Отец Серафим ја отклуча вратата и по него влезе поворката со мртовецот.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
По него влегов и јас, одејќи зад светлината негова.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Ќебето што истовремено беше и врата, нагло се подигна и во земјанката се втурна бран студен ветар и по него влезе Аргир.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Трајче и мајка му на Талета излегоа надвор, а Тале го зеде самарчето од коњчето и сосе него влезе во одајчето.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Кадијата зашета низ нив, галејќи го секое по главата, a по него влегоа низ деца и другите агалари и тие љубезно насмеани, галејќи и почнувајќи разговори поединечно и со групи. – Тебе како викаат бре малечок? – го праша кадијата Ангеле Сирмев, мазнејќи му ја бујната црна коса.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Точно во десет и половина кај него влезе Аршински, - вие знаете, за кого зборувам јас?
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Се наоѓа натртен во една од оние сини телефонски кабини без врати на градскиот плоштад.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
А можеби и во него влегол цацко, што се вели, и НКВДЕ го има ставено под свое.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Жената што со него влезе во лифтот не си ти, туку комшивката Гога.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)