Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Не, не ти се лутам јас тебе: со безбоен плашт очите ти ги покрив, да не ме гледаш, па те испратив од мене за навек, одвојувајќи те со сенка, посенка од разделбата...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А свеска ми се лути. Немај страв, ми вели молејќи ме да ѝ допуштам да ми се приближи погоре со својата горешта дланка.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сепак, нема ден, а да не помислам на него.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ѝ се лутеше на баба ни, кога таа одеше во црква. Ни ги фрлаше велигденските јајца.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Стана колекционер на грамофонски плочи и љубител на џез.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сѐ уште нѐ поправа ако употребиме збор што македонскиот литературен јазик не го препознава (мајка ми многу се лутеше кога тоа ѝ го правеше на неа).

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Гога работеше во поштата и инаку беше вонреден студент по право, еден од оние млади луѓе што, запазувајќи си го својот јазик и однесување сепак можат да воспостават необично брзо и лесно контакт со луѓето од старото поколение, и тоа по еден шеговит начин, од кој не можеш да се лутиш.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Доста бре ти таму, - се лути Боце дека го прекина баш во еден момент на најубедлива тржественост.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Старата дури се лути на оние што ми земале мера.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Душата му се лути на полјакот, дека не чува како што треба, иако се знаат, комшии се дури, и толку пати го честел со ракија и редовно му дава грозје да им носи на децата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Ми се лутиш ли? - мрмореше крпејќи. Молчев.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Што му е денес?! Нешто е кисел! - се лути Митре.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Навраќајте во него за да се присетите и за мене, зошто јас постојано се соживував со вас и стрпливо поднесував сѐ што се случуваше; страдав кога со вас нешто тешко ќе се случеше, а кришум се радував и се лутев поради вашите немирлаци; сетете се и за вас, мили деца, за вашите први денови, кога како преплашени зајчиња се припивавте кон клупите и плачливо се држевте за рацете на вашите мајки.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

На тоа Танас ни малку не се лути. Намигнува со едното око, а другото го врти кон височината на раката и со прстите продолжува да нишани во носот на учителот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Војничето се лутеше и,пцуејќи гласно и навредливо, ја клоцаше по мевот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Не, не ѝ се лутам на баба.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Страшно се лутеа офицерите и чаушите ако некој од селаните речеше: „јок“, на таквите им удираа стопати повеќе бој отколку на тие што велеа „вар“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ти се лути, велеше, шо му a наметна Ката та, ете, сега му дојде на колај да ти плати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А кога Турците прашаа: „нерде ди?“ тие ја покажуваа со глава и раце пространата планина со еден единствен збор: „балкана“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И зарем би можеле да се лутиме на овие сироти забревтани гудиња кои патем и ги јадеме.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И уште му се подбива... Но ако - тој не ѝ се лути.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Крајно притеснет, покажува дискретно со главата на масата под огледалата. - Кого?... Се лути примашот. - Ајде, не измотавај се...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во зимскиот период и во раната пролет му се лутеше дека е немирно, дрдорливо, летно време го молеше да не пресушува, зашто неговата водичка ја бараат и градината, и дрвцата, и добитокот да се разладат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Драги војводо, не ти се лутам тебе, туку себеси се лутам...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Или да ме плеснеше. Ти не ми се лутиш, Кети, што го нареков така?“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Иако Рози чувствуваше голема огорченост при претпоставката дека тоа може да е шега на Френк, поради што му се лутеше, сега, соочувајќи се со вистинска змија, невидлива и која бесшумно и злокобно, се движи тука наоколу, таа од сѐ срце посака тоа да било шега.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не ти вреди да му се лутиш. Трпи срам е тој.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Затоа јас тебе не ти се лутам што сакаше да ме исплашиш. Ама ти самиот се исплаши.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Професорот по цртање одеше помеѓу клупите од еден на друг, нѐ влечеше за коси, сееше со прстите нешто невидливо и се лутеше. - Што, ова да е кралот? Дибеци едни.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Му зборувам ете така, прилично горчливо, но без лутина во гласот, а тој ме гледа како првпат да го видел моето лице. И не е многу е среќен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не, не ти се лутам тебе туку на судбината која секогаш наоѓа начин да ја спростре сенката на неизвесноста над она што ќе посакам да го допрам за да проверам колку е мое!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но таа збунетост пред мојата исповед , барем на неговото лице, траеше само еден момент.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа девојка сега има дваесет години, а јас веќе триесет и пет; тоа е сосема пристојна разлика за здрав маж како Земанек, господине судија, разлика која привлекува, и јас не му се лутам; моите гради (простете за ваква индискреција, господин судија) веќе не се она што беа; не се веќе ни моите колкови, ни кожата; Земанек, едноставно, замина затоа што мораше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Подоцна, во циркусот, кога созреав како маж, се убедив дека анатомските можности во технологијата на љубовта се сепак ограничени (иако можат да бидат мошне богати) и дека се сведуваат на тие, во суштина – неколку препознатливи сигнали и движења што се вообичаени, и дека без потреба сум се лутел на Луција таа ноќ на кејот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Пушеше. Го прашав дали ми се лути. Рече дека ми се лути.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не ми беше по волја, се лутев, а тој рече дека мора да оди со „газдата“ на Зајачки Рид, оти овој му ветил дека дента, на крајот од тренингот, ќе му дозволи да се повози малку со неговиот мотоцикл.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

