неа (зам.) - може (гл.)

Грета: Каков билдер си ти кога не можеш без трева?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Спиев 15 саата. (Грета му става ханзапласт) Ух, у пизду матер!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Членовите на советот не можат да одбијат да гласаат за прашања што ќе ги постави претседателот на советот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во градот беа вознемирени. Не можеше ништо да се преземе без инструкции.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Иако не можам да се сетам што е тоа по што желнеам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ова лето, во знак на чистота, софијанци решија да ги затворат „семкарите“, зашто од лушпите не можеше да се спаси градот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кај една тезга подзасанав зачудено за да се уверам дали е вистина тоа што го гледав: изнаредени крпи од искинати облека, кои дури ниту за крпи не можат да се употребуваат, испокинати чевли, па чадори, кои не можат да се употребуваат за ништо.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Можеби догодина ќе консумираме пакетиран сладолед и лупени семки и ќе имаме почист град, но лете и зиме, и во најсилниот студ, велат софијанци, не можеме да се спасиме од шумот...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Таа е како еден цел град, во неа можат да се минат многу пријатни часови во посматрање на електрониката, на луѓето, на безбројните бистроа, бутики...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ни безнадежноста не може да ја отклони љубовта од видлива пројава.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Вљубеноста му одговараше најмногу на неговиот дух, нужна за него како погодна температура за некои растенија што само при неа можат да вегетираат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Полошо и од сиромаштија, затоа што во неа можете да се препуштите, да пропаднете, да се опијанувате; но ова беше сиромаштија што не се предава, достоинствена сиромаштија.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Техничкиот уредник ја забележа мојата вознемиреност, но ништо не можеше да разбере...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Не можеше да ги остави заедно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Таква ти е планината... Таква е таа. Никогаш докрај не можеш да ја запознаеш, - мрмореше дедо Димо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Да ми беше мене жива Ѓувеза, друшката моја, неа можев се да ѝ кажам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Би било убаво од моја страна да го замолам Иван да се сети како се викале тие цвеќиња?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Некои цвеќенца што не можеле да ги поднесат ни првите есенски утра?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не можев да се замислам во фустан. Освен тоа, што ќе речеше Ана?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Вели дека не може да печали и за мене леб.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Поседов малку и пак си отидов дома, сфаќајќи дека никој не може да ми ја намали болката, ни Марина.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Јас во разговорите ја напоменував дека не е добро тоа што го прави, но не можев да влијаам на неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Маќеа - уште еднаш колку грубо ми прозвучи, иако кажано со шепот, како нешто навредливо, и во тој момент такво нарекување воопшто не можев да го поврзам со таа нашата нова мајка, со Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сепак го потиснав тоа и реков: - Тато уште кога ти ја донесе сликата за првпат сакав да те помолам да ја ставиш кај нас во собата, но не можев тогаш да ти речам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- На кој клас ќе предавате, - сепак не можев да се воздржам да не прашам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Зошто ме бараше тој човек, и што бараше од мене не можев да одгатнам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Да ги отепам - не можам, не сум за тоа скроен.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Исто така по неа може да се проследи на која варијација или на кој дијалект во кое време имало поголема литература.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Токму затоа Витгенштајн вели дека ние не можеме вистински да зборуваме за светот туку само да „посочуваме“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Воедначувањето на овие изворни гестови изгледа невозможно.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но доколку не можат да се соединат оние кои со нив се „опседнати“, соочени се со двојна можност: можноста ductus-от кој е во прашање да му го прилагодат на оној другиот, или безнадежно да се оддалечат од него.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Дури есента, кога тргнуваа да си одат назад, кон дома, со сите кираџии, што ги товарија нивните алати и сѐ друго нивно од бараките, а зад себе оставаа една нова петокатница во градот, неа можеа сега да ја гледаат и да бидат задоволни од тоа каква беше бела и воздушеста, дури есента, кога го оставаа тој град, разубавен со уште едно нивно здание за векување, тој бел град некаде по белиот свет, по нив се забра и еден испокинат младич, кој по многу нешто личеше на сите деца, што се среќаваат по станиците, бос и сам, држејќи го постојано растојанието меѓу тајфата и себе толку големо за да не може да го достаса никој, кога би се пуштил назад да го фаќа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А сега таа стоеше тука, дојдена речиси пред неговата врата, и во неа можеше лесно да се прочита дека самјакот таа утрина само ја сменил шумата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Крстовите се намножуваа, но никој од другите куќи не знаеше кој е умрен, зашто никој кај никого не можеше да појде.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Па, тогаш, мамо, зошто не може да биде помека, а не ПОТВРДА?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Против неа можеш да се бунтуваш само со тајна непослушност или, најмногу, со поединечни чинови на насилство, како на пример со нечие убиство, или со кревање во воздух на некој објект.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ние се качивме на карпата и од неа можевме да ја видиме големата површина на езерото како блеска под западното сонце.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го наоглави татко му и не може да мрдне.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Слегоа од коњите, влегоа дома, го заиграа венецот, на кој момите ја пееја „Венче здравче“ и деверите ги зедоа венците на глава за да им ги носат на невестите, без кои не можат да се качат на коњот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога они двајцата, син и татко, не можат да се сложат, шо можиме ние да направиме?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со неа можеш да фатиш виртуален предмет, да речеме топка, и да ја фрлиш.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Затоа и не можев да се ослободам од веќе создадениот впечаток дека смртта на Раде, кај неа не беше оставила некои видливи траги.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Со неа командуваат и други сили. Неа можеш да ја искористиш но не и да ја присвоиш.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Гледавме од горе, ама во мракот освен пламенчињата ништо друго не можевме да забележиме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Слепа паника. Не можев да не помислам дека тоа излегување ќе го платам со жолтица или дизентерија, треска или нешто слично.” „Треска?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во разменетите погледи коишто никој не можеше да ги контролира имаше сигурно порака што ја негираше реторичката, диригираната.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И самиот не можев да утврдам колку долго останав пред родната куќа крај Езерото, кога гласот на сеприсутниот Х.Х. ме оттргна од новиот бран на сеќавањето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И, се разбира, не можеме да имаме убав свет ако не се бориме против сите зла што ни го грдат животот.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тоа борење за мене беше фатално, до утрината целата долна облека што ја имав беше натопена, не заспав воопшто.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Уште еднаш отидовме во касарната, а мене умот ми се вртеше, не можев да одам како што треба.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Секоја вечер четириесетина стражари и вратари ја затвораа вратата и сѐ до зори вардеа, така што никој не можеше да се префрли одовде ни од едната, ни од другата страна на брегот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
По добивањето на „откупот“, Коста и Тодор биле “ослободени“, а повеќемина заговорници се собрале во Софија за да размислат како да се снабдат со поголема сума пари и да почнат со реализирањето на своите планови, зашто со парите што останале од „откупот“ не можело да се почне ништо.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Диверзијата на железничката станица предизвикала сериозна вознемиреност, меѓутоа, за неа можело да дознаат ограничен број граѓани.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)