му (зам.) - треба (гл.)

КУРТА: Зошто му требаат нашите легенди?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Сите мислевме на Зигмунд – Ана се грижеше дали му заздравува оперираното место, мајка ми се плашеше да не е тоа некоја поопасна болест а не обичен израсток, Мина внимаваше тој да има мир за може да се посвети на своето пишување, Марта не му дозволуваше да се преморува во работата со пациентите, Матилда постојано набавуваше нови лекови, јас правев сѐ да не бидам премногу упадлива во настојувањето да бидам што е можно почесто кај него, придружувајќи ја мајка ми, и така не успевавме да забележиме дека Хајнерле сѐ повеќе и повеќе слабее, дека главчето му се претвора во неколку прамени руса коса под која светкаат испакнатите очи и темнее зеленикавата кожа, никој не помисли дека му треба разговор кога го слушавме како, додека разговаравме за Зигмунд, си шепоти некои зборови самиот за себе, не го прашавме од што сѐ има страв, кога видовме дека го плаши чаша превртена со дното нагоре а отворот поклопен на масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно утро наеднаш се загледа во мене изненадена: „На човекот му требаат многу години за да израсте од дете во човек.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
При последните операции тоа создаде слика на леш на аутопсија којшто не престанува да зборува. (Orlan 1995:8) Во смисла на ризик, озвученото, успиено, ранливо тело на британскиот уметник Bruce Gil- christ, изложено на благи електрични удари, може да делува алармантно - но ризикот од техниката е незначителен.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Баш му требаше едно вакво добро утро“, му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Татко ѝ на баба Севда, како и другите домаќини луѓе, кога ќе почнеа да одат со патерици, тоа го оправдуваа велејќи дека му треба за да се одбрани од кучињата, што беше вистина.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но, не. Му требаше за тоа доста време, но тој најпосле сепак виде дека тоа се само неколку блиски гранки, избрстени и црвеникави, порастени на врвовите на неколкуте околни дрвја.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Шатев пишува дека му треба простор за да ги прикаже сите соучесници во солунската динамитна акција, меѓутоа, поконкретно зборува само за неколку, а на другите не им ги посочува ни имињата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
На Еда Бранов, писателот, не му требаше многу да се досети дека автор на овој идентичен ракопис не може да биде некој друг освен оној Методија на Јосифа Јовановски од Брајчино.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На човеков му требаше многу, многу борина за да спотни поубаво гламната.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Незнам кому му треба одговор?!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Истото охрабрување му требаше сега на Саше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што му требаше свињи. Зарем не знаеше како порано настрадаа нашите стари од таа чума.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тоа упорно се докажува со фактот дека очајнички му треба публика, галерија, или воопшто големиот Друг.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Едно попладне на почетокот од јуни, кога Матилда го остави јас да го причувам додека таа бараше лекови за Зигмунд низ Виена, Хајнерле ми рече дека мора да е многу убаво сега во парковите, а јас само климнав со главата, „И цветовите сигурно чудесно мирисаат,“ продолжуваше, јас промрморев нешто, потврдувајќи, додаде дека и птиците сигурно пеат поубаво отсекогаш и двапати свирна со устата, имитирајќи птица.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го имаш тој глупав мал глушец на кој му треба само едната рака, и очите.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ги анализираше со ракија или со три шишиња вино, зависно од штотуку изнудената сума.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Те молам, имај го на ум тоа".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Братучед ми Методија, откако умре татко му, испофрла од дома сè што на една селска домаќинска куќа каква што беше неговата има, и ја наполни куќата со книги и семсекаков градеки џутур-мутур што во Скопје не му требал.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Никогаш не му требаа лично за него, туку секогаш најпосле цврсто да ја втемели својата егзистенција.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Имаше изедено безброј букви и азбуки, па му требаше неполна минута за да испразни чинија супа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
