го (зам.) - прочита (гл.)

Иако го прочитав нејзиното име и презиме на штичката, на која покажа татко ми, не можев мајка ми, нашата жива, секогаш насмеана добра мајка да ја поврзам со ова купче натрупана земја и со оваа грубо изделкана и испишана со црна боја штичка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
11. Ми го донесоа записникот од истрагата. Да го прочитам и да се потпишам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Доктор Пачев вели дека нема таков впечаток од она што го прочитал од мојата книга.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За миг беше во искушение да влезе во едно од сепарињата со чешми и веднаш да го прочита.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Доколку Џорџ Орвел случајно го прочитал ќе се почуствувал инфериорен и ќе ја запалел 1984 уште необјавена, како Гогољ што му го удрил ќибритот на некои свои писанија.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Ви благодарам.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Разговорот воден на каурски јазик и средбата на Анѓа со Ангелета ги окуражија другите сужни и сите му заблагодарија на господа што ќе им помогне на овој начин; дури и оче наш го прочитаа во себе тие што го знаеја.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Го прочита два пати... Не влезе дома.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој го отвори, го прочита и виде во што е работата: – Каде се овие луѓе што се споменуваат во писмото? – го праша Мехмед везирот што му го даде писмото. – Во затворот – кусо му одговори овој. – Нареди да дојдат пред мене – беше уште покуса наредбата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Внатре во театарот, ако авторот пишува, а оние кои треба да го прочитаат напишаното не го прават тоа, тогаш тие се движат наспроти природното, наспроти совршеното.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Така го прочитав и романот Времето на козите на Луан Старова.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој го пишуваше дневникот за О'Брајан: тоа беше како некое бесконечно писмо кое никој никогаш нема да го прочита, но кое беше адресирано на една одредена личност и кое добиваше тежина од тој факт.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Христина го отвори, го прочита и директно ја погледна Томаица.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Една недела пред да згасне, татко ми, во платнениот стол, сокриена во куќниот мантил, дебелиот шал и ќебето, ја замолува пријателката од младоста да му го прочита мојот штотуку објавен расказ.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога го прочита првиот чин, Грдан ја крена главата и го задржа погледот на таванот, ем да ги одмори очите ем да го премисли прочитаното.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Прв флерт и прв тежок и неизбежен јунашки грев; неизбежно каење и страв да не му го прочитаат гревот од очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој покажа кон вратата, таа тргна, но ливчето ѝ падна без таа да забележи; класниот стана, го зеде, Луција веќе беше надвор; Фисот го прочита и се вцрви (беше ќелав, но жилав маж, со брада, и јас првпат видов дека брадата не можеше да го сокрие неговото црвенило, оти ќелата му пламна како да е лице).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
3. Марин, небаре го прочита, му рече: „Сега мислиш дека си рамен со бегот?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И потем, на знак од логотетот, чие лице сјаеше од среќа, оти печатот на проклетството веќе беше избришан од царството, Лествичникот го прочита она што го беше отклучил од записот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бино се однесе кон ова писмо како Јован кон неговото кога му го однесе Коле Куков на Сињак, та и тој ги повтори тогашните Јованови зборови кога го прочита: „Ќе му кажиме, кога ќе го видиме“, го искина и продолжи со потерата да го брка Јована.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Засега нека ви го прочита попот, но најдобро ќе го разбереш кога сам ќе го прочиташ.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Расказот Мртвиот бог, Татко го прочита внимателно.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Некој патем го прочита хартијчето што му падна од челото, го одбележа во книгата, ја тутна молитвата во џебот на дедо Васја: „Немој да ја загубиш“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сега ракописот на Балканскиот клуч, испратен по електронски пат, требаше да го прочита и Елен Лејбовиц.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
А татко ми зад мене, сѐ гледал и потоа ми рече: Што беше она што го читаше? а јас бргу да се снајдам, му реков: Таа девојка не е писмена па ѝ го прочитав писмото од некое беќарче.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сликарот го прочита писмото, повторно го полазаа морници и повторно се стресе.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Везирот почна и го прочита докрај писмото. – Стој – викна султанот кога ги слушна последните зборови дека слугата што го донесол писмото е еден од оние што се спасиле при последниот обид да се фатат разбојниците, и го праша везирот: – Каде е тој наш слуга што го донесе писмово?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Како сведок, Милан се јавил пред Судот и го прочитал следниот однапред подготвен текст: „Господа судии, долупотпишаниот осуден во врска со настаните во градот од 28, 29 и 30 април, сѐ што сум рекол во врска со обвинетите лица на кои сега им се суди, е забележано во протоколите на Воениот суд.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Само што го прочитав насловот на нејзиниот текст се онерасположив: Гласеше: „Ступидарии за една употреба“, па, иако не разбирав што тоа точно значи, почувстував дека не „ми мириса“ на добро.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но подоцна кога го прочита она што Илко го имаше напишано на гобленот, разбра.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Винстон го прочита неподобниот напис.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Никој умен на лицето од Земјата не можеше да го прочита, иако Граматици викав многу и многу товари азно сум дал за да узнаам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, сепак воочив дека дејството на дрогата е минливо. okno.mk | Margina #10 [1995] 113
