите ги ставил на Фејсбук, зачинувајќи ги со злобни коментари.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ги растоварија дрвата и го врзаа Дорча.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
И додека загрижените членови на семејството гледаа, тој го дофати памучниот опаш на едниот од малите змејови, го врза околу појасот, го дофати клопчето од конец, ставајќи го едниот крај во уста, им го даде другиот на децата и се вивна горе, горе во воздухот, далеку во мартовскиот ветер.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Како што првиот пат што идоа, така и тогај беа си долетале на нашата земја.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Да застанеме последен пат овде на кружноста на овој „во себе довршен систем” што од погледот прави предмет на погледот, на оваа структурна реверзибилност помеѓу ретината и стаклениот yид која на врвот на визуелната пирамида ги става, без разлика, ту окото на okno.mk | Margina #3 [1994] 21 набљудувачот, ту осветлениот полов орган на посматраната фигура, конечно, на она соучесништво кое набљудувачот го врзува за сликата. Duchamp, се сеќаваме на тоа, препорачуваше еден предмет од својата збирка на неподвижна железна стока - „славина што престанува да капе кога не ја слушаме”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Но пријателите Гуле, Гуце, Тодор, Марко и друга му дадоа да разбере дека селаните се оружани и ако почне да прави некои лудории како што си имаше обичај порано, ќе го врзат и ќе го предадат на бимбашијата, којшто толку пати ги советува, та дури и замоли да му го предадат Толета: голем бакшиш ќе добиеле.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го врзале со дебели челични сајли и го влечат булдожери, го корнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се обиде Митре да му го врзе тој тељот со дупалките околу вратот, ама не можеше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Го сопашал појасот чоекот, го врзал 'рсланот јако за дапчето за гуша и отишол донекаде, та нашол едно дрво, некастрено и му се вратил на 'рслано.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Да се присетиме просто, во груби црти, на фактот дека револуцијата на идеите, резот - „епистемолошки, како што се вели - чиј што најинтензивен момент можеме да го врземе за времето околу 1913. година, во метежот што го донесе, како во областа на математичките и физичките науки, така и во подрачјето на сензибилитетот, може во повеќе од еден поглед да се спореди со климата во времето 1480-1500, помеѓу крајот на средниот век и почетокот на ренесансата, помеѓу опаѓањето на средновековниот хуманизам и премисите на една нова култура во која се мешаат, во единствен синкретизам, томизмот и неоплатонизмот, емпиризмот и номинализмот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Мислиш јас не знам што есап правиш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еднаш го фатиле мофашите, им го дале на некои бичкиџии да го врзат на гредата што ја бичат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Планот се скрои и сите настанаа ги проверија пушките и го врзаа Тодора, та се запатија кон кулата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Денес уште ќе додадам дека само лошо вљубените можат да тврдат дека не страдале од оваа среќа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој стан'л, го фатил и го врзал за едно дрео, шчо било во градината му.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Еве кај сме, комшии, ти знаеш од како умре мајка ми куќата моја само заклучена стои и само кога ќе дојдам од село се отвора колку коњот да го врзам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Неговиот пријател сликар не ни помислува на противење.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Го врзав Чако и колку да ја изминам воденицата, чув како тропа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во еден момент Симон побара да се запре тракторот и со ортомата зеде да го врзува здраво ковчегот, зашто почна да се спушта назад.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На вакво време и волкот да го врзеш, ќе скине и ќе побегне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И него Турци го фатиле, со тешки синџири го оковале, за бука го врзале и додека тие на пет-шест чекори од него вртеле овен на ражен, тој умирал во најтешки маки.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Една ноќ, отец Ангелариј се пробуди од силен ветер: ветерот ги отвори прозорците со тресок, ги развеа покривките од постелите и ги оддува писанијата од масата за препишување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И ѝ кажав за далак пупање кај да оди и за Одобрено дете што да прави, ако е детето само занесено и само да спие: да му намачка малку мед на модро книже и да му го врзе на папочето и ѝ кажав како да му го врати сонот на детето, ако му е земен од месечината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Навистина сфатив! - му реков пред да истрчам - Ја разбрав пораката команданте.