му (зам.) - подаде (гл.)

- му подаде еден лист хартија и пак брзна да цимолка во дланките.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Гарванов само промрмори колку да каже нешто: — Секој си е сајбија на својата глава, Ѓорче!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кој е за бегање — патот му е прав — нека си оди со здравје, — го заврши Ѓорче својот краток, но пламен говор сред дабовата корија и порача на еден од неговите четници да му подаде вода.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Татко му подаде една од лупите, но и тоа не помогна, зашто тој, всушност, не можеше да ја разбере архаичната стара османица на кадиите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таа го гледаше скаменета, студено му подаде рака и уште постудено го запраша: - Дојде ли?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Ушчоме, не сме јабанџии, милозливо вели жената и му подава слатко од дуњи во црвеникаво ребресто поте на долгунаест порцелански послужавник, оивичен со тенка сребреникава метална плетенка.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Овде никогаш одново ќе биде јули: Дрвја со црвени плодови, Старичка што со недели чека да се воздигне За да си поразговара со својата сосетка на небесата, Ѕвезди во дланките на заспаните дечиња, Жени со набрекнати дојки легнати под сенка, Крикови на птици среде летната замаглина над ожнеаните полиња, Илјадници пеперутки скаменети во сенката на облакот, Српови расфрлени кај јазот, Црна сол врз изгорените костури на тревките И една девојка што полни ведро во бунарот За да му подаде студена вода на оној Утре што ќе следи на ова исто место Загледан во дрвјата со црвени плодови Овде некогаш одново ќе биде јули...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Велам: старички му подава вода и сол на намерникот и го прашува каде е нејзиниот син...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Јас извадив калем и книга, и му подадов.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Не се Задушници, се насмеа Кузман; сепак му подаде поцрнет цванцик, сплескан уличен отпушок.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Соседите ќе му подадеа паница грав, варена зелка, троа бакардан или крајче погача.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А таа тешка задача ќе се постигне само ако Македонецот од Северна Македонија му подаде рака на својот брат од Јужна Македонија и оној од Западна.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не се бранеше, Проказниковите обвинувања не му ја засегаа душата, но бездруго му студеше или се срамеше од извалканоста на своите гаќи околу кој се мавташе долг учкур.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се веднеа да му подадат рака и да го смират, се потргаа од неговото грчење и чекаа: ќе се исцимоли, ќе каже како ја запалил лесновската куќа. Го жалев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Влажен и помодрен, жив костур со крвави очи, се тресел згрчен на земја и тешко кашлајќи ја повторувал заканата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еден од стражарите се разжалил над таа човечка беда и му подал буклија вино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ЛУКОВ: (Му подава цигара.) Пушите ли?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Остап му подаде рака на диригентот и пријателски го праша: - Песни на народностите?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Во што е работата, другар?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Понекогаш сакаше да однесе во недела од полжавите што нараснуваа во тепсијата како споулавени и да му подаде на детето што секогаш ги пречекуваше по мисата со пружена рака и бараше милост, ама никако не им остануваше.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Застанав, отворив пенџере, му подадов документи. „Излезете, госпоѓо и отворете багажник“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Некоја жена што не ја гледа му подава рака да се поздрави.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сепак вујко ми Иле, добриот вујко Иле, кога тргнав, на разделба, кога му подадов рака за да се поздравиме, се колнам, ја остави вилата, го вадеше гнојот од шталата, си ги позабриша рацете од колената и пазувите, ме прегрна толку силно што чинев сите коски ќе ми испукаат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Винстон стана и О'Брајан му подаде рака. Неговиот моќен стисок ги згмечи коските на Винстоновата шака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Почна да се вртка на седиштето. Најпосле стана, се отетерави несмасно преку ќелијата, пробуричка низ џебот на својата униформа и срамежливо му подаде едно извалкано парче леб на лицето-череп.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Говорот траеше веќе дваесетина минути, кога еден курир брзо се искачи на бината и му подаде парче хартија на говорникот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа, како допирот на нејзината половина да ја потсети на нешто, бркна во џебот од униформата и извади едно мало парче чоколада, го скрши на половина и му подаде едно од парченцата на Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А пак таа, така насон, се престорила бела гулабица - летнала над него, околу него, размавтувала крилја да го разлади, ама немала ниту шамија - раните да му ги превие, ниту леб, ниту вода да му подаде... и се разбудила сета употена и расплакана...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Потоа Ѕвезда во крпа му завитка леб, му подаде и тргнаа наугоре.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ја молел раните да му ги превие, залак лебец и голтка вода да му подаде.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Застанаа некаде во центарот. Му подаде рака на разделба.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И се наредија да се простат прво со Трајчета, ама овој уште бегот кога му подаде рака рече оти ќе ги испрати до порта, та сите се поздравија со Ристета за да дојдат на ред со Бојана.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Богословот му подаде четири фотографии и ги спружи јаките нозе задоволно замижувајќи кон сонцето.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Војникот седна спроти него и му подаде една еполета.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Голем да пораснеш! - му рече старата, му подаде столче да седне и праша: - Од далеку идеш? - Од Мацково, дури од Караорман - одговори Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
„Еј, а кој е тој на кого толку многу му се допаѓа девојката, која изгледа треба да сум јас, а ете, одбивам да му подадам рака на давеникот, а давеникот изгледа си ти?“, му рече, повеќе за да го исфрли од рамнотежа одошто да го натера да го напушти заобиколниот пат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А за Бисокиот и неговиот другар си слушнал?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Знае ли некој од вас да чита грчки? - праша Кире и му подаде на Пандо едно писмо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ух, ќе заборавев.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Пандо му подаде парче пченкарен леб и почнаа двајцата да сркаат од војничката порција од која Нумо се разделува само кога Пандо треба да стои во редицата пред казанот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пандо му подаде рака.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
ТЕОДОС: (Се мршти.) Цвеќе... Како селска невеста...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: (Му подава шамивче.) На, ти се молам, истреси...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
- почна да плаче и му подаде еден лист хартија.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Во вагонот милосрдната сестра е сѐ: и лекар, и интендант и господ: дели по малку од водата, од лебот, од лековите; не остава да се моча по сламата, секому му подава кофа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога качакот си ја поврати душата, кога ги отвори очите, не веруваше дека Делин му подава вода.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Полистрат веднаш му подаде.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
- Иследникот, сега со посмирен тон, му подаде испишана хартија и му рече да се потпише.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Другар командир! Итна порака! – ја симна капата, ја распара од страна и му подаде ливче.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Надвор врне снег, зима е како никогаш дотогаш, народот е исплашен од вестите за крајот на светот, а во топлата кафеана “Балкан” Филип Филиповски потонува, крај чаша црно вино, во длабоки размисли: мисли на своите книги и на страшниот сон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На деветтата страница новинарот Д. Томовски напишал текст со наслов: „На петти февруари сонцето сепак ќе свети“, а подолу, со поситни букви стои: „Некои индиски и малајски религиозни секти прорекоа дека ноќта меѓу 4 и 5 февруари нашата планета ќе престане да постои“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Под импресија си на она за што пишува печатот“, вели и му подава „Нова Македонија“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Земи од кифличкиве и почести ги другарите, - му подаде мајка ми кеса полна со колачиња.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Попот отиде право кај дедо ми и му подаде рака.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Еден му подаде рака на Шишмана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)