кој (зам.) - толку (прил.)

Тој во десната рака држи запалена цигара од која се креваат думани кои толку ја загрозуваат околината што сѐ живо веќе кашла, венее и умира.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Бидејќи таа потреба луѓето меѓусебно не си ја задоволуваат, тие ги измислиле песните, романите, сликите, музиката и други слични нешта кои се поинаков привид на непосредно извадените заби-зборови кои толку многу на луѓето им требаат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ако добро се загледаш, можеш да откриеш и нешто пријатно; долж реките игриво, весело и расцрцорено летаат едни златни ластовички кои толку убаво стојат на црната подлога.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ахх, кутрите тие душички кои толку многу надежи полагаа во мене.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Градот за кој толку многу слушав од неа и од вујко ми Вангел во долгите ноќи во Лисиче, додека ние бевме мали и палави деца...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но овој хрватски Атлас кој толку подготвено врз своите плешки го натовари универзумот на нацијата, судбината на милиони, не е никој друг туку оној истиот неугледен, ползечки гном кому и она малецко парче на најобичната, најсекодневна граѓанска одговорност 22 okno.mk му претставува преголем товар.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Јас не сум видел град, кој толку многу се сврзал со брегот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Некаде подзастануваш нешто да купиш, некаде просто зјапаш и слушаш испомешани дијалози, викања до небото, се втопуваш во средината, која толку многу внесува, та не чувствуваш дека си станал дел од неа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Така гледајќи ги, крвнички, тој бараше само едно: да ги најде вистинските бунтовници, иако сега сите му се гледаа кумити и бунтовници, та во својата врела глава си ги претставуваше и децата од две години како пораснале и станале кумити.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги виде сите свои робови и робинки пред себе; ги виде и убавите и млади невести Доста и Дунава Макреви, ја виде и бела Бојана Жиовката, па погледот му падна и на Доста Рожденката, околу која толку години се вртка, но сега кај него немаше ни зрнце милосрдие, ни зрнце мерак, ни зрнце човештилак.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но Панде остана упорен. И стројничката, до тој момент, сигурна дека е најарно свршена работата, сега почувствува како ѝ се топат и пропаѓаат богатите дарови на кои толку многу мислеше и се надеваше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И ние повторно си спомнуваме за неоплатониците (за кои толку често говорат во контексот на Ботеро), кои го гледаа светот и времето како можна цел на единството.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ако не беше април кога пролетта одново ги поттикнува сите наши сочувства и нежности; Ако не беше наоколу сè растурено како некогаш монистата од украсите на мајка ми можеби немаше да застанам на шумската патека и немаше да видам како споменот се качува по расцутените гранки по кои толку ненадејно отрча малата верверица.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Не ми е јасно”, рече Кети, „зашто Даниел морал да ја жртвува сопствената невеста која толку многу ја сакаше.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ниту приказните на Кети за мудроста и дарежливоста на природата, ниту утрото што беше накиснато во сончева светлина, ниту цвеќињата што се нижеа како да сакаа да ја утешат, не можеа да ѝ ја свртат мислата од кризата која толку бргу и толку нагло влезе во нејзиниот брак.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Приближно во тоа време тој се чудеше што се случува со лажиците, особено со малите лажички кои толку често му притребуваа бидејќи имаше обичај сам да си вари чај и кафе.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Каква стија?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помислив: се труди да го прикаже Ѓурчина недолжен дури и ако учествувал во овој настан. (Тоа најмногу ме изненади).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А кон тврдењето на Огнена што Даскалов се обидуваше да си го разјасни, ми се причини дека ја придодаде и претпоставката дека во најлош случај, во колку Ѓурчин лично и ги погазил принципите за кои толку многу се застапуваше, тој сепак не бил иницијаторот или единствениот виновник.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но со какво ли значење беше исполнет чудниот свет на нејзините двоумења во кој толку лесно и без никакви додатни објаснувања неочекувано се најде и таа стија на злото?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Марко Крале! Дали е тоа истиот Марко Крале кој толку често го спомнува во своите долги, предолги песни, баба Дона?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Скоро да звучи премногу добро за да биде вистинито.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Ако имаш позиција, секогаш нешто те навртува“, рече, вртејќи со невидливиот навртувач на масата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Таа е исто така неверојатно слична со приказната за смртта на Пјетро Аретино, познат ренесансен сатиричар, кој толку силно се засмеал по една шега по вечера, што паднал од столот, си го скршил черепот и умрел. За Дишан, се чини, единствената смрт што му одговарала е да умре со насмевка на лицето. 118 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Имав гледишта кои толку жестоко ги бранев, а потоа ќе откриев колку биле глупави, и ќе се откажев од нив!“
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
(Според Пруст, кој толку добро ја разбрал оваа амбивалентност и кој толку живописно ја прикажал во првиот дел од Накај Сван, борбата на детето за контрола врз мајчината љубов неумоливо ја воспоставува сцената за наредните, слично предосудени возрасни обиди да се поседува субјективитетот на другите предмети на љубовта.)