На Митрета не му требаше повеќе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На умрениот му требало шамиче за да му се избрише крвцата од устите, другарката Оливера Срезоска со солзи го подава своето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тачно знае кога е четврток (гарбиџ деи) и редовно ги отвара сите кеси со ѓубре, за случајно да не си фрлил нешто што му треба.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Некаде во април или мај идната пролет чичко Васко како да го најде токму тоа што за Еда му требаше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На детето му треба вистинската мајка.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Е, претера – си помислив, ова со килимот не му требаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Вадим почна да наликува повеќе на шумски дух отколку на научник, и најмногу се плашеше да не ги изгуби своите математички способности.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Што му требаше да се препира со Боцета за свештени работи?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Сега, откако ја навлече пердувестата небесна блуза нему тоа најмалку му треба.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нему чиниш му требаше напор да го крене погледот кон соговорниците при што веднаш се забележуваа неговите раширени зеници во изморениот поглед.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Слично како со грмотевиците – ми објасни татко ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не му требаше долго да почне а кога почна - потекоа прашања и се затркалаа околу него како топки од гума.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
На Ренди воопшто не му требаше многу време да се разгневи.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Сепак, – продолжив јас, – колку време јаваш секое утро? – Само ова утро, – рече тој. – Ја зборуваш ли вистината? – реков јас. – Се разбира дека не, – рече тој, – но. ако нѐ откријат, тоа ќе треба да го речеш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секој од нас до задишување брза да ги стигне дуќаните отворени за да купи тоа што му треба за денеска, тоа што одамна веќе сака да го купи или тоа што би го купил.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Толку и сол ќе му треба за да го штавам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Наречниците разбираат и шо мисли човек, не само шо зборуа, та една од виа мојте да го вати, не му треба повеќе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сите му беа убави, но не знаеше која му треба нему.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— Нашата вистина никому не му треба, вели Апостол Макаровски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На секој оброк таа го преколнуваше да не биде себичен и да не заборави дека неговото сестриче е гладно и дека исто така му треба храна, но немаше фајде.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше сигурен дека тоа е тоа што му треба.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
РИСТАЌИ: Што му требало пак на раце да ја носи дури горе?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Сонцето му треба на славејчето да пее, сонцето треба и бубачките да ги згрее, сонцето им треба на нивите, на сливите, на смреките, на реките, на ливадите, на зградите, на прозорците, на луѓе, птици, елки и борови, по шуми, полиња, долови и дворови.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Веројатно на кметот толку му требаат.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Таа прво се уплашила за здравјето на дојденецот, но кога овој почнал да и поставува прашања од типот дали го познава Бихнер и дали ја читала неговата пиеса, сфатила дека на дојденецот му треба помош, ама поинаква.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Секогаш размислата го враќаше на веќе здодевното и бескорисно прашање зошто му требаше да има куче?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Без објаснување во себе и за себе, темен и тромав, неприродно наведнат над живото петно во мантија, со претчувства барал да ја прочита вистината од челото на заспаниот, најпосле, навистина, куќата горела, некој пуштил од дланка пламната птица врз 'ржениот покрив, Гавруш Пребонд или попот Панделиј Каламарис, и тој станал бескуќник; спиел во тесниот дом на шурата Адам Лесновец, јадел негови компири, благословувал на софра со негово вино и осамен бил: не му треба жена, топло месо под ленена кошула и подвижни мали дињи под кожата на градите, му треба мајка на двете негови деца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го погледа Сандрија откосо, божем навистина му треба неговото мислење.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас му требам нему како аза, зошто да се турчам?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ќе му треба шиење на тетивите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Погледнувајќи го така стражарот, Пискулиев можеше да заклучи дека неговото лице не издава ништо грозно, ништо што би влевало во човека особено тревога, ами напротив, иако строго, што е во моментов сосем разбирливо, тоа изразува извесна мерка на правичност, а од тоа повеќе на Пискулиева ништо и не му треба.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Толку му треба за да види се што има во најмалата, најнепознатата, најскриената државичка на светот, чудната земја Дардаванија.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
КУРТА: Колец му треба!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Можното паралелно прашање е, дали на одреден народ му треба култура.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ќе го решат, евентуално, разни индивидуалци. То ест, на операциона маса.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
КОТЕ: Ујдисавте што му треба на детево за пат да земе?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
1. По технологија, тоа е главно вака: откако ќе се постави претставата, делото по правило го снемува, Режисерот го има во главата, нему не му треба (поправо, тој го има во главата уште пред претставата; а по претставата, воопшто не му треба, заправо му пречи, зашто треба да му влезе во главата друго дело според кое ќе ја прави следната претстава).
