Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Откако го остави горниот дел од пижамата на креветот и почна да го облекува долниот дел, тој се сврти или случајно забележа, изненадено, дека грифонот, кошулата што при фрлањето паднала на душемето ја држи в уста и го чека тој да ја земе и да си ја стави на место.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Баш ова не го чекаше. „Што велиш?“ го крена гласот пашата.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ако остане дома, знаеше што го чека - бескрајното и неуморно чекање на мајка му во осамената куќа, наизмерната глувост на секаква, добра или лоша вест, за исчезнатиот татко; неговото бесмислено шлаење низ градот без секаква цел, изненада или задоволство.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А сожалувањето доаѓаше додека си го замислував велосипедот што го чекаше потпрен на џамлакот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Си најде мана дека си ја налапал вчера десната рака, та не може да го држи српот, Толе со другарите излезе по ладот да пладнуваат и да го чекаат Мирчета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе те следи додека си жив, се сетил за зборовите на дамкавата Фиданка Кукникова на работ на лесновската шума.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак, секој ден го чекаше поштарот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Често, гаснењето на ламбата го чекаше с до мугрите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Јас заминав на одмор некаде на Јадран.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Икар сигурно знаел што го чека во височините уште пред да си ги врзе крилјата, но штом се вивнал во небото, височините му станале желба, во него се родил духот на севозможното.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Долго го чекаа разочараните оставени на сопствената немоќ, долго го чекаа и несигурните кои сакаа да бидат водачи...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Мајка му ја беше зготвила вечерата и го чекаше татко му за вечера.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

И чините како токму овој час да го чекала водата, слушате како се пушта, како волно, силно зашумува.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Децата сите го гледаа под око и, како некои судии, го чекаа да им дојде.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Чекале згрчени, мртвите од гроб копнееле по нивниот лелек.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Затоа оваа поезија е неуморна: сето време, без престан, го надгледува претурањето од мислата во јазикот на своите говорители и чека „инцидент“ сѐ дури самата не стане тоа што го чека: инцидент меѓу мислата и јазикот чијашто разврска мора да биде во интерес на мислата, што значи јазикот треба да се шири и да се растегнува, постојано да се долева и полни не со водата на Едното, туку со водата што се исушила не сакајќи да се прелее во Другото.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Попусто ноќта скаменета за смена денот го чека...

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

- За нас е доцна, - се огласи Воскресија, - го чекам Коља од далјаните.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

И тешко и горко за тој што ќе спека во овие битки под сурови рани, не човечка милост, не прочка го чека, а ужасна мака од душмани збрани.

„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)

Излегов еднаш надвор од градот и застанав да го чекам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И правејќи си пат меѓу имотските луѓе, кои сè уште трчаат пругоре по скали на чардак, влегува во визбата; таму, од ѕидот до вратата, го симнува малото секирче, го сокрива в пазува, поа кога излегува од визба, на Васила, кој остана да го чека пред врата, му вели Одиме.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Црвените патеки оставаа траги на згаснато тело,траги на мртва љубов и затворено срце кое пати и чека, го чека човекот со белиот коњ, но замина...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Уште рано, претходно најавувајќи го своето отсуство од училиштето, Рада го чекаше Виктор пред неговата ординација.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кај што си оди жив и здрав да си стигне, бериќет да го чека.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

За сите одговори Ајша: – Го чекаат добриот кадија да ги погали. – Само да ги погали? – божем ја праша кадијата Ајша и почна со ред лево и десно да ги гали младите жени по бујните коси.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И би ден пролетен - ама снеубавен, дождовен. И би час... час... миг... Мигот што мајка го чекала во бесконечните деноноќија.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Се чекорело тетераво, никој не седел на двоколка, дури ни чкрботливиот Симон Наконтик - Господи севишен, повторувал, зошто не останав дома и не си го чекав на ониште судниот ден како што им доликува на причестените старци? - а Арсо Арнаутче, со секакви шамии врз окото преку кое минал турски јатаган, се потпирал со рака врз ѕидот на двоколката и само со една голема и засолзена црнка гледал во призрачноста на случките што останале на патот, најмногу во последниот настан во кој загинал од две стрелби пркосниот Борис Калпак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Стариот мајстор се сврти кон талкањата како кон пријател, што залудно го чекаше меѓу луѓето.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Адолфина, паулина, марие и роза - сал една би била вишок во драмата на чехов а сите се отпишани од тефтерот на брат им зигмунд фројд отла и кажува на адолфина дека ги довеле во логорот во терезин и дека е најдобро тука да останат што подолго отла и кажува на адолфина дека храната е еднолична, катаден супа од леќа а попатно и спомнува дека има брат по име франц кафка адолфина веќе почна во себе да го портретира кафка мачејќи се во шеширот да му ја смести ергенската несреќа - во бараката на трудниците несреќата има друго име во предвечерјето на смртта и без месечина јасно се гледа дека црното млеко не е поетска измислица под црно сонце во црна темница четирите сестри на зигмунд фројд спокојно го чекаат црниот воз кон невратот рано в зори и не го забележаа брат им зигмунд како нервозно се тртка лево-десно на перонот пред да си ја испрска совеста во ѓолчето од сестрински солзи.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

„Чекаш некого“? Знаеше уште пред да одговори таа: слушнала дека е в село и го чекала да дојде, да донесе машка немуртеност и подивена душа од секакви неволји.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Да го чека понатамошното трасирање на Едо во Сан Диего му се виде невозможно.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Седевме во паркчето на нашата клупа. Го чекавме Љупчо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сакаше да се сврте и да си појде во одајчето, таму негде срет село, каде што судбината ѝ додели да го чека Димостена, кога шефот на станицата си ги плесна рацете, цикнувајќи Луѓе, па ни остана дедо Костадин!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Подземните суштества што ја населуваат Брезница три пати на ден излегуваат на виделината на денот собирајќи се пред селската продавница: прво,изутрина кога го чекаат лебот; потоа, кај единаесет часот, кога пак излегуваат да го дочекаат поштарот и приквечер, кога тука се собираат главно сите оние кои преку дента работеле.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И низ сета таа виулица од луѓе, погледи, разговори, чувства, емоции, постои пукнатина каде се слива целиот тој хаос и останува душата ослободена од гревовите, а сетилата го чекаат новото раѓање за да го вдишат животот со целата своја енергија.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Така, наскоро дојде до капитулацијата на Италија, до настапот на сојузниците во Сицилија, сѐ почестите англо-американски бомбардирања на окупираниот европски континент, додека на Закинтос се случи примопредавање на власта од солдатеската на Мусолини, на веќе поразуваната, но и раздразнетата Хитлерова војска.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

okno.mk 141

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Него најпрвин го чекаше менгемето.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Старата трпеливо го чека синот заминат во Волонгонг.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Секоја вечер го чекав будна. Не поради некои сомневања во врска со неговото лично поведение.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Така ќе го постигнете тоа што јас го пекав и го чекав, но не го дочекав“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Зошто“, рече конечно жена му, „па тоа е како кога го чекаш огнометот во Сисли филдс секоја година.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Го остави северниот крај слободен, не за да го пушти Толета да избега, ами да му го поттера на оние јузбашии, што исто така ноќта ја навртеа војската на дветри стотини метра до селцето и залегнаа на пусија во густите смреки и грмушки од Никулица, Нежилово и Клен за да го дочекаат скриени зад карпите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Особено она така кога удира, го чекав, знаев дека мора да се случи.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

„Други раскажуваат. А ти го чекаш и го ловиш.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Додека го чекав возот, тој цело време тука некаде.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Ви благодарам, Томаица. Со нетрпение го чекам утрешниот ден.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но, не беше така, за среќа моја: слушнав убаво дека Лествичникот му рече на ноќниот патник во одајата негова да оди и да го чека долу; така рече и никако поинаку, оти слушнав.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Умре тоа, велат, и го чекаат да тргне.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Син му од царо собрал сватои и дошол, та ја зел Еѓупката.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Затоа следниот ден излезе пак да го чека истоименикот, но сега не седна на талпата пред продавницата туку на еден камен веднаш зад аголот пред уличката во којашто се наоѓаше неговата куќа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Го чекав автобусот што требаше да помине од тука и да ме однесе во Скопје. Да стигнам на погребот на вујко ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Често ги затвораше локалите и на семафорите запираше на црвено, отворајќи го утрешниот весник колку да си го скрие лицето од сообраќаецот, па одвај го чекаше зеленото светло за да ја спрашти пред овој да го натера да дува во балон и да го озелени како мувла.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Другиот ден Бобан доаѓаше право од работа кај татко му, а овој обуен го чекаше со отштекан кабел завиткан во круг и залепен со лента и приказната се повторуваше.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Толе се врати пред крчмичката да го чека.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Си го чекаш својот ред, исто како примерен затвореник од некое Орвел–сценарио.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

