го (зам.) - подаде (гл.)

На друго место барајте го, овде го нема! и токму сака да стави шеј што ѝ го подаваат врз купот, кога купот почнува да се лула и да се поткрева.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сестрата на шоферот му го подала бебето, мислејќи дека тој е таткото.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ја размислил работата и една вечер, редницата ја тргнала софрата по вечерата, а тој го извадил ќесето со тутун, го наполнил лулето и му го подал и на синот: „Нà, запали“ – му рекол.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога ми го подава пакетчето, ѝ паѓа тенката, лева нараменица, со облата дојка до наежената, капинеста пупка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тогаш другиот му го подаде револверот, скоро му го тутна в рака.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Го подаде едното рокче, го помириса свежиот пролетен воздух, па кога се увери дека пролетта навистина дошла, ширум ја отвори вратата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Потоа го подадов лебот и мајка ми кога го виде уште повеќе се налути.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
— Извади од пазувата едно јаболко и ѝ го подаде на снаа му на Ристета, која му прави здравоживо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По смртта на Сара, неколкупати ја посетив Клара во нејзиниот дом, но таму ме дочекуваше непријателството на нејзината мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И тој се пресегна, па од прстот на жената извади еден прстен и му го подаде на ибн Бајко, а другите три, без да ги разгледа, ги спика во џебот од своите бечви.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Потоа го соблекува палтото, му го подава на Васила и зема да се качува направо спрема седелката, која е водорамна пукнатина во спилата и пред која, од левата страна, расте ниско и осамено дреново дрво; за него, смета Максим, ќе се држи кога ќе го убива кобникот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пред смртта, Сара го најде глуварчето, пресувано, меѓу песните од книгата што ѝ ја даде Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека Бети отиде по завој и алкохол дозволи ми да ја погледнам раничката! (Тики збунето му го подава исечениот прст) Тики, младо момче, ова се прави вака! (му го цица прстот) Тики: Ох, Еди, се однесуваш како Дракула.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
— Ќе појдите, чорбаџи Мито, по оваа работа кај колегата мој — италијанскиот конзул, — промрмори конзулот и седна на масата, та напиша два три збора на француски и му го подаде на Мита книжулчето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
ЛУКОВ: Одлично. (Му го подава писмото што го имаше Фезлиев.) Сега, веднаш со ова писмо ќе појдеш кај Иванов и ќе му ја раскажеш случката.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Една болничарка се обиде да ја запре со енергичен удар по дланката, но мораше да се послужи и со заповеден извик: „Застани, ти наредувам!“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Всушност, жената го натера своето дете да го подаде бебешкото раче кон нејзе како таа сега да е некој ѕвер без канџи до кој вашето дете може да се приближи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Петра пронајде суви куверти во бовчата, ги поднамести убаво околу себе, Петелот што пронајде меѓу пљачките, ѝ го подаде на Чана да најде тенџере и вода за да го испопари, искубе, велејќи ѝ Направи чорба за сите дечиња, симни се долу и на Роса подај!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Чекај тогаш, да цицнеме уште малку од пагурчево. (Пие и му го подава на Митрета, а потоа зема од мезето).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Рабинот му дава на Јехуда да отпие голтка од виното, а потоа пехарот ѝ го подава и на Алегра.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дај му го на кого сакаш, а мене кажи ми со уста да те слушна од кого е и шо бара тој шо ти го даде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го отна чепот како да активира мина и му го подаде бинлакот на Геро, не да му припука во рацете колку да го вкуси на устињето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