АНА: Јас ќе им речам да не ми се лутат.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Стоевме од спротивната страна на реката, го гледавме немоќни ниту да се насмееме ниту пак да му се лутиме.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ама чудно! Сашо ѝ се лути и на жабата. Зарем не можела да се скрие како и сите други жаби? Тие се скриени и штркот не им може ништо!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Откачи ги – ми се лути Хорацио – Тие умеат да мечтаат само како да станат личности.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Значи, во XIV век Македонците официјално го носеа името Срби, коешто немаше зошто да го презираат и да се лутат на него. Во тоа име тие не наоѓаат ништо лошо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

33. Ние, наместо да им се лутиме на руските претставници И.Д.Зиновјев, А. Ростковски и Машков поарно ќе направевме да се позамислиме за руската политика на Балканскиот Полуостров.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Можеме ли ние по тоа да ја обвинуваме Русија во неискреност и поддупување? Зошто тогаш да ѝ се лутиме на Русија?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Така, тие ќе расудуваат: ако една Канада може да ѝ се лути на Англија затоа што последнава, за да си биде во добри односи со Сев- Американските Соединети Држави, им ги пожртвувала ним интересите на Канада и последнава сега сака да се ослободи од Англија и сама да си ги брани своите државни интереси, зашто подобро си ги разбирала, – тогаш зошто Македонија да не ѝ се лути на Бугарија затоа што таа не може да ги брани македонските интереси, ами само ги експлоатира нив, и зошто Македонија да не рече: Јас пролевав крв од мои синови, нека ги бранат моите интереси тие самите, а не твои Начович, Цоков, Станчев итн.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Трчаат преку тревњаци! Расфрлуваат отпадоци!“ - се лутеше другиот.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