И не само што ќе речат еснавките, ами таа се плаши да не се сетат Доста и Илко оти го нејќе таа малото и оти го чека да умре.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Какви времиња се, човек никогаш не знај шо го чека.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

СТОЈАДИН

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Само на две педи од неговите очи се рони земјата, дебелата преграда зад која го чека триумфот на постигањето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога за првпат го изведоа пред суд, Господ го спаси од сигурната смрт што го чекаше ако го фрлеа на лавовите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Татко ми не беше расположен за тоа: - Во моментов не сум расположен за времеплов, оди со децата – рече и остана во една кафеана да го чека чичко Ацо Дукац, другар на мајка ми и негов, кој, бидејќи е директор на Градските кина во Скопје, беше службено на фестивалот, ама не работеше толку колку мајка ми.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Трчаше се до крајот на градот. Стаса до фурната, се засолни зад клупата, па така сокриен се свитка никој да не го види во решеност да го чека дедо Ѓорѓи.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Го чекаше Бошка да мине по улица.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И, за крај, се разбира, главниот проблем кој го чека секој оној што е заинтересиран за Translation Studies: прашањето на евалуацијата.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Но немаше во неа што да прави, што да пресоблекува - освен што на столот префрлена на потпирачките го чекаше не само испрана туку и испеглана кошулата со кратки ракави.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Мудро, како стар волк кој го чека првиот плен за напад.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Во матна река, нешто го чека, тој што со туѓо купува вредност.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Опсерваториумот е место од каде што најдобро се гледа целото небо, но и околниот простор во низините каде се простираат распослани македонските ниви, кои желно го чекаат својот род.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- И, заедно со Питу и со другите војводи, влегоа во шаторот на штабот. Таму веќе го чекаа писма.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

A он, као да цел живот го чекаше овој момент. Ја отвори душата. И почна... . . .

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Им принесувам на татко и мајка, и низ бавчичето - скини пипер, патлиџан, кромид - за ручек- вечера. И си го чекам денот...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Можеби тие ластари нараснале во полузрели пупки, па само го чекаат зракот на утринското сонце.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Пораката беше усна и гласеше: Се слуша дека Хилмипаша веќава бераети за сите оние востаници што немаат крвни злочини.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А требаше и да им рече на старците што останаа под тремот да го чекаат„Христос Воскресе“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тука го чекавме противникот само со своето пешадиско оружје, неколкуте ридски топови со само сѐ на сѐ пет илјади топовски гранати.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

– Од два-три дена, најмногу пет, повеќе без вода не можат да живеат, па камили да се сторат – и се вратија назад во Старавина да го чекаат дејството од денешното лукавство, оставајќи тројца од војниците да стражарат да не ја пушти некој водата по каналот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Луѓето се посиромашни од кога и да е, но со големи идеи кој го чекаат денот да бидат исполнети.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ако не го чекав, тој ќе се налутеше и ќе гракаше.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На ливада росна го чекаш ти мај ништо не превземај пивото дај целиот живот кичмата виткај ти пак во Сарај, а тој во Дубаи

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Ја прислушкував Големата вода, го чекав нејзиниот глас.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Маската падна, - рече татенцето со победоносен тон како да го чекал само овој миг, - маската падна, - повтори, камуфлажата не трае долго, како пудрата што кај нечесната жена се брише (уште спореди татенцето), - како пудрата што не може да го прикрие лицето на нечесната жена, додаде некако деликатно, искусно.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Го бојам со боите на животот копнежот што толку долго го чекаше моментот да излезе од мене, да ги претвори во живот илузиите на сонот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

А беше бессилен да го отстрани големото разочарување што го чекаше Велета, понесен од силни внатрешки пориви.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И го чекав само денот кога лагата моја спасителна ќе се открие, кога ќе ги види ливчињата на Мида негибнати во семинаријата и кога тупаницата негова ќе падне врз мојот грб. Врз крстот на грбот мој.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се присетуваше и на други работи кога таа го тепаше и затвораше без јадење; се потсетуваше и сè повеќе чувствуваше одбивност и омраза кон неа. XXVI Богуле секој ден сè повеќе се оттуѓуваше од мајка си; гледаше што помалку време да е дома, што помалку да се сретнува со неа; и што и да го прашуваше таа, тој молчеше ништо не и одговараше; се обидуваше таа и со убаво и со благи зборови да го скроти, да го смири, да му каже дека само него го има на светот, дека тој ѝ е најмил од сè, дека тој е главата на куќата, дека тој е домаќинот, дека тој треба да ја преземе сега грижата околу имотот; го чекаше за јадење, и за ручек и за вечера, но тој не јадеше со неа; му оставаше напишано на ливче каде се наоѓа на работа, на која нива или ливада, да појде и тој да ѝ помогне во работата, но тој не одеше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Или на пример да го испровоцирам, да му речам дека сум умешен во потрагите и дека можам да му помогнам да ја пронајде личноста што му е потребна?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Некогаш одамна во друго време, вели тој сега, беше тоа момче само во својата куќа на брегот, но не беше само во тоа дека било само таму: да речеме, се приближуваше голем ураган; крај на светот, можеби; капаците спуштени, сите подготовки за невремето направени, ништо повеќе не може да направи освен да чека да мине, можеби да испие едно ‘ладно пиво додека сѐ уште има ‘ладно за пиење и да си раскаже себе си во мракот пар приказни за парови: онаа, на пример, за младата сосетка подеднакво независна како што е тој, која во соседната куќа исто така го чека ураганот и нема друштво позанимливо од својот темносив чесапик ритривер.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Калија везеше многу убаво. Попладне, откако ќе ги свршеше домашните работи, туку ќе се курдисаше на чардачето и, наведната врз ѓерѓевот сѐ додека беше виделина, го чекаше така Маркота од дуќан, кој секогаш ѝ носеше измирска алва во книџе.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Дојде друга птица со глас на Спиро Првославец и кажа дека сега знае, пресметал, утре пред ноќ дружината ќе биде во Лесново.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Едо наскоро во „Шоферското излегувалиште“ се почувствува како да доаѓа дома каде што нестрпливо го чека домаќинката.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

ИВАН: Не ми остана ништо друго, освен да го оставам Методи да го чека и вечерниот воз.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ја подготвуваме новата програма, а јас седам вака, настрана: си го чекам редот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Само за кратко време, беше неговата омилена парола.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Затоа сите со душа го чекаа да тропне со барабанот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Од жал за мајка му и од јад што жена му сè уште го чека, сè уште е дома му, една ноќ започна да ја бие силно камбаната.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

По прошетката, умееше, без најава, да им заѕвони и да си влезе внатре како да е тоа најнормално, оставајќи го Боги да го чека пред влезот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Го проколнувам јас човекот човекот кој со дланки душата ми ја стопи ме остави ко ранета птица вечно да патам... а црвените патеки оставаа траги на згаснато тело траги на мртва љубов и затворено срце кое пати и чека го чека човекот со белиот коњ.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Денеска вкочането го чекаме учителот. Ја чекаме и казната.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Сосила го натоварија на брод и го испратија за Атина во февруари од претходната зима на истата таа 1943 година во која, ете, митрополитот го чекаат да се врати дома по овој сив и ветровит ноемвриски ден.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кој е денес будала добиток да гледа, да се пара по планињето и да јаде сув леб и сол и пипер кога може да седи овде сред село и да го чека поштарот да му ја донесе боречката пензија.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А сето висело само на една тенка врвка и како да го чекало оној ден да се урне. Колку многу може да му одземе на човека само еден ден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А пак јас ѝ велам: „Ќе го чекам Пандета абер да донесе“.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

