Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Штета, сега на стари години ми е сладок како еурокрем.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Краста: А што можам? Ќе го чекам Божик, а испеченото месо ќе им го подарам на сирачињата од домот. Само страв ми е.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Татко ми ми купи компјутер, од мене сакаше да направи научник!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тики: Мислам дека е најодвратен! (Беки погоден силно грокнува и отрчува во аголот) Што ќе правиш со нив?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Да живеев во негово време јас ќе бев неговата Џинџер Роџерс, ќе бевме најдобриот танц пар на светот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Многу ми е жал што не смеам да го отворам сандакот за да ги видиш неговите коски.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но кој кур ќе ми е компјутер?!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа е многу малку храна, ти си слаба, треба да јадеш повеќе. – реков загрижено - Не, не ми е доручек, јас секое утро, веднаш по будењето ова го правам не го оставам никогаш гладен стомакот. – одговори таа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ах, да не умрам? Не мене не ми е дозволено ниту да умрам, јас несмеам да умрам!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Имаше дури и гласови и дека татко ми е поврзан со странски разузнавачки служби, со три во исто време!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Некои ширеа гласови во Козар маало и во градот дека татко ми е уфрлен од власта во Козар маало, а останал во тајни врски со партијата, наводно за да ги следи релациите помеѓу козите и луѓето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Род и роднина ми е зговорна дружина.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Жената ми е пушката малихерка, а децата ми се дробните фишеци...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Просто ми е непријатно од нивните глупави изрази на лицата и воловските погледи.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како што сега мене ми е потребно да имам некого околу себе, да најдам некого кому овие свои мисли ќе му ги соопштам, со кого ќе ги разменам и ќе ги проверам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Драго ми е што јас ќе се спасам додека сите свои ги гледам веќе согорени, како гламни поцрнети од огнот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Драго ми е што децата не се тука иако жената сигурно веќе има јавила дека татко им умира.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Просто чувствувам како пријатноста ми доаѓа и пријатно ми е од самата најава на пријатноста.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И го гледам како таму во понизна положба лежи, се врти кон мене барајќи сожалување, а мене и ми е жал за него, ама и се плашам од овие луѓето што на цел глас викаат во мојата чест и слава.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Малку не ми е јасно, но знам дека е така: на народот треба да му го направиш ќеифот, ама за да го отераш во ќеифот треба прво по глава да го удриш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Голем курназ излезе овој Достоевски, си велам и одеднаш сѐ како да ми е јасно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Најмногу ми е незгодно од стравот дека можеби сите оние што бдеат над мојата смртна постела виделе како се празнам. Боже! Каков срам!

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Куќата сега ми е само од хоризонтали така што јас во неа сум како парче месо што секој час може да се најде потиснато во сендвич.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Само тешко ми е. Телото ми тежи. Се чувствувам како да носам зимско палто среде лето.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Смешно ми е како ме дотеруваат таму во мртовечкиот сандак и јас седам овде чудејќи им се на умот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Што се однесува до баџанакот единствено ми е непријатно што двајцата знаеме дека тој беше во онаа група грди луѓе што ме тепаа или сакаа да ме тепаат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Не ми е грижа за неа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Престанав затоа што кога бев пред свршување се сетив дека жена ми е во соседната соба поради што посилна беше мојата желба да одам да видам што прави таа одошто да се предадам на таа свињарија на која речиси ѝ бев подаден.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Знам“, реков јас, „многу ми е жал. Никогаш нема да ја заборавам онаа посета на гробиштата крај океанот, каде што лежат двајцата“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ги глодав тенките ковчиња од крилцата долго, бидејќи мевцето брзо падна, ги глодав без да ми е важен ни мирисот, ни вкусот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во пантолоните, од повременото потстиснување, чувствувам мала возбуда, ми се поднаполнува раката, и тоа ми е некаква утеха.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Копај“, му велам, „не обѕирај се на камењата“. „Ќе копам“, вели, „ама ми е чудно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Ако си дошол да ми ги пренесуваш озборувањата на маказарчани“, реков, „те молам да станеш и да си одиш. Гнасно ми е веќе“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ги собрав потоа неколкуте отпадоци и ги ставив во ќесата за ѓубре. Правев што ми е најлесно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тешко ми е да признам дека и јас се обидов, напишав писма кај некои пријатели, од некои добив и одговор, но сѐ се сведуваше на ветувањето дека ќе се заземеле и дека ќе се обиделе да најдат каде води трагата на неправдата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Потребно ми е време за завршување на студијата“, ми пишуваше таа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Никогаш не се сложивме околу сортата на кучето. (Порано зборувавме дека е убаво да имаме дете, а сега сака да купиме куче?) - Па добро, повеќе не ми е толку битна расата на кучето.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Смачено ми е од извештачено продавање на приучени манири, смачено ми е од користење на интернационални фрази за да изгледаш помудро, смачено ми е од целиов овој провинцијализам што сака да се напика во центарот на сите збиднувања ...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Татко ми е инвалид од личниот конфликт во мозокот - по две-три минутна пауза одговори Клои.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Сега ми е јасно.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Затоа што ме прогонува мислата дека на некој начин јас ја убив!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ѝ реков дека мора. Дека ми е преку глава да ја шетам по лекари.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

А кога ќе размислам!? Како може да не ми е јасно?

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Зошто ние учевме грчки ниту до ден-денес не ми е јасно!?

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Пишувањето не ми е непозната област.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ацо, постариот сопатник, кој во селото оставил големо семејство, додека го ставаше преостанатото јадење од појадокот во торбите и кутиите, сепак малку подзастана и, некако повеќе за себе, рече: „Зар мислиш дека ми е арно таму каде што сум?

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Овде и скитам и учам. Но, повеќе учам. Ми е жал за Македонија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Меѓутоа, парижанте многу жалат за старите „Хали“ и, колку што ми е познато, имало долги и бучни расправии поради преместувањето на „Халите“, кои се толку многу сврзани со историјата на градот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Требен ми е мене, - рече крчмарот. - И јас не можам да го гледам пред очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Овде ми е подобро одошто дома, - рече Пискулиев и се сврти на другата страна, така што кушетката чкртна во темницата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Тоа ми е многу мило, дека се трудите, - рече кметскиот и мавна енергично со глава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Да зборуваме право, за долги не бев ни дораснат: останав малечок не по годините, кусо петле, и тоа претставуваше за мене извор на тешки душевни страдања, за кои нема овде да расправам, дека не ми е ни сега мило да си ги спомнувам.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Да, тој е добар, тој се труди, гледам оти имате успех во науката и ми е мило, и ми е мило”, вели кметскиот, се поклонува и се усмевнува со гнилите заби.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Саве пипа по таблата, установува која фигура му е земена и вели ладно: - А, баш ми е гајле, си ми го зел топот, еве има друг топ надвор, ќе го наместам него.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Зошто ми е? - се усмевна Соколе, но веднаш како.да се уплаши да не излезе тоа негово усмевнување како нешто неарно, да не се сети нешто долно во него.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Донеси ми ја заедно со сликата. Мене ми е доста тоа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Мене ми е страв, страв ми е, Миле. Не е шега таа работа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Дали е тој масон?“ „Каква врска има тоа?“ „Дали Георгиј II е слободен ѕидар?“ „Мене тоа не ми е познато”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Имавте ли добри односи со него?“ „Да, добри.“ „На која основа?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

МАНОИЛ: И ти Темјано. Оди во спалната! Таму ме чекај. Не ми е ништо…

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Ништо не ми е, така… малку ми се слоши, но сега помина… Надвор е тивко?

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

А што се однесува до прашањето кому му припаѓам и од каде ми е потеклото, мислам дека не е важно.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Мило ми е што повторно ќе можам да се качам на вовчето да трчам по прозорците додека тоа со клокот и тресок се провира низ планинските процепи или низ селата со куќи построени како стражари крај пругата.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Такво ми е срцево... Стегав нешто нараснато и згрутчено во мене и молчев.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Наставникот по општотехничко ќе ни биде одделенски раководител.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Јас одговарам за тоа што го напишав“, реков гледајќи низ прозорецот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Ништо друго не ми е познато. Навистина не знам...“ реков, а гласот ми се слушаше не мој, туѓ.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Чувствував дека на грбот маицата ми е залепена од крвта и потта.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Девојчињата беа длабоко разочарани. Тие повеќе сакаа некоја наставничка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Мислев, ако погледнам во директорот од очите ќе ми ги прочита имињата на Анче, Ташко, Влатко, Дејко, Љупчо - и другите што ги знаев.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Мене ми е сосем сеедно. И тој ми рече дека сум низок.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Многу ми е убаво кога ја слушам мама, кога ми зборува такви интересни работи.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Утре ќе ви е сончево, пријатно за есенска прошетка...“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Ама земи“, настојуваше Елена, „не е за гладост! Нели сме другари?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Така раскрвавен и валкан полека ме водеа. Влатко и Дејко ме придржуваа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Чудно ми е дека не ме запрашува зошто олку сум се задоцнил, не ме кара дека веќе се стемнило.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не ми е слатко кога јадам сама.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Чувствувам: во секое делче од телото ми навлегува и топлина и свежина. Кусо речено: убаво ми е...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Не сум гладен“, ја одбив.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Убаво нарасна“, вели „секоја година со душа го печам, да ми јадете, да ми раснете.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

2. Во карпата над чешмичето, од каде пред десетина години го нападна онбашијата за да го одбрани дедот Паленѕа и сина му Бојка, ги остави своите седум души опробани другари да си ги споменуваат тие стари спомени, а тој со Ќосото се оддели и го фати честарот во Суши Кутол.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Митре ми е името, ама, како шо знајте мајките не викаат на галено, та Мише се викам сега.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Мори ми кој ми е, браче Јоване. Ме излага тој натемаго, та ете се стори резил во векот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ама ми е жал оти не му го тргна одма куршумчето кога избега од гробишчата или во ливадата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сѐ поблиско и поприфатливо ми е сознанието дека сѐ што не е традиција е една минливост и - плагијат.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Сѐ заради таа пуста несоница по тебе во која самиот се откривам и во која душата ми е голема пустина чие име на ниедна карта не е забележано.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Зар апсурдноста на повикот од еден државен систем со кој не се идентифицирам може да ме регрутира и да ме испрати на фронт каде ќе ми ги истурат цревата за цел која ми е далечна колку и септичките јами во некое од предградијата на Рио де Женеиро, може да се нарече морален, а моето дрогирање да се оквалификува како неморално?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Скот: (брзо) Пази, Боб, прстот ми е на чкрапалото.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Стварно не ми е јасно зашто ги продаваат нивите у село и даваат по 100 000 еура за трособен стан у строг центар да се потат на 75 степена и да пијат кафе за 100 денара.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Да ти отворам мобилниов глеј колкава ми е листава со пизди.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Се разбира, за роденден. - Тој ми е напролет, лажго еден.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Па се поклони, сиот теракота печена на тивок оган, со цигански шарена шамија околу мисирковиот врат, прво задолжително на жените со поглед како во решавачка карта, а потоа деловно им соопшти на мажите: - Тој ми е најдобар студент, најнадежен.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Не, ми е срам, страв ми е. - Од што да ти е страв? Толку сум страшна јас?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Страв ми е дека толку ќе се пикнам во тебе што не ќе можеш да се ослободиш од мене. Како крлеж.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И мене ми е блиско куранското писмо колку и вам.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Гајле ми е што е... Јас безделничам низ улиците, планините и гнасотиите.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