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Го прочита извештајот од збор до збор. Двапати.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Климент Камилски убаво го прочита посоченото место и името на мистериозниот Транк Спироберг.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не е шокантно ова што го прочитав, дури и да е точно, а не мора да е точно, но шокантна е сличноста на приказната со оваа што вие ја раскажавте.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тука беа сите оние нивни избележани стебла, а сега тој можеше на едно дебело дрво во корубата да го прочита и она, што го имаше врежано тука со својата секира еден од младите, што доаѓаа преку летото долу, во нивната пилана.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дека се слушаше од гробот во тоа немаше сомневање.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Логотетот, значи, му ја преподаде целата таа ука на Филозофот, му раскажа дека најмногу би сакал кога тој или Лествичникот би успеале да го прочитаат тајниот запис.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Онаа што му беше шеф го прочита последниот пасус што го напиша.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
— Евет, мудур ефенди, — изусти Ибро и излезе низ врата поведен во знак на послушност, а мудурот пак ги кладе очилата и пo десетти пат го прочита писмото дури да дојде јузбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Многу често сум се прашувала дали можеби и таа знае да лета на килим,и каде оди, и со кого? Ѝ го прочитав писмото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Почнав да пишувам. Бев изненадена кога на крај го прочитав текстот начкртан на тефтерчето.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И ми стана жал за мене, а почувствував голема лутина спрема мајка ми, таа неправедна и неблагодарна жена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Прекрасно! – извика таа. – Чудесно!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко му го прочита и преведе записот на предната порта на џамијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа беше напишано со големи букви во нејзините очи и тоа јасно го прочита иако не беше писмен за обично писмо.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Конечно, ѝ го предадоа; таа го отвори, го прочита и се вцрви толку што мислевме дека ќе падне во несвест; се сврте околу, погледна низ целиот клас, и мене ми се стори дека особено долго гледа во мене и Земанек; потем одеднаш побледе, стана, го стутка ливчето под блузата и побара од класниот да излезе надвор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еден ден дедо доби писмо и ѝ го прочита на баба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Најпосле, општо се смета дека разговорите вклучуваат двајца или повеќе луѓе кои наизменично земаат збор и кога секој мора да чека прилично долго време за да дојде на ред.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Можеби некому во скут ќе му слета, можеби ќе го прочита.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Потем замоли да му се даде слово сочинето со тие букви, и рече дека утрината ќе го прочита на глас, пред сите нас, и дека ќе каже за какво собитие говори словото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во записот ја опишал својата судбина и го оставил аманетот, што во тој суден час и суден ден го прочитал (доведен од судбината) умниот и учен гостин од Индија, за да го одведе нашиот другар истиот ден и истиот час во палатите дедови, во одаите царски.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Веројатно брат ми Коле го видел нашиот момок Васе како ми носи писмо од тебе, го зел да го прочита и му го дал на тато. Татко ми е многу, многу лут.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Татко веднаш го прочита овој незавршен роман на Флобер, значаен колку и Божествената комедија на Данте, Пантаггруел на Рабле, Дон Кихот на Сервантес.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тие всушност беа смирени со седативи, а оваа сенишна градба со дебели камени ѕидови и студени столбови беше болница за душевни болести.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„А дали било вообичаено - јас само го наведувам она што сум го прочитал во учебниците по историја - дали било вообичаено тие луѓе и нивните слуги да ве туркаат од тротоарите во сливниците?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Седнав со лакомост да го прочитам она што беше напишано на подврзаните листови хартија, тврди и пожолтени, на аглите подискинати или свиени.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не знам зошто така го скрив, за никој да не може да го види и да го прочита.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Добро што не се најде овде мајка ми да можем да го прочитам инаку цела ноќ не ќе можев да заспијам се доде-не се најде овде мајка ми да можам да го прочитам, ва писмото).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Имам уште многу работи да ви кажам за тоа што го прочитав.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мајка ѝ на Благуна, вдовица на Васила Јанческа, почина меѓувреме, а главата на сојот Јанчески, војводата Крсте Јанчески, на кого сѐ му зарастуваа месата и кого и новата српска управа го тормозеше, откако го прочита писмото, го здипли в пазуви и два дена со никого не прозборе од своите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Брат ми многу се занесува за него, а мене тоа воопшто не ми се допаѓа, оти истото име го прочитав на еден плакат што е залепен над неговиот кревет, на кој пишува „Дрогата ги уби“ и под насловот има многу сликички на пејачи и актери што умреле од премногу земање дрога.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Најпосле, меѓутоа, сфатив дека дури и да можам да изнесам сѐ, да си ги објаснам и да си ги оправдам методите, да ги предвидам и претпазливо да се осврнам на сите можни приговори против мојов проект, да ја разгледам и критикувам работата на моите претходници и да изградам единствена, кохерентна, кумулативна расправа, никој не би истрпил еден таков сложен, волуменозен потфат и не би сакал докрај да го прочита грамадниот том што би произлегол од тоа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И така еднаш се сетиле да го замолат Петрета на деновите како што се света Петка, свети Никола, Пречиста, Аранѓел, Божиќ и Велигден тој да го прочитува апостолот „колку да не ни е манџата ептен посна“, како што му рекле.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- „Што ќе го читам јас кога ти си го прочитал”, рече Орде непријатно мрштејќи се и почна да се расправа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Секретарот гласно им го прочита писмото од Водачот засилувајќи ја интонацијата кога се спомнуваше неговото име и Централниот комитет.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Што,што?...“ „Ништо. Ова е од една подоцнежна лекција“ „А што значи ова што го прочитав?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Но, во Шкотските висорамнини нема лавови.”