БАБА АНЧА: (оди по него). Не се лути, сакав да те запознаат со целата работа како стои. (Оди накај вратата од дворот).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Бараш утеха во подвижните прегратки, ш’шкавите симулации, брановидните форми, кадите и леѓените. перничињата на прстите се набираат, твоите се лутат, сонцето пече, но ти тврдоглаво го протнуваш телото низ гумениот обрач, и се фрлаш во базенот, ја потврдуваш акватската теорија: кожата ти е мазна ко на делфин, под кожата имаш сало и си се родил обвиткан во Vernix caseosa, поблиски ти се морските цицачи отколку некаков влакнест, копнен мајмун.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Откако каменоделците по непресилената пијанка во манастирскиот двор отишле во пештерите на местото Богородица да удираат со чекани и да вообликуваат воденички камења за четинестите туѓостојбинци од некое село за кое тие и не чуле, се случило на еден час пред заод Арсо Арнаутче да ја сретне Фиданка Кукникова со нарамник гранки на грб и да ѝ помогне благоглаголив да ѝ се врати верата во луѓето - жена е, и светците ќе се симнат од икона да ѝ помогнат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- И слепо и чкулаво подава рака по змиско јаболко, се лутел Симон Наконтик како осамен светец на семожни гревови позамрсени и од волчи црева, всушност повеќе исплашен отколку величествен набожник зашто го потресол крик на див петел од лесковата шума на селото, предупредување на смртта што брза кон такви каков што бил тој, за кого женското милување претскажувало почеток на пропаѓањето на светот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И сѐ такви некои писма им читал од своите книги.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не ми се закануваше. Можеби се лутеше на себе што ме остава навреден и понижен, можеби ја сожалуваше недозреаната младост во мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не можев да се здржам да не залипам во тој свој прв ден на понижената машкост и ги слизгав прстите на десната рака по нерамниот ѕид барајќи нешто тешко и силно за одмазда но тој веќе одеше назадечки кон вратата и пушташе да му се издолжуваат забите во отворената уста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најпрвин таа се тргала од него и се лутела што ѝ здодева, не била таа не знам каква секој да ѝ го попречува патот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој не ја знаел темната јадосаност на Куно Бунгур и неговата вера дека соништата на ноќта што доаѓала се само негови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Попе, раскажувај на наш јазик, го молеле. Нема ваш јазик, се лутел Гркот. И терал како што знаел.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се лути дека Арслан бег и другари му ги убиле орливе или пак навистина верува - Јаз’к олкаво мажиште! - дека убивањето на орли донесува несреќа?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А тој не им се лутеше, заедно со нив се смееше: беше го испратил еднаш, кога бил малечок, татко му Софре да ги паси гуските, а тој си дошол дома без нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се направи божем се лути и му подвикнаа: А второ, рече, вие само за да не платите за закопот, стрика Анѓела сте го закопале без свештеник, без мене.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Оттогаш и оттаму беше измислена песничката за него, а тука, зашто беше вистина, немаше лутенка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се лутам, ете, рече. Децата и старците не се делат на христијани и Турци, Мусли бег, тие се само деца и старци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И не се излажа; само што стигна на нивата, од кај селото се зададоа на коњи шесмината вооружени Турци, а пред нив, со пушката в скут, јаваше Мусли бег. кога стигнаа Турците на само дваесетина метри од жетварите, Дамче, откако им даде знак со рака на своите да бидат мирни но и на штрек, сам се испречи пред Турците, викна: Се лутиш, Мусли бег, су ти го удрил внукот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сите сме едни исти. - Црв си ти! - Се лутиш?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Отпрвин се лутеше, грубо им се закануваше. Потоа свикна со нивната упорност.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И потоа, се лутам еднаш (и само еднаш), кога ја возев Споменка, дека ми мрчеше за мојот шоферлук.....

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И ова речениците - башка сѐ исто, рамно идат, нема осцилации, не можеш да видиш ти се радува ли или ти се лути.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Чудно ми е како тоа две години од мене постаро момче може толку да се лути заради овој невин прекар.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Не е умен. Само е јак и често се лути. - Август!... Да се разбереме. Кога говорам јас, говори и ти.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Ете ти, на, се издиши старецот. - Внук ми се загрижил за мене. Се лути, не сака дома да оди. Го исплашил татко му.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Стојан недоверливо гледа во селанецот, во неговиот мал, подвиткан нос, размислувајќи на каква птица тој личи. Не може да се сети и се лути.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Веднаш почна да се лути на себе - улав ли беше кога мислеше дека момчево ќе можат да го однесат на грб?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Јаболкничето се ниша, ме гледа со окцата, како да ми се лути. А многу убави јаболка раѓаше, мискојна мирисаа јаболката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Немој да ми се лутиш, вели Уља, многу ми се молеше, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му ја враќам пак на мртвиот. Му ја фрлам. Му се лутам оти ништо не оставил.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Згора на тоа уште и ќе се лути и ќе му вика на Јошета побрзо да му крши од оревите и побрзо да му ги чисти јатките. 16