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во таа борба, неминовно е детето да се самоподели, да чувствува двојна приврзаност, дотолку што е принудено да биде и за и против мајка си.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кејн никако не пропушташе можност да ги потсети гледачите, преку богатиот општествен реализам и упорното инсистирање на деталите од тој период, колку се далеку од светот и од времето на семејната драма што ги прикажал Кејн.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Заземајќи иронична дистанција кон етичко-политичката вредност на сериозноста за која толку јако се држи Зонтаг, кампот му наметнува темелен политички предизвик на она што обично важи за политика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Идентификувањето на геј-мажите со славните глумици од класичните холивудски филмови на времето било понепосредно и поинтензивно, кога требало повеќе напор за да се постигне иронична дистанција од ликовите што ги глумеле.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иронијата со која сега ги гледаме филмовите со Џоан Крафорд, сигурно, е многу поинаква од иронијата со која геј-мажите го гледале Милдред Пирс во педесеттите и во шеесеттите, кога мелодрамата, општествените околности и родовите стилови не изгледале толку неверовито, па затоа и не толку емоционално туѓи колку што изгледаат денес (поради што ниту една универзализирачка, психоаналитички формулирана теорија за геј-гледателството не може да ги објасни геј-практиките на гледање и сите нивни особености).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сосема е за очекување секоја полугенерација геј-мажи да чувствува отсеченост од културните објекти и од начините на поврзување со нив кои толку ѝ значеле на полугенерацијата пред неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Замижа. Одеднаш се најде во оној дел од родниот град, со темни калдрмени сокачиња, за кој толку често раскажуваше или го опишуваше во писмата до најблиските како магичен амбиент на своето детство.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Иако во мојата земја неколку години предходно интензивно го учев фрнцуски јазик, сега кога бев во Франција, уште со првите контакти со Французите кои толку многу зборуваа без здив да земат, а згора на сето тоа и многу брзо зборуваа, бев на чисто дека имам уште многу да работам за да го научам јазикот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кога ги видела за првпат тие деца за кои толку долго мислела, сфатила дека мое да ги засака.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во почетокот чувствував непријатност таа, учителката, тукушто дојдената жена во нашиот дом да ги врши за мене работите, на кои толку долго време бев навикнала, па и некаков пркос не ме оставаше тоа да ѝ го дозволам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Спиеше мирно. Утрото, кога се разбуди, рече: „Колку убаво се спие на твојава перница.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веруваше дека ако замине што подалеку од градот во кој толку нешта го уверуваа дека не знае кој е, ќе успее да го најде средиштето на своето Јас. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секое утро по заминувањето на Рајнер одев до улицата Шонлатерн, тропнував на вратата од неговиот виенски дом, но немаше кој да ми отвори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа ноќ ги слушав тие звуци во својата имагинација, додека лежев така будна, и очекував Клара да вика додека спие, да им одговара во сонот на гласовите кои ја мачат во нејзиното јаве, гласовите кои не ѝ даваат да заспие, и на кои толку се има навикнато што без нив мракот ја плаши.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ретки се делата во кои толку се чувствува билизината на Господ.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Зеленото ѝ го отсликуваше отворениот простор по кој толку долго сонуваше со отворени очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Жената на која толку многу личеше и која ја сакаше како сопствена ќерка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Чувствуваше заштита која толку многу ѝ недостасуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Задлабочена во мислите за својата, но и за иднината на Рада, Јана го голташе патот кон Бечеј, градот кој толку ѝ се приврза за срцето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој трепет, кој толку многу го посакуваше, како да беше заклучен од некого на некое скришно место.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Единствената причина што врагот, кој толку ја мразеше работата што сестрата на Иван еднаш добро го искара затоа што нема плуски на дланките, се согласи и понатаму да ѝ аргатува на дуријата, лежеше во неговото очајничко решение да го истера моралниот дремеж што се закануваше да го надвие.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури на прашањето од свети Ксавиер, врагот само се усмевна, не удостојувајќи го со одговор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вандалот кој толку многу знае да маѓепса, да ме поседува, го сакам, но и почитувам на многу посебен начин.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Набрзо, како трофеите на Херкулес, го пронесов својот плен кој толку лесно, знаев, никаде не можев да го освојам.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Малите човечиња слични на бубалка, кои толку итро итаат низ лавиринтот од ходници во Министерствата - тие исто така никогаш нема да испарат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Некои од оние клинци кои толку многу ни значеа и кои шеесеттите ги направија онакви какви што беа, умреа млади во седумдесеттите.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Која беше таа жена која толку силно го одреди подоцна татковиот пат, патот на семејството?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
