Душата му се лути на полјакот, дека не чува како што треба, иако се знаат, комшии се дури, и толку пати го честел со ракија и редовно му дава грозје да им носи на децата.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
После, нека се лутат децата... Ех, младост, младост! (Пие).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Не се лути што реков курво. А и како да кажам?
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
- Откачи ги – ми се лути Хорацио – Тие умеат да мечтаат само како да станат личности.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
ЕЛЕНА: Тој е. (Пауза) Се лутиш? (Пауза) Го најдов. ПАНАЈОТИС: Оди да спиеш.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Сѐ уште нѐ поправа ако употребиме збор што македонскиот литературен јазик не го препознава (мајка ми многу се лутеше кога тоа ѝ го правеше на неа).
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Гледајќи ги дресерите и кучињата, и таа се соживуваше со дресурата и често плускаше со камшикот и се лутеше кога дресурата не одеше како што треба.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Се сеќаваш, како тој мене секогаш ме нервираше и колку јас се лутев.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
И не се излажа; само што стигна на нивата, од кај селото се зададоа на коњи шесмината вооружени Турци, а пред нив, со пушката в скут, јаваше Мусли бег. кога стигнаа Турците на само дваесетина метри од жетварите, Дамче, откако им даде знак со рака на своите да бидат мирни но и на штрек, сам се испречи пред Турците, викна: Се лутиш, Мусли бег, су ти го удрил внукот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
— Не знам да лажам, велам, многу му се лутам на татка дека не ми остави лаги.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Попе, раскажувај на наш јазик, го молеле. Нема ваш јазик, се лутел Гркот. И терал како што знаел.“
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Не ми беше по волја, се лутев, а тој рече дека мора да оди со „газдата“ на Зајачки Рид, оти овој му ветил дека дента, на крајот од тренингот, ќе му дозволи да се повози малку со неговиот мотоцикл.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Но таа збунетост пред мојата исповед , барем на неговото лице, траеше само еден момент.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Можам да видам дали навистина нешто не е во ред со нашите пенкалца и моливи, затоа што десет години ништо не сум напишала, па можеби ми се лути или се расипале или сѐ ова се случува поради Александар.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
АНДРЕЈА: Ќе одиме во логор. Ацо е со мене. Те поздравува, вели да не му се лутиш.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Од тоа се добива лошо настроение, си мислам, те тера да маваш, да се лутиш и да беснееш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
„Драги војводо, не ти се лутам тебе, туку себеси се лутам...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Веднаш почна да се лути на себе - улав ли беше кога мислеше дека момчево ќе можат да го однесат на грб?
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
А свеска ми се лути. Немај страв, ми вели молејќи ме да ѝ допуштам да ми се приближи погоре со својата горешта дланка.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Па се дуеш, па се лутиш и сѐ ти е сиво, клоцаш маче, ти се чини тоа ти е криво.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Крајно притеснет, покажува дискретно со главата на масата под огледалата. - Кого?... Се лути примашот. - Ајде, не измотавај се...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Рјазин пцуе, се лути дека си умрел без прашање.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Море ами, бацко Стале, ако се лути, ете а, нека му е алав и од мене и од господ, — изусти Трна една неделина кога Стале и го соопшти „лутењето“ на сајбијата и длабоко се издиши: — Нека ми е живо пиленцето, та лесно ќе си го израна.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Се лутиш ли?“ „Зошто? Пријатно се чувствувам. А ти?“ „Чао, оче Симеоне.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Нека го, нека се лути, ќе се лути, лути — ќе се одлути", — си заклучи Крчо.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А кога Турците прашаа: „нерде ди?“ тие ја покажуваа со глава и раце пространата планина со еден единствен збор: „балкана“.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И ова речениците - башка сѐ исто, рамно идат, нема осцилации, не можеш да видиш ти се радува ли или ти се лути.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Ја чекаше да се врати и сакаше на смеа да ѝ се изгребе од наполитанките, со надеж дека таа ќе престане да му се лути.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Додека беше жив ѝ велев дека личи на него. Се лутеше поради таа констатација.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Тој не ја знаел темната јадосаност на Куно Бунгур и неговата вера дека соништата на ноќта што доаѓала се само негови.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Не, ама баш ни малку не се лутам.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Отпрвин се лутеше, грубо им се закануваше. Потоа свикна со нивната упорност.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Дора веќе почнуваше да се лути од што ѝ беше здодевно на тротинетот.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Ама ништо, не му се лутам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Да може сега да влезе во собата, па и нека се лути што без прашање седам тука, сеедно, и нека ми се дере, и нека ми се заканува, сѐ ќе издржам само да е овде.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Сите сме едни исти. - Црв си ти! - Се лутиш?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Пушеше. Го прашав дали ми се лути. Рече дека ми се лути.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Стана колекционер на грамофонски плочи и љубител на џез.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
— Не се лутат мртвите, вели Андреја Тарковски, не знаат да се лутат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Види ја како се измени. Мајка, миличок. Сега можат слободно да ја клукаат, да се лутат, ништо! Ќе трпи.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Не, не ти се лутам јас тебе: со безбоен плашт очите ти ги покрив, да не ме гледаш, па те испратив од мене за навек, одвојувајќи те со сенка, посенка од разделбата...
