го (зам.) - извади (гл.)

Човекот го извади врвот од белиот јазик, го лизна местото каде што требаше да му бидат усните и помина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега не си влезе право дома и не го остави ракавот во камарата над оган, ами влезе в земник, го отвори ковчежето во кое си собираше разни работи и каде мајка ѝ никако не проѕираше, го развитка ракавот, прислушна да не иде некој, ја извади китката, и така сама почна да ја гали, да ја мириса, да ја бакнува по цветот и повеќе по корењето, ја лепеше до образи де од едната, де од другата страна, ја притискаше на гради, та дури го извади гушалчето и ја кладе под левата гола град под која силно, како чекан, биеше нејзиното, тукушто разбудено, младо срце.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Крсте се поокуражи. Го сврте магарето кон човекот и кога наближа на десетина метра и се убеди дека навистина е Ристе овчарот, рипна од магарето, го извади секирчето и се загна кај него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И рече дека ако за два-три часа не го извадел ќе сум умрела, затоа што ќе ми отишол во мозокот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И додавајќи дека сето тоа било точно запишано, точно како што се еден и еден два, во тефтерот Акиноски, кој тој лично не го видел но од друга слушал дека постоел, вели Шоона, не знаеле ли старите наши како што знаеме ние денешниве, кога се збратимувале да со едните де со другите, дека ако ти го извади брат окото, има да ги го извади најдлабоко што може да биде?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А има ли поголема болка од тоа да ти биде жал?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Парсонс, поттикнат од нејасен ентузијазам од бомбардировката со бројките, го извади лулето од устата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се случи стрико Благоја да се најде со својот пријател Андон Белиот, да се поздрави со него и следејќи ги со очи далечниот облак, да го извади дрвеното луле.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Пред да излезе од гаражата, Едо го отвори куферчето и од него го извади пасошот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но тоа да го продолжи барем некој месец оти не се знае него кога ќе го извадат од ќелијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А и деталот со распорениот стомак, каква е поуката, дека и да си човекојадец не е страшно бидејќи со прост, аматерски хируршки зафат, со нестерилизиран касапски нож, може да ти го извадат човекот од утробата, целосно неповреден; бабата со нејзините наочари и пантофли, а Црвенкапа со нејзината бела тантелена престилка и качулката, без ниедна трага од желудечните сокови?
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Се залепи до ѕид и го извади револверот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
На Велја среда го пресече и го извади разбојот од тремот, за да ѝ го отстапи по Велигден на Митра и таа да чкрипне некој и друг лакот шајаци или некое козинавче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И го извадил тефтерот, го нашол во него нашето село и бидејќи во тоа време кај нас уште бил грчкиот поп, му рекол: „Ти си Грк и само тоа да си знаеш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кој ли го извадил Зајачето, - си мислеа, - и слатко си го изел? Но се излажаа...
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Пак го помилува Дорча, му го извади самарчето и го преврза да пасе на друго место.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Клара легна на креветот до мене и ме прегрна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја пружи само раката и од долапот го извади доказниот материјал.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се решив да си го земам детето, да го извадам од болницата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја размислил работата и една вечер, редницата ја тргнала софрата по вечерата, а тој го извадил ќесето со тутун, го наполнил лулето и му го подал и на синот: „Нà, запали“ – му рекол.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
— Кажи шо сакаш, да видиш дали не ќе ти напиша, — и го извади моливот и тевтерчето од џебот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И тоа мошне убаво - одговори Трајче, го извади кавалчето од појасот и почна да свири...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Соседот го извади саатот од појасот, нестрпливо го погледна.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Една квачка со пиленца и една мачка трчаа по мене, па јас го извадив лебот кој беше целиот мокар и им го надробив на пилињата и на мачката.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа, токму како што посакував, го извади оној нејзин сребрен прстен со голем зеленикав камен од показалецот и го стави мојот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Почувствува жед. Го побара ранецот. Покриен е со земја. Го истресе и го извади пагурчето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Бравата беше иста, завртев двапати. Ја отворив вратата и влегов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Непрестајно му се појавуваа слики една од друга почудни: ту го гледаше Петрович и му порачуваше да му направи шинел со некакви си стапици за крадци, коишто постојано му се привидуваа под неговиот кревет, и тој постојано ја викаше газдарицата да го извади крадецот дури и од под јорганот; ту прашуваше зошто пред него виси неговата стара риза, кога тој си има нов шинел; ту му се чинеше дека стои пред генералот сослушувајќи го соодветниот прекор, и дека постојано вели: „Извинете, ваше превосходство!“ – најпосле, дури и пцуеше, изговарајќи најстрашни зборови, така што старата газдарица дури и се крстеше, зашто никогаш не беше слушнала од него ништо слично, дотолку повеќе што овие зборови следуваа непосредно по зборот: „ваше превосходство“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И кога Толе му рече дека отепал Турчин, тој се насмеа и му рече на Толета кога ќе го извадат од ќелијата и кога ќе излева во дворот со другите затворници, да се накашлува трипати по три едно подруго за да можат да се запознаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Со брз потег го извадил од под пазуви својот нож.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тој од силен страв и избезуменост, го извадил пиштолот и го убил.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Јас не можев да патувам, заради децата, па и сега како и тогаш сестра ми отиде со него.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оѕверен, налутен и уште на нозе, тој го извади јатаганот и скокна во ливадата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Таа рака честопати знаеше да дофати некоја ситна работа и да ја повлече, а откако ќе го оставеа дуќанот, оној ќе го извадеше украденото и ќе им се фалеше пред сите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А мигум ми влета и тага во погледот сосе прашањето што севезден си го повторувам како кога се учи урок наизуст: колку ли убави жени останале невидени како што треба додека не ми го извадија пердето од левото око?