По ослободувањето, кога го чекав да се врати од Сремскиот фронт, ми јавија дека загинал од непријателски тенкови што го смачкале во ров полн со вода.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Непријателот тоа го чека, а и капетан Мирковиќ тоа го чека: некој да лавне, и да му ги истресе забите в уста.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Можеби ти имаш многу вакви мигови.. но јас само го чекам мигот со тебе... за жед на срцето за возбуда... на телото за треперење... на животот живост..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Нека се знае и нека се прикажува: или и Анѓа ќе ја имам, или ниедно – си рече во себе и стисна срце да го чека резултатот од оваа опасна игра.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ќе си земеш жени нашинки, и ќе си изродиш со нив Турчиња колку сакаш. Како јас, еве, седумнаесеттото го чекам.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Краста: А што можам? Ќе го чекам Божик, а испеченото месо ќе им го подарам на сирачињата од домот. Само страв ми е.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сега знаеше дека го пречекал преврнувањето. Тоа не беше единственото, што го чекаше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој велосипед со излижани гуми Господ морал секој ден да го вози по нерамната калдрма покрај Серава и низ Бит Пазар дури во Чаир.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кријам глава зад двете близначки пред мене, им ги фаќам пополека двете крајчиња од нивните плетенки,ги врзувам во цврст јазол и нестрпливо го чекам ѕвончето. Доаѓа и тој миг.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Го слушам татко ми: „Болната трпеливост со која пожолтениот лист го чека денот, ја чувствувам однатре. А денот е градски... сив и убав“. ***

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Сигурно ја успокојува дека мора уште да го чека, а во себе се плаши да не му пропадне една убава вечер, и ќе беше најзадоволен да се договореа веднаш на нерешено.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кај Хаџиевци, старата Воскресија го чекаше мажа си со чаша вино на маса, ојден со другите рибари да го чека крај реката минувањето на јагулите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Во мракот на подвозникот нѐ дочека еден куп кадифени панди, кои го чекале својот превозник.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Но Филозофот, како само тоа и да го чекаше рече: „Тебе, оче Стефане, душата пак за овој свет ти се готви, како вечно тука да ќе престојува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ѝ велеше дека го чека Јована Дамчески да се врати од војна и дека кога ќе се врати тој, таа одново ќе си стане лична и млада и тогаш ќе се венчаат со Јована.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И како да не го чека? Од свети Атанас, кога Илко наврте пуста „Опстраница“ сѐ на сѐ двапати си дојде на преслечување.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Не сум го видел. Јас го чекав надвор во џипот, немав пристап ни во нивниот поплочен клозет.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И така, јамата остана да го чека својот вистински сопственик.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Секој дел може да се употреби па затоа трговецот трпеливо го чека муштеријата и тој доаѓа.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но секогаш го чекале нови искушенија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Доаѓањето негово кај неа, таа го чекаше нестрпливо, помагајќи да му ги слечи работничките алишта истркани со малтер под кои се откриваше неговото јадро, мажествено тело, од кое и при најмал допир таа се возбудуваше силно, како типката од клавирот што при најмал допир се возбудува и испушта звук што долго трепери.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Пред вратата од меаната веќе ќе го чекаше Гоце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тупкаме со нозете во снегот и го чекаме возот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се исплаши Полин и повеќе не го чекаше офицерот и војниците, бегаше од дома.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Цветко Трајков немал стрпливост да го чека крајот па потоа да стапи во акција.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Додека пребаруваше да ги најде паричките (пцуејќи ги во себе и него, и партијата му, и суратот), овој достоинствено го чекаше, чешкајќи се по непоткусурените влакна на лицето.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Татко му Ставре со години го чекаше, се надеваше дека еден ден син му ќе се врати жив и здрав.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Па, како благовестие го чекаа повикот кој требаше да им ја промени судбината. ***

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ги начули ушите да го чуе утринскиот говор на денот, го чекаше следното случување што ќе му го поддржи чувството на животна радост: по неколку моменти, чу птица што еуфорично ја запеа својата немногунотна песна некаде блиску пред неговиот прозорец.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Вечерта пред седмиот ден од престојот кога се очекуваше враќањето на Камилски од светот на букинистите со куферчето полно со книги, во холот на хотелот го чекаше загрижениот Сотир Паскали со својата работна чанта на враќање од париската опсерваторија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Никогаш не го прашував ни како се вика, ни што работи зашто еднаш или двапати го видов како стои во темен костум и бела кошула и си го чека директорот до автомобилот, а тој голем, црн и изгланцан, ја „мерцедес“, ја „БМВ“, не знам, па веднаш знаев дека е шоферче на некој голем буџа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Но веќе одамна се нема ништо исполнето ни случено, но да се надеваме дека утре светот ќе бидам подобар.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Луѓето во Ставрос го чекаат летото.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Шаховската табла секогаш го чекаше, неговата маса во аголот беше секогаш резервирана; дури и кога местото беше полно, тој седеше сам покрај неа, затоа што никој не сакаше да биде виден како седи блиску до него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Луѓето што ги заробујел по други земји, ги држел во темни зандани и се кител со нив покажувајќи дека е силен и дека секој што ше му излезе на патот, истото го чекат.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Две идентични возвишенија со падина во средината го чекаа вистинскиот да залегне и мирно да затвори очи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А кутриот змеј, заостанато лице без простор, во седми месец блуе сув јаглен, го чека аукторот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Мајка ни утредента во мугри го чекаше чичко Пенчо, чевларот во Лисиче да го отвори дуќанот за да ги поправи.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Побегна дури надвор на чардакот да го чека татка си да се врати и да му каже оти чичко Илко довел „дупка".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

НОРА:Беше тоа времето кога игравме нособојка трчајќи на ноктиња по турската чаршија и потоа јазејќи се по олуците-тобогани се плескавме во базени со чај, каде кралицата Балонезе спокојно го чекаше својот плен, мамејќи нè со магичниот ѕвон на клучевите од нејзините златни подземни кафези.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ние братучедите, таму кај селската црква, со радост го чекавме секое пристигнување на автобусот Татковците кои беа во градот по возачите ни испраќаа големи лубеници.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Околу осум часот, додека го чекав Дагларбеј да ме земе, се шеткав во фоајето со рацете одзади, загледував по излозите на богатите шопови во ентериерот и минував меѓу господата со пеперутки машни и дамите во блескава облека и скапи парфеми.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Срната стоеше и го чекаше. Бате Јоле се врати со сено заграбено со двете раце и го стави на куп пред срната.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Во својата голема одаја со чифит-ѕидови испрскани со златни капки (ѕвезди или дукати, стремеж кон пророковото стојбиште или бројки колку е издадено од неговата азна за издржување на медресата) не можел да ги преброи во сарајот ни атовите ни сеизите, ги штракал бројаниците над разгорен мангал и го чекал езанот на оџите да му се заблагодари на пророкот за сите добра на овој свет, потоа нагрнат со ќурк и со невидливи гавази зад себе стоел пред нејаките пупки на разбудените каранфили или замислено ја слушал опивната тага на чалгиите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Самиот Шатев признава дека некој од посадата бил во ходникот и дека за тоа морал да го чека додека тој не се оддалечи, за да може безбедно да го запали фитилот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Освен што кажа дека го чека војникот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Нашите глави се приближуваа една кон друга.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Седам и не знам дали да го чекам Јона од меана или да си легнам. Снагата веќе не ме крепи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

