ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Гедел (Goedel) 1931. год. проучувал логички системи кои биле адекватни, во смисла дека имале доволно експресивна моќ да ги изразат вистинитите тврдења во аритметиката, независно од тоа дали можат да се докажат, и кои биле конзистентни во смисла да не може во таков систем да се докажат и некое тврдење и неговата негација.

Да се опише содржината на една форма или значењето на еден стил е многу различен потфат од потфатот да се објасни содржината на некој исказ.

Ако не се работи за ништо, тогаш не е фризура – тогаш е само коса. (Или, можеби, е несредена коса: ако стилот никогаш не е само стил без содржина, тогаш содржината никогаш не е само содржина без стил, а содржината што изгледа како да е само содржина веројатно е резултат на некадарен, никаков стил.) ‌Но за што се работи во стилот?

Тој интуитивно претпоставил дека некое тврдење од теоријата на броеви би можело да се однесува на некое друго тврдење од теоријата на броеви (дури и на самото себе) под услов да може на овој или оној начин броевите да се претстават како тврдења.

Значењето што го има произлегува од неговата функција во рамките на еден цел естетски систем, кој самиот е нерепрезентациски, во смисла на тоа дека во него не се работи за ништо друго освен за самиот него. ‌Накратко, еден стилистички елемент не е без значење, односно од него не отсуствува значење – тој е за нешто, упатува на нешто.

Краткото затемнување и следователното откривање на лицето на Џоан Крафорд со сенките од венецијанерите не е некаква пропозиција во некое тврдење, туку состојка на стил.