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И затоа Митра се „поткршна"; си обу нови калци, нови чорапи, опаша нова фута, си го врза кадифеното гушалче; ресениот ќилим го префрли преку глава, ги растресе цулувците, ги поначешла кркмите и отпред дојде променета, макар кошулата да не ја смени.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пусти Силјан тогај дури се сетил оти штрк јет и можи син му да го удаи и умри, ако не беше му свикала мајка му на Велка да го пушти од раци и умирачка ќе си го наеше, чунки можеше да го врзи Велко со ден сиџим за нога и да се играт со него, како што си играат децата коа да врзуаат врапчиња и чавки.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Покрај тоа што е признат музички импровизатор, со рок ѕвездите го врзува и начинот на живот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ОСМАК ГЛАВА Другош пак, кога небото било отворено, некој си изваил глаата низ пенџерата, за да го видит како било отворено.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Беше навечер, а за да отидам кај татко ти, детето го оставив само, го врзав со појасот да не оди во огништето.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Велат стигнале гласови дури долу, во Скопје, за тоа како селото се запустува оти еден старец се има заклучено во еден вагон и чека да го врзат за некој воз со кој ќе додрангори дури во Македонија.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Така се дури не го нашле самоубиен еден од тие негови борци, некој, што не можел да измолчи за сето тоа, па макар го кажал тоа и во своето претсмртно писмо, кое почнувало со она доста карактеристичното: „За ова ли се боревме...“ во бавчата, до џамијата, крај турските ќиури, со пушката, чиј што чкрапец морал да го врзе со сиџимче за палецот од ногата и дури така да повлече, бидејќи немал прирака ништо друго, освен тој долг бугарски карабин, во дрвото на чиј кундак пред тоа имаше уште една нова решка крај седумте стари.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Погледни ми го коленово и ќе видиш дека ни јас не сум останал заборавен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Полека се качил на кулата, го врзал мешинот за јажето и го пуштил во изворот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ама јас уште вечерта го навабив Чако да го врзам, да го скријам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ивановиќ не им даде да го врзат обрачот на преслапта, но затоа плати со своето десно око.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Птиците, јамки-панделки Кои го врзуваат И го приврзуваат Небото за земјата Земјата - темна сестра На синото небо.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Отец Ангелариј скокна на нозе и здогледа кобна глетка: среде одајата, високо во воздух лебдеше креветот на кој беше врзан отец Лаврентиј и целата одаја се исполни со розова светлина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Даскалот замрзна и почна на турски да се моли да не го срами пред толку свет да го врзува.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Одненадеж нѐ нападнаа... Јас успеав да избегам, а Васета го врзаа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Така!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Онаа што му даде живот ја разбуди некое тропкање по стаклото на прозорецот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Почна да офка.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сигурно мислеше дека со детето ќе го врзе. Ете, сега нека си го рани. Што бара од него!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Веднаш до вратата што одајчето го врзува со спалната, од десната страна, залепена до самиот ѕид, е заедничката маса на берберот и ученикот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се јадосуваше таа и се обвинуваше себеси што побрзала со предлогот пред да го врзе што подобро за себе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тогаш Тимко сакал да го однесе некаде горе на зимниците, да го скрие таму и го зел синџирот да го врзе за да го води.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Го врзав, оздола, за една перка од колцето. Кај што истекува водата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако немаш ништо против, јас би го врзал во шталата“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Притоа мислев на дрвцето покрај шадрванот кое и вистински е со одрана кожа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога дојдоа џандарите и го врзаа Грдана за да го носат в град, луѓето шепотеа по него: „А бре, Грдане, ќе ги скапе душицата по робии... Зар мораше да го убиеш...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Приближило времето пак за кај нас да идат штркојте и тогај веќе Силјан беше се сторил мукает, та беше нашол едно малечко црпче и си го наполнил со од човечката вода и го врзал на гуша, кога дошол дено за да кинисаат за кај нас да идат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Трајче тропна на вратата. Беше заклучена. Го врза коњчето и викна неколкупати. Никој не се јави.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Стана Ламбе и одговори: - Патролата дојде во селото, го врза Анѓелета и го отера некаде надвор од селово. Понатаму што станало не знам.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