— И вие го чекате Хрушчов, прашува момчето, намигнувајќи со очите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Некој му носи понада не од почит кон него, ами кон смртта што го чека и него; му носи што е најубаво за јадење за да му ја одоброволи смртта и да му ја направи помила, зашто животот си оди и како да си го проживеал: добро или лошо, среќно или несреќно; сиот живот е само еден миг: мигот на умирањето: во него сѐ е збрано.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А Баге го прти патот пругоре, каде што го чека една урнатина без видело и без шепурче, со чардак на кој талпите се ронат под ноктите на орлите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Некој кашлаше, чудно, од самата утроба. Неговото лице умираше, потоа пак му се враќаше на животот, помодруваше и се грчеше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го чекав „Време“ со големо нетрпение. Залудно. Текстот не го објавија.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Знаеше што зборува и го чекаше ефектот со иронично подискриевена уста. Ова беше дрскост невидена.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Ако рече бегот, што ќе праве тој мрсолко?“ — со право се тешеше таа и го чекаше денот кога пак ќе ја праша Адем.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Соленикавиот и свеж мирис на сината ширина во неговите ноздри, додека нозете брзаат да го однесат на тајната средба со девојката што го чекаше, далечна, а блиска, таинствена, а позната, исто како и морето...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Го чекаме гласот на куршумот, најверојатно со мисла во себе Во мене ли ќе се зарие!?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Зошто ли тогаш кога не е во состојба збор да изусти и само минути го чекаат за да биде покриен со земја, му велиме дека бил најдобриот?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Го чекаше нестрпливо цел ден за да може да му се јави на дедо Иван и да го чуе неговиот одговор. Една вечер донесе изненадување.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Камилски го чекаше во својата библиотека целиот потонат во книгите, ѕиркаше од некоја барикада од нив, како да беше се престорил и самиот во книга, со животот во неа колку да може да се прелистува како единствена книга.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Бидејќи цел товар оружје не можело без опасност да се внесе во градот, било договорено утрината на патот под селото Цапари да го чекаат двајца членови на Организацијата и на определен знак да им се довери да го растоварат оружјето во Цапари.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Стале тоа го чекаше. Уште повеќе се залепи до отец Арсенија и уште пред половина година двајцата се разбраа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тие што го сакаа, го чекаа од ќеф, тие што го нејќеа — од страв, оти знаеја: сега на Ѓура му е порасната работата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Доста ја испрати до Манџиковата порта и се врати дома да го чека Илка од работа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Постојано купуваше лозови и нестрпливо го чекаше денот на извлекувањето.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ни распава дека го чека летото, топлите месеци, јули и август.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во актот се соопштуваше и ова: во една улица, блиску до центарот, млад мршав човек го чекал валијата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ги остави пред „Холидеј ин“ во Скопје. Како што не заборавија да го потсетат дека ќе го чекаат да оди во Гостивар.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Само по неколку дена се фати себеси како напрегнато, со нетрпение го чека поштарот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Потерата наближи на домет. Четворицата војници и еден селанец како да наслутија нешто и позастанаа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во дворот го чекаше коњчето Дорчо.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Понекогаш, ја заклучуваше во најмената соба над кафеаната „Боеми“ и ја оставаше да го чека, кога, околу полноќ, ќе се втурнеше смрдејќи на алкохол и цигари, хистерично се обвиваше околу него, го љубеше очајнички, збивташе како повреден пес.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Таа го чекаше нејзиниот фустан од жолта руска свила, а од него абер немаше.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ќе прашуваат: каде ќе го чекате новиот век, што мислите за векот што изминува?

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

- Речи му дека го чекаме. Нека дојде. Зошто е таков!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„А требаше да си е дома”, очајно помисли мајка му, „Да го загрее задникот над книгата”, гневно помисли татко му, „Го чекаат матурски испити”, завидливо забележа сестра му.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Тоа го знам! – му излета („тука беше искрен“, си се пофали, ама патникот како ништо да не забележуваше, тука само го чекаше следното прашање). – Па, те стигна ли?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Му рече Марин Крусиќ, кога момчакот на враќање ги растовари рибите, излезе од чунот, и кога сфати дека го чекал, му пријде, како на нешто неминовно, како на судбина: „Ти Влав ли си?“ го праша овој.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Погледнавме низ прозорецот и го видовме како влегува во автомобил и заминува.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

- Во ред. – се согласи дедо Ѓорќи, преплапен до гола коска, му намигна на Кире, се наведна му дошепна да избега некако дека ќе го чека на излезот од градот кај фурната.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Но, јарчето сепак го дочека. Го чекаше сето време, додека тој во своите карпи го повлече вториот раздел од чкрапецот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го чекаме возот и нѐ издава трпението.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сега сета суштина на неговото постоење беше само во тоа да не го изгуби од пред своите очи тој идеално направен круг во небото, а низ неговата крв и низ сите негови можности да чувствува наеднаш му се будеа сите богови со нивните усвитени кораби, сите бели атови и нивните боговски колесници, сите затрчани младичи со факели и сите Сончеви Мајки, што го чекаат тој морен патник зад првиот брег, да му постелат и да го нахранат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Со векови таа го чекаше да се покаже зоографот а кога сфати дека тој е безнадежно отпатувал таа само ја допре неговата четка обесена на ѕидот и некаде пладнето крај неа оживеа русокосо момче со пеги на лицето.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Добро, ај више да не те гњаву. Може ли да запалу едно цигаре?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

А кога почна почесто да се огледува на огледалцето што го носеше во џебот и да забележува некои промени на лицето: мали влакненца израснати под носот и на врвот од брадата, мов и расцветани мозолчиња по лицето и кога почесто го вадеше чешлето да се чешла - сфати дека му стасало времето што неговите домашни толку нестрпливо го чекаа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тие чекаат еден претходен извештај па да донесат дефинитивна одлука за нивниот натамошен однос спрема Михаиловиќ. 110

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Потоа, пробивајќи се низ трошливото месо на толпата, гласот продолжува: - Во спиралното патување,ветерниците ќе го чекаат на истите места.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И за сите четири години таа го чекаше.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Не би бил неодмерен и одговорот: „Гледај си ја другар работата!“

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Попот се тетеравеше кон вратата, се спровираше меѓу деца и глуви баби, најмногу такви до кои стасуваат сите селски настани, и пребрзо, во исчекување на нешто ново, испаруваат од сеќавањето; во тишината само тие, како што рековме глуви, не го слушаа попот кога рече дека утре и тој ќе купи револвер, чешки колтови се продаваат под рака, па нека го чекаат пак подло и недостојно во заседа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Ако чорбаџи Сирме, Јоше, Веле, Ристе тргаат гараметот, барем мастрафот да не паднит на нив“ — ти вели Булиман. А Сирмевци, Јошевци, Велевци и Ристевци тоа го чекаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Многу му го имаше стравот на дедо Геро: тој си знаеше што го чека ако само еден чекор пречекори па не му остануваше ништо друго освен да се фали.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Чедо давам, Божано! Треба да знам, што живот го чека.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Затоа, ете, го чекаат да удри оној „високион" седум и да им ги фукнат клучевите на мазите, а Мамут и компанија да им фукнат на клинците и плочите, да прошерпаат по стотина двесте денеска, оти утре е сабота, та треба да ги задоволат муштериите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Му доолесна кога, додека го чекаше багажот, преку застаклената ограда го здогледа Марка како, потскокнувајќи од место во турканицата луѓе, му мавта со раката.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

ФЕЗЛИЕВ: Писмо за - Иванов? Токму тоа го чекав. Дај го ваму.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Се навикнавме во грч да го чекаме да наслушнуваме кога ќе се приближи, и благо да издишеме кога ќе нѐ одмине.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Во тој след од постапки на градоначалникот, Беренц препозна блага нервоза и желба за одлагање на средбата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го правеа затоа што беше петок навечер.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Избезумена, целата убиена од мака, Бојана го чекаше докторот, кој сè уште не идеше...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тоа како да го чекаше мајката на Чана, и таа седна оставајќи си го веленцето како наметка врз себе.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

- Отидоа негде, воздивна Петко. - Да го чекаме ли? - Долго ќе биде, се кикотеше Пенчо.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Гоце претчувствуваше што го чека дома. До вечерта не се врати.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Сепак ги влечеле колилата оставајќи зад себе меки лепешки и издржувајќи ги животинските патила; луѓето ги хранеле со силата на својата тврдоглавост и со безнадежноста на иднината од која не можела да прожугне ни дива чекутина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На таков порч се љубакаше и Настасја Кински во „Љубовниците на Марија“, на таков порч Мерил Стрип го чекаше Клинт Иствуд во „Мостовите на Медисон“, на таков порч Џинџер Роџерс се ќердоса со мајорот во „Мајорот и малечката“...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Како да се беа здоговориле со Белича; тој незабележано се искраде од бараката, кај црниците го чекаше веќе Белич готов за бегство, но како одеднаш се најдоа пак таму, сред блатото, на чун?