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Потоа го извади од пластичното кесе блокот со зелена хартија, го стави на работната маса, внимателно ги стутка пластичните кеси и ги фрли во кошницата за отпадоци, а потоа седна како да ќе пишува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сега одново го извадија од гробот, го извадија капакот, го открија ковчегот и видоа како на Аврам му игра јаболкцето во грлото, како поголтнува тешко, сиот пребледен. Стана, излезе од ковчегот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Натерал измеќарите да го извадат тоа шчо толку светело во водата, и кога гледат - златен женски чеел!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Котевица го извади котлето со прав што се затоплуваше, тури во еден голем земјен мисур и го стави во огништето пред тојцата мажи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тие дојдоа кај нас за да го извадат нашиот крст.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го најдовме модар. Си го извадил окото со клинец.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Веднаш потоа тој го извади приборот за сечење нокти од неговата розова чантичка, ѝ ги извади очите со малата турпиичка и се упати кон најгустиот дел од шумата, со надеж дека ќе се изгуби и никој повеќе нема да го најде.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Кога видоа дека не можат, ѝ направија царски рез и ѝ го извадија детето здраво и живо.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Го зеде за раце, го извади надвор да го шета, но татко му Маруш ги пречека, ги запре, го врати Висара во собата и им рече дека тој што го отепале не бил Зенула туку некој друг качак.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Паљо ја распрета земјата и го извади кутичето.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Рано било, тој не бил гладен, а лебот му тежел, му пречел, па го извадил од торбата и го замавнал во една грмушка.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Потоа отиде кај масата во нишата, седна и го извади дневникот од фиоката. Но не го отвори веднаш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го извадив од џебот ножето што ми беше врзано за појас, пресеков од една грмушка подебела гранка и ја скратив од двете страни така што в раце ми остана едно чукало.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Ако е за верување, Онисифор Мечкојад пак има нож“ рече Арсо Арнаутче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бројчето што ми го купи братот, сосема на крајот, како последно, го изговорија неколку пати па оти никој не се јавуваше, стоејќи во последниот ред на хорот, го извадов од џебот - и токму тој штоф, претворен во двореден костум што го плати татко ми, направи да не се срамувам од доброоблечените скопјанчиња.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сѐ што беше да се пее: за фаќањето на Ристоса, за распинањето, за закопувањето, за влегување во пеколот од каде го извади Адама, та и за самото негово воскресение се пееше цела недела пред Велигден.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И правејќи си пат меѓу имотските луѓе, кои сè уште трчаат пругоре по скали на чардак, влегува во визбата; таму, од ѕидот до вратата, го симнува малото секирче, го сокрива в пазува, поа кога излегува од визба, на Васила, кој остана да го чека пред врата, му вели Одиме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потем го извадија мојот есеј, под шифра „Соломон 909“, го ставија на маса, и рекоа (поправо Луција рече, но тоа беше исто како да кажал и Фисот); „Господине Јан Лудвик, дали е ова ваш есеј?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мудрецот кај кого што работел, кога видел дека му нема спас, го ставил во количка и го извадил надвор на улица пред чајџилницата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Го качија на коњ и го однесоа в град кај казанџиите; тие со триста маки, со разни ножици и глета, му го извадија котлето и му ја ослободија главата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Таму постојано имаше по неколку кокошки, и често по некое јајце, кое за мене претставуваше вистинска радост, јас да го најдам и јас да го извадам од седелото.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се разбира, ниту го извадив некогаш тоа ливче од џеб, ниту некој го побара, ниту ќе го побара.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Му викаше: ”Татко ти со едно, дедо ти со друго ќе ти го извадат умот...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Знаеше дека овој пат вистински со двата прста ќе ѝ го извади гркланот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ајде, народе, одврзвајте учкури и напред да го извајме инаето! - викна дедото Наќе и додека стигна до ѕидот, си ги измоча пачовиците...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го извади татко шејот од дисагите и се сврте кон Петрета: - Да ти го дадам или в црква да ти го донесам?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Го извадил од појасот на покојниот Јаков Иконописец.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Кој чука? - праша. Почека, а кога оној не одговори, Змејко се шмугна во томничината, го извади ножот и со притаен чекор се доближи до вратата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