— Теслим бре, ќерата, оти сите ќе изгинете, — викаше секој Турчин и пукаше во чуката зад која се криеја четниците со Ѓорчета, Перета и Митре Влавот на чело.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој го врза коњчето во својот двор и извика: - Мајко, мајко! Каде си да ме пречекаш?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Неговиот пријател сликар го врзува со долга врвка околу стомакот за да може од време на време да го симне од таванот и да го нарани со каша од банани која ја спрема три пати дневно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Станувам наутро рано и знам: Гаро ќе го врзам и ќе му дадам леб, а на коњот зоб.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Војниците најпрвин со влечење или со туркање ќе го истргаа бикот од шталата кој се опираше со нозете, како да знаеше дека оди на колење, и откако со мака ќе го довлечкаа до дрвото, ќе го врзеа со водилото за стеблакот за да не им бега, а потоа со јаже ќе му ги изврзеа нозете за да не прета, ќе повлечеа на јажето и ќе го кутнеа на земја.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Фјодор го врзува неговото истоштено тело за столицата и му ја запушува устата со чорап.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дали се прашувавте дали наскоро ќе се врати И дали ќе ја доведе со себе својата сенка и дали песот ќе го врзи за нечија насмевка или за трнот на кој цути непозната реч?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го врза едниот крај за шипката од прозорецот, а другиот го зеде во рацете.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трипати се обидуваше отец Лаврентиј да избега од манастирот и да тргне кон Бугарија, но отец Ангелариј немаше друг избор, освен да го врзе за постела со силни синџири.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Отепа толку Турци, па нека отепаат и они еден Толе, мајка му стара“, — си рече во умот и ја напушти Градешница со еден пророчки поздрав.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пусти Силјан тогај дури се сетил оти штрк е и може син му да го удави и умре, ако не беше му свикала мајка му на Велка да го пушти од раце, и умирачка ќе си го најдеше, чунки можеше да го врзе Велко со еден сиџим за нога и да си игра со него, како што си играат деца кога да врзуваат врапчиња и чавки.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
На болничарката, седумнаесетгодишно девојче, ѝ го врзав ѓемот за рака и тргна таа да го однесе во лазаретот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Едно време едни ловџии фатиле в планина еден арслан, го врзале со јажиња и пратиле едного од другарите в град да донесит синџири за да го врзат појако и да го носат без страв.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Зборот му е за на рана да го врзеш, што се вели, толку многу му се слуша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што направив? Го врзав и заедно со оној другиот го затворив во една земјанка...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
9. Навлези во текот на времето – внимавај на сигналот што се јавува во одредени интервали, на симетриите и повторувањата, конекторите што го врзуваат крајот на претходниот со почетокот на новиот чин.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Постојано врие животот на „Пигал“-било по неговите тесни улички, каде што се лоцирани кабарињата и ноќните локали, било во самата авенија, која овој кварт го врзува со „Клиши“, а понатаму и со „Сен Лазар“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тие му го наместија самарчето, му го врзаа попрагот и, како ништо да не било, слегоа на горското изворче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Си наполни Силјан едно шише од чоечката вода и си го врзал на гуша, та си се сторил штрк и си летна заедно со Аџи Кљак - кљак, та дошол кај што беа збрани сите штркои.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И тогаш Митра го прифати новиот створ, му го претолчи папчето со две камчиња што ги спреми однапред за таа работа, скина од Достините плетенки едно конче и му го врза, го издигна за главче, го погледа и пред очите ѝ излезе нејзината Ѓурѓа кога се оддели од неа, и кога бабата Маса исто така ја однесе на горни крај во пепелта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Коњот го врзав за тркало на двоколка, дошол Лозан Перуника.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трубадурот пак си рече дека навистина налетал на мошне пријатно место.