него (зам.) - останува (гл.)

Отец Симеон зеде цигара од масата и ја запали. Чадот беше сладникав, непознат и непријатен. Од него остануваа на јазикот ситни грутчиња.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се влечеше по калдрмата додека зад него остануваше танка и влажна нишка пламен на зол вепар.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Преку небото лета авион. Зад него останува бела трага.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И Арсо скршнува во другиот сокак. Тој сокак не оди на крчма туку на друго место. Таму живее учителот. Со него останува повеќе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Празнина. Лилавоста на предвечерјето го спушта небото, сѐ што е под него останува вкочането во некое исчекување.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А сето тоа време во него остануваше мислата за еден таков, чуден живот, аскетски посветен на сите други луѓе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа само си остануваше да си биде, а со него остануваше да биде и тој.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Околу него остануваше за сето време само еден негов круг од тоа сиво пространство, и дивината секогаш му го препушташе тоа само нему.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зад него остануваше онаа мачна, џвакана, ѓаволска трага и сѐ, што можеше да се стори, тоа беше да ја продолжува неа по бескрајната нагорничавост пред себе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ наоколу исчезнуваше во некакво оловно сенеење, а тие во него остануваа сосема сами.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од покривот на нашата куќа, на кој се префрлував од балконот, можев да ја видам целата улица, а кога ќе легнев на него останував скриен и за ѓаволот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Притиснат од новите задачи во гимназијата, а и од самите околности кои многу не дозволуваа човек да се одлепува од денот, средбата со учителката од Гаково, на некаков волшебен начин, без воз што татни со денови, ме врати во Гаково за да можам да се видам себе си како во огледало, ама во такво огледало во кое твојот отслик не се менува независно што изведуваш пред него, во него остануваш кадриран и замрзнат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Преку небото лета авион. Зад него останува бела трага.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)