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Најпрвин таа се тргала од него и се лутела што ѝ здодева, не била таа не знам каква секој да ѝ го попречува патот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ѝ се лутеше на баба ни, кога таа одеше во црква. Ни ги фрлаше велигденските јајца.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Селаните, дознавајќи за мислењето на комисијата, се возбудија, излегоа на средсело, развикуваа, се лутеа на кметот и учителот што ги пречекуваа полковниците, што ги гостеа.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Мажите не им се лутеа, зашто, покрај својата жена, имаа можност да се нагледаат и на други жени што никогаш повеќе таква можност не ќе им се даде.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Затоа јас тебе не ти се лутам што сакаше да ме исплашиш. Ама ти самиот се исплаши.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Војничето се лутеше и,пцуејќи гласно и навредливо, ја клоцаше по мевот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Подоцна, во циркусот, кога созреав како маж, се убедив дека анатомските можности во технологијата на љубовта се сепак ограничени (иако можат да бидат мошне богати) и дека се сведуваат на тие, во суштина – неколку препознатливи сигнали и движења што се вообичаени, и дека без потреба сум се лутел на Луција таа ноќ на кејот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Можеби и не памтеше дека пред ручекот многу се лутеше.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Селаните ако ти се лутат.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Стојан недоверливо гледа во селанецот, во неговиот мал, подвиткан нос, размислувајќи на каква птица тој личи. Не може да се сети и се лути.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Така, тие ќе расудуваат: ако една Канада може да ѝ се лути на Англија затоа што последнава, за да си биде во добри односи со Сев- Американските Соединети Држави, им ги пожртвувала ним интересите на Канада и последнава сега сака да се ослободи од Англија и сама да си ги брани своите државни интереси, зашто подобро си ги разбирала, – тогаш зошто Македонија да не ѝ се лути на Бугарија затоа што таа не може да ги брани македонските интереси, ами само ги експлоатира нив, и зошто Македонија да не рече: Јас пролевав крв од мои синови, нека ги бранат моите интереси тие самите, а не твои Начович, Цоков, Станчев итн.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
и што бех на христиани добро учинила, и кој зло ми чинеше ја не му се љутех и трпех сѐ што ми чинеха лошо, и некои што беха у жалби и неволи — и јас плачех и жалех со них барабар, или некого от греховни работи отвратих, или си задржих јазик от клетви и л’жи и от праздни зборови, — сите мои добри работи видох ги како днеска учинени и се зарадувах.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
И зарем би можеле да се лутиме на овие сироти забревтани гудиња кои патем и ги јадеме.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Сликарот се лутеше што татко му нема разбирање за тоа, но Столпника го засака толку што постојано идеше или го викаше дома да му помогне, да го упати во сликањето.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Немам време да ѝ се лутам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во зимскиот период и во раната пролет му се лутеше дека е немирно, дрдорливо, летно време го молеше да не пресушува, зашто неговата водичка ја бараат и градината, и дрвцата, и добитокот да се разладат.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Не, не ѝ се лутам на баба.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Ама чудно! Сашо ѝ се лути и на жабата. Зарем не можела да се скрие како и сите други жаби? Тие се скриени и штркот не им може ништо!
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Не можев да се здржам да не залипам во тој свој прв ден на понижената машкост и ги слизгав прстите на десната рака по нерамниот ѕид барајќи нешто тешко и силно за одмазда но тој веќе одеше назадечки кон вратата и пушташе да му се издолжуваат забите во отворената уста.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Бато, повторував, дали ти знаеш дека јас тебе многу те сакам?
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Како да се лути за нешто, или, не дај боже, има некоја мака?