понатаму од трските и шеварот гледаше Висар, како жените, по умирањето на некој, ја вадеа сета постела на која спиел умрениот и сета покуќнина со која се служел, да ја мијат на езерото да ја тријат: веленце, мутав, постеќија, сазма, клашник, сакма, џубе, ресичка - удираа со пиралките на нив, фрлаа пепел и катранен сапун, луга и жива сода за да го извадат и очистат од нив и допирот и здивот од умрениот;
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сете пари ќе и чуам само за пушки, лели велиш оти ќе ни требат, И уште тука Толе се распаша, го извади ќемерот од Арсланбеј што му го зеде во Старавина со шеесет и пет лири, во кој беше ги сместил и оние од овците од Букри, та ги истури на сакмата и почна да ги брои по десет.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Чекореше со напор. Парчето стакло во џебот го удираше по бутината при секој чекор и беше речиси решен да го извади и да го фрли.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го исчука на една гламна, го извади од џебот ножот со чклен врзан за појас, го иструга лулето одвнатре и го прибра во џебот од џамаданот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Јас почнав сама, планот ми беше да го извадам крстот од гробот, за да не биде како другите мртви што имаат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не го видов топломерот кога го изваде, но, по изразот на лицето сфатив дека Вера уште повеќе се исплаши. Ели не престануваше да повраќа. Се измени во лицето.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Голем е Господ“, ќе речеше татко ми, ќе го извадеше ќесето од џебот во џамаданот, ќе му го подадеше на дедо и ќе му речеше: „Еве, татко, толку можев, толку донесов!“
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Татко му на Петре, Благоја, Бајко, Блаже, благ како пипер, беше ковач: дојден во манастирот од струмичката нахија, село Градец, небаре го извади Петрета како копија од себе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Командантот го извади бележникот и напиша: „Драги Тале! Борбата се разгорува.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ме легнаа и додека татко ми ја држеше главата на перницата, мајка ми се обидуваше со игла да го извади зрното. Ме болеше, пискав, се превиткував. Мајка ми не успеа.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ме виде командирот каде што јадам и го извади пиштолот да ме стрела.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Што е ова? - Арсо се ведна над ќесето што го извади Патрокле од пазува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ковчегот го извадија и го положија на едно чисто плато од десната страна на браната.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Толе му појде на Аќифа, којшто стоеше меѓу жените, и без да проговори ни збор, го фати за затилок од широката флока и го извади од танецот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во Каиро падна во несвест заради заврзаните црева, испуканите чиреви во стомакот и запалувањето на стомачната марамица, а бидејќи болницата беше преполна, внесоа кревет во заедничкиот клозет, за еден грчки хирург да ја усере целата работа и му го зашие своето заборавено шише виски; па тогаш на реденка го исфукаа арапските болничари, а една сестра украла пеницилин, па затоа му даде инекција карбол; потоа доби трипер во газот, па еден замислен англиски доктор го клистираше со врела сулфурна киселина, а некој германски практичар на Технолошка Медицина му го извадил слепото црево со рѓосан отворач за конзерви и ножици за лим (за него теоријата за бактериите беше „чиста бесмислица“). okno.mk | Margina #11-12 [1994] 23
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Туку дедо Геро ќе го извадеше кавалот од појас и ќе го разлееше неговиот милозвучен глас тивко, жално.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
— Што велиш? Лажит овој што испратил овој писмо до мудурот?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Стоејќи на самоти рид на Лисец, од ранецот го извадив бележникот и ги читам белешките што пред тргнување на пат, ги направив во Институтот за национална историја на Македонија каде се чуваат десетици монографии за селата од овој дел на Македонија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тоа му напомнува на оној удавеник што го извадија нуркачите во пристаништето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И го извадил мечот, јурнал, и гусар и борец, замавнал со мечот кон китот и се превртел в море.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Мислам дека тогаш нејзе ѝ го извадија името мошка Петра.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога Маруш разбра дека Трајан го извадил Висара од собата и го шетал по езерото, ќе збеснеше од лутина.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Борис Калпак воздивна. „Ми го подари Трипун Караѓоз. Се плаши - ќе му ги исече некој прстите и ќе му го земе, како што тој го симна од мртвата рака на злодејот со чалма.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Среде транзиција, откако паднаа сите светски железни завеси, ми го извадија пердето од левото око (лево, лево – кој тоа гледа со десно?) Наеднаш ми бликнаа пред очи слики со набабрени, остри бои.