АРСО: (Му го подава цвеќето.) Подржи го цвеќево.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Им го подаде. Прво на Шишмана, - Ајде внуче.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Едно дете се одвои од останатите, дојде до самата ограда, се наведна, скина глуварче и ѝ го подаде на Сара низ решетките.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Трајче му го подаде кошничето со јајцата и му рече: - Нафта! - и му го подаде шишето од газија.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Шабтај му го подаде кибритот на својот син.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Вера целата зацрвенета во лицето му го подаде букетот на татко ми и рече: - Толку многу цвеќиња има, што не можам да ги однесам до дома.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Без да го изговори името на Хелвиг, го извади писменцето од чантата и ѝ го подаде.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Еве како рекол: - Море, гости, ами што замолкнавте, сите што не му се одгоорите на домаќино, што ве канит за да отцепите некое дрво, туку чекате јас да одгоорам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На умрениот му требало шамиче за да му се избрише крвцата од устите, другарката Оливера Срезоска со солзи го подава своето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Краста (Станува и му приоѓа): Стој, Тики, не мрдај!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Да, да - рече тој разбирајќи ги нашите погледи, нашите срца, и, проклет да бидам, сосема нежно, внимателно, со тресливи раце му го подаде дрвцето на Кејтеновиот син.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Брзина на светлината - Cour carré - Како што затвореник излегува на прошетка под надзор, сам и молкум да се насладува горко на дневната светлост инаку обична, тогаш света; како што несвесното си го подава грбот на есенското сонце да се згрее а лицето да остане темно, како Месечина од онаа страна на видливото; како што затрупаниот бунар посесивно и со мака ги чува подземните води усовршувајќи ја мајсторијата да ги заташкува трагите и да создава привид на секнат извор; како што квадратот е круг, и крст и триаголник, удвоен симетрично и синхронично; како што жената си краде од сонот за да добие време за да биде „нешто повеќе"; како што нема добивка ако нема загуба како што нема сенка ако нема предмет ; како што медитацијата бара отсутност при подотворена свест за светот и душа а енергијата е материја помножена со брзината на светлината на квадрат - така дворот врамен со ѕидини желно кон небото над Лувр зинува се простира префинето како акт на Роден или можеби на сестра му, Камила со намера да го покаже замислениот ерос на торзото видено одзади метатеза на тихоста манастирска и метрополска; - така стихијно надоаѓа тихиот дожд желбата да бидам во средиштето на симетријата бесконечен и рамнодушен број ослободена од суета, од неразумно самољубие зашеметена од ненадејната рамнотежа на крстот, на квадратот, на кругот и да се успокојам, ако веќе морам оти со толку тревоги од различно потекло добивам порив да излезам од себеси а потоа како ќе се сложам и составам во едно, знам ли?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Крстовица го одврза торбичето и го подаде преп лицето на Кузе велејќи: - Ете, троа пченичка собрав...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Уште дедо Иван и не седна убаво, а Бојан бркна во џебот, извади мало шишенце и му го подаде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
— Дал ти бог добро, бег, — одговорија во еден глас Куле и Трајко и Куле му го подаде столчето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Шишман лизна и му го подаде на Србина. Овој одвај повлече една цела капка.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
КОТЕ: Не велам не!... (Пие и ѝ го подава на Фроса).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Стојан му го подава шишето со ракија и се врти кон Турчинот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Никогаш не ѝ го простив тој нејзин каприц да се покажува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но тој веќе не беше тука; бесен, излезе од семинаријата, па се врати со слово друго и ми го подаде препис да учинам, а тоа слово, со буквата Ж што почнуваше, на друг го даде за умножение.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Гавранот, војнички удри со високите топуци на новите чевли и го подаде шишето.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Откако ќе го заврши, му го подава на Методи.) Однеси му го ова на Крстју.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Австриските цариници некако се збунија кога тој ги подигна рамената на нивното обраќање на германски и им го подаде темносиниот македонски пасош.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во преминот имаше една срна и пред неа бате Јоле со сенце во раката како да ѝ го подава.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Едо му го подаде својот пасош.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Цене Папчев му го подал ножот на првиот. - Ајде, стрико Симоне. Дери. Волево е заклано, не ќе му ја вратиме душата. Дери!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подај а, подај а вамо кај мене картата, домаќине, оти ние попоите за мака сме родени.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А потоа ја разгрна на скутот ленената крпа и го подаде убавиот краешник Водата е подолу самата ќе ти се понуди, рече.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