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Немал два живота; сепак дење го презирале, ноќе му се восхитувале со морничавост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За да не го занесува погледот во ретровизорот каде што нејзините игриви очи го чекаат, тој ја крена левата рака преку рамено и успеа да и ја положи дланката на малечката врз левиот горешт образ.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А неговата глава одамна и скапо беше уценета од Грците за пет-шестгодишната негова борба со нив, та Чочо, којшто се префрли како Цица, одвај го чекаше да му излезе пред очи и да го предаде.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Толе, од лутина, од бес што таа не е замината од куќата, што уште го чека, го удираше со сета сила ѕвонарот на црквата во ниедно доба, ноќе.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

— Ама и он гледа оти го чекаме со душа, сполај му, та ќе дава, шо ќе прави!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Со насмевка и нежности, ин сано сензу, правевме долг список на ветувања.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Го чекав, со по некоја мисла што ми заминуваше и се враќаше, а беше густа и леплива, како летното пладне, и не можев да ја расточам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И попот ова го чекаше: да дојде до куќа и така азар сермиичка, та му благодари на Лесната и Младена што ќе му помогнат да се извлечка од калта и да ги прифати и децата и стоката, Речено — сторено.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ова е денот што долго го чекав. Дојде Големиот ден. Вистинскиот ден, оној во кој на виделина ќе изнесам сѐ што знам и умеам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Само нека се вратат, ќе ги фати, ќе се затвори со нив во колибата и ќе го чека денот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ним ни на памет не им паѓаше колку се измачуваше клетата жена и со каква тежина на душата го чекаше својот стопан.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се насетуваше во дадени моменти и ситуации предизвикани од нашите силни емоции (на деца растурени по светот кои постојано и постојано се враќаат дома, а таму постојано некој фали, го нема, заминал или залудно го чекаат) дека не баш го планирале бракот, арно ама се случило!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

„Не сум слушнал ништо од него“, реков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ех, со колкава возбуда го чекаше мигот, кога тато ќе влезеше во кујната и ќе го викнеше: Пауза, народе!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Тој го чекаше од нив ветеното – десетте ќесиња пари.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

А тој токму тоа и го чека: „Зар толку, кутри критјанине, си бил стипса?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тики: Мислам дека е најодвратен! (Беки погоден силно грокнува и отрчува во аголот) Што ќе правиш со нив?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Знаеше дека дома го чека порција сарма.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Но набрзо во канцеларијата влезе секретарката Ботка за да му соопшти дека нема потреба да го чека другарот Ниновски.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И од тој ден, не само што не му забрануваше да собира тревки, туку и со нетрпение го чекаше на брегот да седнат под некоја сенка и да расправаат за многуте тајни што се кријат во природата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Навистина, уште е рано, но, како што се вели, нужда закон менува: и тие со татко и нема да го чекаат Крлето осумнаесет и дваесет години да бреа по село, како што прават сиромашките ергени, ами ќе го наоглават уште на петнаесет шеснаесет години, да се отвори куќата и да има кој да му чини измет на татко ѝ и брат ѝ на Бисера.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Затоа, зашто го чекав нејзиното јавување, бев буквално дежурен телефонист од утро до мрак.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Од друга страна го чека човекот друга работа, т. е. како да ги програмира сметачките машини.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Толе му стави до знаење што го чека во случај да го предаде и се раздели пријателски, дури оставајќи на дизгот во црквата десет лири пари, што ги собра летоска од црквите по селата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А Трајчеица како одвај да го чекаше тој момент и тој негов поглед, влета во неговото молчење со својата приказна иако јас пред тоа се обидов да го скршнам разговорот на друга страна.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Цеце: Јас сум оној кого таа го чека цела година!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Пак она каде. Дома не му се враќаше, таму го чекаше мртовечкиот мир на куќата и истечените очи на мајка му.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Додека го чекаше Ѓорѓе да се јави, тие триесетина секунди ги искористи уште еднаш се преслуша што треба да каже.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Толе и тука даде наредба да го чекаат него за команда.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Знам веќе, семејство, но сега наместо да си на мојата страна а против нив, ти се приклонуваш не оставајќи ми време за било што, дури ни да се помирам со судбината и да се привикнам, се појавуваш вака, водата капе низ тебе, сивата вода на невремето и студенилото, обесхрабрувачко порекнување на нешто што толку го чекав додека постепено се ослободував од твоите браќа и сестри обидувајќи се да ги сочувам силата и ведрината, да имам џебови полни со пари, да смислувам каде ќе одиме, пржени компирчиња во оној ресторан под дрвата каде што е толку фино да се руча покрај птиците и девојките и стариот Клемент што го препорачува сирењето проволоне и понекогаш свири армоника и пее.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Потребата за индивидуалност е сепак посилна така што, навлегувајќи сé повеќе во „подлабоки води”, уметникот го чекаат многу маки и што уште не.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Го правеа затоа што беа распуштени, дома на слобода, живи и интимни, затоа што повеќе не можеа да чекаат, не можеа да го чекаат одредениот час, точното време или температура, не можеа да ја чекаат иднината, месиите, мир на земјата и правдина за сите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Долго го чекаа и тие кои беа затворени и интернирани и тие кои ноќе беа грабнувани од дома и чекаа судење или беа задушувани со обична жица и тие кои се криеја во шумите и само ноќе скришум навраќа дома.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И така секој ден... здолжен - ама и ноќите без сон - го чекаат разденувањето - надеж - да се стори враќањето.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Само ќе потчујам така нешто, на поминување. Или на стоење. Како што стојам сега, дури го чекам Јона.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа не му бега, го чека да и се доближи и благодарна му е, само тој можел да ја задржи до овој ден таква, непроменливо: слабичка е но со зрела валчестост по која окото минува како со дланка.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ми преостанува само да го чекам вистинскиот момент за да го направам вистинскиот чекор.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Брат ми рече дека времепловите се интересни само на филм, како што е она патување низ минатото во филмот „Враќање кон иднината” и дека ако мајка ми нема против, не би дошол со нас, оти знае тој како ќе изгледало тоа нејзино „носење во детството”.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Да легнам и да го чекам да ме заколе, не ми се легнува!...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Нејзиниот нов свршеник, вдовец без деца, со среден живот и решен да се ожени во католичка црква, ја оставил да го чека пред олтарот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дојде тоа што го чекав и пак си отиде.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тоа е најбројната категорија во земјава која спие до 12 и чекајќи да им падне работа од Господа го чекаат своето подобро утре без ништо да променат во својот живот, а потајно надевајќи се дека курајберите и ебиветерите некогаш ќе се смилуваат и ќе им го променат нивното статус кво.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

— Тода ја убедуваше Рожденката, иако знаеше оти таа одвај го чека саатот да се израдува со сват поп и зет попов син.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе ја натерам да се врати, мислел, зашто немал каде да ја води; таа, со спокојно и некакво чудно безживотно лице од работилница на мајстор што од румен восок може да измеси млада светица, го чекала задуван и зол како човек што е осуден да се соочува на секој чекор со призракот на својата необична младост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го чекала кутрата цел ден, го чекаше и ноќва.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Колку што знам, нивниот програм се уште го чека Еди Бакс на полица во продавницата на третото ниво на Сиднеј Централ-5.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тејлор подоцна ми кажа дека скокнал на него само заради тоа што јас сум изгледал премногу глупаво со онаа шапка, па некако му било жал...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во тоа им помагаа и нејзините две деца: тие му кажуваа на Богдан кога е мајка им сама дома и каде им е татко им; му јавуваа каде го чека, а нејзе ѝ кажуваа каде тој ја чека.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Зашто ветерот полека се издигаше и тој му се препушти да го подигне и понесе по остатокот од патот низ пустината до ракетата што неподвижно го чекаше. 20 Кошмарна треска Го ставија во чистите, свежо испрани чаршафи, а на масичката под матната розова лампа секогаш имаше полна чаша со свежо исцеден сок од портокали.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Пред предизвикувачот да се доближи до навртените запци на скршената вила со која црниот од другото племе го чекал со возбуда, Онисифор Проказник се наведнал и со едно џапање го кренал виновникот на караницата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зашто само тебе може да те замисли како го чекаш, како кралица, секогаш подготвена, само за него.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

За тоа сега студентот знаеше: овој човек го чекаше него...

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Татко по обичај го чекаше Камилски на чардакот крај масата со отворените книги, со вазната со свежи мирисливи каранфили и трендафили од Мајкината градина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ако го чекам, ќе рече кого го чекам. Ако си легнам, зошто си легнала, ќе рече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Старата, врзана за постела, уште го чекаше: да го испијат својот чај, да разменат по една воздишка пред легнување и да си свртат грб во заедничкото легло.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Му зборува за ангели, за херувими, за светци, за дарежливоста и љубовта божја; му зборува за чудесиите небесни што око не ги видело, уво не ги чуло, умот не ги допрел; му зборува за да му се замили новиот живот, што го чека...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Всушност, и додека џвакаше и голташе набрзина, мислата на Гого беше во платното што го чекаше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Затоа по мала пауза молкома ја сменија темата со онаа која се однесуваше на напатствијата што Беренц неодамна ги доби од Берлин и кои, како што веќе е речено, чекаа на брза реализација. Тие денови од крајот на 1943 година, пушејќи покрај прозорецот, Беренц во својата канцеларија го чекаше градоначалникот Карер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

...а сепак билната трпеливост на листот што го чека својот пад а сепак загнездена немоќ во глетката на приспивната починка а сепак туѓинци веќе и за себе што по изгубената блискост трагаа трагаат... мали пополноќни разговори со маја или декорот во служба на магијата

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Времето на посетата не траеше многу. Лекарот објасни дека сопругата и детето ќе го чекаат на улица, во закажано време.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

— Нека кршка, нека кршка, Неговиот правец е преку река, — им рече тој на јузбашиите и прати едно одделение да ги извести оние јузбашии, што беа по левиот брег на реката за да се приберат кон селата Вепрчани и Гудјаково и да го чекаат арамбашата Толета со неговата дружина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Јас еднаш сум го чекал цела вечер.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кој не знае божја казна го чека А кој премногу знае ќе пати дури три века) Ако спремен ти си да признаеш вина штом гревови те стигнаа од кармата

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Зошто да не го прашам кого го чека?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

4. Веќе се враќам: годините во оро задушница им праќам; сегде познати лица нигде, нигде птица Рајот го чека крај нема спас, Матеа и ангелите патеа а ти а јас...