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
На тоа Танас ни малку не се лути. Намигнува со едното око, а другото го врти кон височината на раката и со прстите продолжува да нишани во носот на учителот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но, можеби само се преправа од немајкаде?
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Мене ми се лутат, а не знаат дека само јас ги бранам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го гледам: не е да му се лутиш. А и не можеш.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Професорот по цртање одеше помеѓу клупите од еден на друг, нѐ влечеше за коси, сееше со прстите нешто невидливо и се лутеше. - Што, ова да е кралот? Дибеци едни.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Затоа и му се лутам на оној мојон: Македонец, роб, туѓ овдека и сегде по светот, запнал светска револуција ќе ми крева.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Сакам да ги прашам зошто ми се лутат, што сум им погрешила. А тие - ни црна, ни бела.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сигурно за многу нешта сте им благодарни на своите учители, но сигурен сум дека за многу нешта и им се лутите.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Сепак, нема ден, а да не помислам на него.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Можеме ли ние по тоа да ја обвинуваме Русија во неискреност и поддупување? Зошто тогаш да ѝ се лутиме на Русија?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Не, не ти се лутам тебе туку на судбината која секогаш наоѓа начин да ја спростре сенката на неизвесноста над она што ќе посакам да го допрам за да проверам колку е мое!
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Старата дури се лути на оние што ми земале мера.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Тој знае дека Митра се лути, а и мајка му, кога не се прибира навреме дома, а најмногу му се лутат што оди сам на реката, само тој не може да ги слуша како постојано зборуваат за умната, убавата, стројната Пела на тетка Пелагија која веќе ги знаела сите букви, ги знаела и приказните за сите светци (мајка Перса ја учи като даскалица!), а и молитвите ги пеела како поповите во црквите и Чана, неговата мајка ја кажува Оче наш, ама со свои лафови ( Оче наш кој си на небту да ти свети имту твое да ни доа царството твое и как сакаш ти т'ка нека е как на небтту т'ка и на земната лебут исушен да ј ни гу вадин плати ги долговите наши как шо ги плајќаш и на тиа шо ни са должни и не на пикај у гревуви истерај гу ѓаволот), ете оваа молитва и други ги пеела Пела исто како да е поп!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Не ти вреди да му се лутиш. Трпи срам е тој.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Снаи се лутат, синови се караат, сакаат да се делат.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
- Сите, ефенди, - рече Бошко и, сигурен дека за Мирчета сиромавиот не ќе се лути и ако му каже, додаде: - само еден, ама толку е сиромав, што пес нема каде да го фати!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Воопшто не ѝ се лутам поради тоа. Всушност, се гордеам со неа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
14. СТАРИЦАТА ТРИ ГОДИНИ НА СВЕТОТ МУ СЕ ЛУТИ - а тоа, пак, тој свет, неранибабо, и да не го знае!
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Згора на тоа уште и ќе се лути и ќе му вика на Јошета побрзо да му крши од оревите и побрзо да му ги чисти јатките. 16
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Зоки се лути. - Добро, де, добро. Па што друго? - Немате ни крави, - вели Толе, - ни биволи, ни воденица... нели? Ни поток, кажи!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
БАБА АНЧА: (оди по него). Не се лути, сакав да те запознаат со целата работа како стои. (Оди накај вратата од дворот).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Се лутам, ете, рече. Децата и старците не се делат на христијани и Турци, Мусли бег, тие се само деца и старци.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Не ми се закануваше. Можеби се лутеше на себе што ме остава навреден и понижен, можеби ја сожалуваше недозреаната младост во мене.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Му ја враќам пак на мртвиот. Му ја фрлам. Му се лутам оти ништо не оставил.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се лутеа ли на оваа зима, натоварена со студ и глад, на нејзиното несопирливо чекорење по беспатјето по кое минуваат само дивите ѕверови - мечката, која меко се отфрлува од задните на предните шепи, и волците, кои веќе неколку дена јурат подавајќи ги црните муцки кон младата волчица? Кој би го знаел тоа.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Иако Рози чувствуваше голема огорченост при претпоставката дека тоа може да е шега на Френк, поради што му се лутеше, сега, соочувајќи се со вистинска змија, невидлива и која бесшумно и злокобно, се движи тука наоколу, таа од сѐ срце посака тоа да било шега.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Навраќајте во него за да се присетите и за мене, зошто јас постојано се соживував со вас и стрпливо поднесував сѐ што се случуваше; страдав кога со вас нешто тешко ќе се случеше, а кришум се радував и се лутев поради вашите немирлаци; сетете се и за вас, мили деца, за вашите први денови, кога како преплашени зајчиња се припивавте кон клупите и плачливо се држевте за рацете на вашите мајки.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Ти се лути, велеше, шо му a наметна Ката та, ете, сега му дојде на колај да ти плати.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Луѓето, како што тешко се привикнуваа на зимата кога долгите ноќи мораа да ги проведуваат во лежење, во здодевност, кога кусиот ден им светнуваше како бубачка и се губеше - така сега тешко се привикнуваа и на пролетта; свикнати на долго спиење, сега кога ќе станеа, се лутеа што многу порано пред да станат - веќе се разденило, сонцето се покажало, а тие не се фатиле за работа, не отишле по нивјето, не отишле во планината, не го спотерале добитокот на пасење.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
