Со него некогаш се однесуваше како со татко, некогаш како со сопруг, некогаш како со дете, најчесто како со научник.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Имаше вистинска дарба да објасни, да насочи.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Сепак, зад целата нејзина веселост и расприкажаност, зад големата идеја да му се служи на големиот татко, се насетуваше некаква нема празнина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Тој не може да ја следи нишката назад кон она што некогаш бил, ниту пак она што некогаш бил може да дојде до она што тој сега е; тоа затреперување на нишката само растреперува некои негови чувства, како нејасно сеќавање, и тој почнува да плаче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Во еден миг, додека двајцата бавно чекорат по паркот, синот здогледува како градинарот отсекува неколку ружи, и целиот затреперува, неговото дотогаш тапо лице добива чувствителност, како она што го виде да повлече некоја нишка во него, некоја нишка која води кон сѐ она што за него некогаш било, а веќе го нема.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Го паметам Кошевски; ќе слушнеш за него некогаш можеби сешто, но тој беше голем патриот и вистински човек. Дури и единствен.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)