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

А дедо реши со своето потесно семејство да го чека залезот на границата.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Притоа, додека го чекаше, тој немаше ниедна друга мисла, не мислеше дури ни на тоа, што значеше за него еден таков среќен лов; беше само еден благ трпнеж задоволство, што се раѓаше во неговата рака и во неговото рамо и му се ширеше по целата снага, обземајќи го сиот во своите топли бранувања.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сите брзаа некаде. Само тој нигде не брзаше. Немаше каде да оди. Никој не го чекаше. Никој...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Седам така, го чекам Јона. Устата веќе почнува да ми попретрпнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нашата држава е јагне. Со ангелско спокојство го чекаше благословениот нож.“ „Вие ќе се боревте?“ праша.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

СПИРО: Не ние, туку да ги викниме комшиите!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Душкаше по ходниците и просториите по нејзиниот јасминов мирис со кој се стркаше и откриваше во која соба се наоѓа, каде го чека.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Оган нема И храбро гледаш Ветер како ја разнесува пепелта На она што одамна го чекаш

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

По вечерата тој ќе замине кај неа. Таа го чека.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Му идеше да ја фрли торбата, да не оди, да избега надвор, но гледајќи го татка си каде што го чека на вратата, ги обриша солзите со дланката и се поздрави и со дедо му.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ајде да влезам во оваа божја сенчица, да го чекам... (Влегува во врбјакот.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Цимерколегата Франц ненадејно замина и назад не го чекаме, не.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Мислев дека на среќата ѝ нема крај и замислував колку почесни докторски титули го чекаат во иднина.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тогаш за првпат се сврти и го погледна; она што го чекаше ѝ се читаше во очите.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Но што можел да спечали од една воденица пребогатиот бег?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сестра ми ќе го чекаше на портата и ќе викаше: Ајде тате дојди, донеси ми бомбонче, додека јас си велев – е, блазе ти стебе.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Друг, пак, му зборува за оној друг свет што го чека, зашто овој свет и колку да е убав, штом има смрт, трагичен е.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Си го чекаше Невена, речиси, четириесет години својот офицер, својата дамнешна љубов.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И во исто време, чувствувам, се буди копнежот по се уште ненасликаното платно од нејзиниот непрегледен внатрешен пејзаж, кое во мојата исплашена византиска душа, трпеливо ќе го чека повторното доаѓање на норманската принцеза. EL SUEŇO Сократ:...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Таа го чекаше докторот како господа и во својата преголема болка за единственото дете ветуваше сè, само да стигне навреме и да го спаси.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Откоа ја испрашала што е и како е, 'и слекла алиштата и ја врлила во бунарот, та ја удаила, а таа проклета млада Еѓупка беше се променила со тие алишта и беше се качила горе на дрвото, да го чека син му од царот за неа да ја земи.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Мајка ми се насмеа: - Тогаш остави ја нека вози ролшуи и нека го чека пубертетот, а ти најди си некоја друга девојка што мисли поинаку од неа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Така, речиси, несретната со децата се разминувам, Ете, и Јона го чекав на сон, ама Јон никако да ми се јави.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По еден час и Бошко Манев, кога дотрчаниот Танас му кажа, исто така знаеше што го чека зашто арнаутскиот обичај на сите им беше познат: кога некој ќе ти плати за сѐ што кај тебе јал и пил – тоа значеше дека има право да ти одмазди како што сака за она што мисли дека си му го сторил.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Навечер пред да заспијам тивко го довикував неговото име и со нетрпение го чекав следното одење во селското кино.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Доста со душа го чекаше. Велигден да си дојде Илко.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се отвори од некоја своја магија и појде на две страни, кон гола цуцулка на планина и кон друг облак со позлатен раб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Така секому му треба помалку време да го чека автобусот одошто да оди в гаража, да го запали автомобилот што ја ќе го запали ја не, да ја извади од гаража, да ги разнесува жената и децата и да не заборави гаражата пак да ја затвори.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Го чекав навечер по скали, телефонирав, оставав писма. Уште милиција што не испратив.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

И како дете и како возрасен го чекаше снегот за да застане покрај улицата и со другарите да мава автомобили со снежни топки.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Па го чекаш својот капетан во чамец, или подобро во јахта, кој доаѓа да те спаси.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

— На кого?... На тој што го имаше и досега, — на султанот, — потфрли и не сакајќи Сарафов, кој веќе беше решен да се прибере во своето гнездо во Софија, каде што го чекаше пријатен пречек на неговите работодатели и награди за успешно свршената работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Патникот, му јавија, ќе го чека пред блокот Б13.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сотир Паскали го чекаше на рецепцијата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Така чекорејќи во семожни мисли, стигна пред куќи. Крај порти го чекаше Јагулица.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Најпосле беше стасан и тој од својата чиниш само во злокобностите вистинска изгубеност, и сега си го чекаше своето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А ние, малите гномчиња, се опивавме од чајот и крештејќи и кикотејќи се лежевме и висевме по малите педалинки како гротескни сплавови на медуза...бла, бла, бла. M И уште ова: кажи ми за разликата меѓу онаа и оваа држава.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Детето, очигледно, е осамено. Тој по цел ден е на работа, надвор од куќата, а тоа, рано вратено од училиште, го чека.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Тие две мисли ги мачеа цела зима. – Било што било, нели сме до него испратени, ќе го чекаме да се врати – беше заклучокот од овие размислувања. Инаку и не можеше да биде.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Речиси дека се подобри твоите браќа и сестри, кога се борам со нив барем времето ми поминува, сè оди подобро кога човекот ја брани слободата и надежта; но ти, ти не ми пружаш ништо освен празнината на останувањето дома, сознанието дека пријателството во сето тоа се подразбира, дека ноќта ќе стигне како задоцнет воз на перонот низ кој фучи ветар, ќе стигне по многу матеа, многу вести, со твојот брат понеделник што пред вратата го чека моментот кога повторно ќе ме соочи со него, најлошиот, прилепен за тебе, но ти си пак така далеку од него, зад вторникот и средата и така натаму.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Другата половина го чекаше премиерот за да го сторат истото.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ружа токму како да го чекаше овој миг за да распали од сите оружја. Скокна од масата на изненадување на сите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Го почувствував тој отсјај како оној што со часови го чекав загледан навкосо во прозорецот наспроти мојата ќелија, во дивитот на затворската зграда наменет за женските притворенички, кој, со еден кат понизок, продолжуваше во паркот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Дојде до барот и влезе внатре и таму беше малото путерче и го чекаше.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Потоа долго време го чекавме да се врати, да нѐ причести. Ама не се врати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Време е за пиење кафе и белолаглави старци седнати крај масите и потпрени на крлуци, го чекаат својот филџан. Ги поздравуваме, ни отпоздравуваат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа ги голташе и со нетрпение го чекаше следното издание.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

И каменот го чека слична судбина стига да го зафатат немирните води.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ја сонуваше како таа пак го чека во полето облечена во истиот оној бел фустан што блескоти на сонцето и му мафта со раката, го вика; тој трча кон неа, прескокнува ендеци, меѓи, грмушки, се пробива низ високите жита, но никако да стаса до неа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

А сега, кога само малку време ме дели од растајнувањето на тој одговор, за мене започнува она мечтаено постоење, чие остварување толку долго го чекав.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Алајко Ошев и Митре Ирчев, луше од власта и на власта, едно јулско утро измазнети, стокмени, со црвени вратоврски, утлеисани, со б`снати чевли, со чанти во рацете го чекаа џипот за да ги однесе во планинското село Ошево, како членови на Мировниот совет, како авторитетни помирители, но не и на војување (војната ја поминале „во позадина“).

