Го стиши радиото, козите се смирија, а ние продолживме да го слушаме гласот на спикерот од радиото: – Козари, освестете се, да не биде доцна, оставете ги козите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Тоа беше голема возбуда, но промената беше таква што одвај се забележуваше и ние продолживме со нагаѓањата: ќе смени сосема брзо, не ќе смени, ќе сврти на песочна, не ќе сврти.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Зашто земјата каде што престануваше ние продолжувавме сами.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Неодминливиот А.А. и натаму ги ловеше нашите реакции, моите посебно, макар што сите ние продолживме да молчиме, но без да го криеме променетото расположение.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)