РАСКИНЕ - „Ти раскинувам!“, му рекла госпожа Сара на господин Рацин, додека овој мирно си читал некоја драма од Расин. „Раскол, значи?“, рекол Рацин, џиткајќи го Расин. „Расклатена сум...“, рекла емотивната Сара. „Раскомоти се, Сара, дојди да те раскопчам!“, рекол Рацин. „Срцето ми е раскрвавено...“, рекла Сара. „Раскрсти, драга моја, со оваа расквасеност и раскрили ги портите на својата раскош! “, рекол поетски Рацин. Така Рацин успеал да ја расколеба Сара.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Нека летнат со триесет илјади гасови во задникот! ... Многу ми е гајле! ...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

„Не ми е јасно како ли по ѓаволите можев да го промашам“. „Бидејќи е брз, многу брз“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ужасот од дното на душата ми е да бидам некој ден без работа...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

ПОДЕЛБА (скаска со поднаслов: Подигра) - Се сретнале Е. А. По и Р. Полански. „Си ја подзалижал косата ко да одиш на подиум“, му рекол По на Полански. „А ти подзалажуваш во приказните ко подлец!“, рекол Полански. „Кога го подзасили тонот подзаличи на тип од подземје“, рекол По. „Па, колку што знам, тоа е и твое подрачје“, рекол Полански и дискретно подждригнал. „Што фураш, Полански, во филмовите?“, прашал По. „Подлогата ми е една мачка“, рекол Полански. „Еден тип“, подмачкува друг тип, го убива, го шиба во подлогата со мачката, става цемент и сѐ подзамачкува!“ „Личи на мене!“, рекол По. „А ти, што фураш?“, прашал Полански. „Нешто ко подмет ми е една подморница“ што полека, од разни подсвесни и подтекстуални причини, се подигнува кон Месечината.“ „Знаеш што, По?“, рекол Полански. „Согледувам: наше поднебје е ПОД!“ „Фино речено, Полански. Драго ми е што подискутиравме“, рекол По. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 45

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Баш ми е гајле... Сево ова нема значење.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

БАОБАБ - Ао! - Доста ми е од таа бабска приказна „А бау а ку!“ - му рекол Исак Бабељ на Борхес, додека се разминувале под еден баобаб.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Ви се молам, простете, господин инспекторе, дека ве вознемирувам, но невозможно ми е повеќе да издржам.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Досадно ми е и некако пусто во душата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сѐ за тоа мислам и постојано се прашувам самиот: аџамија ли сум, пијаница ли сум, во што ми е грешката, та што не ми даваш изан, да го земам и јас мајсторското писмо?...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се прибирам. Решавам. Станувам. Извинете. Сѐ ми е едно сега за другите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Здрав сум, војводо, не ми е ништо... - рече Цепенко кога виде како војводата гледа во завојот на неговата глава.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Војводо, градот врие од луѓе, од автомобили, од музики, од врева. А мене сѐ ми е празно. Сѐ!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Мило ми е, - рече старецот, а во своите мисли продолжи: „ А што знаеш ти, градски човеку, за жетвите, за жржта, за српот, за лукот и оцетот, најубавата жетварска храна“.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А и да нема со кого убаво ми е да седам и да си ги пасам мислите...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Уште помила ми е долинава, дедо. Кога ќе можам, и во зима и во лето, ќе доаѓам.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Прекрасно ми е! Не можеш да ме разбереш! Леле! Леле!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Тешко ми е, - призна Бојан. - Се сродивме со луѓето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ништо не ми е! - си зборуваше Бојан, собирајќи сили да се извлече од привлечното, стоплено легло.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Пешкир! - се зачуди Бојан. - Земи ако ти треба. Мене не ми е потребен. Денко ги крена рамениците и тргна по Бојана.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И тоа ми е некакво име! - протестираше отпрво таа. - Турско!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Таа сѐ уште ми е сопруга.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во последно време доста размислувам за татко ми. Претпоставувам дека сѐ уште ми е лут.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Мене колку ми е познато овој термин за првпат во размислата за поезијата го воведува Осип Мандељштам во есејот „Испад“, во кој дефинира неколку виални состојби во руската поезија и поезијата, воопшто.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ми се отна смеа од градите. Ми стана смешно бидејќи си реков дека ќе мора да погледне зад штиците зашто мене таква ми е прикаската.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Да е скраја и далеку од мене. Жими сѐ што ми е најмило.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Зошто да ми е срам? Срамота е да лажеш, а не да ја кажуваш вистината.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Не ми е страв веќе, знам, нешто убаво да се случи треба, божественост нова.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Жал ми е за детулето. Во неговиот кравет легна сув човек со празен поглед.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Погледот ми е прикован за тешката рака на стариот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се обиде да се извади со мене. - Брат ми е. Спие на улица.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Луѓето и жените се искрадоа од своите куќи како лилјаци, ги напуштија софрите и леглото и ме обиколија прашувајќи што ми е.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Сам не ќе можам да ја однесам мајка ми до местоно што го избра. - До кое место? - прашав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

По прошетката на топлиот ветар преку ноќта ни снегот останал, ни трагите во него. Затоа и ми е тажно за синот, за Иван.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И наеднаш како да се сепна. Погледна кон мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Но она, за гревот, не спомнувај го. Има такви работи што треба да ги заобиколуваме. Од таквите нешта ми е шубе!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеби многу разговори ќе слушне но вистинската приказна, онаа најпосакуваната, за татко му, веројатно ќе го одмине.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А и боите се погодени. Сѐ е во тон“, го пофалив уште еднаш а тој, сетив, дали од моите зборови, или по своја вина, сѐ повеќе го забрзуваше здивот: „Ох, замижувам кога избирам“ одвај шепотеше.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Даскалов беше отшетал до другата страна на креветот и изгледа и самиот се беше уверил дека мајка ми е подготвена за погребот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа самата ме упатуваше како да ја изведам работата - додаде Иван. – Досега се снаоѓав самиот, но за другите активности, мислам на обврските што му претходат на погребот како и за самиот погреб, потребна ми е поддршка и помош.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ракијата ме фаќаше полека ама сигурно, оти сонцето биеше ужасно; некој понуди и тревка, и јас, ненавикнат на неа, во еден миг видов светлина; помислив дека таа светлина не е од овој свет, дека тоа ми се јавува Бог; беше тоа светлина виолетова, еднаква во сите свои делови, совршена, постојана, оти не беше една во едно време и инаква во друго време, ниту за едни убава, а за други грда; беше тоа светлина преподобна; помислив дека можеби веќе сум во некој друг живот, дека сум умрел и дека ми е доделено некое ново тело; верував во реинкарнација, и таа помисла ме возбудуваше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му реков дека не ми е добро и дека сакам да си одиме.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На седмиот ден решив да ѝ се јавам по телефон: се јави мајка ѝ, јас се претставив (реков: „Јан Лудвик овде, другар од училиштето“); таа рече: „Жал ми е, Луција е болна“ (реков: „Ох, колку ми е жал. Мојата Луција е болна?“)

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Вистина, остана еден печат на преуранета зрелост на нејзиното лице, што пред тоа го немаше, една одвај видлива сенка на староста, прв бран на созревањето, и јас знаев дека тоа веќе не е онаа моја Луција од разбојот, од гимнастичката сала, тоа златно дете чии носници се ширеа по доскокот како кај уморно но весело коњче; но бев среќен што тоа е сепак Луција, макар и една друга Луција; ми се чинеше дека сум задоцнил, дека нешто ми е одземено од првата за да ја добијам оваа втората Луција, но мојата љубов во ништо не се менуваше; дури може да се каже дека сега во оваа Луција ја сакав и претходната Луција, и сегашната; јас сега сакав две Луции, и тоа беше невозможно да се поднесува без допир со Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А Лествичникот, подготвен на сѐ, веднаш прослови: „Казната моја од логотетот уште не сум ја отслужил, и душата уште неподготвена ми е за подвизи достојни само за смерни и големи како тебе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Да, не ми е срам да кажам: во тој миг, само во тој миг сум го сакала Јан Лудвик, иако и пред тоа ме привлекувал.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем мајка ѝ се врати и рече: „Жал ми е, Лудвик, Луција спие“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не бев љубоморен ни кога таа си најде нов другар, Аргентинец, голтач на пламен; тој ми е дури, и денес, еден од најдобрите пријатели.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Прашав, полуцинично (тој „полуцинизам“ веќе беше знак дека не ми е сеедно што почнувам да ја губам Луција, оти таа веќе имаше другари и таму, а не само во училиштето, каде што бев јас!), дали Партијата има намера да организира и кружок по џез и пушење марихуана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Татко ми е одамна починат (почина по два месеца откако заминав, затоа што не можеше да се соочи со тоа дека син му е циркузант), мајка ми почива до него од пред некоја година, а брат ми е сметководител во една мала фирма, неженет, и сосема пристојно заработува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мене сосема ми е блиска идејата дека целиот свет е само еден запис што треба да се прочита, и никакви други филозофии тука не помагаат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, тоа беше само физиолошко објаснение; јас знаев дека не телото, туку дека душата ми е болна, и дека ми недостига средето на светот. Затоа и одам: да го најдам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луција беше возбудена: трепереше, не им веруваше на сопствените очи, велеше дека е тоа чудо; потем тргна од салата кон училиштето да раскаже што видела а јас ја стигнав на излезот, и одеднаш, без да знам зошто и без да знам од каде ми е таа сила, ја плеснав по задникот, сосема безобразно, оти ме беше опфатило некое победничко, раскошно расположение и ѝ реков: „Нека се качи на скалите така, ако може, твојот здрав народен дух“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

МИТРЕ: Во... во... Е, бре... на јазиков ми е пустината и не можам да го речам! Митрејце, дај ја адресата!...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МИТРЕ: Не знам што сакам, (ја зема главата во обете раце) главата ми е како бутин! (Седнува на големиот куфер, покрај малото, и очите не ги тргнува од него).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ДЕПА: Сѐ ми е умов во говедата дали ги нахранија!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

АНЃЕЛЕ: (ја вади капата и го покажува темето). Еве, тука ми е целата...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

АНЃЕЛЕ: И татко ми е од тие што се прават Бугари. И тој бил во Бугарија.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И мене ме тегнеа па сега ништо не ми е. На, еве колкав опаш имам!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Бошко ми е најдобриот ученик во одделението, - им кажува таа на децата и им вели да ме имаат мене за пример.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Оф, мамо, ми се врти во главата... Пак не ми е добро... - вели готов да заплаче ако се укаже потреба.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Зошто ми е животот кога син ми неодмазден ќе е?