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А ти, речиси, веќе си втасан таму“, ми беше рекла.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не му требаше многу, од Задругата, што ја сонуваше тој, Змејко, оној таму да го создаде овој свој пекол.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На сонцето, сето вцрвенето, уште само чепорок му треба за да се сокрие зад Плоштина, но небото е толку изјаснето и таму, на западната страна, прекриено со црвени облаци, па се чини дека изгрева нов ден, а не дека овој зајдува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сончевите зраци ги чека рипчето в езеро, река, сонцето му треба на ќосето црно, на мравчето, на житното зрно.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А Сврделот, не само што го подмирувал партизанскиот одред со сè што му треба туку ќе собере повеќе леб, сирење, облека и други работи и утредента, преку своите луѓе, преку тој Војнета и неговите пријатели во Ливаѓе, отповеќето што ќе го собереле по селата, ќе им го продаделе нешто на луѓето по селата и повеќето овде во Битола бидејќи по градовите тогаш се гладуваше за корка леб, а тој за возврат, за храната лесно добивал добри пари дури и од изгладнетите италијански војници.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Уелкам ту парадајз Откако авионот ќе направи тач–даун, му треба уште пола саат за да се откотрља до терминалот.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
„Кога ги открив помеѓу нејзината облека розовите гаќички и свилениот црвен комбинезон што пред малку ти го пробував си реков зарем може да е грев ваквите убавини ако ѝ ги облечам место на Натето Дуково на Огнена што уште не сум имал среќа да ја допам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Многу минувачи се чудеа како можеше во таа континентална клима под Пелистер да вирее едно растение на кое му треба топлината на медитеранот, а таа, мимозата, таа се хранеше од топлото македонско сонце во летните горештини и љубовта на ќерките на Таки мумиџијата кои ја негуваа со огромно внимание.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Му требаше уште еден мал чекор па да ја искачи задната скала.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На она што умира во овој миг – му треба страстната душа на мракот Како говор на запалени бои во црвено.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Книги, музика, филозофии – доста му беше од сè, му требаше да почне вистински да го живее својот живот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Му го велам тоа, а знам дека нему не му требаат зборови.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Карл е малечко момче. Му треба време да се навикне, дека таму, некаде далеку, во некоја далечна земја, има уште една мајка, за која првпат станува свесен...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Нели правевме муабет и менаџерот рече дека му требаат девојки за таму.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Така, на Најдо Пашалески, детето на Ица не само што не му пречеше туку го сакаше како свое зашто знаеше дека тој деца не може да има, а освен тоа нему жена му требаше да има кој да му ја гледа куќата, да му зготви, да го испере и да го закрпи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сигурно долго време му требало на Кејтеновиот син за да ме изнајде меѓу стрижените глувци.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но овојпат тој е научник кому веќе не му треба куче за да ги потврди неговите теории - најдобри резултати се постигнуваат кога самиот научник станува куче.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Си велев, ете го стариот и добар глумец, се враќа во форма кога сака нешто да си добие, му требаат жртви стари, нови не е важно, важно да има со кого да се изживува.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
За тоа му требаше уште со темно да појде од Блатието, да се изложува на опасности од зулумќари и разни силници кои толку често се среќаваа по друмовите, па потоа и да чека пред градските порти додека да помине деврието.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На коњот со кој доаѓаше, го носеше потребниот прибор што му требаше за пишување: хартија, индига, прописи, мастило, перодршки, моливи во разни бои за поцртување на поважните работи; им пишуваше на селаните жалби, тужби, молби за судовите, началството и секакви поднесоци до органите на власта.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Гледам, си се накитил со неговиот прстен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На умрениот му требало бел чаршаф за да не го гори сонцето, чаршаф веднаш се донесува.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
За да се состават буквите за само една страница од оваа книга, знаеш ли колку време му требало на еден работник? Цел ден!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се чувствував некако понижено и навредено.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можел да загризе и во врат на ѕвер. И сепак ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За попладнето имав договорено да играме „народна” со другарките на “Плавата уличка” и очај ме фати кога помислив дека тие ќе играат, а јас ќе треба да седам на тие наши глупи состаноци.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сегана таа мапа што веќе ја имаше во главата, му требаше да ги постави локациите на своите информативни извори.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Истиот начин на разговор го применувавме со моите кога се јавуваа од Индија, а така мора зашто разговорот оди преку сателит, оддалеченоста е голема и му треба време на гласот за да го мине сиот тој пат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Малиот ги шутира.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Колку години му треба на патот на јагулата до сонот што блескоти во зелената мов на карпите и е населен со псалмот на оплодувањето?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Главниот пак доход го носеше, оставаше (а кога му требаше земаше) кај Митра во Полчишта кај која наоѓаше сѐ она што, му требаше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нему не му треба ни Пелагија за да го донесе дотука!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На она што се раѓа во овој миг – му треба море!
