Некогаш ќе запалеше свеќа и ќе застанеше под сликите од татко му и мајка му, дедо му и баба му обесени на ѕидот во собата, клекнуваше под нив и им читаше молитва како да се мртви, како да се наоѓа над нивниот гроб.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)