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

А во 1994 година групата се здоби со геј- бесмртност со песната „Андрогин ум“/Androgynous Mind (од Експериментален џет-сет, треш и без ѕвезда/Experimental Jet Set, Trash and No Star) која – можеби поради почитта кон нивниот неодамна починат штитеник и обожавател Курт Кобејн – му го преосвои Бог на геј-идентитетот: Еј оди тажен ангел, збори ко жена Надвор да мисли зошто сѐ е тиња, а не е жена Ене го клоцнат во стомак, го сјебале, таман толку треба Ме клекнаа на колена, му бацувам прстен, Бог е љубов Андрогин ум, андрогин ум Андрогин ум, андрогин ум Андрогин ум, андрогин ум Еј, еј, дал’ си геј?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мене, затоа, стремежот во оваа книга ми е да го испитам и да го заземам секој јаз што ќе можам да го ископачам меѓу признатиот факт за културната различност на геј- мажите и неговата одрекувана вистинитост.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дал’ си Бог? Умот ми е бомба, тебе да те дигнам Сѐ е океј Бог е геј, имаше ти право404 ‌Можеби Бог е геј, но Соник јут не се.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Соник јут се сосема благонаклонети кон настраното. Во нивните културни референции има многу геј-уметници и дела.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Машката геј-култура и натаму ми е енигма низ чија нејасна логика збунето кубурам.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Турстон Мур и Ким Гордон се венчаа во 1984 година и останаа заедно во брак дваесет и седум години.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

-Јас многу преживеав. Ако сум релативно млад, досега сум вкусил многу работи – со задлабочен поглед во далечината, рече за себе Еразмо. – Но, мене ништо не ми е јасно – призна, по малку срамејќи се.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Кругот се затвора. На почетокот, во гимназијата, тој беше првиот над чија книга заплакав, а сега ми е последното задоволство...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

„Не, за украс ми е“, вика Иван, и си го бутка назад.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Еден од нив звучеше резервирано небаре за лошо му се јавиле, а кога го прашаа дали слави рече: „Детето не ми е арно, до ништо не ми е“.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Ама таму ми е местото. Затоа ќе се вратам таму.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„А сега одам. Таму ми е местото,“ рече, и пред да го направи чекорот со кој би го преминала прагот, се сети на нешто и застана.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ме погали, и додека левата рака уште ѝ беше на мојата глава, ја крена и десната рака, помина со неа по проретчената коса на својата глава, се погали себеси. Ја прегрнав.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Може ли да ја земам твојата перница?,“ праша. „Многу убаво се спие на неа.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како останал и зошто останал жив мојот прапрапрадедо, мене до ден денешен не ми е јасно“, раскажуваше Моне Хнџов-Даров. Ние слушавме, слушавме, но не му верувавме.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Бог ми е сведок и Света Троица, И Пречиста Света Богородица.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога се потсетувам на ќесето со каменчињата и другите свети предмети донесени од Божји Гроб, пред очи ми е голема бела школка низ која, како што ми велеше баба, ако го допреш увото до устинката, ќе ги слушнеш морските далги.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- И мајка ми е учителка, - чув како им се пофали на другарките со важен тон. Се чувствував необично.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Јасно ми е со какво негодување ќе се однесат мнозина кон овој мој предлог.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зборот ми е за делењето на Македонија меѓу малите балкански државички.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Страв ми е да кажам дека кај многумина од луѓето забележувам напори, слични на оние на Форест Гамп.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тешко ми е да кажам, но, мислам дека понекогаш одредувањето на пиесите како рок или панк опери, мултимедијални проекти или перформанси е само манифестација на недостатокот на способност, како кај амузикалните, да го различат тангото од самбата или валцерите на Штраус од орото Пајдушка.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Не паметам од кога не ми е перено и пеглано, а порано бев секојпат така убаво облечена.“ „Потивко!“ - ги смируваше убавата Лила поткренувајќи го десното раче.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

АНТИЦА: (му одговара исто така со пеење) Не ми е ѓерѓеф, море расипан, Не ми е иглата скршена.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

И оди почесто, особено да се напивуваш таму кафе за да ми е куќата отворена.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Сѐ му изнапишав: „како ми е страв да ѝ кажам на мајка; дека ме држат затворена како затвореница; како секој ден ме навиткуваат да се согласам за Никола и оти еден ден ќе го сторат тоа и без мојата согласност.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ИЛИЈА: Се разбира дека ми е мака, кога моите сонародници си ја менуваат народноста, но пак ме теши тоа што не само меѓу народот македонски има такви, туку насекаде ги има такви како тебе — расипани души.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Стоката нека си остане на неа. А, ба, ба... мене не ми е потребна да ми ја препишува.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Мене многу ми е препоминато преку глава и за тоа, друго знам јас, а друго знае таа.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

САВЕТКА: (со себе си). И момичево не ми е токму на умот! (излегува).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ги отпечати расказите и со Зипото кој иако беше непушач секогаш ја носеше со себе, за пријателите пушачи да не ја прекинуваат сред збор нервозно буричкајќи во ташната и реторички извикувајќи „абе кај ми е упаљачот?“, потпали убав оган.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Дедовото коњче со чезата китна, и Марко го сакам магарето стројно, и сѐ ми е мило во тој роден крај...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

И песната мила Македонска стара... На божиќно оро, на тапан се качив... за велигден со гајда се збравме на црвено јајце си шетавме в зори и сѐ ми е мило...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

- Е, де, ако не беше ти ќе беше некоја друга! - се сети Никодин. Но, не велам дека и вака ми е лошо.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Некако ми е посебно мило кога најважните настани во животот ги поврзувам за некој верски празник.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Искрено, Снежана, прво многу ми е драго што повторно се слушаме, што ми делуваш среќно и што си близу до нашиот крај...

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Збоктисана ми е теренскава работа и патувањево, па чекај три часа таму, па три ваму. Во чекање ми поминува денот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Да! - знаејќи го следното прашање, Јана му го даде одговорот: - Имотот ми е во наследство. Припаѓал на некој Германец.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Папсувам во потрагата по тебе... Оваа ноќ само залутаната месечина на палубава ми е верна друшка...

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Знаете госпоѓо! Должност ми е да ве предупредам... - Сакам да го абортирам! - откорна Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- А твоите? - Ма, добро е што тој ден татко ми е на смена, а мајка ми ќе ја убедам да не ме испраќа дури до улица.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Знаеш, поезијата и мене ми е поткожна болест. - Знам! - му одврати Ивона.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тешко ми е да продолжам, но морам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Смеј се, смеј и шегувај се на моја сметка, но како ми е мене, само јас си знам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Вашиот татко почина пред неколку часа од излив на крв во мозокот. Жал ми е, ништо не можевме да сториме.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Така некако, немам можност да видам што се наоѓа зад високиот ѕид. Целата слобода ми е патот од училиштето до дома.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ти повторно за еленот и срната, - продолжи - ногата ми е в ред.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Мамо! Одобрен ми е студентски кредит.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А ти, ела малку по мене“, и Башмајсторот замина покроце кон бараката, зборувајќи како за себе: „Си нашол работа, аирлија нека ти е, само мене ми е страв да не би да биде ова сѐ што ќе ѝ однесеме на мајка ти“, а оној едно време гледаше по Башмајсторот, се подвоуми, Башмајсторот ниеднаш не се обѕрна да види доаѓа ли овој по него, чекореше спокојно, и најпосле оној замина кон бараките.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мене ми е мака до повраќање од тоа негово зелено лигавење, а тој смрди како гнила зелена дуња”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Клиневич, кај Волконски се сретнувавме, каде што вас не знам зашто, исто така ве примаа”. 154 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не сум гроф, само барон, само барон.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јас сум само никаквец од псевдовисокото општество и ме сметаат за „мил шегобиец“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„И мене ми е жал, но мене ми е сеедно и јас одовде сакам да го извлечам сето возможно.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Мундирот ми е вистина лош. Едно дваесет и пет години мислам, не бев на гробишта, какво место!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ете, ваше превосходство, денес тајниот советник Тарасевич го погребаа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јас по гласовите дознав. Внукот негов ми е познат, вчера сандакот го спушташе”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Како, грофе Петар Петрович... зарем вие сте... и во таква млада доба.. Колку ми е жал!“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Меѓу другите до гробишта го испратив; ме одбегнуваат и се гордеат.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Можеби, јас ќерката си ја чекам - сакам со неа во кино да одам.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ние сме некои барончиња, од лакеите, па и не знам зашто, не ми е грижа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Многу, вели, навредливо ми е вакви факти да гледам.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Татко ми е некакво генералче, мајка ми некогаш беше прифатена во високите кругови.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Доаѓаа и разговараа над мене, не знаев кој и не знаев што, конечно легна врз мене мрак на треви или мека сенка на облак, или можеби ме фати стапица на недолговечна смрт, умирав, мислев дека сум мртов, дека смрзнатата кожа ми е гроб под кој веќе нема ни движење ни надежи, нема ништо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можев да ја чујам песната на Калпаковиот булук, распашана, дива, скоро туѓинска: зад таква песна секогаш останува заканувачко молчење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не се ни насмевна. Отстапи, потоа застана на прагот завртена кон мене со грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И мислев дека коските ми се без тежина, ветришта свират низ нив, ќе ме покријат, заспан и без соништа, без треви и без облаци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

До нив клекнал Трипун Караѓоз и ги подал рацете да се погрее. Пламенот му го позлатувал носот, очите му солзеле од чад.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Призрачнава земјичка стануваше стојбина на призраци. Толку.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Само, мака ми е... - Мачно е да се продолжи кон Лесново, знам, Полесно е да се пее: Црна земјо, штура земјо, зошто си се отворила ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не го разбирав, само претпоставував - ќе скончаш ако ѝ се покориш на треската.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Дај од ракијата, стрико Симоне. Тешко ми е. - Ти тежи кражбата; суво рекол Јован Стојче - Столетников.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се почувствував како да сум со нив, со тие безумни насилници. „Тешко ми е“, реков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ми се враќа некогашната треска, тешко ми е, најтешко од сѐ да раскажувам за овој настан.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Не“, му се колнев; се плашев од проклетото сечење на жилата помеѓу веѓите. „Ништо не ми е. Здрав сум.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Навистина имал бела коса, бели веѓи и бели клепки; ситната муцка му била зајачка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја повикав, сега ѝ го знаев името. „Ганка“, реков, „остани, тешко ми е сам“.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Жива е, рекол Ристе. Таа ми е стрина, мажена е за стринка Анѓела.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Чупалево ќерка ми е, Драганка се вика; мајка ѝ умре ланска година и нејзиниот гроб таму остана, во Солун.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Вечерта, пред зајсонце, домаќинствата се собираа тука.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ергените, од секое домаќинство по еден, токму оној што се замомчил и требаше да се покаже, или оној што требаше да избере и да биде избран од некоја од момите, за наесен кога ќе започнеше мрсот, да се ќердосаат, дотука вода во калта, искусните домаќинки, за радост на бабите и децата, поседнати наоколу, ги виткаа црепните, сосетките одговараа: - Не ми се криви нозете, не ми е земја грутлива, туку ми лудо намигна, туку ми умот поштукна, зато ми се црепни - црепутки. - Ихии!...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со самото тоа што до ден-денешен многу народ ја памети песната (Шарам- барам, лево-десно, овде онде ми е тесно) може да се тврди дека таа беше и најуспешен сегмент на овој серијал.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Не ми е баш мило да лежам во вошките. Што можам јас?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Само да знаеше, само малку да знаеше како ми е потребно да ме оставиш да тонам во ова мирно блато... таму на дното има бисери. Остави ме да слезам кај бисерите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Полесно ми е со брод на којшто се зборува француски“.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Јас сакам само да те чувствувам поблиску, да ме чувствуваш цела. Ништо друго не ми е потребно.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Зошто ќе ми е? - расчувствувано рече чуварот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Личен ми е Емин, со сина чоја облечен, и скорни и каиш преку половината.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Трепери тркалезното око, налеано со црвенина. „Го знаеш ли Емин? Не? Тоа ме чуди. Не сакаш да се присетиш за Емин? Тој ми е син...“