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Сонцето и на поетот му треба во сончева песна да го стави и убавината на светот да ја слави.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Нему му требаше девојка којашто ќе ја сака и ќе го сака.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во тоа време, шест седум месеци по свршувањето на војната, останаа полни магацини со оружје, а во секоја смрека имаше по петшест пушки, револвери, бомби, та дури и цели митралези се наоѓаа ако му требаше на човек.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога мислев дека ништо нема да биде од оваа работа, уредникот на "Цвет" сам ми се јави, ми рече дека само што почнал со читање и дека мојата книга му се допаднала, но ќе му требаат неколку денови да ја прочита целата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
На улицата пред Ману во пресрет му притрчаа две дами кои прво љубезно му побараа запалка, па го прашаа да не му треба нему нешто за возврат.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Чкртајќи на салфета се сетил дека на брат му, рок-музичар, му треба фонт Маргина 36 179 за постер на бендот што воедно ќе го рефлектира карактерот на бендот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Љубам да го дочекам сонцето кое доцни по светлината зашто му треба време да ги искачи зградите околу мене, смешно надградени како вила „Слога“, во различни бои, тесни а долги.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Малку му требаше да ја испружи раката посегнувајки по куршумот ама стравот преовлада над љубопитноста па тој се созема и се скри што подлабоко во козјите килими...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Секој земаше толку за да може да мине едно деноноќие, а и зошто повеќе да ја натрупува, торбата - треба да остави нешто и за својот собрат, а и не му треба повеќе, и утре, пак кај „Халите“, ќе има „продукти“...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Онака огромен и разлутен Лазо го грабна Турчинот одзади, го свитка на коленици, велејќи му: Малку му беше тежок каменот, малку сонцето што го пече, па и камшикот уште озгора му требаше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ги собра со раце последните грутки од дното на гробот, и излегувајќи, рече: - На детето не му треба подлабоко да почива...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Бесплатен и со помош на електрониката организиран така што работникот навечер, пред да си легне, од својата домашна тастатура јавува во колку часот утре му треба автобус и за каде.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како Господ да му имаше дадено сè што му треба.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако му треба, каква култура му треба?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ниту нему му треба вода како вода, велат, ниту црква како црква, ни светица како светица, туку нему му треба, велат некни во дуќанон на Чанета, ние да клекнеме, да му бациме рака, да му оддадеме почест, а тој да стане пратеник.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А можеби и не му треба на тоа раѓање насмевка и допир на прсти.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Меѓутоа, колку и тоа да е чудно, најмногу од сите беше исплашена Ирина; таа лежеше во градината на трева и ги милуваше своите дебели бутини; стравот од лудило ја беше приковал за земја; но и во ужасот, таа покажуваше здрав разум: овој настан ги урна нејзините планови, и сега се плашеше и да помисли на тоа да го напушти Вадим; „кому би можела да му требам ваква“ - се матеше во нејзината нежна глава...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ако не му требат, нека ги тргат на страна, па да дојдите да нѐ посетите тука, Филаделфија.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А можеби ваквите помисли ми идат и заради она негово обраќање што беше пресметано да ме замолчи. ( Или неговата интервенција беше со друга намера?) Навистина не знам дали му требаше тоа: "Другарке Огнена, за се што ќе ни се случи не се свикува конференција.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Разбра и која е субашицата во харемот на кадијата; кој е евнухот кај каданите, што прават и каде живеат тие, колкава е заштитата ноќно време таму, и сѐ што му требаше за еден напад.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тогаш, во топлината на селските куќи во какви што никогаш не живеел, тој сфаќаше колку во тој миг му треба да ја слушне музиката и колку многу му треба да ја сети жената што ја љуби.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Така му треба.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Да ја родев јас, немаше да заплаче, ама сираче си е сираче, не му треба многу.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Ајде биди кулл – го имитирав брат ми – во Охрид стори го она што треба, а ти ќе знаеш како и кога, само малку подразмисли.