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во тоа писменце што ноќе, во светлината на полната месечина ни го прочита еден од падавичарите, пишуваше дека децата од тоа и од и тоа село се наоѓаат во Дуреси. Само толку.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Но, тоа не е сѐ.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мене тоа, откако ќе го прочитам, сосема нема да ме интересира.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Но, наместо да се заангажира и да ми помогне да излезам од таа луда мешаница во која западнав, таа само мирно заклучи: - Мислам – рече – дека и не е потребно да одговориш на сите нив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој на сите им помогна да се средат, раскажувајќи еден шеговит настан што неодамна го прочитал во весник.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Granted“ – дозволено, како што подоцна го прочита зборот од големиот печат на формуларот во речник.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А тогаш, кога го прочита расказот, тој тивко ми рече: Зошто, синко, во расказот, го прогласуваш Бог за мртов, кога не знаеш ни далипостои? XLII Речиси сиот работен век, Татко му го посвети на својот незавршен животен проект Историјата на Балканот низ падовите на империите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тоа што го прочитав на интернет беше за неговиот професионален живот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кога го постави прашањето, таа ги сврте очите во татка си и тој го прочита нејзиното прашање: Што велиш, да се потурчам да не те погуби кадијата?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Таа е едно многу паметно девојче и знае да чува тајни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Првото се зборовите „тераписки разговори” и можеби она што некои од нас го имаа на ум кога го прочитавме насловот на оваа конференција.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На ум му падна и една друга света книга, некој псалтир, што ја беше видел кај струшкиот поп и од која овој му го прочита, со смеење, делот каде што пишуваше дека некој грешен јеромонах Данаил ја беше купил оваа книга од граматикот Тодор од охридското село Равне, и си ги дал за неа обетките од попадијата за позлатување и згора уште два перпера.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На една карпа, Бехистун што се викаше на јазикот тамошен, висока над илјада лакти, стоеше, со големи букви врежани во карпата, некаков запис што никој не знаеше да го прочита.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа беше мал увод пред да ѝ го прочитам фрагментот од есејот на Кот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Она што сега го прочитавте ги става рамните потпетици и геноцидот во исто рамниште.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
По неколку дена, мајка ми, божем случајно, ме праша: - А, бе, Бреза, не кажа што ти пишува Ивана!?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не грижи се. Веќе има 500 илјади копии тираж.. ВГ: Морав да се научам да не пишувам како Бароуз.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ЛУКОВ: Јас - да. Но ти - не. Токму затоа и не сакав да го прочиташ писмото.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Некаква утеха најде сепак во тоа што во второто писмо до Ордета, кое исто така го прочита, виде дека љубовницата раскинува со него, моли.да не ѝ пишува повеќе и да ѝ ги врати писмата ако ги чува, бидејќи таа се мажи, треба да ја разбере, таа не е учено девојче, а сега ѝ се укажува добра прилика.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Св. Петка се струполи на земја парче по парче распарчена од острата сабја на бездушникот па ја одведе во Цариград Главата и одсечена уште ни порака испрати тоа и го прочитав од усните усните и подгорени.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
„Па овие што зад себе оставаат таква грда пустош, би ја искршиле и таблата без да го прочитаат текстот!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
9 На состанокот го прочитаа писмото добиено како прво поврзување со друг град.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Пред повеќе од десет години, кога земјите на Европската заедница продолжуваа со повеќе или со помалку среќа да си ја обезбедуваат својата иднина во мир и во просперитет, започнуваше с повеќе и повеќе да преовладува немир сосем близу до нас, на Балканот, каде што првин започна земјата да ја обзема вознемиреност, потоа да доживее силни потреси и на крајот област по област, цели региони да се најдат во рламен.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Штом го прочита писмото, извика: - Алал да му е! Јунак е Гоце Делчев!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Затемнување.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Можеше за неа да се каже баш она што бев го прочитал некаде во некоја книга дека сѐ што е благородно, самото по себе е од тивка природа и како да спие, сѐ додека не го разбуди некоја противречност.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
„Тато, те молам, го прочита ли весникот?“ со нетрпение запраша Влатко.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
ПАРАСКЕВА: Па да немам мир. (Пауза) А и што има да се чита? ЈАКОВ: Да. Мажот ви веќе сте го прочитале
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Всушност, излезе дека единственото нешто што не сум го прочитала од него досега, а што било литература или претендирало да биде тоа, се тие писма.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Вообичаено не ги слушам другите луѓе што мислат за поединец, додека самата не го прочитам човекот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Така го прочитав првпат и записот за богот што слегол од небото и сотворил сѐ на земјава, иако никогаш не сум знаел ниту една буква од тоа писмо на штичката што говори.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тие се преоблечени турски шпиони - заптии. Смрт или слобода!“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Вчера Коле ни го прочита писмото што ни го оставил Калчо.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Добро, вели Неделко Сивески, ако сакаш јас ќе ти го прочитам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Откако ќе го прочита, го држи уште едно време пред себеси. На крај, со уморен глас, ја вика Неда.) Госпоѓо Христова, суредете ја собава... Ви се молам.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