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Додека во чудо се враќам назад, чичко Славе ми објаснува дека не работи без дијагноза од доктор и дека е задолжително да се донесе лекарска белешка, а кога го прашав како ја чита, тој се смешка: „Ааа... хммм.. а-хаааа... дообро, добро, јасно ми е сѐ“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Годините поминати во автобус на долгите патувања и чекањето на границите ме истренирале, трпението ми е на ниво 11 од можни 10.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Вистинска идила, гледана однадвор, е бракот на двајца кои веќе и златна протераа, па таа го носеше истиот бел фустан од она време и на вечерата што децата и внуците им ја приредија во „Воденица“ или „Коленица“, што мене ми асоцира на кланица затоа што тоа ми е повеќе еквивалент на нејзиниот живот, во кој повеќе гипс никој не ставил на себе од неа, а сѐ било закукулено и завиено во магла, а тој бил секогаш изземен од каква било врска со вина за сите нејзини случајни падови по скали во куќа која има само приземје.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ја гледам во очи и не ми е верно, знам и самата за своите деца да бидам бескрајно необјективна, ама до толку!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ма, кој те љуби тебе? Сега мене ми е редот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Јас, будала, се средив, се намирисав и се враќам во постела, а тој, како да ми е брат, спие!”, се јави сопругата негова, а цариничката слатко се изнасмеа и, пак погледнувајќи нагоре, викна: „Стави во тавчето зејтин, не штеди!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Геријатрија и педијатрија Кога куќата ми беше долу педијатрија, горе геријатрија, а живеев во убедување дека семејството многубројно ми е складно и полно со љубов, денот ми беше долг како три, а јас бев исполнета.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Гого, да не му тура нешто во манџата оваа Микица? Мене многу ми е сомнителна, да знаеш.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не се сеќавам на луѓето. А, баш ми е гајле, ако имало.!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Си премотувам низ глава дали се исчешлав и дали да се насмеам (не знам дали ги откачив овие вештачкиве), па проверувам со јазикот и победоносно се смеам, демек, само до забите е убавината Оти сѐ друго ми е потамам!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Со газдата на дуќанот не се бакнавме, ама не ми удри ни „сиктер“ клоца дека му доцнам само три месеци со наемнина, ама има разбирање за мојата финансиска положба, а и јас за тоа што не беше срдечен со мене, а и незгодно е, многу ми е ачик дуќанот, па ќе види некој, па од несвидлак ќе ни извади муабет... па после, бруки и срамои!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ама, мене ми е петто доаѓање, веќе направив и преписка со таинствената дама која, меѓу другото, по разводот кој ми го факсираше, се омажила за познат српски актер, па така многу лесно ја пронајдов.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, бидејќи ме чита дека мислам оти не е фер, тој се обидува да се оправда: „Дете, јас не им штетам, тревите секако ќе им помогнат, па ти не знаеш дека барем пола од нив се враќаат да ме почестат бонбониера и тоа од оние скапите, ’Гриоте’ и ’Бајадера’, полн ми е подрумот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А јас со свој ракопис ја пополнив и на ситно им испишав како ми е напорно и како по цел ден се печам на сонце по оранжериите, и како јадам редовно, и како навечер сум покриена, за да не ми берат гајле, а тој да им ја испрати на моите во периодот кога ќе престојувам во Претор, како најелитно одморалиште во тоа време, барем за мене.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Стојна Стојановска Станав зависник! Прво што правам наутро, варам кафе и барам нов текст од Рада, ако нема денот не ми е како што треба.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ама или ми е неважно или сум неуредна, па во паричник никогаш немам пари.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Јас војник не сум бил. Некако ми е жал да кренам рака на жив човек.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Мракот ми е ден, сенките придружнички: никој не ме гледа, закулник сум дури и за очи на був, од студентските дни Asio otus, а јас можам да ги ѕиркам низ чипките на завесите - стојат под прозорецот изѕемнети дури и од летен дожд, црни, со лица на шумски сатири, влакнести и балсамосани под кожените облеки, да ти се смачи од тие човеколики пци со совршено полициско педигре.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Со прсти ќе копаат под себе да се покријат со земја и со заборав зашто името ми е победа. ...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ете, внук ми е кај вас. Ме остави на Задушница, не оваа, ами ланската.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Чудно ми е како тоа две години од мене постаро момче може толку да се лути заради овој невин прекар.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Знаев. Еве ја, плашлива, со густи плетенки, во ученички сатен и со стара, наизуст научена прикаска дека ми е ќерка - Ана Боткин од седмо бе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Љубопитноста е нивни сојузник, не мој. И злото. И сѐ што ми е туѓо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ни сум го хранел, ни сум го гледал, жал ми е.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Непријатно ми е; ги кријам очите од него и полека го пијам своето евтино вино.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

„Жал ми е ако крвта не ме предаде и ако не влезат прогонувачите; ќе сфатат и ќе стрелаат во ликовите на платната.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И што да гледам повеќе, си мислам, веќе ми е срам и ми е страв да го гледам повеќе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Е, како велиш ти, ми одговорува Јон, ама мене не ми е доста, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што ми се криви луѓето, а и Јон не ми е крив. Може и тој не сака така, ама нешто го тера, го турка Тој натемаго.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Доѓите браќо, вика Илија, денеска ми е денот и денеска никого не го мразам. Бугарите се вртат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми е страв да не пуштам корен во земјата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама не можам да станам. Крепа ми е сторена ногата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ми е страв да заспијам, вели Јон, оти мислам дека ќе умрам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па што ќе ми е веленце, ќе си речам во сонот, вели, кого ќе женам, кого ќе мажам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мене нека ме отепа, си велам, не ми е многу дојдено до живеење, ама ќе го отепа и Мисајлета Ковачот. На права правина. А што ми е крив човекот?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги терам да ги изведат кравата и магарето, да ги попасат по меѓите. И за нив ми е жал.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знае како ми е мене. Мене и не ме гледа човекот, ја гледа само ракијата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Десната ми е за пред бога, рече Дуко Вендија, а левата за ,бал им пес мајката на овие. - Какво приказвате с’с мртвите, праша еден од стражарите на разминување.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Прашај како ми е мене? Прашајте ме, има ли некој да ме праша мене?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас пак, господ да ми прости, и го мразам и ми е жал за него. Ми е жал така да го гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да му каже дека пуста ми е куќата без него и без неа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Е, болка ми е дека и јас не го видов, вели Неделкојца. ...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да ми е подобро пиењето без нив или ќе излезам или нив ќе ги истерам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се притајувам и убаво ги слушам чекорите. увото ми е залепено на земјата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас ќе се вратам во пустата куќа и почнува да ми е мака дека не ме заклале.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред него ми е срам и скутината да ја сопашам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Празна е постелата, празно е сѐ пред мене, а пак ми е тесно. Никаде не ме собира.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тешка ми е секирата, настрана ми бега.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Матерката ми е празна. И да можам да наполнам, не држи сега вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И вртам околу постелата на Ѕвездана. Ми е страв да го пофатам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Што седна, вели Јон, сега станавме од седењето. - Не знам што ми е , му велам, не можам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А пак се гледам само сам. Може овдека ми е крајот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ајде, ајде, алипна ми е ногата, а патот, ко пат: никаде не му го гледаш крајот, не го познаваш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Е, ај, сега да си одиме, ѝ велам на Уља, на јатрва ми. Во умот пак ми е Јон: да не се врати, да не ме најде дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го закачувам паровчето во градината, на средина. Уште ми е криво за паровчето. 95

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Устата ми е пресушен бунар, суводолица. - Вода, викам, донеси вода!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Човекот ми е испуштен, разодврзан во снагата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Погледнувам надолу: сѐ ми е далеку, сѐ ми е стрмно и далечно.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Душата ми се собра, вели, еве ја овдека, мамо, сета ми е под гушава, вели Капинка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Веќе ми е срам и од мене и од жената, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Страв ми е, вели овој, како не ми било страв?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Е, што е де... сум прднала, ете што! Не знам, може и да ми се пуштило, жив човек си, а и мевот кренат до гуша ми е. Може да ми се украло, некако, јас не чув, ама Јон чул за да ме изеде срамот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А мене ми е прво видување на гола жена.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми е страв. Ако разбере Јон мој, коските ќе ми ги искрши, в раце ќе му се прошетам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А сонот јасен, вели сѐ ми е јасно, а сѐ непознато.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не знам што ми е, вели Мирче, ќе излезам надвор и ќе ми се кренат панталоните.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сега не ми е срам од Уља, вели Мирче, сега ми е срам да ја сретнам Маса Ќулумоска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Чукам со пиралката и ги плавам алиштата мои и од Јона, се наведнувам, а мачно ми е.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам оти, првин се распулувам лево-десно, се обѕрнувам назад за да не ме гледа некој, и се крстам. Устата ми е сува и полна со некој красат мирис од шумата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Рацеве уште ми мирисаат на земја. На пресен гроб ми мирисаат и ми е страв да го допрам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ми зоврие крвта, вели, а ми е страв да влезам низ врата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го покривам бутот и се враќам кај Ѕвездана. Ми е страв и него да не го наплуваат муви.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми е страв да влезам наеднаш, не знам како ќе го најдам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа ме замижува, ми е незгодно што ме гледа и стенкам, опенам, се лигавам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На реката ќе ѝ речеш: „како што брза водата твоја, така да ми е брза работата моја“. 168

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми е срам: сонцето ќе ме изеде, виделото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И дека сева оваа глутница што вие околу нас не ми е дојдена преку глава?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ви веќавам дека ќе го сторам дури и она што не ми е по силите за да ја овозможам средбата со Ѓорчета.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Но, јас сум свикнал со него и затоа ми е тешко да се разделам.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