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во секој случај, прво малку се збуни од моето прашање, му требаше нешто време да се потсети, но потоа за миг лицето му го греа милина па пак му се смрачи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Веројатно трагам по некој збор или сеќавање за некој негов гест кој понудува еден вид утеха, или барем мало олеснување покрај разговорите во „Изгрев“ и неговите ламентирања седнат врз исклештениот тигар.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Татко ѝ на баба Севда, тогаш уште беше човек кој добро се држеше на своите нозе за да му треба патерица, но ја имаше земено зашто во тоа време овде, по овие села, таква беше модата, луѓето од средни години натаму да одат на гости со патерица и во преплатата од џамаданот да имаат бројници со чие броење ќе си го одржуваат ритмот на достоинственоста на разговорот со домаќините.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
На Фокс му требаше Хироши, Фокс го сакаше Хироши толку силно да тоа можеше да го вкуси.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Сега ќе одат, мислеше. А имаат две добри пушки, и добро се облечени. Најпосле тоа е сѐ, што му треба на човек тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Даниел знаеше дека на Френк не му требаше многу за да направи некоја духовита забелешка.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Смета дека конечно ја добива заслужената казна затоа што го „напуштила“ семејството толку години порано, кога било полно со проблеми и му требало помош.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Зошто? На мртвиот не му треба ни прстен ни оков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И мој долг сакате да плаќате, рекол тој и, без некој да го знае што прави, се стокмил сè што му требало за тргнување.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
— Му треба и на мажот ми.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Позитивноста, позитивно насочете ја, кај оној на кој најмногу му треба.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Зашто во овој свет, ако гледаш и размислуваш, никој не прави нешто што не му треба.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На Филип му требаше време да ми ја отвори душата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тие денови навратуваше во библиотеката на Домот за печат каде што држеа комплети од дневните весници, да продолжи, додека вака ништо не работи, да ги листа старите комплети, да фаќа белешки заради хрониката што му требаше за еден проект.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А, сега уште и тоа, состанок! Што му требаше таа беља? – се јадосував.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ќе стасаше во селото, слегуваше од коњот на широчинката крај езерото, а ако беше убаво времето, селаните му носеа масичка и стол под сенките на муренките и тој седнуваше и започнуваше да пишува кому што му требаше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А само оние кои добро научиле дека животот трае одвратно долго знаат дека на лозарскиот полжав му треба цел еден ден да ја помине асфалтната улица.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Нему му требаше некаква врска што во Скопје не ја најде, а сега е прашање на среќа дали таа врска ќе ја најде и каква ќе биде.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дури и не се знаеше кој треба да го одбрани а кој да го освои тој проклет куп земја и камења, и зошто воопшто му требаше некому!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ќе срипаше од постелата, ќе свикаше не баре му дошло крајот, а со крикот ги будеше и соседите кои знаеја дека Сане се одлепил од земјата, го изгубил здивот и оти ќе му треба долго време на земјичката да си се врати.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Така и му треба на јатак арамиски.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
За што друго можеше да му треба тоа дрво ако не за некаква ѓаволштина што му светнала во главата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Дали му треба нешто? Да знам што да раздавам за душа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За ова девојче, како што си било ваков ќибар и маж му треба ќибар.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Мислатa му луташе низ главата наместо да се смири и да му го даде одговорот што го сакаше, одговорот што во тој миг му требаше за да не биде толку проклето изгубен во овој туѓ простор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Колку ли денови нему ќе му требаат за да се врати, се прашувавме ние?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Беше толку збунет што тоа му овозможи да си рече дека треба сè добро да се промисли, дека му треба време колку-толку да се смири за да може да размисли.