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пристанав со чунот на неговото место. Го врзав за колецот на брегот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сега многу добро можам да го сфатам оној младич, што не можел да стори ништо друго, освен да си го врзе чкрапецот од својата пушка за палецот од ногата и да повлече, сигурно бил во многу борби, тој младич, а сигурно многу сонувал за животот, сигурно многу повеќе од мене, кога можел да постапи така, но сите тие борби, од кои што испливал жив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Трајче слезе од него, му го врза огламникот околу вратот, го префрли торбичето преку рамо, го зеде секирчето и навлезе во буковата корија.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Во двата случаи организаторите повикаа полиција која го врза уметникот и го приведе во станица.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Одеднаш, пред нас се појави морето, со сета своја широчина, а и подводниот тунел, кој го врзува едниот со другиот крај на Амстердам.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Знае дедо Петре според Евангелиските писанија што се случило и со Петар, и со сите Христови ученици, и со предавството на Јуда - за триесет сребреници бакнувајќи го Христа го посочил на војниците фарисејски - па да го фатат, да го врзат, да го водат на суд...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Приближало времето пак за кај нас да идат штрковите и тогај веќе Силјан беше се сторил мукает, та беше нашол едно малечко црпче и си го наполнил со од човечката вода и го врзал на гуша кога дошол денот за да кинисаат за кај нас да идат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
А бе овој е будала, сите ќе нè истепа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Поп Јакова силно го удри еден со кундакот од пушката по тилот и тој се струполи; се онесвести и така го врзаа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Третиот селанец, кого што Гоце го викна Стоица, го грабна Назлам-бега во своите железни прегратки и го врза.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Го врза старчето за црниот стол со ременот извлечен од неговите прешироки панталони, го врза брзо и сигурно како цел живот само тоа да го работел.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
— Брак, бре будали, бре, брак! Што загтањате како биволи на угорништето, — им викаше Пере на аскерите, фрлајќи бомби и куражејќи ги своите четници да издржат додека фати мракот за да се извлечкаат од обрачот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Трајче ги отвори очите, олеснето воздивна, погледна наоколу и рече: - Чичко Анѓелета двајца Германци го врзаа и сега го потераа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тале го поведе коњчето во дворот и го врза за еден дирек зад куќата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Потоа дојде една непријатност и тој ја зема штичката обвиткана со памук, ја бутна под повредениот прст, сето тоа го врза со завој, размислувајќи дека овој прст поради скок преку некаква дупка или поради некој нездогледан корен, поради охолост или лекомисленост - накратко, дека, се чини, е скршен во длабока врска со текот на овој живот и со судбината, а тој сега мора да се грижи за него како за некој што е далеку или избегал, па наслушна во длабочината, каде што како во некаков момент на болка се слушна уште некој глас. Маргина 36 57
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Се заврза борба прво тука; аскерот се стаписа — кој лево, кој десно, без да успее да го врзе обрачот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си наполнил Силјан едно шише од човечката вода и си го врзал на гуша, та си се сторил штрк и си летна заедно со Аџи Кљак-кљак, та дошол кај што беа збрани сите штркови.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Доста ни е од такви Дости, вели војводата, зар и разбојници да прибираме, вели, и наредува да го врзиме, да го мочаме. И ние сите му се изредивме. Како да гаснеме запалена вреќа со ќумур.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во тие ноќи кога Фатима гола опкружуваше околу езерото, момчето Пуше, што лудуваше по неа, го врзаа за колата да не може да летне, да ја зграпчи и да ја каса по снагата како што тоа го правеше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Откоа се изнајале сите арно, убао од жаби, се дало заповед од аџијата и сите летнале и се извишиле наугоре, дури до облаци.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И тотаму тогаш мајка и на Нешка се стори пред него и го откина од овие две разбеснети страчки, ги напади далеку, а страчето што беше го фатил му го врза за нога со едно сиџимче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Ништо, не плаши се Михаил! Сега ќе го врзе Стоица! - го охрабруваше Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Откако пред тоа го врза коњот за стеблото и седна на меѓата, Дамче побрза да го услужи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Трајче го врза Дорча во гумното и со мајка му влегоа во изгорената куќа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)