Што сѐ не мислеше да му нарече од лутина, но кога напладнето го сретна, застана пред него, му се загледа в очи со рацете наопаку, сакаше да му зареди да му вели сѐ што имаше смислено да му рече, ама сите зборови му нагрнаа одеднаш и како ветерот да му ги однесе.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ќе ми дојде да му се изнавикам, сѐ да му наблискам. Пијан е, ќе си речам, и утре не ќе знае што сум му рекла. Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Куц, куц, пак тргнувам и се мислам што да му наречам на Никифор Абазовски.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)