ни (зам.) - остане (гл.)

Таа арно си прави лели и стига рака, токо ние, еве, ни машките не можеме да си и подучиме, ќе ни останат слепи при две очи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Зарем не виде дека половината вод вчера ни остана обесен на бодликавата жица?...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не ни остана друго, освен да се вратиме на магистралата, кон Платамон, во пресрет на други кампови и одмаралишта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Катахоро ни остана во лошо сеќавање, но затоа пред нас се редеа, еден по друг, кампови и одмаралишта, како на дланка крај морето, потонати од густо зеленило.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Низ животот, низ годините, душата да ни остане чиста, да ја разбереме тајната на Бог и надежта дека еден ден сите страдања ќе завршат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тие што сакаат да филозофираат или имаат време за размислување покрај обврските што ги наметнува баналното секојдневие, често размислуваат за смислата на животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Погледот го упати кон тврдината Кале, размислуваше неколку мига и потем со извишен, патетичен глас му се обрати на Татко: Понекогаш мислам дека ние го губиме краткото време што ни останува до крајот на нашите животи...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- И! - нестрплива беше Рада. - Сакам овој одмор да биде одмор на нашите соништа, да ни остане во паметење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Животот, на крајот од краиштата, е само колаж од одделни моменти на кои се сеќаваме – колку парадоксално е тоа што во него минуваат цели денови, месеци, години кои воопшто не ни остануваат со сеќавањето и поради својата истоветност пропааѓаат во заборав.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како што тргнала работата, не ни останува ништо друго освен да го чекаме мигот кога тие, од некоја цврсто стокмена сцена, ќе лиферуваат лозунг: „На Македонците им е доста од седумтте уметности, сега ќе треба да се свртат кон онаа што ја прават политичките партии.“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Утрина рано ќе го дожниеме тоа што ни остана, ќе видиме некого да го оставиме за говедана да ги има на мукает и да ги рани, и ќе одиме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
„Салуте“, свика тој едноставно, „ни остана ли нешто за муабет?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Небаре некој струп ни остана на устите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не го одигравме валцерот, ќе ми вели, така ни остана.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мачно... којзнае колку луѓе ни останаа тука.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакаме малку да ни остане за дома.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Латици од облеката ни останале запнати по трњето, чавките ќе прават седела од косите наши.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да, ќе напишам протестна нота за нашето бесценето шимпанзо, бидејќи само уште тоа ни остана...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Живеј си со народот во мир и љубов. Од земја сме и пак земја ќе станеме! Поминот е најдобрата работа, тоа ќе ни остане.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Капиданот или кој беше не знам, ми пријде и ме праша: - „Од ова село си ти?“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Уште троа деца ни останаа живи... Господе, господе!...“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А забрадената жена продолжи: - Удри со ногата на врата, се исправи некако чудно, ме погледна, замолча долго, а потоа на нашински рече: „Мајче, крај гробиштата има многу убиени“.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Честопати се прашувам: од што ли излеговме ние и што ни остана како наследство?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Скришум погледнува кон жените меѓу кои седи и Ристана. По мажот сите ја викаат Крстовица.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Вака, сами ние двајцата, можеме без брзање да си го пронајдеме купето, седиштата, удобно да се сместиме, па дури ни остана време и да купиме по осминка бурек со јогурт што го јадевме седнати крај прозорците на вагонот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во посебно сеќавање ни остана на сите присутни амбасадори од стотина земји предавањето на тогашниот Претседател на претседателството на СФРЈ Лазар Мојсов и претседател во еден период на Генералното собрание на Обединетите нации. Го сметаа за еден од великаните на југословенската дипломатија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Лево ни останува џамијата, зад која е изградена цела населба од дво и трокатни станбени згради и малку погоре, веднаш до раскрсницата – православна црква.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Тоа што нашите жени имаат крст меѓу веѓите, ни остана од старо време, од времињата на Јанинскиот Паша.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Езерото по кое бродеше стариот чун, осветлуван од месечината ни остана во сеќавањето големо како море, што со текот на времето, во спомените стануваше уште поголемо, океан.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За нас најзначајно беше што подолго да ни останат живи козите, дури, ако треба, и да се смириме со Сталин, да му ги признаеме „нашите грешки”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Дека до коска се соголени непријателите; дека е изнесено ѓубрето на буништето и дека ни останале уште оние, попријатни и пофини работи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Нам ни остана само клучот од куќата, во врската со други­те клучеви од напуштените куќи, при преселбите, со пустата надеж оти ќе се вратиме во нив пред да ’рѓоса бравата на заборавот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не ни остана храна, ниту вода за пиење. – И што сторивте тогаш, Мајко? – прашавме во еден глас. – Што можеше да се прави?! Мораше да се живее.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во тие предмети беше поместено сѐ што ни остана од загубената татковина...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зад него ни остана некаква празнина што можеше да се исполни само со молчење.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)