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сакам да ги прашам зошто ми се лутат, што сум им погрешила. А тие - ни црна, ни бела.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледам: не е да му се лутиш. А и не можеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мене ми се лутат, а не знаат дека само јас ги бранам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Затоа и му се лутам на оној мојон: Македонец, роб, туѓ овдека и сегде по светот, запнал светска револуција ќе ми крева.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Се лутеа ли на оваа зима, натоварена со студ и глад, на нејзиното несопирливо чекорење по беспатјето по кое минуваат само дивите ѕверови - мечката, која меко се отфрлува од задните на предните шепи, и волците, кои веќе неколку дена јурат подавајќи ги црните муцки кон младата волчица? Кој би го знаел тоа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Додека беше жив ѝ велев дека личи на него. Се лутеше поради таа констатација.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Гледајќи ги дресерите и кучињата, и таа се соживуваше со дресурата и често плускаше со камшикот и се лутеше кога дресурата не одеше како што треба.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Воопшто не ѝ се лутам поради тоа. Всушност, се гордеам со неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Онака, онака, ама и вака”, рече игуменот, кој не се лутеше лесно, зашто беше еден редок човек што знаеше дека смешките ја крепат човечката самотија.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Го нарекуваа со секакви прекари за будала што дојдоа од мангупските сокаци, но Бошко не се лутеше, иако Калија еднаш и се расплака поради тоа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Му велев: „Сине, не е фер толку рано, да не ми се лути тато…“

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Луѓето, како што тешко се привикнуваа на зимата кога долгите ноќи мораа да ги проведуваат во лежење, во здодевност, кога кусиот ден им светнуваше како бубачка и се губеше - така сега тешко се привикнуваа и на пролетта; свикнати на долго спиење, сега кога ќе станеа, се лутеа што многу порано пред да станат - веќе се разденило, сонцето се покажало, а тие не се фатиле за работа, не отишле по нивјето, не отишле во планината, не го спотерале добитокот на пасење.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Снаи се лутат, синови се караат, сакаат да се делат.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

После, нека се лутат децата... Ех, младост, младост! (Пие).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

— Пак, светијованке, пак, ти се лути свети Илија шо му врвиш крај црква и преку двор кога одиш „Даги нива“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Нека го, нека се лути, ќе се лути, лути — ќе се одлути", — си заклучи Крчо.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Море ами, бацко Стале, ако се лути, ете а, нека му е алав и од мене и од господ, — изусти Трна една неделина кога Стале и го соопшти „лутењето“ на сајбијата и длабоко се издиши: — Нека ми е живо пиленцето, та лесно ќе си го израна.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

14. СТАРИЦАТА ТРИ ГОДИНИ НА СВЕТОТ МУ СЕ ЛУТИ - а тоа, пак, тој свет, неранибабо, и да не го знае!

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Селаните, дознавајќи за мислењето на комисијата, се возбудија, излегоа на средсело, развикуваа, се лутеа на кметот и учителот што ги пречекуваа полковниците, што ги гостеа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Другиот ја дувна бубалката од показалецот и продолжи: „Се лутевте што сум освоил туѓа жена.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Се лутиш ли?“ „Зошто? Пријатно се чувствувам. А ти?“ „Чао, оче Симеоне.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

На пример, многу сакаше да се обесува со ноктите на долгото и набрано здолниште на бабата; или лулето на тато да го тркала под кревет иако тој поради тоа многу се лути; или да скока врз убавиот чадор на мама!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

И ќе ти се лути дека си го предал.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Зоки се лути. - Добро, де, добро. Па што друго? - Немате ни крави, - вели Толе, - ни биволи, ни воденица... нели? Ни поток, кажи!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Мачорот Ловџија не знаеше дали да се лути или да се смее, но брзо го фати глушецот и слатко си го изеде пред вчудовидениот мачор граѓанин.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

- Види ја како се измени. Мајка, миличок. Сега можат слободно да ја клукаат, да се лутат, ништо! Ќе трпи.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Едните што беа на страната на Николчета им се лутеа на другите што ѝ помогнаа на Трајанка, зошто ги разделила.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Сите, ефенди, - рече Бошко и, сигурен дека за Мирчета сиромавиот не ќе се лути и ако му каже, додаде: - само еден, ама толку е сиромав, што пес нема каде да го фати!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Селаните ако ти се лутат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Дури ветеринарот Скрез со Лоте и другите луѓе пиеја и пееја во кафената, бикот седеше врзан пред вратата и чекаше да му се донесе пијалок: Лоте го тераше кафеџијата Јандро да му носи во кофа вино разблажено со вода, но бикот нишаше со главата, мукаше, и се лутеше што виното му го разблажуваат со вода; очите му светеа како жар, се вртеше и мукаше по некоја крава што ќе поминеше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сликарот се лутеше што татко му нема разбирање за тоа, но Столпника го засака толку што постојано идеше или го викаше дома да му помогне, да го упати во сликањето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Мажите не им се лутеа, зашто, покрај својата жена, имаа можност да се нагледаат и на други жени што никогаш повеќе таква можност не ќе им се даде.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ја чекаше да се врати и сакаше на смеа да ѝ се изгребе од наполитанките, со надеж дека таа ќе престане да му се лути.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

