Таа стоеше пред нив дури да се послужат, со пјатото в раце, сета некако просветлена и весела, една од оние наши млади и пријатни вртливи жени, но свената пред време, збунлива и затоа смешна.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
„Вистински чај е. Не оние наши лисја од боровинки.“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Сте ги забележале ли оние наши осамени старички во црно везден што стојат потпрени на оградата и загледани в земи никогаш и ништо што не зборуваат?
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Сте ги забележале ли оние наши старички во црно везден што стојат потпрени на оградата и загледани в земи никогаш и ништо што не зборуваат?
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Чинго е еден од оние наши автори што најсилно го трпат воздејството на вонредни значајности од советската литература.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Како некаква бездна да зјаеше помеѓу оние наши животи некогаш, и овие постоења сега; бездна која ги помируваше некогаш и сега, проголтувајќи ги во себе горчината и омразата, оставајќи само тапа помирливост и густо молчење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Во домот на брат ми нѐ пречека Марта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
А сигурно тоа женско суштество беше создадено од трагите на оние наши средби во детството.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Го премолчував тоа од тебе, затоа што знаев дека прво морам да ја завршам потрагата по одговорот за моето раѓање.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)