- Ете ти, на, се издиши старецот. - Внук ми се загрижил за мене. Се лути, не сака дома да оди. Го исплашил татко му.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Немој да ми се лутиш, вели Уља, многу ми се молеше, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тој знае, ама не се лути. Дури и се гордее кога го викаме - нашиот Еко.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Му се лутам нему, а си мислам на Оливера.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Доста бре ти таму, - се лути Боце дека го прекина баш во еден момент на најубедлива тржественост.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
- Се разбира дека имам и не гледам потреба да се лутиш... - одврати Барѕотас.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Дури ветеринарот Скрез со Лоте и другите луѓе пиеја и пееја во кафената, бикот седеше врзан пред вратата и чекаше да му се донесе пијалок: Лоте го тераше кафеџијата Јандро да му носи во кофа вино разблажено со вода, но бикот нишаше со главата, мукаше, и се лутеше што виното му го разблажуваат со вода; очите му светеа како жар, се вртеше и мукаше по некоја крава што ќе поминеше.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
— Пак, светијованке, пак, ти се лути свети Илија шо му врвиш крај црква и преку двор кога одиш „Даги нива“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Не ти се лутам, му велам, убаво ми направи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Му зборувам ете така, прилично горчливо, но без лутина во гласот, а тој ме гледа како првпат да го видел моето лице. И не е многу е среќен.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Другиот ја дувна бубалката од показалецот и продолжи: „Се лутевте што сум освоил туѓа жена.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не е умен. Само е јак и често се лути. - Август!... Да се разбереме. Кога говорам јас, говори и ти.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
АНА: Јас ќе им речам да не ми се лутат.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
- Имаше ли ум кога го пикаше зрното в уво? - се лутеше мама.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Стоевме од спротивната страна на реката, го гледавме немоќни ниту да се насмееме ниту пак да му се лутиме.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
А знаев и зошто, но сепак ја прашав: - А зошто им се лутиш на тополите, Билјана?
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
И уште му се подбива... Но ако - тој не ѝ се лути.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Така нека биде, не се лутам.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Го нарекуваа со секакви прекари за будала што дојдоа од мангупските сокаци, но Бошко не се лутеше, иако Калија еднаш и се расплака поради тоа.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Гога работеше во поштата и инаку беше вонреден студент по право, еден од оние млади луѓе што, запазувајќи си го својот јазик и однесување сепак можат да воспостават необично брзо и лесно контакт со луѓето од старото поколение, и тоа по еден шеговит начин, од кој не можеш да се лутиш.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Едните што беа на страната на Николчета им се лутеа на другите што ѝ помогнаа на Трајанка, зошто ги разделила.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Можеби не ме сакаат затоа што не се мои, сите се на Александар, сѐ е на Александар, и како што ми се лути тој, сите предмети во куќата ми се лутат.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
И сѐ такви некои писма им читал од своите книги.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Страшно се лутеа офицерите и чаушите ако некој од селаните речеше: „јок“, на таквите им удираа стопати повеќе бој отколку на тие што велеа „вар“.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Еве, не ме викна, а јас сам слегов да ти помогнам, да го разубавиме влезот... Ми се лутиш?“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Како може да не сфати! – ѝ се лутев. – паметна е, а не сфаќа.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Оттогаш и оттаму беше измислена песничката за него, а тука, зашто беше вистина, немаше лутенка.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И ќе ти се лути дека си го предал.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Мачорот Ловџија не знаеше дали да се лути или да се смее, но брзо го фати глушецот и слатко си го изеде пред вчудовидениот мачор граѓанин.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
— Не се лутам, велам, може и нас да ни се изброени дните.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Чудно ми е како тоа две години од мене постаро момче може толку да се лути заради овој невин прекар.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И потоа, се лутам еднаш (и само еднаш), кога ја возев Споменка, дека ми мрчеше за мојот шоферлук.....