А зошто ми е после мене животот?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Оттогаш, секое утро се разбудувам пред муграта и ја гледам. Ова ми е прво утро да ја видам вака валкана, градска.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ФЕЗЛИЕВ: (Дури сега го забележува шишето пред Луков.) Ти си пиел? Сега ми е сѐ јасно.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Сега ми е јасно зошто не си ме разбудил цела ноќ?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

- Александар драго ми е што те гледам! Бојана сега ми кажа дека заедно работите.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

- Баш и не ми е јасно, но очигледно се работи за фалусен симбол - објаснува стручно мојот shrink. - Се разбира - велам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Потполно сум предаден на звукот и го чувствувам ритамот како ми струи низ целото тело, од рамениците, до колковите, па до прстите и јас се движам, се вртам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Устата ми е вкочанета, јазикот сосема мртов, а јас упорно се обидувам да ги забодам забите во долната усна, како да е тоа нешто што морам да го правам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Под голата светилка едното око ми е крваво.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ти тоа бездруго ќе го забележиш, ракописот видливо ми е изменет.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Чуј, не ми е името бес. Ни ден. Јас сум страв, навев и ’рж. Сѐ сум, најмногу ранет, изгубен“.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Љубопитноста е нивни сојузник, не мој. И злото. И сѐ што ми е туѓо.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И сам сум си кум. Името ми е бес.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Не знам“, ми рече. „Нешто што е посилно од мене сѐ повеќе ме изменува. јасно ми е кој сум, не сфаќам само како сум. На оваа почва сум пресаден не знам по колку осеменувања и овде сум никнат, сроден со оваа земја и ова небо.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Поштарот не верува дека сум мртов, а мене ми е здодевно да го одведам до гробиштата, парцела икс, алеја три, и да му ја покажам белата плоча со име и година - Никола Боткин, 1948.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Скенерот ми е премногу софистициран за да промаши таква комбинација.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Пасија ми е сакањето на природните нешта и уживањето во нив.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тоа ме прави уште пољубопитна, уште позаинтересирана. Повеќе ништо друго не ми е интересно.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Премногу сум опседната со себе за да можам да се посветам на некој друг. Жал ми е, но не премногу.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тешко ми е што морав така. Во ова место лезетско.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Убавината ми е факултет, а справувањето со неа, диплома.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Доста ми е од шмокљовци кои немаат ни банка в џеб.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Чисто ми е во мислите, мирна ми е главата.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Не можам да правам обични работи, тешко ми е да правам обични муабети.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Смачено ми е од пораки кои треба да се дешифрираат.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ми се гади од себеси. Смачено ми е.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

„Доста”, рече Бенјамин, „мака ми е кога слушам ‘закон’ и ‘контраст’ и ‘значѝ и ‘затоа’. Зошто зебу да биде колибри?

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Лично мене ми е преку глава од ентузијазам кога не постои конкретно разработена и спроведена акција.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Од почеток Исчезнувам и пак се појавувам, и бројам, Во секој ден го бројам нашето време, движењата на усните твоите зборови, мислите, миговите на спокој, ми го смируваат исчезнувањето, така ми е полесно.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

А толку сакам да танцувам по мелодијата на твојата душа, тука ми е во градиве, во мене, Се мислам ако притиснам да не ја снема.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Посакувам да застанам под твојот прозорец, за да ја слушнам мелодијата на твојата душа, но секогаш кај тебе, таа граница меѓу разумот и срцето.. таму почнува и завршува сѐ... а толку ми е потребно да бидам, по малку луда и насмеана, по малку разиграна и заљубена... по малку дива и полна со живот... потреба да се изживее мигот со тебе...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Зошто не довлезе внатре? Можеби помисли дека тој ми е мажот Пол со кого се разведов?

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тој им одговараше: „Не се оженив кога требаше, на младост, што ќе ми е сега на старост...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ова е туѓ костим во кој ми е неудобно.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Ако се изземеше фактот дека минувачот ми е татко, од овие дијалози ќе излезеше една многу пристојна и весела досетка.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

„Жал ли ти е што не ја турна?“ „Да. Сѐ заедно, жал ми е.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не мене! На Џулија! Не ми е гајле што ќе ѝ сторите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Потоа почна да пишува со брзи неуредни чкрабаници: „Тие ќе ме стрелаат не ми е гајле тие ќе ми пукаат во тилот не ми е гајле долу големиот брат тие секогаш стрелаат во тилот не ми е гајле долу големиот брат...“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Воопшто не ми е важно.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Ништо не ми е. Само раката. Веднаш ќе помине.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„ Извини“, рече тој, „ништо не ми е. Не ги сакам стаорците, тоа е сѐ.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„ Ништо не ми е“, повтори таа кусо. „Само си го удрив малку глуждот. Благодарам, другар!“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„ Не знам... не ми е гајле. Некако веќе, нема да успеете. Нешто ќе ве победи. Животот ќе ве победи.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Многу страдам од нозете, а и бешиката ми е за никаде.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Не ми е гајле. На крајот тие ќе ве победат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Што да правам?“ пропелтечи тој, „како можам да не гледам што ми е пред очите? Два и два се четири.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„ Што ми е гајле“ ? , рече нестрпливо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не ми е гајле кој е тој, или што ќе сторите со него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Да не скршивте нешто?“ „Не. Добро ми е. Само ме заболе за миг, тоа е сѐ.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Еј, здраво Костадине, шо прајш? Јас на кратко поминав едно кафе на брзина да сркнам, бегам за Лерин, во дуќано на татко ни, треба да завршам некои работи...мило ми е, Тодор, Тодор Јовановиќ, а вие сте Петар, синот на Гули чевларот!

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Се поздравија, Христина подавајки му го писмото му рече: „многу ми е жал“ и си замина.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Веројатно брат ми Коле го видел нашиот момок Васе како ми носи писмо од тебе, го зел да го прочита и му го дал на тато. Татко ми е многу, многу лут.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Не можам! Не сакам! Незамисливо ми е“ рече Томе малку возбудено.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

3 „Готов ли ми е жакетот?“ ја праша Петар сестра си.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ама, знајш, Атинче, не е сѐ само во работата. Пријателите, комуникацијата, споделувањето на радостите, тагите, размислувањата, ставовите со моите сожители многу ми значи. Ми е важно.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ја погледна во очи и ѝ рече: „Петар Димоски. Чест ми е да Ве запознаам.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Јас лично немам ништо против евентуална ваша врска. Но, татко ми е многу погоден од сево ова и не вервам дека имате било какви шанси. Зато, најубо да ја заборавиш Томаица. И то е то...

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Мајка ми е избезумена, само супи му готви, му клава ладни облоги, а таја нејќи да јади, ако касни нешто веднаш го повраќа.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Славата на вашата фамилија за чесноста ми е добро позната.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Да не мислиш дека првиот Адам во Рајот можел да уништи еден единствен цвет или страк трева? – Не сме во Рајот – се заинаети момчакот. – Овде, под месечинава, сè е смртно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А мене не ми е смешно. Стојам и ги бројам парите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Колку заработувате во Ренитрон?“ Му кажав колкава ми е платата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Види, види, види“, рече стариот Елисон. „Многу ми е мило што те гледам Сем.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Затоа ми е страв и од тебе, рече Сија Хаџибанова.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не убивајте ме: мене животот ми е многу мил.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа ти го барам, а потем, ќе ти го дадам целиот свој живот. – Многу си лековерен – му рече учителот. – Не ми е потребна лековерноста; ја барам вербата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Жената на средниот брат ја наполнила тавлијата со алишта и тргнала, па клекнала пред жената на најстариот: „Сестро, ѝ рекла, сестро мила, денес јас сум редница, мене ми е редот да им однесам храна на мажите, арно ама маж ми ми рече оти ќе ме убие ако не му ја исперам преслеката, а тавлијава ми е полна, дури и преполна.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Џон Биро, – рече братучед ми Мурад.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Што ти е, повтори Ѓувезија Дубровска, целата си жива вода. - Ми е страв, повтори Сија Хаџибанова.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Како – велам – за четирите? Кога четвртото парче е во чинијата. – Не, – одговара – иако е во чинијата, гризнато е и згмечено е со прст.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

-Што ти е, праша Ѓувезија Дубровска. -Ми е страв, рече Сија Хаџибанова.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И го докусури, непрокопсаник. За мои пари.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Арно ама, кога го ставиле првиот камен пред нејзините нозе со црвени налани, се сетила на своето чедо кое како мало кученце имало обичај да ѝ ги грицка обувките.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Тајна“, рече тој. „Каква тајна?“ „Ќе ми дадеш збор дека со никого, дури ни со твоите најблиски, нема да зборуваш за нашата работа?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А мене ми е како кога ќе збоднеш коњ под опашка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И од тебе ми е страв, повторуваше целата избезумена.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Оди, мила наша, а ние ќе ти ја наполниме таблата со турли-турли јадења, мажите со насмевка да те пречекаат, тебе аберџијке, што ќе им ја заголнеш душата.’ И така ја наполниле таблата со езерски риби прелиени со мед и со суво грозје, со сарма од лист од винова лоза, со сирење од немркана овца и со слатки од бадеми.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но сепак Камилски, откако помисли дали ќе биде тоа еден од светските јазици, или првиот јазик што го научил, категорично одговори: Се разбира најсладок ми е мајчиниот јазик? Не! рече Татко со блага насмевка.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мене ми е позната изреката: Во Портата без бакшиш ништо не можело да се постигне, а со пари... сѐ!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Зар може да има друг јазик, освен мајчиниот? Има, тоа е јазикот во твојата уста!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Веќе ми е срам да живеам. Сите што умираат се помлади.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Жал ми е за неговата младост, но уште повеќе ми е жал ако ти си го потрошиш животот на духовни истражувања без желба за сопствен пород и искуството на мајчинството, што е една од најголемите радости на жената.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

„Не познавам никаква Марија. Дојдов да разговарам со вас за Јана.“ „Доктор“, се наведна Отец Симеон. „Ако ви е името Никола, сѐ ми е јасно.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Неговиот глас скоро се израмни со нивото на една тишина. „Жал ми е, стрико.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ќе се напиеме нешто?“ „Не пијам“, му рече. „Далакот ми е начнат.“ „Ќе пиеш“, стежнаа уште повеќе клепките. „Ќе пиеш, кога ти велам.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Не сум во вселената и не ми е името ѕвезда недопирлива. Чекај, сите права.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А кај вас, има ли некого кај вас, пријатели?“ „Но ние нешто чувме“ , се заплеткаа недораснати да му бидат рамни. „Мислевме - не ви е арно.“ „Не ми е арно“ , им рече. „Мизерна ноќна осаменост и ситна болничка надокнада во превивка и јод.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Чекаше да се увериш дека под челнава коска не ми е сѐ како што треба.“ Полека го притеснуваше кон ѕидот на долгиот ходник и шуштеше несовладиво со силина на зовриена вода.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ме обзема магија убаво ми е меѓу розите, ме тапкаш по рамо, срцето почнува да ми чука.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

- Да, - реков, - сега ми е полесно, Трифун Трифуноски.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Мајка ми е, да, но можеше и да не биде така.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Не сакаше да ми каже кој ми е татко. Со кого ме зачнала.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Совеста ми е чиста. Се фатив со Крумета Волнаровски откако тој се разведе со Роза.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Таа, божем ми е мајка. А татко? Кој ми е татко? Која сум јас? Чија сум јас?” викаше Азра сѐ погласно.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Но, како и тогаш и сега, се лажеш себеси. Јасно ми е како ден.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Мојот еким Ибраим-ага вели дека ми е крајно време да одам таму. Водата била топла и многу лековита.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ако ме одбиеш, бак бурда - апсаната ми е полна со околу триста ѓаури: кој не платил данок, кој е робен, кој е против Мухамеда, кој колнел Турци - е па, речеш ли жне' и не ме послушаш, сите нив ќе ги пратам да веслаат на корабите, а уште толку невини кавури ќе испратам на ангарија во Мала Азија, а во нивните куќи ќе населам Турци Анадолци!