„Да“, рече Вестенбург. „Вие го прочитавте доверливиот лабораториски извештај за КР-3, зарем не, господине Меим?“
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тоа што беше во писмото беше доволно да го прочитаат само едни очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но не знаете дека вратата до тогаш, до доаѓањето на Филозофот веќе беше двапати отворена, и дека преостануваше само уште една шанса, уште едно отклучување на рѓосаната клучалница и дека Писмородецот се плашеше дека не тој, туку Филозофот би можел да биде оној кој ќе стекне слава невидена на светот и богатства неброени од царот и од логотетот, ако го прочита записот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
2 Работната атмосфера во претпријатието, особено пред крајот на т.н. „транзициски период“, беше прилично стресна и напната – затоа што следуваше болен период на трансформација и се очекуваше голем број на работници [вкупно преку 700 вработени], да бидат прогласени за технолошки вишок.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И еве сега ви испраќам една копија од писмото што не го прочитав повторно.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Логотетот гледаше во вториот дел од записот, го прочита на глас: „вадар ма екутени“, и рече: „Има“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дописникот му го одзеде речникот, да го прекине мачењето.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Прво, денес сѐ почесто и погласно слушаме залагања за „организирана народна културна дејност“ (тука, се разбира, мислев на Луција, која како навиена го прочита својот говор на приредбата, кој почнуваше токму со таа фраза).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Откако вечераа Влатко го прочита текстот: - Ѓубриштето Вардариште во Скопје повторно работи со полн капацитет.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
– Штом ти го покажав писмото- покана за Италија и ти со голема возбуда го прочита, те озари некаква светлина во лицето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мирон Донски му беше побарал, претходно, да го прочита па потоа да го одобри текстот што требаше да биде прочитан на малата пригодна свеченост.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И Крле стана и напиша писмо. Неда го прочита десетина пати, го измилува, го избакна, особено потписот и го кладе во малото ковчеже каде што стоеше исушена првата китка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За 2 октомври, кој беше прогласен како празник на мир и демократија во светот, ме задолжија да подготвам реферат и да го прочитам пред војската и народот од Елбасан.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Учителот постојано ги меткаше лисјата хартија што ги држеше во раце, чекајќи згоден момент да го прочита она што го имаше приготвено за да ја запознае Комисијата со селото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- „Како се викаш? -“ ја праша. Марија ѝ го кажа своето име со воздишка на олеснување, а жената не можеше да го најде во списокот, иако го прочита неколкупати.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Затоа, се надевам дека нема премногу луѓе да го прочитаат насловот на овој начин.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се разбира, навидум беше многу поразлично од писмото чијшто подробен опис ни го прочита префектот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мајорот погледна во хартијата и, откако го прочита моето име и презиме, со заповеднички глас викна: - Војнику Харилае, врати се во стројот и верно служи и на татковината!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тогаш го прочита за него важното име на градот Битола во весниците, зашто прочита дека во одмазда за злосторот, локалното население запалило голем број дуќани во градот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Откако го прочитав ова, започнав да тријам раце ко вевчански ѕидар што преку тендер бил ангажиран да изврши хидроизолација на Венеција.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Круме Волнаровски слушна или така му се причини („да, мили, ова е мелем за твојата рана“) го прочита насловот, или се обиде да го направи тоа – Писмата до… и му се замагли во очите, а тоа не беше прв пат откако дојде во затворот да чувствува дека некоја црвојадина му го цица синото од зениците и се повеќе му засенува дел од она што го гледаше порано, а толку многу сакаше да го гледа и сега, во овој топол, влажен и неподнослив мај.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ова мое пишување нема да излезе во јавност, но доволно е да го прочитаат моите деца и внуците.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Тоа бил - додаде инженерот - баш комитот, чаушот на сите комити за цела Македонија - Гоце Делчев.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Најпосле тропна и влезе јузбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Петар не знаеше дека оној што пишува никогаш не може да го натера оној што го чита тоа да го прочита токму онака како што тој сакал да биде прочитан и да го разбере токму онака како што сакал да биде разбран.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Текстот на овој пруски патописец го знаев од порано, но сега целата моја ситуација беше поинаква, така што, имав потреба пак да го прочитам. Го читав со трепет.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дека е уморна, дека има уште работа, а потоа само сака да заспие, и сето тоа му го скрши настроението за љубов што таа му го прочита од светнатите очи и погледот кон неа со кои дојде од крчмата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дента пред да замине за Париз го посети Татко и му го прочита писмото што го доби од шпанските борци.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Толку се труди кутриот, што јас всушност можам и да го прочитам неговото тврдење иако сѐ уште не е изречено.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Саше се доближи за да го прочита напишаното и со љубопитство се загледа во нацртаната Марија со дете во прегратката, осветлена од слабата светлост на оганчето во масло.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но, еден податок што го прочитав во бугарските дневни весници (во скоро сите од 4-ти февруари) ги чини точни моите забелешки.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