- Ма, какви лулашки! Забрането ти е да одиш воопшто на лулашки, да паднеш таму да се искршиш!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас му го подадов пагурчето на Даскалот: - Еве- реков – поздрав од дедо ми Крстин.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Првото што му го подаде на Винстон оставаше некакво чудно, а сепак познато чувство под прстите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мануш се врати нерасположен, со црвени очи од замор и сонце и плашливо го протресе за рамо. „Брат ти не е веќе таму“ му го подаде стутканото писмо.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Христос одговорил: - Оној е на кого Јас ќе му подадам залак - и му го подал на Јуда Искариотски и му рекол: - Што ќе правиш, прави го побргу!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Тета се скамени од ужас, го фрли парчето леб што сакаше да ми го подаде и се стрча кон Бреза.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Зеде еден послужавник и ѝ го подаде да го избрише.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Потоа зедов уште едно парче кожа и го подадов накај мачката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Тој го зеде пликот, го доближа до очи и му го подаде на Американецот - О, Детроит!!! - радосно извика тој.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Полицаецот ми го подава писмото и ми вели: - Повели, пак те викаат за борба.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Секако, - одговори тој, - ми го подаде помалиот, а поголемиот, еден во црна кожена футрола, го стисна силно во раката.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ајде, аирлија работа, Стојче, - го пречекува стариот и му го подава ножето, а го позема палтото што Пискулиев го беше само наметнал преку рамо.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Брат ми ја позеде книгата, од помеѓу нејзините страници испадна пресуваното глуварче кое во паркот едно дете ѝ го подаде на Сара низ решетките на оградата, и кое таа го имаше ставено меѓу страниците од книгата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Ангелија... Седеше в претрупана полутемна одаја на железен кревет и имаше златникаво зелени очи. Ѝ го подадов писмото и се наведнав над леѓенот во чија вода некаква ситна бубачка очајнички пливаше во круг.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Крсте, Стојан и Нешка не еднаш стоеја до плетот и ги гледаа пчелите како влегуваат и излегуваат; како тие што влегуваат, носат жолт товар на нозете, го подаваат на „мајсторите" на вратата и се враќаат по нов материјал за нивното зимовиште.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Поодил што поодил му текнало нешто што требало да го нарачат на жената: - Туф бре, види како заборавив нешто да је нарачам на жената ми - си рекол сам со себе - ја чекај ќе се вратам, нема чаре, за на аџил'к и утре се оди, дните в торба не влегоа, кога ќе сторам ниет, тогај ќе одам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Татко ѝ го подаде на Мајка дебелиот плик со пари.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Потоа таа ѝ го подаде и писменцето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Отиде и од собата донесе дрвено стапче на кое некогаш стоел сладолед. Ми го подаде.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Да и пратите и ниј во Софија за пушки.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Штом Бошко се приближи и додека да го поздрави, дедо Најдо, чиниш не му е грижа за добарденот на Бошка, рече: - Седи, намести се како ти е најубаво, - и му го подаде ќесето со тутун.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Таа ми го подава лепчето на мојата душа, топлата погача на здивот на родниот дом.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Секогаш кога ќе ме замолеше да ѝ го подадам тоа кожено коланче јас грубо го нарекував каиш. Нели, само за да ја збеснам!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Голем е Господ“, ќе речеше татко ми, ќе го извадеше ќесето од џебот во џамаданот, ќе му го подадеше на дедо и ќе му речеше: „Еве, татко, толку можев, толку донесов!“
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Но во тој момент се истури залп од десетина пушки од аскерот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Евдо, асистентот на асистентот - снимател, беше понел од дома шише своерачна сливова; но Геро, како асистент - снимател, го држеше шишето меѓу колената, како да беше веќе трајно негово откако Евдо му го подаде прв да ја вкуси и со една голтка да ја оцени.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Никогаш не му беше удобно некој друг да му го подава лебот, та секогаш работеше, дење и ноќе, за да не им биде на товар на оние што веруваа во него и во Радосната Вест.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