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Чест ми е што можам да ти ја подарам. Верата не е важна, важно е она што го пишува внатре.”

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Мојата најмлада жена, и онаа што ми е најмила, ибн Тајко, пред два дена се попари од врел котел во Чифте-амамот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Никој не знае како ми е на душава”, рече Марко.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Јас неа и на последниот бозаџија би ја дал, ама тебе ми е чест, комши, да знаеш.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Чекај султанот да дојде и да замине, чабук ќе пратам во Кожле, во синџири да ти ја донесат. Арам да ми е ако не го сторам тоа.“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Штета што Бошко не е тука, да ѝ го каже и ова на Калија. А и за него ми е многу радост.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Арам да ми е вака што зборувам, ама од тој смрдле и селанчиште не ќе барав спас, да не беше најголемата мака што ме јаде, оче.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Татковината ми е гробот, а земјата мајка.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

А сега сум на покана од наибот што ја врши кадиската должност овде и којшто ми е пријател.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ама, нешто звукот не ми е убав, не ми е по ќејф, изгледа тој мене не ме сака. Во што ќе е марифетот, знаеш?“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Здодевност и кога самотијата ми е најголем другар.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

- Господи мил и Богородице Мајчице, каква ми е таа милина во душава - со години чемерна?

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- И мене, домаќине, ама снагата ми е омалена. И без сон бара починка.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Леле, внуко, Ѕвездо моја, како да те крепам, мило? да ми станеш, мила Ѕвездо - ти да станеш - јас да легнам - зашто мене ми е редот - јас да умрам и куртулам - од пустава старост мачна подгрбена, снемоштена, без домаќин - без чедото - сосечено од душмани - стани, мила моја Ѕвездо - мене стара да ме легнеш! - зашто змија ме каснала - отровница, проклетница - леле, злоба озлобена ме раскина, ме парчоса - да си појдам во темната - во темната безденија - мене таму ми е редот...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Ама не ми е жал. Нели ти кажував дека си го нејќев огненото име.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Ќе го викнеме докторот... - Не треба, синко, доста ми е веќе...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Доста ми е: сум протерал преку глава дваесет и пет илјади денови, па зар сега да се мачам и да пекам за уште, и тоа за јадовни, тегоби?

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Свикнав веќе, и сѐ ми е едно... И затоа не мачи се, докторе... Решен сум да си одам...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Слушај, вели, јас во тој случај, ќе го продадам коњот и ќе го убијам Гаро. Ќе го убијам песот, што ќе ми е!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ми вели: Јадам повеќе, а сонот ми е немирен.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Но, штом го сместив во прегибот на левата рака, галејќи го со дланката на десната, со која целото можев да го поклопам, мачето се смири, се скроти така што, мислиш вели: Мене овде ми е убаво!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ох, Пелагијо! ја избакнува, ја навлажнува со солзи и качувајќи се горе, сега веќе не срамејќи се ни од Добра, ни од мајка си, ни од другите , се свртува уште еднаш и проговорува Ја враќам неговата семка во Македонија и ич не ми е гајле дали летнал со веленцето или се пикнал во некоја дупка! се притиска по мевот лесно и внимателно и потоа влегува во тисканицата, во темницата на вагонот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Иако шепотеше, шепотот го уловија ушите на Чана и таа мислата од својата глава ја претвори во зборови Мило ми е што си нашол стреа само за себе!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

4.7 А света ми е мислата Во ова самување Пред себеси.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

И додека возам низ Беверли Хилс загледувајќи ги излозите исполнети со свет од чоколада и луѓе од пластика, Џони го изговара она што мене ми е тешко да го признаам: „Град без љубави, сумрак идеја, мозговне вијуге шетају своје псе“.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Наш куќен љубимец е саундтракот на "Продјусерс" и нивниот хит "Спрингтајм фор Хитлер Енд Џрмани", но мене подеднакво драга ми е "Ени" и нејзиното "Ај Лав Ју Тумороу".

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Мене поговорката ми е океј, ама мислам дека функционира и во обратна насока: да немаш, да немаш, па нагло да добиеш!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Заправо, единствената убава асоцијација што театарот ја буди во мене е сеќавањето на Пепи Мирчевски кога играше некоја античка драма на Охридско лето, а актерскиот костум му го беа накитиле со кондоми полни со вода - ние му викавме: „Пепи, пази да не се запиеш некаде со кондомиве“, а тој ни одговараше „Не ми е мене страв да не се запијам, страв ми е да не се заебам!“.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Мада мене најмил ми е еден рапер од Комптон, којшто вака беседи: „Хај!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

1. Сълнце-то ми е на заодъ.

„Мисли за болгарскїй-отъ ѧзикъ“ од Партениј Зографски (1858)

Врз твојата пепел и мојава нека тежи прими ме! Над сите зла Најцрно ми е Без тебе!

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Мајка ми е - сам од века татко - би ил не.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Симка ќерка ми е, не е копиле најдена, та без ред и адет да ја венчавам! Таа е од сој!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Побратим ми е, не ми се пушта лесно од рака...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

СИМКА: Страв ми е... Што ќе рече светот?...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

А тој, нејќе ни да чуе. Срам ми е, Рајно! Толкао момче дома да седи!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

ЗАФИР: И редот му е после толку работа!... (Работниците седнуваат да јадат).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

На сон ми е дојдена една црноока. Главата си врзува ем се огледува...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

КОСТАДИН: (Уште замислено). Не можам да не мислам, мајко...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

КОСТАДИН: Ех! Знам и јас... Пари им требаат! Пусти да им останат... (Чекори нервозен).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Ми заседнала како мора на душата ме стега, ме дави... и слатко ми е! Е, тоа ми е храна...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

СТРИКО КОЉО: Кажувај, свату, што е ред за момата да се даде. Адет ти е, адет ми е!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

КОСТАДИН: Ете што направи!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Нека ми е живо коњчето, та какво и да е самарчето, ќе ме носи! — зборува Бојана и ја бели жолтата грчка волнена шамија, продолжувајќи: — На Вилка ѝ „навеза“ Ристе, да му даде господ илјада добрини ! . .. Море, море, море! Со злато не се докупува вој Ристе мој! — почна пак да го фали.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

В'ната не ми е попарена ошче, та за влачење, предење, ткаење, којзнае кога!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Доста ми е воа шо го знам. — И си остана на своето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Море ами, бацко Стале, ако се лути, ете а, нека му е алав и од мене и од господ, — изусти Трна една неделина кога Стале и го соопшти „лутењето“ на сајбијата и длабоко се издиши: — Нека ми е живо пиленцето, та лесно ќе си го израна.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— „Ами, како! Како ќе му го кладе нунката, така ќе си го викам, само нека ми е живо".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таман и така лебот ми е коа поиспрснат, та јас мисле да заплескам нежоа царевна погача во пепелта, ама лели бркаданик по ти се бендисуа тебе ..., ајде, татко, еве ти го котлето, ќе ти отса брашно, направи ти тури — борави.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Токо, ако му е пишано, може и да се стори. Она ми е нешчо и сој, да а обидеме.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Па ете, имало господ и за мене. И малку ми е сега едно па: ако дојде баце!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Што е за право ниту еден сонувач Нема да рече многу ми е гајле за иднината на сонувањето Не што нема да рече многу ми е гајле Ами ќе ја обнови и ќе ја поткрепи идејата За воведување светска сонувачка штафета Сега не мора таа да му се врачува на Врховниот сонувач Баш на 25 мај И не мора сосе штафетата да има и слет на стадионот на ЈНА Постарите сонувачи паметат и такви штафети и слетови Со кои некои неиспилени на несонувано тераат мајтап

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

13. Кога сонувам јас не сум во кома И сепак дослушнувам нешто од она што се зборува околу мене А зборуваат луѓето сѐ и сешто И понекогаш дури ми е непријатно

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Туку ај по ѓаволите со јаловите сонувачи На кои ене и на билбордите им течат лиги Макар за едно само едно асолно сонче Е нема де нема секој каква што прилега сонувачка мантра Ниту му прилега на секој сон Да се вее како знаме на јарболот Пред палатата на вечните сонови Што се однесува до мене Си знам дека од пишаното не се бега Па стига ми е и сонувалникот

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Ако куќа не направив со високи шимшир порти, куќа цел свет братски ми е братски срце што отвора, срце - порта највисока, срце - куќа најширока.

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Камен тежок живот ми е а по тежок одзив пусти по народни думи свети!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

3. Сами изумреле како диносаурусите. Оваа теорија некако ми е најверојатна.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Забриши моме пенџере и тури сарма у тенџере скалите да ги пометеш џемперот да го доплетеш Чорапи немам два пара ќе одам сега на пазар кошула ми е скината забриши в куќи прашината Цел ден со другачки ломотиш сармата да не ја загориш и ништо ако не работиш назад кај татко ти ќе одиш

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

А јас да си ја гледам бундава! – Стрпи се, мила, па не е дојден крајот на светот! – За мене, крајот на светот иде кога ми се гладни децата! – Те разбирам, те разбирам, и мене не ми е лесно.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Провидно ми е телото и душата провидна, Не знам дали сум створен или измислен, Не знам дали сум сегашен или иден Штом сум провиден и невиден?