ЈАКОВ: Револуционер. БОЖО: Каков? ЈАКОВ: Тотален. Ова што го прочитавте е обвинение против вас.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Господи, колку се разочарував и се нервирав на некои места! Ужас еден!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И геј-употребата го интерпелира изговарачот на зборовите (во случајов и мажот што го напишал известувањето и мажот што треба да го прочита) како кралевита жена, како црнкинка, како робинка и како жена на која ѝ е судено да биде уништена од љубов.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Политиката на резервиран етнички соживот доведе до сегашната криза.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сакам да го прочитам, а не знам писмо. Слеп човек, за никаде не е.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
IX Откако го прочита расказот на Алфонс Доде за козата на господин Сеген, Чанга не можеше да заспие.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Читањето го имаше почнато со некоја книга од Јунг, а следна му беше „Островот од претходниот ден” на Умберто Еко.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Откако ќе го прочита, го крева погледот и долго, со гадење, гледа во Луков.) Како си можел само да ги измислиш сиве овие гадости?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И така со ред, сѐ додека Петре не го прочита Апостолот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Многу е убав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пред присутните тој го прочитал писмото на Рузвелт упатено до Американците од словенско потекло, во кое тој ги повикувал да го вложат сиот свој ум во конструктивни акции за забрзување на големата задача - за што побрза победа, како претпоставка за мир на земјата и за благосостојба на народите.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Командирот го прочита полномошното и како крпа побеле.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Еми го прочита својот пофален текст: договор на летувалците да организираат чистење на брегот и поставување табли со натписи, илустрирани со инспиративни симболи - сонцето, цвеќето, насмеани детски ликови...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Таа никој не може да ти ја поврати“. * * * - Ова ми е познато однекаде – се намуртува татко ми за случката со девојката: - може сум го прочитал, или сум го видел на филм, или можеби сум го сонувал.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
ПАТУВАЊЕ СО МИЛА На Мила ѝ го прочитав писмото од Ивана од збор до збор.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се поднасмевна, задоволен од она што го прочита – ракописот беше читлив, а зборовите јасно и верно ги пренесуваа неговите пораки, токму онакви какви што му беа во главата додека ги запишуваше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Јасна ме загледува сомничаво: - И ти сево ова сам си го смисли или некаде го прочита?
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Сакав да вградам сѐ во една единствена сеопфатна теорија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Вистина е. Пред сите го прочитав весникот,“ буричка по џебовите и вади ститкана хартија, Ја раздиплива и ја врти кон пламенот, со напрегање може да распознае маслени букви на три колони.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Почитателите на поповото враќање во минатото се сомневале дека така едноставно се умира без куршум и без тресок на железна круша со мал вулкан во себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не е изречено но може да се види испишано на неговото лице а згора на тоа и на секој предмет во просторијава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И ја имам мојата мегаломанска фантазија на некое дете во Индијана, како го чита Неуроромансер и експлодира! ТЛ: Па, тоа се случува.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го прочитав текстот, не добив аплауз.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сѐ уште се чудеше како Таа не може да го види, да го прочита – неговото дилетантство, неговата двојност.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Уште во првиот ред го прочита името на Карл.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Доаѓа едно попладне тетка Наде, или Надежда, или Надеждица, сеедно, другарка ѝ на мајка ми и комшивка од деветти кат, доаѓа на кафе, како што секојдневно си одат-си идат, и вели: - Ти го прочитав во весник денес расказот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Штом го прочитав изрежаното врз стените на пештерата, слушнав шумол од земјата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се потврди тоа кога логотетот му заповеда на Филозофот да го прочита своето толкување, и кога овој, од збор до збор го преподаде словото како да беше изговорено од устата на Лествичникот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Китна и убава е Осогово Планина. Особено во пролет, кога ќе се искитат со зеленило убавите стрмни зелени падини.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Првпат некое момче да ми пишува! Го прочитав писмото и сакав да ѝ го вратам на девојката а таа не сакаше да го земе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Јас“, вели, „го прочитав текстот на Метохит за неговото пратеништво. Голем дипломат. Ама... “ „Што, ама?", реков јас ладно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
На Дима му се виде лесна задачата и набрзина напиша: „Мплазе купи од Трипка скапо сес овци кози", Прсна Бино во грмовен смев кога погледна што напиша Димо и го натера да го прочита напишаното буква пo буква.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А сепак е вознемирена: ќе умее ли да го прочита?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Дури вечерта, кога Карл заспа, се реши да го извади писмото од неговиот ранец, и да го прочита.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Татко внимателно го прочита расказот, благо ме прекори со глас на тивка човечка камбана, кој не престанува да одекнува во мене: „Сине, зошто без да знаеш дали Бог постои, ти го прогласуваш за мртов!”
