се (зам.) - гази (гл.)

Та каков е овој живот, празен и тажен, ладен и безвреден, како празен предмет врз мене лага блуе, се мразам, се презирам, што самата себе си се газам.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Возењето стануваше некако посигурно, иако се газеше само по снег и голомразица.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Истата соѕиданост во влакнестото тело, истиот рамнодушен подбив кон сѐ она што не е залак, истата упорна залепеност за тврдата почва по која се гази, со полунаведната глава, во потрага по храна.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А ти баш да покажеш како се газат адетите. Де, кажи ми сега!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Таквиот снег, иако тешко совладлив заради лизгавоста и влажноста, сепак можеше да се гази.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се брануваме пред вагоните, се газиме, се пресегаме, ама не можеш врата да отвориш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Околу е измачкана со кал, а оздола има неколку штици колку да не се гази на земја.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Била поставена за да не се поминува, за да не се гази тревата.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)