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Душо моја, со колкава радост го чекав ова писмо.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Отец Симеон долго го чекаше и можеше да му ги истегне ушите до таван, но тој знаеше што знаеше и кажуваше сѐ што знае - на саката беа наредени в круг цифри од 0 до 1.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Портретот и детските ликови пријателски го гледаа и со некоја молчелива благодарност како да му велеа: „Долго го чекавме твоето доаѓање, зашто само ти ја имаше небесната знаја и умниот клуч за а го отклучиш катинарот на времето и ропството на нашите души.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Па нели заедно треба да го чекаат мигот на рожбата. Несвесно се фати за стомакот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како што тргнала работата, не ни останува ништо друго освен да го чекаме мигот кога тие, од некоја цврсто стокмена сцена, ќе лиферуваат лозунг: „На Македонците им е доста од седумтте уметности, сега ќе треба да се свртат кон онаа што ја прават политичките партии.“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

— Ќимс'н сен? — извика војникот, но гледајќи го попот на коњот и жената по него си промрмори нешто за себе, во кое време Толе му одговори: — Бенјим папас ефенди, — и не запирајќи го коњот помина крај војниците откои едниот ја изгледа похлепно Митра и му ја покажа на другиот: — Бак, бак, кардаш, ѓузел ѓелин.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од друга страна пак, тој и владиката беа два поглавара на островот и во тешките времиња на италијанската окупација беа упатени еден на друг многу повеќе одошто тоа би биле во времињата на слобода и на мир. Со тие чувствувања, впрочем и се собра овој одбор под иницијатива на локалното свештеништво и на градоначалникот Карер, на оловниот ден што навестуваше скорешен дожд, трпеливо да го чека владиката на закинтското пристаништето. И додека групата на молот уште немаше видено дека тој наближува, од прозорецот на својата канцеларија појавувањето на бродот на хоризонтот го виде Паул Беренц, началникот на СС единицата на островот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Овде го чекаа други грижи, реални, допирливи.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Преку дворните места на имотскиот живеалишни куќи и низ Западна Порта излегуваат во оградите и низ бавчите, прегазувајќи ја Голема Вода, се завкачуваат спрема Коритница, сè со вјасање - Максим за чекор понапред од Васила и од Карамана.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Наместо просто да го зграпчат, или несетно да го ликвидираат, тие ти го чекале денот „Д”. Дилетанти!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Штом густата лепливост ќе му го ослободела разумот, околу него си се намалувало, и звук и облик, и тој тогаш не ја стискал коскената дршка на ножот и бил без она свое чувство дека однегде ќе го стаса брз удар.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие го чекаат доаѓањето на Менсфилд, кој носи писмо од генерал Михаиловиќ за претседателот Рузвелт и генералот Донован.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

У еден партаљаф кустум, су широка врска, мисљ`ш лигарник, а панталоонто... шо да ти кажувам... у едната пачавица двете нози ќе му ги субре.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ако застануваше некој од врзаните по некоја физиолошка потреба, мораше целата колона да застане и да го чека.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И брат ми го затворија, поради неговото минато, поради студиите во Англија, не се знае што го чека...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тој го чекаше оној момент од кој не се може понатаму.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

- Тогаш дедо Ангеле им раскажа сѐ и им рече дека вечер треба да го чекаат Лумана на патот преку река.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Осамениот орел го чекаше својот миг: ќе отидеме, ќе остане мрша.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И пак нешто раскажуваше за Кратово и за топилниците на сребро, дури и повеќе, и за некоја жена што тој можел да ја поведе со себе ако во Кукулино не го чекале дечињата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Секое добро од другата страна го чека лошо.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Кога го забележа Татко, се крена од книжната барикада, се извиши како господар на книгите, небаре наредувајќи им да му се поклонат на драгиот гостин.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој сфаќаше колку ѝ е потребно да ѝ го донесе тоа писмо што го чека.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Затоа тој така жедно го чекаше овој септемвриски ден кога се отвора гимназијата, и еве го сега рано кај се шетка горе-долу покрај Боцевата берберница.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Трските зашушкаа. И невидлив, Водомар пееше: Дојде де и дојде час, Пуфи Паф е меѓу нас, Шумшул- град го чека спас.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

На четириесет години, свиен над овие молчаливи фигури во еден провинциски град, тој сознава дека вистинската сила на неговата фантазија била во создавањето убави мечти за животот што го чека, а не во творечко разрешување на проблемите што ги поставува безгласната плоча со шеесет и четири полиња.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

КЕВА: Арно што ќе го чека.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Тоа беше нешто од школо, некаков енграм втиснат во нас, макетонските говеда што (во шарен месарски пресек) во ова балканско трло (месарница/касапница) питомо го чекаат тој жиг на мракот, таа сенка преку очите што нè прави вака тапи и моронски резигнирани?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Беше тивко и мирно околку нас - личеше на маѓепсан град, чии жители го чекаат денот на престанувањето на магијата. Речиси шепотевме меѓу себе.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Со попладневниот воз Тарзан и јас заминавме за Сомбор, таму купивме еден билет до Скопје, а кога се стемни, го чекавме Михали во паркот зад центарот на градот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Младичот: Кој кур си па ти?!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И така си стои Нумо скраја од патот и двапати дневно го чека својот пријател-шофер за да го земе.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ни пари да даваш, ни маѓии да правиш, ни да го чекаш со месеци, а може и години.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Од нивната венчавка (регистрација) во Скопје, пред земјотресот во 1962 година, остана само споменот на две работи.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Еден ден, гледај чудо! Мајка ми го ставила прстенот, но ништо не вели.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога побегнав од неговото одајче и од очите на луѓето за да ја родам мојата Пела, му напишав големо писмо дека не можам да го чекам со мојот голем срам, да не се надева дека ќе ме најде кога ќе го ослободат, ама додека е там и плаќа за мене, јас нема да го заборавам, храна и пљачки ќе има еднаш во месецот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тој како одвај да го чекаше авторот да се заприкажува со него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Јас го чека печес години, нека почека он печес минути.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Колку и да сум претпазлив, низ буквите и редовите се исцртуваат патиштата и станиците, и јас потоа одам по нив и запирам, го чекам автобусот во кој е веќе речено дека ќе се качам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ќе го чека утредента на аеродромот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Рада во меѓувреме му се јави на Виктор кој пред болницата го чекаше амбулантното возило.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И во двата случаи главниот виновник ќе бидат или сплетот на несреќни околности или мрачните сили на пеколот кои како гладни крвожедни кучиња го чекаат својот плен, тие жртви кои во себе го носеа дивиот страв, тие изгубени и продадени души кои се изгубија по патот на неверството, предавството.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Си сакала, мила Ѕвездо - да го чекаш и пречекаш - зашто многу го заљуби - ама љубов била клета - душичето не додржа - душичето ти препукна... како да те прежалиме?... си ни била единствена - да плачеме да тажиме - да се чуе до небото - мило чедо, мила Ѕвездо, сјајна Ѕвездо Разделино, - што ти било наречено - трета вечер написано!...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Иако со часови го чекаше на клупата под зелениката во паркот, средбата не се случи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но и оној што се плаши од денот, го чека тој ден за свои тајни дела.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неговата нестрпливост лесно се објаснува: во последниот ред од салата го чека девојче, црвено облечено, до кое тој одвреме-навреме оди и ѝ шепина нешто.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Го најдов како го чека гласот на реката. Седеше на жедниот камен.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Веќе уморниот гостин, кај Карловиот мост го чека уште едно пријатно доживување.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Рацете му беа станале две сучки, две суви ластарки, а лицето грска чемерика, пенушка лозова фрлена на меѓата,огнот да си го чека, да ја спаси.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Влегов во едно село што се гледаше од патот и сега таму ќе го чекам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