КАТА: (со левата рака му го подава на Пандета пагурчето, а десната ја држи на градите) Повели!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Бојан го пресече на две и едното парченце му го подаде на Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потем го симна прстенот од својата рака и му го подаде на Филозофот: „На прстенот има запис со сосема ино писмо, донесено од крајот на земјата; прстенот е во воен грабеж стекнат, од прадедото на мојот прадедо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми го подадоа малото тело – ја држев ќеркичката на Ева, се радував.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Двајца мажи влегуваат во гробот, кој нема како денешниве рамно дно, туку на дното на гробот ископана е правоаголна дупка, нешто како гроб во гроб, и во неа го положуваат стрика Анѓела, откако пред тоа го подземаат од други двајца кои им го подаваат завиткан во веленце.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Остатокот од пешникот ѝ го подаде на Мара и потоа тројцата засркаа од гравот, држејќи ги во едната рака коматот леб, во другата лажицата. Братучедите лакомо јадеа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман со растреперена рака го извади кутивчето од џебот и му го подаде.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сѐ е тука, - молбено рече Крстовица.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
ЈОРДАН: Ај, на здравје, Божано! (Тргнува голтка и и го подава пагурчето на Божана).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Скришум, кога го полнеше чанчето со вода, за да му го подаде на првиот бригадирец под насипот, Мече налеа вода и во својата направа.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Клучот нема да ти го земеме. Ти докажа дека совесно се однесуваш кон она што ти го доверивме. И понатаму ќе си - клучарче.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Да, сакам да ме љубиш со бакнежи на устата своја!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Што се однесува до загатката од белешката „Кон расказите“ од првото издание „охрабрен од еден опитен прозаист“ посочувам: тоа беше даровитиот Венко Андоновски, кој, во еден творечки разговор во мојот „Кафез“ во Нерези, ми го подаде моливот за да го напишам ова што денеска го читате.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Од некои причини што во соништата не се кажуваат, човекот не може да се пресегне да му го подаде куферчето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
АРСО: (Тресејќи го.) Бреј, правови! Откаде ова чудо, чорбаџи Теодосе?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Шишман го подаде колкот и двајцата, со дланките отворени, беа вдадени кон матарката како врапче да ќе фаќаат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Многу пати сме го читале, рече Кире и му го подаде на Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Да видам, - замоли Саше. Кире списанието му го подаде, а Саше восхитено подзина: - „Вљубени срце“! - извика воодушевено.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ана ми го подаде доминото, и јас го спуштив во кутијата покрај мене, во која на голем куп беа ставени книги, сувенири, дребулии кои требаше да бидат фрлени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со надеж на исцелител го подал рацете и исправен, и во тврдоста нечујно подвижен, зачекорил несовитлив во половината и во глуждовите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Од офицерската чанта командантот извади тетратка, скина лист и му го подаде.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас ќе му скршев едно парче леб и ќе му го подадев в уста.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Таа еден ден, вообичаено по завршувањето на работното време, се врати со загадочна насмевка на лицето при што, од чантата извади еден лист хартија и му го подаде на авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По таа напорна експликација, генералот ги собра капките пот од челото и ги конзервира во шамичето што му го подаде сопругата, а тој го здипли во џебот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Јас сум Трајче - одговори тој и им го подаде писменцето.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Го извади од врзопот клучот од првиот ковчег со списи и му го подаде на Татко.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога се врати Орде, тој му го подаде: „Еве ти дојде писмо од љубовницата, прочитај го и ти.”