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога ќе ти го прочитам заклучокот на мојата дисертација, можеби сѐ ќе ти биде јасно! одговори мигум Камилски и продолжи: Замисли, мој пријателе, пред угледните професори, без оглед дали се од десничарско или левичарско убедување, а во комисијата на одбраната и од обете, можев слободно во заклучокот да го изнесам своето убедување: Педагогијата претставува грандиозна епоха во историјата на педагошката наука и нејзината примена ќе може да се остварува по Октомвриската револуција......
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Го прочитав пред нешто повеќе од еден час“, кажа Херб Меим.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Заради тоа можеше да го прочита.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Таа го прочитува, тој ја засакува таква каква што е.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но јас имав приближно 15 години кога го прочитав Голиот Ручек и тој ми ја распрсна главата насекаде по ѕидовите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мис Стон го прочитала тој расказ во некој од весниците што ги носела со себе, и бидејќи очигледно била збунета или изненадена од верувањето на Јапонците дека со душата можат да упрауваат и некои други сили покрај Спасителот , побарала и негово мислење по ова прашање.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Еднаш донесе сценарио во Фектори и ми даде да го прочитам - се викаше Up Your Ass.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Јас се наведнав и го прочитав натписот на споменикот: “Овде почива телото на генерал-мајорот Первоједов... на тие и тие ордени носител”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Не зборувај глупости – грубо ѝ свикав, а си реков – среќа што само им го прочитав писмото, а да им имав раскажано за сето друго, кој со нив ќе излезеше на крај?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Попот и Васил му раскажаа од почеток до крај, Анѓа ги дополни за зулумите од прилепскиот кадија со своето ропство кај него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Осмиот месец веќе умееше да го прочита лекот за изгорено што им го остави Марин Крусиќ, и мајка му почна да го прави редовно, зашто се покажа дека е тој навистина успешен за лекување изгореници, па старата се прочу во околината и почна да заработува со него.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И ненадејно, некаде од високо, од зад горната рамка на прозорецот од одајчето на праведникот Шабтај, се појави далечен огнен столб кој силовито се доближи до куќата и до прозорецот и вовлекувајќи го во огнениот вител, го крена него, Праведникот, и го однесе високо, толку високо што таму, над највисоките облаци, пред Шабтај се укажа еден голем град создаден од светлина исполнет со палати, широки улици, светнати ѕидини, во чие средиште се наоѓаше Храмот на копнежот, домот на Севишниот, градбата на премудриот Соломон но сега, веќе, не изѕидан од камен, туку создаден од најсјајните зраци, а во неговото проѕирно средиште, виде јасно Шабтај, стоеше Светињата над светиите со Заветната арка и златозрачните таблици во неа; со Декалогот даден на Синајската гора на благородниот реб Мошѐ12, а над сиот тој сјај Шабтај виде како една рака во просторот над чудесните светии, испишува четирите букви на хебрејски што, сиот збунет, тој ги прочита слагајќи ги слог по слог - како што тоа го правеше со имињата од фирмите на новите големи магази на Широк сокак - како ХеВХаЈ, но и истиот час сеќавајќи се дека исписите на иврит се читаат обратно и тој стаписано го прочита исписот на прозрачната рака како ЈаХВеХ13, неизговорливото име, тетраграмонот, името на Бога во кое Шабтај најде конечен спокој и оддишка.  А во истото време, долу во Ла Калежѐ, неговиот син, снаа и внук сонуваа еден ист сон, како имено еден по друг ги палат светилките за Ханука, прво Рена, па Јаков, па третиот ден од празникот на светлината и нивниот Шабтај, а по него, светнат од среќа, и малечкиот.  Утредента Јаков го најде татка си, спокоен, со полуотворени очи загледани некаде во височините зад облачното утро, кон ветениот небесен Град на Мирот; и некако озарен, со необјаснива внатрешна светлина, што тој и жена му ја припишаа на конечно пронајдениот спокој.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во тие солзи Томо го прочита сето нејзино каење. Нејзината младешка незрелост и избрзаност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Откако луѓето се собраа, запалија свеќи и му се помолија на Бога секој за себе, Петре Питропот дојде на пцалтирницата и оттаму го прочита Апостолот за Свети Никола и со тоа службата заврши.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ја зеде книгата што беше оставена на масата и уште еднаш го прочита напишаното на листот до неа, што тој го толкуваше како натурена порака со одредена цел која може да ја смисли само, како што во еден момент гласно изговори: “будалеста жена”.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Капакот летна по вториот удар - дедо Васја седна во гробот во свечениот црн костим, крчеше со устата без половина заби.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И така, Мила ми изгледаше најпогодна за да ѝ го прочитам писмото од Ивана. Не згрешив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еднодушното решение на делегатите да ја поддржат кандидатурата на Рузвелт, кого Американците од словенско потекло го гледале како приврзаник на зацврстувањето на американско-советската соработка, претставувало најконструктивната акција на Конгресот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Луција го прочита, се вцрви и – јас добив шлаканица.