го (зам.) - сеќава (гл.)

Саве веднаш го сеќава и прави движење со раката да го фати, но оној веќе се иставил.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
За мене тоа беше тешко и затоа одлагав. Мојата колебливост се потстакнуваше и од тоа што сепак имаше денови кога не чувствував скоро никаква потреба од чевли: оние убави мартовски денови, јасно сончеви, кога децата првпат се собуваат боси и трчајќи го сеќаваат слаткиот скокот од влажникавата пролетна земја по голите табани.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Знаеше дека Велевата душа и без неговите приказни го чувствува животот повеќе како приказна отколку што го сеќава таков, каков што си беше за аргатите, тежок, безмилостив, волчи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Какво е тоа чувство?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И дали човекот го сеќава растењето на своите коленца?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му пристуде од студената вода на нозете. Старецот не го сеќаваше студенилото.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Сега стоеше на прозорецот и го сеќаваше со целото тело блиското живинче во неговите нозе како стои со исправена глава и исто како него загледано во прозорецот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оние застанаа во еден миг. Тие знаеја за него, тие сите го сеќаваа одамна на прозорецот него, но сега застанаа сигурно и од нешто сосема друго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оној имаше еден остар глас и тој го сеќаваше него како некое болно, но неминовно стружење со грубата острина по некоја негова рана, која што не би можела ни да зарасте, пред да биде истругана така.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги имаат речиси истите мисли, што би ги имале таму, во снегон; а најдобро од сè друго го сеќаваат она, што би го помислиле, оттаму, од снеговине, за едни вакви скриени тројца зад некој ѕид и зад неколку чекори простор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го сеќаваше погледот на онаа измачена дивинка зад себе во својот тил.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа не можеше да не го сеќава и она старче, па затоа секогаш гледаше да биде колку се може подалеку од него, од Змејка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Просто го сеќаваше на своите рамена тоа тупо, но толку благо лице, од чијшто поглед ниеднаш не престануваше да се точи знајната длабока, потсмешлива добрина, која немаше заедничко ни со двете големи торби под очите, ни со длабоко и несиметрично врежаните старечки долини околу устата, ниту пак со неговата тврдо скована брада, чиниш од под која веднаш се слеваше јакиот јунечки врат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега стоеја, сите шест, со своите шилести муцки, опрени во неговиот прозорец, на десетина метра од него, а тој на своето лице просто го сеќаваше оној нивни единствен поглед, што го проголтнуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Трепереше пред тој миг, но беше и некое задоволство, додека го сеќаваше како му наидува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А во чекорењето снагата честопати знаеше и сама да му се згрчи и да се наежи на она место во ногата над десното колено, каде што беше најблизок големиот остар заб; тоа дури и кога бегаше од тоа да помисли го сеќаваше секогаш, на оној миг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко од своето легло можеше добро да го сеќава она, што се случуваше таму, во темничината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше и една пеколна тиштина, зад која што од сите страни продолжуваше да си постои онаа раздвиженост; тој сега го носеше и тоа како уште поморничаво бреме по угорницата, го сеќаваше како го дебне од зад секое дрво, но продолжуваше нагоре.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко го сеќаваше тоа многу добро и по себе, а не многу подоцна, уште во првата идна пролет, тој можеше да го види и тоа и во многу други.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го сеќаваше дека е тука повеќе од здивот, знаеше дека беше дојдено по тие рубинени сртови најмногу со својата кожа, врз која она беше некаков игрив допир, а за сето време продолжуваше да скита со погледот по сиот рубинен свет крај себе, не испуштајќи ниеден миг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа го сеќаваат и двајцата живи овде.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Го сеќава до себеси Патрокле. Шушлив и тепкав: „Наведни си ја главата.. .
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тие побудуваа особени асоцијации, болни и безбојни, што го ослободуваа од телото и тој се креваше невидлив како флуид, се лулаше на пајажините и го сеќаваше грубото допирање на таванот и рапавата кора на палмата, вклештена во прозорецот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Вака некој ден сосема ќе потоне во мрачините и ќе престане да го сеќава во себе животот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И таа го сеќава гладот на моите очи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И сѐ повеќе и поодредено го сеќаваше блиску до себе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Со татко си не разговара. Само го сеќава како голема тежина неговиот бунт и здодевност и тага.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Беше време кога рисјаните ги беа веќе платиле арачот и сите други давачки, та малку се беа олабавиле и тоа Петре го сеќаваше по сѐ низ чаршијата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кошулата на себе не ја сеќаваш и дишењето не го сеќаваш.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Откај левата - женска страна - го сеќава погледот на Ѕвезда, домаќинката негова, небаре му ги слуша тежините неизречени, длабоко во гради скриени.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Јас, речиси, го сеќавам, како да ме допира неговиот живот!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Вистина ти велам. Ете, од сите луѓе помеѓу Козаците и Русите за тој генерал Јенков најмалку имав слушнато, а сепак ми беше многу драг.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кој не верува и самиот нека провери!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Затоа и ми беше пријатен тој негов Русин, тој генерал, кој никогаш не нѐ посети иако татко ти постојано најавуваше дека сигурно ќе го доведе на оној негов боршч што го спомнуваше толку често, па јас напати и мирисот му го сеќавав.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој топол ветер, што го спомна уште како мал, јас дури сега, како стара, го сеќавам и тоа честопати.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)