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Море, ај коа ти велам, жено, испрати ме - је рекол - што ми требат мене попои попадии да ми се крева арч.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога останаа сами и кога попот Ставре отчита тоа што требаше да отчита, па му го подаде на ибн Пајко залчето натопено во вино, црвено како крвта Исусова, тој се скубна уште неколкупати низ брадата, па рече: „Е сега, да не се фалам многу, ама со помошта господова и ја смислив една итрина, сине Марко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас толку минијатурна пред грандиозната катедрала ѝ го подадов мојот апарат на Госпоѓа Изабел. Ве молам да ме сликате...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во кујната печеното јагнешко месо и печените пилиња беа исечени на парчиња и чиниите беа преполнети со нив и стратегиски поставени на долгата маса, така што никој од никого не мораше да бара да му го подаде печеното.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Какви се тоа вештачки дилеми? - ми потврди Живко и сам му го подаде празниот бокал на Диовецот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Земи – рече на албански и на најблискиот му го подаде стомнето со вода.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од каде знае дека сум била? – се зачудив, но сепак реков: - Не сум била јас, моите беа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Јас ли прв? - праша Денко. - Ти си гостин, - рече Бојан и му го подаде грнчето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Другиот дигнал еден камен од патот и ми го подал. „Еве ти камен, дај ми ја секирата“.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И токму кога решивме да ги изедеме сендвичите што ги носевме и да си отпочинеме изморено од големото возбудување, дедо срипа како змија како да го каснала, ми го подаде помалиот пиштол, го откачи петлето на својот, и викна: - Внимавај, на пет чекори од тебе има мечка!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Од подотворената врата виде како мајка му, без било што да каже, му го подаде писмото на татко му, што беше дошло од жената.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Има и писмо за тебе“, рече мама и ми го подаде.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
По излегувањето од Алимасковци, Бајракот се наврати кај Бабовчето и овој го внесе во визбата да му соопшти некаква новина од Мариово.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас страмежливо му го подадов ливчето со напишаната на него адреса.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Чепка во торбата, во чиниче измеша во вода од расипаното брашно и му го подаде на Кузе, велејќи му со глас на бајачка: - Изеди го ова и фрли го појасот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тропањето се смири кога тој го зеде меѓу палецот и показалецот и го стопори како да му го подава на фелдфебелот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Повели,“ реков, и му го подадов крпчето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не, јас пеам само за мојата мајка. Таа од далеку ме следи, јас ја препознавам во мојата тишина, која другите не ја разбираат...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- А твојата посета кај него од минатата недела? Еве, прочитај и самиот – Грофот ми го подаде спомнатиот преглед. – Погледни го наведеното!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Глуварчето падна на нејзините гради. Повеќе не се видовме со Сара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кајмакамот пак почна да вика за предавање. Му се придружија муљазимот и бимбашијата; Шаќир врза на пушката едно бело шамивче и го подаде низ прозорчето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Овие пари, петстотини лири, ми ги дадоа Трајко и Толе да ви ги предадам за пушки — им рече Крсте на Грабула, Бајракот и брата му Алекса и им го подаде црното шамивче во кое беа врзани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Земи го писмово и однеси му го да видиш што ќе рече — му го подаде Дорев писмото и го испрати.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ми се скрши... еве, само три букви...“ шепна разочарано.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тие ни го подадоа цвеќето, а мене рацете ми се зафатени со друго.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таму беше отидена да изучува модерен балет, тап, и балет.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кадијата стана со писмото во раката, му се приближи и осорно му го подаде. – Ha! Земи! Утре уште в зори да тргнеш. Ќе чекам абер.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тато го забележа моето несвесно движење кон клучот и спокојно рече: “Не, нема потреба да се грижиш.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