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Одвај му текна да го прочита и писмото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Му се допаднало во мирните води да чита нешто за што верувал дека ќе умее да го прочита, па нека чита.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И затоа сменив правец, си ги олеснив проектот и прозата, посебно објавив некои делови од пошироката расправа,422 а изоставив редица интуиции кои не можеше да се поткрепат со релативно ограничената анализа што се помирив да ја направам наместо првобитната – макар што се обидов овде-онде да опфатам неколку од тие интуиции, понекогаш преку навестување или преку инсинуации, иако тоа подразбираше попатни искази што не знаев како ќе ги бранам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Она повторување, повторување, повторување: Факт е, повторува иследникот, или предметите од собата, откако ќе ми се внесат во лицето, факт е дека во среда попладне, точно во 17 часот, си виден како и се приближуваш на Јана, ќерката на Ѓурчин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури еден нивен колега – кога го прочита своето име на „црниот список за 47 бркање“ – во очај се фрли на пругата и беше прегазен од возот на претпријатието во кое работеше сиот свој работен век!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
„Се гледа сето она што го знаеш, што си го прочитала и научила низ годиниве, но каде се чувствата, каде е она што нè прави хумани, како автори и како луѓе?“, продолжи тој со љубезен, но крајно неподмитлив тон.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Работите во куферот ми се уредно и внимателно спастрени, а врз нив лежи папката со рефератот што треба да го прочитам.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сtаit samedi dernier, le 20 janvier: je parlais avec deux amies qui јаi dоnn vos livres lire et qui ѕintrеѕѕеnt toujours de savoir si јаi de vos nouvelles. Je leur disais: Је nаi jamais јuѕqu maintenant сrit un ditеur (de mmе quаvаnt vous je nаvаiѕ jamais сrit un auteur) mais quand sortira La сl balkanique, јсrirаi aux ditiоnѕ Fayard pour les fliсitеr et les remercier de continuer faire соnnаtrе un сrivаin qui ne doit pas trе commercialement trѕ rеntаblе (comme on dit vulgairement). A part la vague allusion dans lаrtiсlе соnѕасr cet t Patrick Chrismant dans Tlrаmа, je ne pense pas quоn ait fait depuis longtemps la moindre рubliсit pour ces livrеѕ. Hlаѕ, je ne voyais que trop јuѕtе Mais ce рrоblmе mаvаit dј еfflеurе depuis bien plus longtemps, рuiѕquеn juin dernier, pour la рrеmirе fois aussi, јаvаiѕ сrit un producteur dmiѕѕiоn de radio.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Освен онаа новина што ја откри откако ги отвори доволно очите за да го прочита својот болнички лист.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тие што го прочитале романот „Сликата на Доријан Греј“ од Оскар Вајлд, сигурно ќе се сетат на големата љубов на Греј - Сибил Вејн, актерката во еден од лондонските театари на кој репертоарот му го чинат само Шекспировите дела.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Насловот на романот беше „Пред Фактот” (Be-fore the Fact). •Да, го прочитав романот, кој е одличен, но сметам дека и сценариото е многу добро.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
По откривањето на оваа тајна, се откри и друга: жена му на Мил, кога еден ден го искрши ковчеџето од Илко за да не остане никаква трага од него, забележа во ситнуриите внатре и едно писмо. Кога го прочита, се скамна.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Можно е отец Мида да го прочитал само она што неговиот дух го видел во записот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Подобро е што тајната си ја чувам само за себе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ракописот го прочита и Едгар Морен.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Влегов во пештерата и стреперен го прочитав писанието: „Ова го пишува треперливата рака на богобојажливиот, чистодушен Стефан, од древнего градашт.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Била изградена во 1475 година како завештание на третиот османски заповедник на градот Скопје Иса-бег.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Барем да ме предупредевте да го прочитам! Да знам што потпишувам!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Се обидував да ја натерам да размислува како да дојдеме до одговор на сите оние прашања што ми се родија откако го прочитав писмото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога авторот, потоа, го прочита записникот, се почувствува повеќе од задоволен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И потем кажа: со врвовите од прстите поминал по записот-клопче; и не прочитал ништо ново; во центарот на клопчето, во средето на преѓата ја прочитал буквата Ж, во жена престорена, насликана од незнајниот сочинител на таа одаја; лево од неа го прочитал записот познат: Јас, царот Соломон, велам: Чашо моја, чашо моја, пророкувај додека има ѕвезди.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Првиот пат, Мирон Донски не го прочитал предлогот за одликувањето што му беше поднесен за парафирање.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Потоа полека и потсмевајќи се задивено го прочита писмото, го остави на масата меѓу книгите и пак си се зафати со своја работа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Чана веќе знае дека нејзината друшка страшно страда, таа како да го прочита писмото пред да го отвори, та сонот не ѝ го кажа токму тоа?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Камилски не рече ништо, туку само, пред да му ја подаде книгата на Татко, држејќи ја од двете страни, му ја покажа за да може да го прочита името на авторот и насловот: Neuman Weissman, Les Janissaires, Fасult des letters, Paris, 1938 прочита Татко гласно.