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Исполнет сум. Претечувам Од ѕвезди, од песни Со кои ги залечувам Невидливите арабески Изрежани по суштината Моја, по внатрешнината, Од која се лачат и зрачат Моите певни стихови, Моите копја и штитови Со кои се бранам и напаѓам Крај кон се раѓам и умирам (Пак и пак и пак) Се чини, така ми е судено Да сум стишен и извишен знак. Зрак.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Зашто името не ми е смрт. Името ми е рамнодушност.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Богословот ја дигна главата, се насмеа: „Лажев. Не ми е роденден“, Му призна невесело.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не, не ми е добро, настојуваше. Не можам да слушам.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

И сеедно ми е дали сум жеден и дали ќе ја испијам сета роса од пајаковите лулки.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ти реков ли дека сум практичен и дека тоа ми е смешно?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Името ми е судбина, во мојот крвоток тече закон.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Душава ми е партал. Ама убава е.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Друм ми е перница, друм ми е постела. Ладно е, осеќаш ли? Иста крв сме. Талкачи.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Темница е позади. Не сфаќам од каде доаѓаш.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

- Со него живееме, тоа ми е како другарче.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Знам, синко, знам, ама... - почна мајка му поблаго - ми е жал за тебе. Туку ела, земи ја боринава и посвети ми.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Нека ми е уѓе: на таква глава таков брич, што го вели тој збор татко, ем ак има што го вели, чунки сѐ што ме учеше и ми велеше, сѐ по глава ме удри.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Ете вака, синко Марко, се сторило со Силјана од Мало Коњари; знам оти тебе ти е како лага; арно ама мене ми е навистина, оти од татка ми е прикажана оваа приказна“, вака ми рече татко ми кога ми ја прикажа со прво.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

„Е, кога ми е посладок сомунов со тан-алвава, бре браќа, им велел на другарите си, како да јадам од дома ’ржани леб?“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Да им се јавам на овие луѓе, ми е страв да не нешто ме отепаат или да не се некои диви луѓе од долна земја?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ем, тако ми Бога, чедо, тебе може да ти се чини лага, ама мене за вистина, чунки ми е приказано од деда прадеда; чунки во стар век, синко, не лажеа нашите стари како сега што лажат младите.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Чунки сам знаеш ти стрико; те молам, стрико, ако е кабил, кажи ми како ти е името? ( „Името ми е, Силјане, му рекол домаќинот, Аџи Кљак-кљак, внучко!“)

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

- Нели, чудно е тоа задоволство што те обзема кога ќе го пронајдеш негде во дворот магаренцето што те донело дома здраво и живо, со сите твои делови - беше оптимистичкиот заклучок што му ја поттикнуваше срамежливата среќа на Господ.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Кога ќе се разбудам попладне, прва задача ми е да проверам дали е дома велосипедот, постојано стравувам дека негде патем можеби случајно настрадал – ми ги доверуваше Господ мачнотиите на својата живеачка.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Не знам кој би можел да ти помогне? – реков. – Разборитоста не ми е подобрата страна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не пропуштив да напоменам и дека се подготвувам да интервенирам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Еднаш или двапати ја обавестив дека ми е познато она што се случува во дуќанот под нашата соба. Дека знам на каков терор е изложена.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Сметав на тебе – ме потсети на она на што требаше самиот да се сетам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Гледаш ли каков си ти, Зоки? Не ти е жал за пријателите! - Жал ми е. Ние убаво си игравме со Мечето.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Можам да ги рагледувам колку што ми е волја.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Мене ми е сосема јасно, вели, дека грижите се излишно бреме.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- Росана на нашиот Шеф! - велам јас малку поофициелно. - Колку што мене ми е познато на катов друга Росана не постои.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Мене ми е отворен патот. Брзам за в Театар“.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Навистина, ние работиме во заеднички простор од дваесетина квадратни метри, но сепак, Вртанов ми е потчинет.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Станува збор за процедура што мене не ми е позната во сите детали.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А тој одговара: „Срам ми е, Гаврил Романович, но што да се прави: не можам да не пишувам...“

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Зошто ја срамиш професијата на рускиот поет?“

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Уште полоши. Јапонци и нацисти. Не ми е јасно како моите излегуваа на крај со мене.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Не, не сум пиел. Не е тоа. Бев навален над бунарот, и одненадеж, како да ми се расцепи главата. Сега ми е малку подобро. Сега знам кој сум.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Не“, Хернандо го врати пезосот. „Мило ми е што го сторив тоа за вас.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Ќе ми помогнат ли?. Ве молам, ве молам. Што ми е?“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Сега си заминувам и за ништо не ми е грижа“, одговори старецот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Странски јазик што не можам да го разберам. Ниту еден збор не ми е познат. Слушам.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Ама добро ми е. Можам ли да ги земам овие работи, мамо?“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Нешто не е в ред, Џонс?” ме прашуваат. „Ништо не ми е“, одговарам, гледајќи ги, „баш ништо.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А мене види ме: фустанот валкан, испартален, косата бушава, дури и лицето не ми е чисто. Немам ни чорапи, ни кондури.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Подава раце, го допира подот и пак со скршен и тивок одвај чуен, а ту прониклив и здавен, глув, тажовит и болен, мајчински топол сладок шепот, моли: - Стани, Ристе, стани чедо на мајка, стани...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Си имам четириесет сантиметри широка, рогозина во коњската барака меѓу падавичарите и тоа ми е доволно.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- За Ристо ли да му кажам дека не знам каде ми е детето? Секоја ноќ го сонувам.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Несреќата ја стегна за грло и и ги потсече нозете.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Их, ама и таа ми е некоја кралица...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И ти немој да ме тераш да одам под тој дожд зашто доста ми е овој и сите оние што ме врнеле досега...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Со растреперена рака посегнува во пазуварката и, кога ја отвори широката испечена и испукана дланка, жените видоа свиткано ливче хартија.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Гадно ми е, лошо сонувам...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Сѐ ми е лигаво... Ми се лизгаат рацете...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Нема врска!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Гнојот од чиревите, целата крв, се размачкува, ѝ се растекува... гровта уште посилно од тато... ја стегнувам... се грчи... силна е...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не знам веќе што постои... Страв ми е... Ми се повраќа...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Требаше да бидам вратен за вечера!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ж: Да признаам, малку ми е чудно што мислите така...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Никогаш немаше да поверувам дека можам да направам внатре таква бура...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Правев звук на кастенети...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тие се сепак другари, иста страна.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не дека очекувам дека ја знаете Геделовата Теорема за Некомплетноста, од А до Ш и наназад, но...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Сакам и неа да ѝ го стегнам гркланот...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не се грижи за мене!... Мене ми е сосема добро! Му зборуваше со ангелското гласче...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Куќа цел свет мене ми е. Токму така: имам моќ да бидам на разни места во исто време.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

2. Зборот ми е уморен од несоница Поседи уште малку уште неколку мига Овде е сѐ толку будно ни лудило да не ти недостига поседи уште малку времето барем во среќата спие – јас никаде Во тагата ми ѕирка преплашено дете поседи уште малку моќна е близината - разделени како сонот од лагата кажи ми што виде ноќеска...

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Јас е јазик јаз'к да ми е ако не кажам што гледам што слушам ако не кажам што правам што направиле од мене што насетувам што насетиле и без мене и по мене за да има сеќавање јазикот ако не кажам кој се огрешил во име на народот, во име на Бога со предумисла со завист од зловолја во злодоба кој понижувал, истребувал, казнувал жива сода прскал со жив збор во очите на бедните и блудните крстените и недоречените слобода кој презирал не давал одземал кој се повлекувал предоцна и без крепост кој се тешел, кој се правдал ако зло правел - зло не кажал јавно!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Овој свет не ми е достатен за да престанам да сакам љубов моја: само за него ми треба повеќе од еден живот.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Никој нема да мисли мрзоволно „ја трпам со години, а смачена ми е мајката на моите деца“.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Јасно ми е дека овие луѓе не поднесуваат критика. Чуму да им се обратам?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Откако ќе нè заробеа, нè врзуваа со јажиња за чкрипавите, осакатени, но сè уште цврсти врати од камионот, секоја нога и рака поодделно (чин во кој победничките Апачи очигледно уживаа!).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Па, нека му е со среќа!

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ми се јавува во сонот еден чо`ек, вели името ми е Аџи Кљак-кљак.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Во ресторанот којшто, како што реков, ми е добро познат од ручеците со Моне, додека си буричкам по усната празнина со големата голтка „кока кола“, си го следам со „ммм“ рефренот на „Knocking on the heaven door“ од џубоксот. Можеби, и нешто си мислам.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Овој германскиот Мегле најмногу ми се допаѓа – ми вели и го уфрла златното пакетче путер во кошницата: А кажи ми, каде експлодирала првата атомска бомба? – Во Хирошима – одговарам оти морам, иако ми е јасно, познавајќи го Врапче, дека очекувано грешам. – Не би рекол.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Мето Јовановски Луман арамијата (1954) Скопје CIP 821.163.3-32 ISBN 978-608-240-010-5 COBISS.MK-ID 94426634 0 Ој Лумане, ој, куче касапско, Не ми е ланската година, Да ми шеташ битолската каза, Да ми бериш, море, вергијата, Ој Лумане, ој куче касапско.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Па, - велеше, - гледате дека воденицата ми е на видно место и сакам да ми биде на уште повидно.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Не сакам да пливам по водите на злата судбина!“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Васј“, така ми рече, „Васј мене стравот од војните ми е во крвта!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Васј, секогаш кога сакаш да ми помогнеш ти ме фрлаш таму каде што не ми е местото.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Татко ми е сиромав, самарџија... Најпосле јас имам под ноктите црно, кал... (Задржуваниот плач се пробива со придушено липање.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Јас сум црна Циганка, јас сум селанка, името ми е селско, јас сум од сиромашка куќа, сум проста, не знам за ред и чистота...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Стој кога ти велам!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: Е, е, Арсене, за машки работи машки зборувај, не детински. Уште малку ќе се расплачеш.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Ќе спечалам, ќе ја соберам вересијата и ќе ти ги вратам парите, а лозјето остави ми го, ти се молам, чорбаџи Теодосе, ми е спомен од татко и од дедо.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Туку, може да е од што ти е мака на душата... за лозјето... Е, и мене ми е жал, туку...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

СТОЈАНКА: Сум чула од татко ти. Вчера му зборувал на еден татков пријател, а тој му кажал на татко ми.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТОМЧЕ: Стојанко, зошто така зборуваш? Си чула од мене такви зборови?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Подобро ми е да ме бијат, отколку нејзе да ѝ бацувам рака.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Добро ми е. Мирувам, а пловам.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Ова ми е сѐ што имам од татко ми... И за никакви пари не го продавам.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„А зошто ја направи тука?“ „Затоа што тука ми е мое место, останато од дедо, прадедо”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Не ми е веќе до убивање, сит сум...“ им велеше тој.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Зошто ми е замрежен погледот кога под нив ќе се насмевне песокот?

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Устата пак ми е преполна со младо сирење набабрени јаболка и зрели црешни и пак ми се чини дека на стариот стрвник сепак му недостасува последниот залак.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Постојат привремени вечности запишани во песна и постои живот кој е умирање: Ја искашлувам последната прашинка вдишана на детско игралиште ?* Влегов ли дома и дали воопшто забележав дека куќата ми е претворена во забавен парк?

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Еве овде ми е лузната. Слободно погледнете!

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Животот ми е здодевен, сакам да се заљубам, а и во хороскоп пишуваше дека во сабота ќе ја запознаам најголемата љубов во животот, најверојатно облечена во црно.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Бескрајна радост во срце бие мил ми е секој ко брат, ко свој, славата моја кој ќе ја скрие. – Единајст' Октомври- празников мој!