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Таа девојка сега има дваесет години, а јас веќе триесет и пет; тоа е сосема пристојна разлика за здрав маж како Земанек, господине судија, разлика која привлекува, и јас не му се лутам; моите гради (простете за ваква индискреција, господин судија) веќе не се она што беа; не се веќе ни моите колкови, ни кожата; Земанек, едноставно, замина затоа што мораше.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Се направи божем се лути и му подвикнаа: А второ, рече, вие само за да не платите за закопот, стрика Анѓела сте го закопале без свештеник, без мене.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
- Немој да се лутиш, - ја прегрнав и ми стана жал за неа. - Сѐ јас разбирам.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
33. Ние, наместо да им се лутиме на руските претставници И.Д.Зиновјев, А. Ростковски и Машков поарно ќе направевме да се позамислиме за руската политика на Балканскиот Полуостров.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
На пример, многу сакаше да се обесува со ноктите на долгото и набрано здолниште на бабата; или лулето на тато да го тркала под кревет иако тој поради тоа многу се лути; или да скока врз убавиот чадор на мама!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Му велев: „Сине, не е фер толку рано, да не ми се лути тато…“
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
И не сме во право кога се лутиме на некој што е влечкав, што не си ја врши работата, кога да си признаеме, сите сме такви и сите не знаеме да го цениме времето.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Не бидува петочно, Света Петка се лутела! Падни - стани! Бош на бош!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
И се лутиме на светот без некоја посебна причина!
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
А тој не им се лутеше, заедно со нив се смееше: беше го испратил еднаш, кога бил малечок, татко му Софре да ги паси гуските, а тој си дошол дома без нив.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Се надеваше и дека Ане престанала да ѝ се лути, па ќе можат пак да се вратат во дворот за да си играат со чиничињата.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
- И слепо и чкулаво подава рака по змиско јаболко, се лутел Симон Наконтик како осамен светец на семожни гревови позамрсени и од волчи црева, всушност повеќе исплашен отколку величествен набожник зашто го потресол крик на див петел од лесковата шума на селото, предупредување на смртта што брза кон такви каков што бил тој, за кого женското милување претскажувало почеток на пропаѓањето на светот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се лути дека Арслан бег и другари му ги убиле орливе или пак навистина верува - Јаз’к олкаво мажиште! - дека убивањето на орли донесува несреќа?
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
- Што му е денес?! Нешто е кисел! - се лути Митре.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
„Трчаат преку тревњаци! Расфрлуваат отпадоци!“ - се лутеше другиот.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Бараш утеха во подвижните прегратки, ш’шкавите симулации, брановидните форми, кадите и леѓените. перничињата на прстите се набираат, твоите се лутат, сонцето пече, но ти тврдоглаво го протнуваш телото низ гумениот обрач, и се фрлаш во базенот, ја потврдуваш акватската теорија: кожата ти е мазна ко на делфин, под кожата имаш сало и си се родил обвиткан во Vernix caseosa, поблиски ти се морските цицачи отколку некаков влакнест, копнен мајмун.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
„Онака, онака, ама и вака”, рече игуменот, кој не се лутеше лесно, зашто беше еден редок човек што знаеше дека смешките ја крепат човечката самотија.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Откако каменоделците по непресилената пијанка во манастирскиот двор отишле во пештерите на местото Богородица да удираат со чекани и да вообликуваат воденички камења за четинестите туѓостојбинци од некое село за кое тие и не чуле, се случило на еден час пред заод Арсо Арнаутче да ја сретне Фиданка Кукникова со нарамник гранки на грб и да ѝ помогне благоглаголив да ѝ се врати верата во луѓето - жена е, и светците ќе се симнат од икона да ѝ помогнат.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Или да ме плеснеше. Ти не ми се лутиш, Кети, што го нареков така?“
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Јаболкничето се ниша, ме гледа со окцата, како да ми се лути. А многу убави јаболка раѓаше, мискојна мирисаа јаболката.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Ми се лутиш ли? - мрмореше крпејќи. Молчев.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Значи, во XIV век Македонците официјално го носеа името Срби, коешто немаше зошто да го презираат и да се лутат на него. Во тоа име тие не наоѓаат ништо лошо.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
- Само кога би дознал дали предавник е Мишко или татко ми, - се лутев.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)