и што бех на христиани добро учинила, и кој зло ми чинеше ја не му се љутех и трпех сѐ што ми чинеха лошо, и некои што беха у жалби и неволи — и јас плачех и жалех со них барабар, или некого от греховни работи отвратих, или си задржих јазик от клетви и л’жи и от праздни зборови, — сите мои добри работи видох ги како днеска учинени и се зарадувах.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

- Така нека биде, не се лутам.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Не бидува петочно, Света Петка се лутела! Падни - стани! Бош на бош!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Еве, не ме викна, а јас сам слегов да ти помогнам, да го разубавиме влезот... Ми се лутиш?“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Тој знае, ама не се лути. Дури и се гордее кога го викаме - нашиот Еко.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Не, ама баш ни малку не се лутам.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Се сеќаваш, како тој мене секогаш ме нервираше и колку јас се лутев.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

АНДРЕЈА: Ќе одиме во логор. Ацо е со мене. Те поздравува, вели да не му се лутиш.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ЕЛЕНА: Тој е. (Пауза) Се лутиш? (Пауза) Го најдов. ПАНАЈОТИС: Оди да спиеш.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Не се лути што реков курво. А и како да кажам?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

И се лутиме на светот без некоја посебна причина!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Се разбира дека имам и не гледам потреба да се лутиш... - одврати Барѕотас.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И не сме во право кога се лутиме на некој што е влечкав, што не си ја врши работата, кога да си признаеме, сите сме такви и сите не знаеме да го цениме времето.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

- Имаше ли ум кога го пикаше зрното в уво? - се лутеше мама.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Сигурно за многу нешта сте им благодарни на своите учители, но сигурен сум дека за многу нешта и им се лутите.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Па се дуеш, па се лутиш и сѐ ти е сиво, клоцаш маче, ти се чини тоа ти е криво.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

- Само кога би дознал дали предавник е Мишко или татко ми, - се лутев.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Немој да се лутиш, - ја прегрнав и ми стана жал за неа. - Сѐ јас разбирам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Се надеваше и дека Ане престанала да ѝ се лути, па ќе можат пак да се вратат во дворот за да си играат со чиничињата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Можеби не ме сакаат затоа што не се мои, сите се на Александар, сѐ е на Александар, и како што ми се лути тој, сите предмети во куќата ми се лутат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Можеби и не памтеше дека пред ручекот многу се лутеше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дора веќе почнуваше да се лути од што ѝ беше здодевно на тротинетот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Можам да видам дали навистина нешто не е во ред со нашите пенкалца и моливи, затоа што десет години ништо не сум напишала, па можеби ми се лути или се расипале или сѐ ова се случува поради Александар.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тој знае дека Митра се лути, а и мајка му, кога не се прибира навреме дома, а најмногу му се лутат што оди сам на реката, само тој не може да ги слуша како постојано зборуваат за умната, убавата, стројната Пела на тетка Пелагија која веќе ги знаела сите букви, ги знаела и приказните за сите светци (мајка Перса ја учи като даскалица!), а и молитвите ги пеела како поповите во црквите и Чана, неговата мајка ја кажува Оче наш, ама со свои лафови ( Оче наш кој си на небту да ти свети имту твое да ни доа царството твое и как сакаш ти т'ка нека е как на небтту т'ка и на земната лебут исушен да ј ни гу вадин плати ги долговите наши как шо ги плајќаш и на тиа шо ни са должни и не на пикај у гревуви истерај гу ѓаволот), ете оваа молитва и други ги пеела Пела исто како да е поп!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Како да се лути за нешто, или, не дај боже, има некоја мака?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

— Не се лутам, велам, може и нас да ни се изброени дните.