РАЈНА: Повели, стрико Кољо. (Ги става пиперките пред него и му го подава пагурчето).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ја повикува на танго, а таа сериозно му го подава своето мало, голо, деформирано стопало.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Карабуклијата пак шмркна од пагурчето, му го подаде на дедот Петка и тој да го накваси грлото оти од многу зборување беше му се засушило, та откако се поналакти на другиот лакт, се заврте кон Доста и почна: — Арно вели побратимот, внуко, арно вели.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Секогаш кога потоа ќе се сетев на неа, помислував на она глуварче и на нејзините раце кои го поземаа свежото цвеќенце во паркот, кога низ решетките на оградата ѝ го подаде едно дете; на нејзините раце кои го кренаа пресуваното глуварче од градите кога тоа падна од меѓу песните на една книга. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка му пак станува, пак сече лепче, го мачка со мармалад и му го подава.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Трајче грабна два сандаци и итро, ползејќи се врати назад, се одвлечка до чичко Анѓелета и му го подаде сандакот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кирил му го подава шишето.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Го испи шишето и му го подаде да му донесе другпат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
МАРА: Да се напиете, како било... (Брзо им го подава пагурчето, кое го вади од ковчегот).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Но, кога кожата на Атиџе се смири, го повлече црвенилото и под наборот го подаде младиот и тенок слој на голуждраво птиче, па кога Атиџе ги поврати своите стари навики, одејќи со придружбата секој вторник на капење во Чифте-амамот, а бегот него штедро го награди и го испрати назад во Блатието - тој секој вторник, зиме и лете, напролет и наесен, дојден во градот како пијан, се гледаше себеси како цупка пред амамот, чекајќи таа да се појави и само малку да го потргне фереџето, божем ветер го сторил тоа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Извади од него едно мало шишенце со виолетова течност, го отвори стакленото капаче, и му го подаде на дедо.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На сите им светнаа лицата; сите истурија по еден кош благослови на Адемова адреса; тој пак почна да ги реди децата со шеќери, а за старите извади од другиот џеб на ќуркот едно оканиче ракија и и го подаде на Трајковица: — На, земи, свекрво, овој шишето и тури по еден ракија за аирлија!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Извади од под сламарицата темнозелено шише и ми го подаде со трепетлива рака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ја праша дали го читала Зола и таа кимна со главата, па додаде дека го читале во училиште.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Тебе ти е редот“, му го подаде шрафцигерот на Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ова?,“ праша Ана и подигна една книга, приближувајќи ја до очите на Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јаков го подаде кибритот кон Рена.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го извадив од џеб празното кутивче во кое некогаш се чувале грамофоски игли и му го подадов.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Од ноќвите, од онаа страна до мијалката, извади сомун леб, ѝ го подаде на средната ќерќа, Мара, да им го даде, а таа остана кај мијалката да го оплакне котлето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Пред двеилјади години, Синот Господов-Исус своите следбеници ги подучувал дека секогаш треба да го подаваат другиот образ ако претходно добиле шлаканица.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Потоа како да се сети на нешто што заборавила, извади од џебот чоколадо и ми го подаде половината, а половината го јадеше самата таа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа бавно се придигна, преправајќи се дека е болна, се довлечка до креденецот, отсече парче леб, го намачка со мармалад и му го подаде на Мирка.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Побара уште една цигара, а Марија ѝ го подаде остатокот од натопената кутија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Гледав де во малечката, де во мајката, која уморна лежеше на креветот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И јас со страв го извадив ножот од појасот на војводата. Му го подадов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А Едо треба да го земе куферчето што човекот му го подава, траба грб да ѝ сврти на Германија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш Трајче свари чај и ѝ го подаде на мајка си.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Вади пакло цигари, му ја подава на Саздо; овој зема цигара, му се заблагодарува со нишање на главата, па откако ја навлажнува, го прифаќа огинот што шефот му го подава од скапоцена запалка.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Ќе те носам во управата па таму, на управникот се ќе му објасниш, значи на командантот, разбираш?...