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Бидејќи на човекот, на секој човек верувам, а особено на осамениот, најмногу од сé, можеби повеќе и од самата вулгарна храна, му треба човечки збор, јас него го наоѓав во деновите пред вселувањето во оваа “моја” гарсониера, во читањето оти тоа за мене беше најдобар, највдахновен и најбезбеден разговор со човекот што се потрудил, ризикувјќи ја сопствената приватност, да ги стави своите размисли и чувства на хартија а потоа, претрпувајќи го цел оној унижувачки чин на оценка, уште okno.mk 71 и да ги обелодени пред јавноста.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не му требаше многу да сфати дека молчеливоста, проследена со воздржаната љубезност е најдобар начин да се остане безбеден.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Му требаше половина час за да го најде коњот и да го врати. – Добро, – рече тој, – скокај. – Цел свет сега се буди. – Што ќе правиме, – реков јас. – Или ќе го вратиме, – рече тој, – или ќе го скриеме до утре наутро.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ами, зошто ли му треба куталето?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во овој хотелски комплекс има сè што му треба на патникот: и грилови од нога, самопослуги, каде што цените се многу прифатливи, специјални продавници во кои може да се купува стока за конвертибилна валута.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Му требаше само чекор, пресуден чекор, да купи коза, па да го фати чекорот на нивниот марш.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да му остане само толку време колку што ќе му треба за да се врати, се разбира, ако успее да извлече глава.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Имаше чувство дека сè што му треба веќе е на пат кон него само од себе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
В земја никому ништо не му треба, ни дожд, ни маслинкени стебла, ни Марија.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сфатив дека му треба запалка. Немав.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Едо му се заблагодари бидејќи нему му требаше уште време за да дојде на себе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Му требаше светлина, таа беше неговото единствено оружје што го имаше и со кое можеше да им се противстави на волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Така секому му треба помалку време да го чека автобусот одошто да оди в гаража, да го запали автомобилот што ја ќе го запали ја не, да ја извади од гаража, да ги разнесува жената и децата и да не заборави гаражата пак да ја затвори.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Колку малку му требаше... Трошки внимание.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ајде, да кажеме добро направил тоа што ја спасил, ама што му требало на раце да ја носи дури горе, кога ја дочекал жива. Тоа не го разбирам!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Кога неочекувано загрме за време на перформансот на Гилхрист во Фрајбург, на отворено, техничарите прво ја заштитија опремата - потоа публиката ги предупреди на тоа дека и на озвучениот спијач му треба некаква заштита.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Му ги собувам чевлите, на умрен чевли не му требаат, си велам, и му ги отпетлувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа помисли на сите со кои некогаш имал разговор, но знаеше дека никој од нив не ќе го ислуша со толку срце колку што му требаше нему.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Го замислував како лежи на каучот изморен од бурните неколку дена и сега, кога му треба некој да го згрее и утеши, мене ме нема.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Мала канцеларија, канцеларијата на Мартин, иако поголема и не му треба, во целина уредна, освен скромниот неред на работната маса.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
На човештвото веќе не му требаат херои од воените полиња, бидејќи, а ете до тоа сфаќање конечно се дошло, новото воено поле за искажување на старите подвизи би значело смрт за човештвото.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
На Дедо Мраз толку му требаше за да зине: - Аааа, значи ова е таа земја скриена во глобусот што ме довикува со години!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Најпосле, Тоа мора да зборува, затоа му треба барем неговата вилица и вокалниот тракт, Тоа мора и да слуша, затоа му треба неговиот перцептивен кортекс и ушната школка, му треба и неговото внимание, затоа најверојатно ќе преземе и дел од неговата мозочна кора.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Па дури и за такво лесно забавување, навистина не му требало да ја довлечка од "таму".
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Покрај јадењето, судењето, наложи и парични давачки — „за пашата" — од секое село, покрај оние што и собра есеноска од црквите. Му требаа на пашата бели меџудии да ја подреси уздата на коњот; му требаа лири и половини лири за ќостези на саатите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)