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Тогаш го спасија римските војници и кога го извадија од толпата и сакаа да го спроведат во окови, ги замоли да му прозбори на народот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го извади од шарките крилото со здробеното окно и почна да работи над него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го извади ќесето и му ги фрли трите лири, та станаа обајцата и си дојдоа у Сукалови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во еден момент го извадив од џебот крпчето и се избришав.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Татко ми го затвори радиото, го извади шнурот, и го однесе во својата соба, овој споулавен апарат што, за толку кусо време, посеа толку немир.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нѐ бакнаа, и нѐ потсетија да ја заклучиме вратата и да го извадиме клучот од бравата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Му кажаа на Кире дека и неговиот едноног пријател замина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Едноставно не смеел да се повлекува, морал да докаже дека го надвјасал челникот со рогови коса над бледото лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред селото застана крај својата нива и го извади лулето. Ќе те изорам и без коњ.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Прво седна, го извади шамичето од џебот, си ја избриша потта од чело и дури потоа го крена погледот: го здогледа Николчета онаков горделив и надуен.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не беше задоволен. Го извади камчето од кутијата, ја испразни матарката и го спушти камчето во матарката.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Не бев плачела со години, од моите очи ниту една солза не беше излегла од оној ден кога од мојата утроба го извадија моето дете, и сега плачев, неутешно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потем Филозофот го извади клучот, стар, голем и страшен во запците: како заби на некое сподобие што голта тајни и ги чува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Татко во мигот не одговори туку појде кон рафтот на библиотеката на чардакот на кој беа наредени речниците, го извади толковниот француски речник на Литре, започна да прелистува, запирајќи на зборот janissaire, прочита за неговото фигуративно значење: Il se dit, en mauvais part, des satellites d` une autorit quelconque.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога ми го извадија пердето од левото око мигум сватив дека и ласерски се менувал погледот на светот.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Потоа седна крај горското изворче, ја сметна торбичката од рамото, го извади пченкарниот лебец, неколку пиперки и почна слатко, слатко да јаде...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
На мајка ми ѝ се нажалило, направила голем ризик, ја симнала тепсијата од глава и стомната со вода и клекнала до неа да ѝ го извади трнот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа седна на еден камен, го извади кавалчето и почна да свири.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Максим влегува во гостинската одаја, од масата го извадува пиштолот, го сокрива в пазува и кога излегува на чардак на Јосифа, кој станал во меѓувреме, и на другите им вели Ко ќе застуди влезете внатре, а на Васила Митрески Ние со тебе, Васил, ќе се прошетаме малку.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
При секое отворање на вратата од собата и погледнување во небесното синило, во него се јавува истото она чувство што се јави во дедо му Аврам кога го извадија од гроб, кога му го кренаа капакот од ковчегот, и кога тој, здогледувајќи го небесното синило над себе, му идеше да го баци.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Стигнав до зградата од која години пред тоа заминав, се качив по скалите, го извадив клучот од торбата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Другиот ден, пред самиот ручек, ќе го симне грнецот од оган, ќе го извади поклопот, ќе му тури потпршка, троа брашенце и црвена пипер, и - ете ти јадење од кое немаа најаска силниците кои доаѓаа, божем по работа, уште одвечер во Потковицата и заповеда да им се зготви утре за ручек чомлек.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ја однесоа во болницата. Долго време лекарите не можеа да ѝ го извадат плодот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Толе го извади ќесето од пазамарката и истури од него десетина дваесет лири.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Жена му ќе го извади шишето што веќе го довеле, што двајцата, што самата, речиси подолу од половина, и ќе испијат по една.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Котевица излезе да вара да не најде нешто такво некаде низ куќи, а Коте го извади ќесето со тутун и лулето од кочанката.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога ги раздиплив картоните меѓу кој лежеше акварелот, кога го извадив на дневна светлина, забележав оти тоа не беше портретот со лузни, темен и оскбен, тоа не беше ликата на остарената, грешна и гнилежна Ангелина, туку во боите сјаеше ангелско лице, онакво какво таа го посакувала во молитвите упатени до Троичниот Бог и Пресвета Богородица.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Посегна во пазувата, го извади својот часовник и ми го даде.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