„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)

- Значи, простено ми е!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Сега баш не е време за тоа, оди сегашнава задача ми е итно да стигнам до селата и градовите и на децата да им ги расподелам играчкиве.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- Тогаш не знам кај ми е паметот!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- Колку ми е срам! Поарно да не сум жив. Отсега нема да бидам таков!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- Сѐ ми е јасно, џуџиња. Правете што си сакате и умеете, само да ни е на добро.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Никој овде не ми е рамен.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Еленчиња мои, видов што видов и не видов, се ми е спобркано во главата, па не знам што запомнив, а што сум заборавил.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- Не ми е јасно, верувајте ....

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

„Потивко, Иване, и мајка ми е без работа. И во нашето семејство, ама само половично зашто татко ми работи - е присутен овој проблем.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

ЉУБА: Аљоша, испрати го. Мене ми е непријатно.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Нејзе таму ќе ѝ биде прекрасно, сестра ми е човек од прва сорта, а самиот јас ќе наминувам.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Мене ми е страв... Лоши некакви луѓе доаѓаат...“

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

МЕШАЕВ ВТОРИ: (ставајќи го лорнетот пак во футролата.) Тешко ми е. Непријатно.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Омајнина Има само еден момент кога сум-цел; кога ноќта и денот играат улична претстава- кога здрвен ко истепано куче легнувам на душекот од нашата соба здробен не сум- за момент; тогаш ме заобиколуваат најгорки дробни Виулици од чеканите на дрскиот кловн-свет; главата ми е дупка од светлина благо затемнета снегулка на дното од Охридското езеро- полумртва; има само еден дел од раздемнетата живеачка кога сум- цел;

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

СИМОН: Страв ти е тебе од темно? Не! Мене ми е страв.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ВЕРА: Лесно ми е мене. Мене ми е најлесно.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

АНГЕЛЕ: Ќе го убиеш! ЕВТО: И да го убијам. Брат ми е. Ќе те убијам Михајло.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ПАРАСКЕВА: Сакаш да кажеш дека мажот ми е вол?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Од сонце страв ти е? Не! Мене ми е страв.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

СТЕВО: Мило ми е. Стево Андреевиќ, референт во претставништвото.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

СУЛТАНА: Страв ми е. И вака мислам дека сум двајца, вака ќе мислам дека сум четворица.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Овде ме стега. Тешко ми е. Дома сакам да си одам. Што правам јас тука?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

СТЕВО: Во ресторан ми е послатко. (Пауза.) И нема да бидам тука за вечера. (Пауза.) Знам дека е слава, знам дека ќе дојдат сите роднини, комшии и пријатели.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ГАВРИЛ: Каде? КИРО: Кај што ми е ќеф!

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

СТЕВО: Мислев дека ти е страв од темно. СИМОН: Страв ми е и од светло.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

БОРИС: Не ми е за косата, за принципот ми е. МАТЕЈ: Кој принцип? БОРИС: Немам јас тебе што да ти објаснувам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

СИМОН: Шест месеци пол година пет прсти рака има четири боски крава има три нозе пирустија две очи глава има еден ми е билбилот што рано рани мај месец. (Пауза.) Мајчице моја. (Пауза. Влегува Мими со Стево.)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Мајко моја, тешко ми е.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

СОЊА: Мораш да му помогнеш на Матеј, тато. Лежи таму пијан, дрогиран. Страв ми е од него. Не го разбирам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ЕЛЕНА: Не ми е јасно. Таква негрижа, таква нехигиена. И после се чудиме.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ЈАКОВ: Јас сум слободен внатре, во она што ми е пишано. (Прска црвен спреј на лицето. Остава трага на ѕидот.)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

БОРИС: Зошто? МИРА: Не ми е пријатно.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

СИМОН: Ќе го направат да не можеш да го познаеш. АЦО: Тоа ми е лебот.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

СИМОН: Викни го. Речи Симон те вика. Тој ми е пријател. Ќе дојде. МИМИ: Не може.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Ова се 25.000 динари за вас. Жал ми е но ќе морате итно да ја напуштите куќава.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ВЕРА: Мене ми е лесно. Мене ми е најлесно. (Пауза.)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

РАЈНА: Утринава дојде жената на Гркот. Се викна Елена. Ме прашуваше дали ми е тесно во куќава.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Што можев да сторам? Што можам што ми е тој брат!

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

СТЕВО: Не ја знам наизуст. Дома ми е.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

А и тоа пусто имање. Мене ми е само еднаш да влезам, да бутнам глава, после не е важно. (Меша карти. Пауза.) Табла. (Пауза)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

СОЊА: Отвори, лошо ми е. Не поднесувам затворен простор.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

МАТЕЈ: Срам ми е. БОРИС: Не гледам. (Пауза) Дури сега ми делува. (Пауза) Го губам видот. (Пауза. Ги фаќа очите со прсти.) МАТЕЈ: Срам ми е. (Пауза) Срам ми е.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Не ми е гајле. Тие сакаа да ме убијат.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Поарно е малку да се отспие и да биде човек трезен кога е буден. (Пауза.) Ја сретнав Лиле. Праша како си и те поздрави. СТЕВО: Не ми е гајле.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Ама така ми е пишано. Толку е сечено.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

СИМОН: Полошо ми е на душата ако кажам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Мајка ти може да спие, па сонува лоши соништа. Нема крај тоа. Што не ме прашате мене како ми е?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Ништо! Главава ми е полна со помии. Не знам да кажам еден мој збор.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

МАТЕЈ: Треба да побудалам или да се убијам за да докажам дека ми е тешко. БОРИС: Без мака нема наука.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Не ми е јасно доаѓањето на господин Клаус.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Тој посебно нагласува: „основно е дека ниту еден член од нашата организација не треба да има ништо со овој човек и секој интерес што би произлегол како резултат на локалните контакти или обиди да се заинтересираат нашите членови за него мора енергично да биде обесхрабрен.“

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Тој истакнува дека „Овој човек не е во Истанбул, но ми е познат неговиот привремен престој“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ликот ми е човечки, но чувствувам како се изобличува пред светлината, се издига како бран понесен од длабочината на ноќта.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

-„Зошто Јас, зошто боли толку многу, зошто секој збор ме повредува, зошто секоја насмевка ми е толку туѓа, зошто е толку тешко да заборавам?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Само во твоите прегратки наоѓав сила да се разбудам и да вдишам од свежиот зрак на новото утро.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Можеш ли да го познаеш моево лице меѓу илјадници други, можеш ли во темнината да го видиш сјајот во моите очи, а во тишината да го чуеш гласот на мојава душа.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

„Ништо не ми е украдено, ниту пак нешто имам за криење, ами дали навистина некој можел да ја гибне пљачката или мене така ми се причинува – не знам!“ рече Едо брезничанецот и пак продолжи на начин на кој како да му даваше време на авторот да се соземе: „Ако бил некој, кој може да е тој и што барал да ми влегува дома!

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Дури сега ми е јасно зошто баба ми трипати го напуштала.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Како е бре?... Тфу, на врв јазик ми е, ете, тучки, баш тучки... - таа покажа на јазикот со валканиот прст.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Некој му рече: - Зарем не ти е страв? А тој вели: - Море страв ми е само од нашите.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Јас не би сакал да сум без моите ниви, без овците и козите, воловите и кравата, Не! Подобро ми е да си останам селанец...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Зошто викаш и плачеш? - Страв ми е...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Многу ми е гајле - дофрли Мита.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- А ти, сестро, да не си ѝ мајка на чупата? – праша пониската, цела во црнина. - Мајка ми е - се одгласи Циљка.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тој е лош и бездушен. Многу ми е жал за Ленка и Марика.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Ами, бре Кузе, тешко ми е да одлучам без Ѓорѓи. Туку штом него го нема, да ти дадам нешто на чување, ама пред сведок. - Пред сведок велиш?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Драг мој непознат пријателе! Те оптоварив со бројки. Прости ми. Таква ми е професијата.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И покрај, сигурно големото лично досие, визата ми е јасно запишана во пасошот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Најверојатно без многу ризик можеме да тврдиме дека денес популарната музика со своите карактеристики е некаков основен модел на современата популарна култура.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Веќе заради мојата “зависност од музиката” не можам (и не сакам) да тврдам дека написот што следи е нешто повеќе од субјективен поглед.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бројни показатели сведочат дека популарната музика во последното десетлетие стана најважен сегмент на популарната култура (на крајот на краиштата, за растечката важност можеме да судиме веќе само од вонредно зголемениот број на најразлични напади врз неа), додека музичката телевизија (во мислите ми е пред сѐ MTV) за помалку од десетлетие стана централен орган на целата популарна култура.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А главата ми е во вода!

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

А просто ми е незамисливо и несфатливо како е можно тоа, децата што по својот карактер, по својата животна радост се слични на птиците, да им бидат непријатели на овие убави суштества.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Тешко ми е и никако не можам да си простам и за една друга лага од детството.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Госпоѓице Софи извинете, заради нас тато ве искара. Ве молам не плачете, толку ми е жал...

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Бреза во тој момент влезе во собата и кога ме виде дека плачам, ми се фрли во прегратка и почна да ме смирува: - Батенце, не плачи, мене ми е многу жал кога плачеш. Да не те боли нешто?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Признавам, - ѝ реков, - дека во тие моменти ми се чини оти те мразам и дека посакувам никогаш повеќе да не те видам, ама кога ќе ми мине лутината ми е жал што сум те мразел.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- „Мојата мајка знае да расакажува прекрасни приказни, со мене разговара како да ми е другарка и јас најмногу од сѐ ја сакам „Васината торта“ што таа ја приготвува за Новогодишните празници.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Признавам, и мене ми е многу интересна, а и дедо ми умее убаво да ја кажува.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Па, мајката на Исус Христос, - ми одговара како да треба мене тоа да ми е јасно.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Па јас сѐ му кажувам, - се пофалив. Тој не ми е само татко, тој ми е одличен другар.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

А, на мене не обѕирај се, стара сум и грешам, често од невнимание го разлутувам, па после ми е криво.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Мене само од виулица ми е страв.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Секирчето ми е лабаво, госин ефрејтор.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Напредува, - рече Шишман, - ама најтешко ми е со овие камчиња.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Откако завршив и ја плукнав последната киселина, пак ја забележав мачката како стои зад малото прозорче од тоалетот и ме набљудува како некој шпиун.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Ама најубавото ми е, - Дора погледна накај другите чиничиња наредени врз тревата, мислејќи дали би ѝ дала некое мало тавче, некое лажиче, како што претходно ѝ имаше дадено на Ане една кукла и еден комплет од моливи.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Мајка ми е многу приврзана за мачката и толку.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Така и правев, мила сестро. Прв пат ми се враќа и не ми е мака, туку срцето ми е полно со радост, белки е вистина ова што го пишува на пакетот: ослободен !

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тоа не ми паѓа тешко не само што е блиску, туку и заради тоа што ми е интересно, ќе можам нешто да прибележам од старцине што везден се на тревата околу бараката.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Крвта ми удира на уши, ми тропа. Водоврик ми е направено лицето.