му (зам.) - не (чест.)

Вели и татко му не е противен, па ѓаволот да го знае.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кирилче вечера сам. Мајка му и баба му не дојдоа како обично од другата соба да стават синија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Добро е што жена му не му пожелува успех во играта, сега тоа би звучело иронично.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Винстон беше во брак - или барем беше оженет; веројатно е сѐ уште оженет, зашто колку што знаеше жена му не беше мртва.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Меѓу оброците, ако мајка му не чуваше стража, тој постојано крадеше од бедната залиха храна од полицата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога исчезна татко му, мајка му не покажа никакво изненадување, ниту преголема жалост, но затоа во неа настапи некаква ненадејна промена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А дедо му не можел секогаш да раскажува.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Татко му не го зеде клучот и не го нави, ами го симна од ѕидот и го стави в торба како обичен предмет и замина в град да го продаде.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Жена му не го оставаше, му велеше: - Ќе те убие од заседа...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
13. ПОАРНО ЧОВЕК ДА ПРОСИ, ОДОШТО ДА КРАДЕ - и просеше тој и крадеше, но арно му не е, кога наутро сонцето на небото ќе се здаде гледајќи го жалосен и жално му се смее...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
А колку што можев и лично да се уверам, мајка му не изразила посебна желба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Не го гледам стопанов на куќава, ора?“ „Ора, сее - кој ќе знае“ се протегна Орлен Шумков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како кутнато стебло по надолнина однегде се дотркалал еден од племето на Проказниците, некој недоучен тревар Пандил Димулев, син на свој дедо, ако можело да се верува, зашто кога тој се раѓал, татко му не бил в село повеќе од две години; го кренал од земја скршениот дел на вилата, во недоумение да се прекрсти ли пред чинот за кој се определил или да го стори она што го смислил па потоа да побара прошка за својата душа. Бревтал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во грлото му зажуберкал плач, не многу поинаков од поранешното смеење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Затоа жена му не нѐ поканува. А гладен сум, ми се спие.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Баге заустува да му се спротистави: дека син му не е педер, дека е нормален, дека е женет, дека има дете, дека во нивната семејна лоза нема ни намек на самоубиствен ген, дека сета таа работа е наместена, изрежирана и подметната од некои мрачни сили што се испилија во овој наш плурализам (беше готов да плукне притоа, но во последен момент се воздржа), дека неговиот син е нивна невина жртва и дека токму тие како служба се должни да ги откријат, да ги казнат, а на синот негов да му го обелат образот, макар и мртов.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Другар му не разбира: старицата го бараше својот внук Борис митралезецот, оној што загина во тоа лето долу на пругата, а не него, зашто тој и немаше баба.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Требаше многу да се помага зашто мајка му не можеше сѐ сама да постигне.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И после, дедо му не е лош човек, го натерале и малку умот го лаже, но се ќе си дојде на местото ако го тргнат од патот Лумана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се изненади кога се врати дома. Мајка му не можеше да зборува.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ја гледа сликата и размислува. Мајка му не е тука. Излезена е.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И така, кога мајка му не ќе беше дома, ја носеше Злата на таванот и застануваа крај огледалото, кое, како некој маѓепсник ги поземаше и тие се губеа во него.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)