По реализацијата на тие итни задачи можеше да го сврти вниманието кон спецификите на ова мало островце.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не спиеше, го чекаше Мино. Тој знаеше дека ќе дојде по својот стрв.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Едо плати 300 долари, си ја стави потврдата во џеб и почна да посетува вечерни часови по англиски јазик додека Марко, секоја вечер, го чекаше во „Driver`s outlet“ каде што за шоферите на мајтап стана „Студентот“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Жените и мажите го чекаа пред порти или го пресретнуваа на улица распрашувајќи се преплашени и жалејќи го деда Бошка што го снашло вакво зло.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Дедот Паленѕа си ја зеде лиричката од Митра што ја донесе до Прилеп и утрото уште рано си ги јавна масчичките, та си се врати во Полчишта, а Митра остана да го чека Толета. ***

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Децата го чекаат снегот за санкање, возрасните за романтични прошетки, а оние со спортски дух за скијање.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Или, клекнат на задните нозе, потскокнувајќи и вртејќи ја опашката, го чекаше да си легне и, бидејќи стариот професор имаше обичај пред заспивање да прочита нешто лесно, грифонот не ја свиткуваше главата да задреме како што обично прават кучињата, туку го имаше на ум својот стопан сè додека тој не го изгаснеше светлото и не се свртеше покривајќи се преку рамо да заспие.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Речи ми ти ако знаеш, јас не знам“, се брани агата, а коњите слушаме ’ржат пред портата. Колата го чека.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Којзнае од кога го чекав ова, вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Таму го чекаше бестелесноста со која требаше да се соедини, за да ѝ пркоси на гравитацијата, за која знаеше дека ако еднаш ѝ се спротивстави, потоа секогаш ќе може да лебди во идеално бестежинска состојба.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Надвор поштарот одеше од едниот до другиот влез и прашуваше за некоја си Чана, а таа токму тогаш влегуваше во црната уста на влезот и грабнувајќи му го од раце одвај пропелтечи дека таа е Чана и дека ова писмо го чека со денови.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Така ден по ден. Ноќ по ноќ. Него го чекала. Деноноќија неброени... На прагот седела - жива - а нежива.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Никогаш полошо не ми било, - рече Бошко заумено и му раскажа сѐ како му порачал Луман и што мисли дека го чекало.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Овојпат таа се предаде без да поставува барања.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го проби оловото но ако останеше жив ќе го чекаше ли своето распетие?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тука, пред буката каде што го чекаше Шишман, местото малку зарамнуваше, па и Србин успеа да се фати за буката одспротива.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

И багремот не беше уште посаден. Го чекав доцниот ноември, за да се фати. Но сега што да се прави?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Пред влезот го чекаше Нина. „Каде се другите?“ ја запраша.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Во еден миг можеше просто да подлипне, кога откри дека денот веќе воопшто не мисли ниту минута повеќе да го чека.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во библиотеката го чекаше стоплениот стол, отворената книга и незаинтересираните тилови на другите читатели, наведнати над својот дел од масите додека во тишината на читалната се слушаше само повременото превртување на страниците.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Без да го чека одговорот, Ема ја наполни со ликер испразнетата чаша што стоеше пред госпоѓа Мариела.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тоа му значеше дека со секого може да разговара, со секого му оди зборот: од чистачот на чевли, што го чекаше на плоштадот секое утро додека Миха му се приближуваше со бурек во устата, до последниот гостин - професор по покана - кој покрај предавањето ќе посака и да размени мислења со колегите, повеќе пренесувајќи ги одошто разменувајќи ги своите со нивните искуства.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Веруваше дека таа го чека на другиот брег на самотата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Каков град, види ја државата бе. Никој не води рачун за ништо.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Беше таа една негова добра жена, беше за неа секогаш нешто топло и пријутено, што го чекаше во нивната куќичка на крајот од селото, што ќе продолжеше да го чека сè додека не си дојде тој.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

До крајна линија на неизбежно лудило се обидувам да се сетам на среќното детство.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Веднаш тој скокнува на рамката и се спушта по јажето во темнината. Долу го чека Едип и трепери.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Пресудата беше луѓето со него да имаат трпение колку што ќе се може, а ако Тефик претера, се знае што го чека.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Арно ама, оваа вечер ќе има работа, та само два се напи; едно тај Балето и едно кај Младена и си тргна право дома да го чека калезмото за на свадба.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас се пуштив удолу, не го чекам лифтот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Невена е, исто така, на сите нас познат лик на „стара мома“ која цел век го чека саканиот без да го дочека.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Арно ама, без оглед каде и за што се водеше разговор, кога ќе наближеше крајот, кога неизбежно ќе дојдеше часот за збогување, обично во претсобјето, низ полузатворената врата, тој уште еднаш ќе го провреше своето бледо лице со живи црни очи и на главата на семејството, која прашањето со страв го чекаше, ќе ѝ речеше, небаре се работи за нешто сосем споредно: „Туку, можеш ли да ми...?“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Чудно, наспроти неа, зад бараката во која сега е Дине Бочаровски, има куќа на четири ката, малтерисана и полна со пљачки по балконите што го чекаат сонцето за да се исушат.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Староста што можеше да го чека многу подоцна, еднаш кога ќе е премногу сонлив крај огниште или згрбавен и намален на триножец од смрека, му го стискаше душникот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше смирен. И не беше уплашен од тоа што го чека. Уплашен беше бегот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Мече си седна под сенката на еден багрем, ја закуба нервозно тревата околу себе и сосема заборави, обземен од свои мисли, на оние што долу, крај реката, запотени под пекот на сонцето, го чекаа нетрпеливо.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Го правеа заради Бомбата, поради загадувањето на животната средина, поради четирите коњаници на Апокалипсата, затоа што уништувањето може да се случи додека да трепнеш.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Задишан се врати на местото на кое требаше да го чека жената во црно, но таму не го чекаше таа, туку налутените баба и дедо придружени од полицаец.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Неверувањето го лишува постоењето на човекот, му ја одзема вечноста што го чека...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Собирам трески, корнам од плотот, одградувам од бавчата и запалувам оган. Се грејам и го чекам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Млади момчиња денгубат во кафулињата или го чекаат денот за да заминат на печалба.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Татко ми го чекаше нешто да допише, па продолжи: – Ти должам одговор на прашањето за врската помеѓу козите и јаничарите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А мене ме чекаш, мајчето твое, вели, којзнае кого го чекаш, вика и почнува да ме клоца. Не гледа кај ќе ме удри.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Овде Глигор и Арсо го чекаат бесилото, а за Џемал-ага овде е спас и живот, темна среќа на човек што својата среќа ја промашил и ја загубил засекогаш меѓу слободните луѓе.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се потпре на грб на вратата изненаден што никој не го чека во собата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Овој ден го чекаше Соколе нестрпливо цело лето.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ех, право велиш, да ги гледаме момичките и момите како растреперени си го чекаат редот.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

ПОЦКО: (Како да му е брат родеп на АРСО: како ведринато и итрината да ги поделиле на еднакви делови, само што да нема контрола и кочница — а тоа е неговиот син Амно, неговата сушта спротивност, — тој ѕо лукавството би одел и подалеку од чесното и дозволеното со утврдениот ред и со обичаите.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Вашите татковци сега, ако се селани, кога сакаат да одат в град, на пазар, ќе се качат на воз или на автобус, или пешки ќе тргнат, па ќе стигнат таму, за да свршат работа и да ви го купат она што сте им порачале па вам целиот тој ден не ви останува ништо друго освен нестрпливо да го чекате некаде под село и уште таму да видите дали сте го добиле она што ви било толку драго.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ако се случеше на пример да го прашаш кого го чека во овој ходник тој можеше да одговори дека може да го чека кого сака и дека тоа е негов личен проблем.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Републичките претставници хронично молчеа на седниците, секогаш го чекаа исходот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Помина еден ден. Ништо. Два дена. Ивана не се јавува.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Следното на што се сеќавам беше солзата на син ми која капна во супата што ја јадеше во ресторанот и направи крукче меѓу зеленчукот и тестенините.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И бев сигурна дека Ти си тој што го чекав толку години да се појави во мојот живот.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Но и кога земените од војска не се вратија, стигна абер дека останале да лежат таму на бојните полиња за слава на империјата и неговото височество султанот, Руса пак продолжи да го чека Јована.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Типот побегна по скалите, колку што можеше побрзо - го мрзеше да го чека лифтот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Неколку часа Ц стоеше на местото каде требаше да го чека жената во црно, но таа не се појави.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Во автобусот го чека меко место, со масичка пред него, весник ако сака да чита или слушалки ако сака да слуша музика, а патем има право на едно кафе или чај со неколку бисквити.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Вечерта Бошко го чекаше Лумана да дојде да си ги земе парите, но тој не дојде.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

го (зам.) - чека (гл.)