И се чинеше дека е многу далеку од смртта на оној кој толку ја сакаше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А можеби стаклото самото се свлече пред мојот жесток јад и пред возбудливата немоќ на стадото, кое охрабрено од моето присуство јурна да ми помогне.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На сличен начин од камен до камен доскокнував и јас преку истенчените летни води на далечната Брегалница за да втасам до другиот брег, но секогаш ќе стрефев барем еден нестабилен камен што ќе ме спростреше во водата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Толку е вистинска а истовремено и толку жестока, без секојдневните шминки со кои толку умешно ја нагрдуваме.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но покрај исчезнатиот понеделник, кој толку јасно укажуваше на злата намера на другарот Јаким поттикната веројатно од неговата секретарката Ботка, постоеше уште и оној блескотен камен на белезицата што се наоѓаше на раката на таа иста Ботка а тој, за среќа (или за несреќа) ја беше забележал.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А, кажете ми, која е користа од тие задоволства по кои толку жеднеат заложниците на смртта?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во автомобилот без покрив дождот врнеше на него и на петте млади жени, кои толку се тискаа што не можеа ни да се помрднат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Нејзе ѝ е перверзно што не го поднесувам лепетот на градските птици, „другарите на Чико, кои толку добро ги имитира“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не само мажот, туку и просторот, куќата беа привид, фантомски, а разнобојните цветови кои толку грчевито ги внесе за да ја поврати животноста заличуваа на студен пластичен декор, на сцена низ која се движеше како неволна епизодистка.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Можеби крајната линија по која одиме како златна сребрена нишка која се лелеае во воздухот со боси стапала фокусирајќи се како да го изведеме тој чекор кон помирување по кој толку долго копнееме е напор кој ја издига целата сила од нас за да ја вратиме рамнотежата за да не паднеме во бездната и да си го вратиме животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Воспитувајќи ве имено според таквиот модел, вашите родители вам ви го пренесоа најсуштественото: дека единствениот приоритет во секој еден живот не се ниту материјалните вредности (колку и да се тие важни), ниту формалните успеси и таканаречената слава (колку и да е таа заводлива), дури ниту култот на здравјето на кој толку често се повикуваме...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Твојата последна книга, која трага по Елен Лејбовиц една таинствена жена што сосема ненајдено, според својот сопствен избор и по своја свесна одлука, накратко влегла во Твојот живот, но и излегла од него на сосема идентичен начин не може да се толкува поинаку освен како низа фрагменти од љубовниот дискурс.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Не сум имал досега во животот човек кој толку трпеливо ќе ме чита.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И на крајот, би сакал еден ден да дојдете во Македонија, да видите дел од балканската сага, во која толку длабоко проникнавте.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Живеејќи семејно и општествено токму вака како што денес вообичаено се живее и модернизирајќи ги, соодветно, нашите семејни и пријателски релации така што сѐ побегло се познаваме, сѐ помалку си кажуваме, сѐ пократко се гледаме и сѐ поретко си зборуваме (но си пишуваме СМС-пораки!), ние сосема ја загубивме драгоцената можност да комуницираме и со тишината.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Не можеше да се открие друга точка во просторот и времето, освен во овој храм, во која толку многу се доближуваа и се вкрстуваа Европа и Азија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не би било лошо да ја пробаме таа домашна ракија која толку ја рекламирате.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Сето друго е лага која толку често ја употребувате што веќе ѝ верувате.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Зошто тие деца кои толку долго ја имаа, тоа не го сторија, туку вие?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога авторот ја внесуваше завршната верзија во својот зелен блок, просто го копкаше да скршне и да се зараскажува за своите битолски перјани доживувања во собите прекриени со чисти, препрани и преистресени черги, бели чаршави, наштиркани миљеа и завеси во кои толку совршено мирисаше на чисто, нарушено единствено од опојниот мирис на телото на обљубената, но тој тоа не си го допушти.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пелагија ги испрати дури до долната улица која од пругата наваму продолжуваше од Ѓуро Ѓоновиќ, таму ги изгушка патем наспомнувајќи дека во недела Деспина ќе се армаса за Атанас на Вета и дека многу се радува заради мајката Роса која толку многу има страдано, а Чана, како навредена, Знм, ми кој уд нас нема страдано? и се разделија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
За тоа му требаше уште со темно да појде од Блатието, да се изложува на опасности од зулумќари и разни силници кои толку често се среќаваа по друмовите, па потоа и да чека пред градските порти додека да помине деврието.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа биле народни пари и еден Мече, кој се одликувал со високи морално-револуционерни квалитети, не можел така лесно да ги даде, па дури и на еден Сарафов, кој толку во минатото ги имал задолжено.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)