На прв ден Водици, уште во раното, го кршат мразот во Алилски Вир и во направената дупка го фрлаат крстот, кој е дрвен, лесен и кој плива во водата, за оттаму да го извади некој од младите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
— А што е ова, бре ќерата? — му се врекна јузбашијата и го извади од џебот на блузата писмото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Фрлајќи ја последната бомба, Орце го извадил пиштолот, се исправил на балконот и се самоубил113.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Викнаа поп, но тој одби и еден од луѓето му отпеа молитва, го исчади со темјан, го кренаа луѓето ковчегот од куќата, го извадија надвор и тргнаа кон гробиштата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Никој не може да оди да го извади наместо мене.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Се изместила некоја коска.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но, во Долнец, стрелањето било извршено. Таму сега водата го подјаде тлото и го извади случајот на јаве.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас се сетив дека тоа беше еден ден откако го извадија детето од мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го извадив пиштолот и — бам, бам, бам, — трипати испукав пругоре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
– Дали сте благословени од света Богородица, кога така го штитите името на нејзиниот премудар син, – одговори калуѓерот и го извади тефтерот од торбата и му го поднесе на поп Јакова, говорејќи му: – Ако милуваш да подариш нешто за света Богородица, запиши во него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На левото носеше златно цурајче. Веруваше, ако го извади, утрешниот ден не ќе го дочека.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Потем ја изгасил свеќата. Го извадил од појасот кривиот кинџал и, без да му затрепери раката, си го забил во срцето...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Така, кога ќе му дотекнело , ќе го извадел кавалот, и ќе засвирел.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
-Туку, водете сметка, зашто гркланот ќе ви го извадам на двете, само ако врз куќава „падне“ лоша сенка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Веднаш застана на место и му викна на Колета. — Запри а гајдата, бре побратиме, да си го видиме есапот со вој пес! — И сам го извади брчалото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не давајќи глас од себе, го извади самарот од зад лежиштето и појде со момчињата кон стајата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Задоволен што сѐ така добро се сврши, Трајче, како секојпат што правеше, го извади кавалчето и засвире...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Едниот бубрег ми го извадија.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ги гледаше како одат по сокаците изнабесени на нив со: кошници, сита, вретена, фртоми, синџири, потковки, ендезиња, брдила, кросна, кации, пирустии, сорови, ченгели, резиња, дрмуни, оглави, гребла, ѕвонци и други дрангулии и викаа умот да ти го извадат; навечер палеа огнови крај езерото кои одблеснуваа во водата како да ја потпалуваат; седеа околу нив со раширени нозе да се топлат;
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Еден од одговорите е дека гемиџиите го добиле ова име затоа што сакале на симболичен начин да кажат дека тие биле луѓе што веќе се простиле од животот и го пуштиле својот чун (гемија) во бурното море, што или ќе го извадат на брегот (ќе успеат) или ќе го разбијат од карпите, т.е. нема да успеат.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Од пазуварката го извади ќесето, свитка цигара од тутунот измешан со тревки и коренчиња.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Најпосле, кутриот Акакиј Акакиевич испушти душа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој го извади од пазувите својот кавал и му го мушна бргу во раката...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Едното е - усетот да ги открива своите убијци уште пред тие да го извадат револверот и да ги спружува на улица без особени церемонии.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
За да разберит чиј бил тој чеел, царот повелал да се соберат сите граждани и гражданки к'де него, за да видит на чија нога ќе се погодит чеелот, та да се познаит чиј је.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Дојде Чучук-Андреј и рече со пелтечење дека луѓето сакаат да појдат и да го извадат избеганиот Онисифор Мечкојад и од дупка на гуштерица ако треба.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На ова Младен инстинктивно го извади пиштолот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со каква самовозљубеност го извади пергаментот од под својата риза, и како само го разви свитокот, и како читаше, и во каква поза, како трубач небесен!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Утринава ми го извадија пердето од десното око. Сега, тазе бистроок, те гледам сета во џиш црвено.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Се поздравија. Трајче го потера коњчето, го извади кавалчето од шарениот селски појас и засвире.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- И ти да ми го извадиш ластикот од гаќичките и од него да си настегнеш праќа, па да ме заборавиш мене и да тепаш врапчиња? - О, никако!