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зошто? Па затоа што, откако го прочитав Гете, кој по малку и тормозеше со оној свој баксуз Вертер, решив малку да „мењам жанр”, што и рекол брат ми, и да прочитам нешто од писанијата на мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Шефот на полицијата, кој бил пријател на татко му, откако го прочитал писмото го затворил малиот Алфред во самица десетина минути, зборувајќи му нешто како: „Еве што им правиме на лошите момчиња”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Одново, сведоци сме на умножување на гламурозните и на абјектните улоги, како и на признание за уживање во самата мелодраматична форма. ‌Но ако она што го преоткриваме тука е хомосексуалната љубов кон мелодрамата, не можеме да не ја забележиме валоризацијата на мелодрамата како средство за искажување хомосексуална љубов, восхитот кон машкиот предмет на љубовта.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Го прочитав ова и ми дојде мило на душата, зашто и јас се присетив на детството, на старата куќа, на баба ми, на мајка, и на ќесето скриено во долапчето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јас ја читав „Страдата на младиот Вертер”, брат ми имаше собрано цел куп огромни книжишта и имаше направено план сите да го прочита до денот на заминувањето во Франција, каде што одеше на реновирање на стари замоци и цркви и на учење на јазик.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го беше ислушал мајсторот Миклоша, иако и него го прочита.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Го преврте белиот плик, го прочита името на испраќачот и виде дека е од женско. Тоа му ја побуди радозналоста.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа дури и го изговори тоа што јас не сакав да си го признаам, а камоли гласно да го кажам пред друг.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што има убаво во овој расказ? – си реков откако го прочитав целиот. – Не е убав, тажен е!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој елемент е секако познатиот „MacGuffin”: на него налетуваме во сите Хичкокови филмови чиешто случување се структурира околу некоја украдена или загрозена „тајна” - Хичкок секогаш одново нагласува дека тој елемент (да ги споменеме и украдените планови за авионскиот мотор во 39 скали, шифрираната мелодија во Дамата исчезнува...) е сам по себе причинување, „nothing at all”, и често ја кажува оваа приказна за двајца луѓе во возот во којшто го прочитал називот „MacGuffin”: „Еден од нив прашува: „Што има во оној пакетот на полицата за багаж?“
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ќе ви го прочитам... Да, првите две страници се нечитливи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од новата фонтана пред градскиот парк бликна млаз свежа боза. Луѓе како луѓе, се собираа пред чудото. Некои дури и се напија од бозата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Кога го стори тоа, иако многу добро знаеше колку е опасно да покажува премногу интересирање, тој не можеше да се воздржи да не го прочита уште еднаш, колку да се увери дека зборовите навистина беа таму.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
По овие формалности, претседателот му наредил на записничарот да го прочита образложението на пресудата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Или јас го збркав часот на доаѓањето на возот, или тој невнимателно го прочитал моето писмо - ова второво е поверојатно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Потоа, на третиот ден, кога вечераа, сиот мрачен, рече: Уште тоа треба да правиме, да чуваме српски копилиња.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дури си имав и хипотеза за причините поради кои Џуди Гарланд ги привлекува геј-мажите. (Но, бидејќи Ричард Дајер веќе се имаше толку добро осврнато на неа, мислев дека нема потреба од мои натамошни шпекулации, иако сметам дека Дајер пропуштил по нешто овде-онде и дека има уште за кажување).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Го прочитаа писмото. Во него учителот Кралев пишуваше: „Брате Даме, тука поминаа двајца луѓе, преоблечени во комитска облека.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И не сонувале, меѓутоа Доситеј Давидовски тоа негде го прочитал, пред многу стотици години таа болест со еден замав покосила половина жители на Европа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мозокот на крај повторно воспоставува контакт со оние исти просторно- временски објекти кои порано ги забележувал.“
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Го посоветува да го заборави сето што го прочитал дотогаш и, без да излезе од волуменот на истата петта книга, напиша прилог за библиотекарот и кажа за него дека е обичен Битанга и Будала. 192 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Затоа тој реши да ѝ напише писмо на нејзината внука, длабоко убеден дека напишаното првин ќе го прочита тетка Асја, и дека заради нејзината добрина и почитта што таа ја имаше кон него, работите ќе се променат.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- А како успеавте да го прочитате тоа што уште не е напишано- му велам јас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
СИПИ-те навистина може да го прочитаат твојот чип? СИПИ-те навистина може да го прочитаат твојот чип?“
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Цитатот имплицира, прво, меѓуродова идентификација од страна на геј-мажите, културен однос со женственоста – на барем толку укажуваат женственото кодирање на самата оперска форма и женскиот субјект на изговореното што авторот на известувањето во шкафчето и неговиот читател го цитираат како стомакозборци.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)