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Елена ѝ го запиша на едно парче хартија, што го извади од чантата. Ѝ го подаде.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Веднаш беше изваил тепачот едно тевтерче од пазуа, завиткано во три мушами еднонадруго и му го подал на кадијата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Мајка му пак отсечува поголемо парче, пак го мачка со мармалад, му го подава и му вели: - На, најади се па не ми додевај.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Ти води ме низ Индија, оти ја познаваш, веќе си била – рече и ми го подаде атласот и црвеното моливче што го имаше подготвено.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Малото полека го спуштив во водата и тоа преташе весело, а таа, со клатење налево - надесно, се преврте на грб и со едната нога го јавна овој нејзиниот, па се исплашив дека ќе му напукне бутна коска и им го подадов Барбариче... и, кога првата капка ја допре, таа веднаш го прострела со поглед и навежбаниот се исправи, го грабна детето и го свитка во бањарка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Со прво домаќино донесол еден голем пагур ракија и го подал на трпезата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Туку сега, за да не ја срамотат, готова е заради утрешниот ден и за споменот да го даде меновникот, да се откаже од дел од својот живот, иако и беше јасно дека и тој чин е недостоинствен и низок.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мито го зеде книжулчето и длабоко воздивна, правејќи го тажно лицето како да е брат му на умирање.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Срната внимателно и плашливо го подаде муцето кои сенцето што ѝ го подаваше бате Јоле, го подушка, малку се поремисли, подразгледа наоколу и фати да си јаде исто како што од рака ни јадеа јарињата и јагнињата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А мама Злата ѝ го подаде цвеќенцето: „Ти носи го и ќе го ставиш во твојата соба.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Мишко од внатрешниот џеб на палтото извлекува свиткан лист хартија и преку вазната со цвеќе му го подава на Саздо.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Таа се хранеше од она што ќе ѝ го подадеа пиљарите или месарите, она што таа ќе го најдеше покрај лозјата и градините.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој застана, го подаде јазикот кон неа и потрча кон пијаниот Русин.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Неколку минути не изусти ниту збор, не се ни помрдна, недоверливо гледајќи во мојот пријател со подзината уста и со ококорени очи; потоа, доаѓајќи си малку на себе, зеде едно перо, и по неколку прекини и џарења во празно, најпосле пополни и потпиша чек на педесет илјади франци и преку масата му го подаде на Дипен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Кога ќе најдеме сѐ друго што е потребно, ќе ѝ направиме на куклата и коса, уста и нос.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Не, ова не е мој текст – реков – некој го вметнал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И Шаќир како Бајракот не малку се изненади кога го виде Ѓура в град, но овој веднаш им ја објасни работата на обајцата: — Me пратиа војводата и Бешот да и донеса и виа пари; — и бркна во пазамарката од мариовската кошула, та извади и тој црно шамивче и му го подаде на Шаќира.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Неколкумина пак биле собрани околу закланото воле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Разнесувачот на поштата од судот, ѝ го подаде пликото.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Конечно се освестив и сфатив дека Дино не е тој што ’ржи, туку дека звукот доаѓа од под мојата брада.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога се исправа пред седелката, со левата рака држејќи се за дрвото, а во десната држејќи го секирчето, некое време се навикнува на темницата внатре, потоа, кога го здогледува бувот, исправен и скукален сред седелката, го зема со секирчето од страна, оддесно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се доближи до мене, ја пружи раката и ми го подаде. Не гледаше во мене.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тој го подава јазикот во нејзината уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го заврши писмото и ѝ го подаде на сестра си: „ Тине, само една молба: те молам оди во петок во 18 часот на клупата кај сато и дај му го писмово“ и легна во креветот додека од очите и извираа солзи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Нејзиното бебе е завиткано во шал, истиот шал што таа еднаш го имаше постелено врз каучот во дневната соба на нејзиниот стан во Сан Франциско.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„За почеток - добро. Другпат подобро!“ охрабрувачки го удри по рамото Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)