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Откако го кладе разбојот со ќилимот, та дури да го извади, се изредија скоро сите селски невести и баби да видат што ткае оваа јабанџика кај Сукалови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се разбра работата по цело Битолско — Прилепско Поле, а во Мариово веќе слабо се решаваа Турци да навлезат во помал број.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
” Цицам ужас од лузната прободена со игла, подводниот врисок на тапите нерви им праќа предупредување дека доаѓа времето на копнежот, печат угризите на беснилото...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ја вртеше дланката на сите страни и не престануваше да се одушевува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Не го извадил да сече леб.“ „Ни леб да сече ни прачки да делка.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- За секој случај, ти остави ми го тоа што си го извадил, па ќе видиме моиве мечиња ќе остават ли нешто за другите.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Го извади од чантата својот бележник, отвори бела страница, го зеде моливот и му рече на Еда: „Кажувај ми ја вашата азбука!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Никој не може да го извади од кожа затоа што овде никој не смрди, никој не се шверцува и не се бутка за прв да влезе.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Потоа ми кажува дека утре ќе му го извадат завојот и ќе си оди од болница.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Прости ми, браче Мисајле, му велам после, откако ме пушти имелата, дали го извади забот, му велам. - Ене го, вели, и ми го покажува забот на подот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си го извади паспортот од торбулето што го имаше при рака и му го даде на војничето, пред тоа да го побара.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Методија праша што треба да помогне натаму, но Симон му одговори дека не треба ништо, дека е добро што свршиле работа и го извади пријателот од влезот надвор и таму отпростум испија двајцата по една ракија.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Откако ручаа, Трајанка, единственото девојче што веќе неколку години другаруваше со нив и во ништо не беше подолу од ниедно од децата, го изваде од торбата шишето што утрината случајно го понесе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Едниот бубрег ми го извадија. И другиот не е добар.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Полесно беше да откорнеш столетен даб од гората, отколку да најдеш работа и да го извадиш парчето леб.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ако од фашизмот го извадиме имеријализмот, сè уште ги имаме Франко и Салазар.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Од неговиот старински термос (тој го вика матарка), пиевме вода, а најинтересно од сѐ беше кога дедо го извади големиот војнички дурбин и јас цел час не го иставив од очите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се свести во полската болница на фронтот каде што му го извадија куршумот и му кажаа дека патролата само него го нашла жив и дека имал среќа што не бил смртоносно погоден.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Го извади својот пасош од ташната и го стави на масата.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Прво го извади пакувањето од половина килограм со немелено кафе и го стави на масата, в десно од себе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Од едното уво, од десното некако успеав да го извадам гравчето. Од другото - никако.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Застана пред него со двете раце потпрени на шанкот и прво си ги прибра рацете, бурична во кесето опашано през половина, го извади нотесот и ставајќи го на шанкот го праша Марка: „Има ли тој таму некој телефон?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Посебно ми беше смешно кога татко ми го извади апаратот и во таквата како божем семејна атмосфера со полуавтоматскиот апарат облепен со селотејп на разлабавената поклопка за батерии, со тој апарат отчука две фотки.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Го извади листот со заветот на дружината и напиша уште една точка: „Да се мрази непријателот.“ ***
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И кога Трајко го извади од торбите заирето, меѓу другото светна сребрен крст со гровчиња и две прости бакарни грибнички неподресени ни со стари пари.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И јас со страв го извадив ножот од појасот на војводата. Му го подадов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А Толе се осмели до лудило. Влезе во Ерековци, на саат место од Прилеп, го извади крволокот Авмеда и над Алинци го закла со ножот, та го натера Андона да напише на една пачавра, што му ја закачи на минтанот на градите: „Вака ќе помине секој Турчин шо ќе дигне рака на рисјанин“, Сите давии зборуваа само едно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Луѓето нѐ бранат, нѐ откинуваат. Ама кога го извадов пиштолот, сите се потргнаа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А тие, пак, кои тазе имаа ставено златни заби, само мус - цус, правеа или со нокти чепкаа по зинатите усти за да го извадат комачето месо што им се зари меѓу заби...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)