Па и самиот Оддел за документација беше само еден огранок на Министерството на вистината, чија примарна задача беше не да го реконструира минатото, туку да ги снабдува жителите на Океанија со весници, филмови, книги, телекрански програми, драми, романи - со секој можен вид информација, упатство, или забава, од статуа до слоган, од лирска поема до биолошка расправа и од детски буквар до новоговорен речник.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
- Дали сте свесни за важноста на сегашноста или упорно се обидувате да го реконструирате минатото?
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
- Дале сте доволно храбри да бидете креатори и кројачи на сопствениот живот?
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Сметам дека доколку е така, на повидок е една напнатост помеѓу она што тој го има на ум и неговото сопствено инсистирање (коректно, како што многумина би се согласиле), врз барањето за јавни ограничувања во поглед на значењето, нешто кое е потребно заради успешна комункација и е поткрепено од аргументи.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Би можел да сугерирам, иако за тоа во овој случај нема да расправам, дека помеѓу овие ограничувања би можеле да бидат и следниве: доколку нешто е јазик, тогаш тоа е такво што некој лингвист-туѓинец би требало да може да ја реконструира неговата граматика врз основа на набqудувањето на праксата на неговите корисници, а некој антрополог-туѓинец би требало да може од истите практики да го реконструира јадрото на нивните световни верувања.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Дали приближно и веројатно психолошки фалсификувајќи можете да се обидете да го реконструирате тој порив на еден тинејџер да слика големи платна во стилот на Караваџо.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Како во софистицирана програма за анимација можеше да го реконструира секое негово движење - начинот на кој застануваше пред огледалото и во профил си го гледаше задникот кога пробуваше фармерки, благата повиеност на ’рбетот и затегањето на мускулите дур отвараше конзерва грашок, дланката со која се обидуваше да го задуши бунтот на влакната кои секое утро му прогласуваа автономија во косата, влечењето на нозете во полураспаднатите влечки, сите извивања на телото под различни агли и во различни позиции, кога тоа беше ненаспано, возбудено, бакнато или тажно.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Додека се потсетуваат на она што стрејт-мажите го заборавиле и додека го реконструираат, додека свесно ги репродуцираат изведбите за кои стрејт-мажите веќе не се свесни дека ги изведуваат, геј-мажите неминовно согледуваат што е тоа што хетеросексуалната култура го смета за природен и автентичен идентитет – за облик на суштествување, за суштина, за ствар – општествена форма: изведба, настап, улога.
Има други фактори што објаснуваат зошто геј-мажите се склони да ја доживуваат мажественоста како општествена норма, а не како природна онтологија.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Цви Корец ужива во секоја реченица од тоа интервју што сега, сиот блажен во карцерот бр. 84, прецизно го реконструира, сеќавајќи се на расположбата во која тие зборови и ги изговараше: „Бев примен со големи церемонии и имав разговори со еврејските значајни личности, како на пример со претседателот на Ционистичката унија Давид Флорентин и со други, како Молхо, Реканати, Морфорго и Модиано...“
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Тие ги пеат песните на Земјата на Израилот.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
На синот-наратор не му преостануваше само да го реконструира патот на таткото низ итинерерот на неговите книги и читања, туку наоѓајќи излези од нив, да ја разбере суштината можеби и продолжението на незавршената книга во ракопис Историјата на Балканот низ падовите на империите!
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)